บทที่ 2 ปัญหา (4)

“สนใจทำงานกับน้าบ้างมั้ยล่ะ กำลังต้องการคนช่วยงานพอดี”

“น้าธรรมมีงานให้พิชทำเหรอคะ?” ดวงตาสุกใสหลังกรอบแว่นเป็นประกายระยับขึ้นมาทันที

“อือ เป็นเด็กชงกาแฟ เดี๋ยวให้ค่าขนม”

พอถูกแหย่เข้าอีก พิชชาจึงหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม “ไม่เอาหรอก แต่ถ้าน้าธรรมจ้างเดือนละห้าหมื่นก็น่าสนอยู่”

“งั้นไม่ต้องละ น้าชงเองดีกว่า”

“น้าธรรมขี้งก” พิชชาย่นจมูกใส่ แต่น้าชายสุดที่รักก็โยนหมอนอิงใส่หน้าเธอ “อุ๊ย น้าธรรมขี้แกล้ง ไม่เล่นด้วยแล้ว หนีไปกินข้าวดีกว่า”

สาวแว่นเดินหายเข้าครัวซึ่งติดกับห้องรับแขกดื้อ ๆ กระนั้นดร.ศรัทธายังไม่ยอมลุกจากห้องรับแขก อีกทั้งยังนำปัญหาใหญ่มาปรึกษากับศศิธรต่อ แน่นอนว่าเรื่องที่สองพี่น้องหยิบยกขึ้นมาคุยกันต่อนั้น ผ่านเข้าหูพิชชาตลอด และใจความที่จับประเด็นได้ก็คือ คุณทวดหัทยากำลังเฟ้นหา ‘เจ้าสาว’ ให้กับน้าชายสุดที่รักของเธอ

ก็น่าจะเป็นเรื่องดี เพราะน้าชายของเธอโสดสนิทถึงสองปีเต็ม ก็ตั้งแต่เจ้าสาวคนสวยชิ่งหนีไปต่างประเทศก่อนวันแต่งงานแค่วันเดียว หลังจากนั้นมาน้าชายของเธอก็หันหลังให้กับผู้หญิงทุกคน

งานนี้ดูว่าน้าชายของเธอน่าจะแฮปปี้ แต่เอาเข้าจริง กลายเป็นว่าน้าชายของเธอไม่ปลื้มมาตรการจับคู่แบบคลุมถุงชนเลย ตอนแรกพิชชาคิดว่านี่เป็นแค่ปัญหาเล็ก ๆ ระหว่างพี่น้องคุยกัน แต่เมื่อได้ยินน้าชายออกปากว่าอาจจะหนีเข้าป่าอีกรอบ เธอจึงรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กซะแล้ว

ไม่บอกก็รู้ว่า ดร.ศรัทธา เฉลิมดิลก งานเข้า ซ้ำเป็นงานใหญ่ด้วยสิ!

##### บทที่ 3

เธอคนนั้น & เขาคนนั้น

อิ่มท้องกับอาหารเมนูโปรด และอยู่พูดคุยกับคุณแม่สุดที่รักได้พักใหญ่ พิชชาจึงหาเรื่องแก้เบื่อชวนแม่และน้าชายเดินช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า ศศิธรปฏิเสธทันที เพราะทวิตร์ ผู้เป็นสามีเพิ่งพาไปเดินซื้อข้าวของเครื่องใช้เข้าบ้านดังนั้นเพื่อนคนเดียวที่พิชชาหาได้ก็คือ ดร.ศรัทธานั่นเอง

ดูว่าผู้รักความสงบและไม่ชอบความวุ่นวาย จะไม่ปลื้มกับเรื่องนี้เลย ยิ่งเป็นการเดินห้างฯ ตากแอร์กับหลานสาวด้วยแล้ว ศรัทธาจึงรีบปฏิเสธโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด “อย่าดีกว่า น้าขี้เกียจ”

“นะคะน้าธรรม ไปเป็นเพื่อนพิชหน่อย เดี๋ยวพิชเลี้ยงไอศกรีม” พอเห็นน้าชายไม่สนใจ เธอจึงหาของกินมาหลอก ซึ่งคนถูกหลอกก็อายุอานามย่างเข้า 35 ปีเข้าไปแล้ว

“เก็บไว้หลอกเด็กเถอะ ขับรถไปก็สิ้นเปลืองพลังงาน ไปเดินเล่นตากแอร์อย่างเดียว ไม่ซื้ออะไรติดไม้ติดมือ จะไปทำไมให้เสียเวล่ำเวลา” คนโลกส่วนตัวสูงไม่วายค้าน

“ใครบอกว่าเสียเวลาคะ พิชไม่ได้ไปเดินเล่นเฉย ๆ นะ แต่จะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อน”

คนถูกชวนเงียบไป ปลายตาไปยังพี่สาว ซึ่งคุณศศิธรพยักหน้าเห็นด้วย “นาน ๆ ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ก็ดีนะธรรม”

“เห็นมั้ย คุณแม่ยังเห็นดีด้วย” สาวแว่นยิ้มแฉ่งทันที แต่คนรักความเป็นส่วนตัวได้แต่ส่ายหน้าเมื่อมติของพี่สาวและหลานสาวเป็นเอกฉันท์

“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว เลือกของขวัญเองไม่เป็นหรือไง?”

พิชชาย่นจมูกใส่ทันที เพราะน้าชายของเธอมีนิสัยแปลกประหลาดไม่เหมือนสมาชิกในบ้าน เธอจึงลงความเห็นว่า คนอย่างดร.ศรัทธา ‘พิลึกคน’

“เลือกเป็นค่ะ แต่อยากให้น้าธรรมช่วยเลือกด้วย เผื่อได้ไอเดียอะไรใหม่ ๆ” ไม่ยิ้มทะเล้นอย่างเดียว สาวแว่นยังเข้ามาคล้องแขนน้าชายอย่างประจบอีกด้วย “นะคะ พิชเห็นน้าธรรมเครียด ๆ ไปเปิดหูเปิดตากันหน่อย น่าจะดีกว่ามานั่งจับเข่าคุยกับคุณนายจันทร์เจ้าขาอย่างเดียวนะ”

พอทนต่อลูกตื้อไม่ไหว ชายหนุ่มจึงต้องตามใจ แต่ไม่วายหยิกแก้มหลานสาวที่ฉอเลาะจนน่าหมั่นไส้

“ก็ได้ เพื่อหลานสาวสุดที่รัก”

“โอ๊ย พิชเจ็บนะ” พิชชาทำปากยื่น แต่แอบอมยิ้มเมื่อลูกอ้อนใช้ได้ผลเหมือนเคย

ดูว่าคนชวนที่วิ่งตัวปลิวขึ้นไปเตรียมตัวจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ สำหรับดร.ศรัทธากลับไม่รู้สึกอย่างนั้น แต่ก็นั่นล่ะ เขาขัดใจหลานสาวไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือตามใจ และรับหน้าที่เป็นสารถีให้เท่านั้น