บทที่ 2 ปัญหา (3)

“เพราะคุณทวดรักพิชนี่แหละ เลยไม่อยากอยู่ด้วย ขี้เกียจเป็นสาวโบราณมานั่งร้อยมาลัยเป็นเพื่อนคุณทวด”

ดร.ศรัทธาที่เงียบฟังหลานสาวพูดคุยกับพี่สาวอมยิ้ม เขาเห็นด้วยกับเรื่องนี้ทุกประการ ไม่ว่าใครจะมาเป็นศรีสะใภ้ในตระกูลเฉลิมดิลก ต้องผ่านด่านคุณย่าหัทยาทุกรายไป และหนึ่งเดียวที่ผ่านการคัดสรรอย่างพิถีพิถันนี่ล่ะ ถึงจะได้ใช้นามสกุลอันทรงเกียรติของท่าน แต่พอได้ยินหลานสาวบ่นถึงผู้หลักผู้ใหญ่ที่คนในตระกูลเคารพรัก เขาก็อดขัดคอขึ้นมาไม่ได้

“เดี๋ยวจะฟ้องคุณย่า”

‘คุณย่า’ ที่ดร.ศรัทธาเอ่ยถึง คือคุณทวดของพิชชานั่นเอง

“อย่าเชียวนะน้าธรรม ไม่งั้นพิชโป้งน้าธรรมจริงด้วย” สาวแว่นอมลมป่องแก้ม

สองคนพี่น้องที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจึงสบตากันแล้วกลั้นยิ้มไว้

“อายุเท่าไหร่แล้ว ยังงอนตุ๊บป่องเป็นเด็กไปได้”

“แล้วน้าธรรมล่ะ อายุเท่าไหร่แล้ว ยังทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขี้ฟ้องอีก”

“ยายพิช! ไม่น่ารักเลยลูก” คุณศศิธรปรามลูกสาวทันที

ถึงสองน้าหลานจะสนิทกันมาก เพราะถูกเลี้ยงดูมาด้วยกัน ถึงขั้นที่ว่าเล่นหัวเล่นหูแล้วไม่โกรธกัน กระนั้นพิชชาก็อายุน้อยกว่า อีกทั้งมีศักดิ์เป็นหลาน จึงควรสงบปากสงบคำและให้ความเคารพผู้เป็นน้ามากกว่านี้

“ก็จริงนี่คะ”

“ยังอีก”

พอถูกดุซ้ำอย่างจริงจัง พิชชาจึงหน้าจ๋อยแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยดื้อ ๆ “ว่าแต่คราวนี้น้าธรรมหายเข้าป่า ไปวิจัยอะไรมาคะ?”

คำถามนี้ไม่ใช่แต่พิชชาเท่านั้นที่สนใจ คุณศศิธรยังมองหน้าน้องชายอย่างรอคอยคำตอบอีกด้วย

“วิจัยมดน่ะ”

“ฮะ?” สาวแว่นทำหน้าแปลกประหลาดใจ ส่วนคุณศศิธรเพียงนิ่วหน้า

“อีกทีซิคะ น้าธรรมวิจัยอะไรนะคะ?”

“วิจัยมด” นักพฤกษศาสตร์หนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ แต่คำตอบนั้นกลับทำให้คนเส้นตื้นอย่างพิชชาหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง น้ำหูน้ำตาไหล

“ขำอะไรยายเปี๊ยก วิจัยมดมันน่าขำตรงไหน?” ชายหนุ่มนิ่วหน้า อีกทั้งทำหน้าจริงจังตามบุคลิกของเขา

“คิดได้ไงวิจัยมด ถามจริงเถอะน้าธรรม ไม่มีอะไรให้วิจัยแล้วหรือไง หรือหาเรื่องเข้าป่าหนีความวุ่นวายเล่น ๆ” สาวแว่นถอดแว่นสายตาออกดึงทิชชูไปเช็ดน้ำตา แล้วหันมามองหน้าน้าชาย แต่คนถูกถามยังวางหน้านิ่งจนเธอหลุดขำออกมาอีก

“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ วิจัยเรื่องบทบาทความสำคัญของมดที่มีต่อสิ่งแวดล้อม”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่แปลกใจเท่านั้น ปกติได้ยินคุณทวดพูดให้ฟังว่าน้าธรรมวิจัยพวกพันธุ์กล้วยไม้ ต้นไม้ นึกยังไงถึงไปวิจัยมด” พอพูดถึงมด สาวแว่นเส้นตื้นจึงกลั้นหัวเราะไม่อยู่ แม้แต่ศศิธรซึ่งเก็บอาการได้ดีแต่แรก ไม่วายหัวเราะตามลูกสาวไปอีกคน

“พี่จันทร์ก็พลอยเป็นไปด้วย” นักพฤกษศาสตร์หนุ่มส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ “นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ มดเป็นหนึ่งในระบบนิเวศวิทยา มีความสำคัญไม่ต่างจากต้นไม้นั่นล่ะ”

ถึงจะได้รับคำอธิบายจากผู้เชี่ยวชาญด้านพืช แต่คนเส้นตื้นก็ยังอมยิ้มหน้าทะเล้น “ก็มันตลกนี่นา ไปเล่าให้ใครฟัง รับรองฮากระจาย ดอกเตอร์วิจัยมด”

“ยังจะขำอีก” นักพฤกษศาสตร์หนุ่มทำหน้าจริงจัง ทั้งที่ความจริงเขาเองก็กลั้นยิ้มเอาไว้

“ได้ข่าวเราเองก็ทำงานวิจัยไม่ใช่เหรอ?”

พิชชาย่นคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง ถึงจะมีน้าชายเป็นถึงดอกเตอร์ อีกทั้งมีผลงานทางวิชาการเกี่ยวกับพืชหลาย ๆ เรื่อง แต่เธอก็ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย

“วิจัยอะไรคะ?”

“วิจัยฝุ่น”

“โหย น้าธรรม แรงนะเนี่ย”

“ก็งานวิจัยเหมือนกันไง” ผู้เป็นน้าอมยิ้ม

“แล้วไง ของพิชดีกว่าวิจัยมดตั้งเยอะ วิจัยฝุ่น ได้ไปถึงปารีสเลยนะ”

“เหรอ” สิ้นคำ พิชชาจึงถูกมะเหงกตกใส่กลางศีรษะทันที แน่นอนว่าหญิงสาวโวยวายฟ้องแม่ทันที

“แม่คะ น้าธรรมรังแกพิช”

แทนที่คุณศศิธรจะเข้าข้างลูกสาว แต่คนเป็นแม่กลับหัวเราะชอบใจ “สมน้ำหน้า อยากไปแหย่น้าเล่นก่อนทำไมล่ะ”

พิชชาจึงทำปากยื่นเมื่อไม่มีพวก แต่กิริยานั้นกลับทำให้ศศิธรและศรัทธายิ้มได้