บทที่ 1 เบื้องหน้ารอยยิ้ม เบื้องหลังน้ำตา (1)

หลังเวลา 17.30 น. ไป ณหฤทัยเริ่มอยู่เฉยไม่เป็น หากเดินได้ปกติ เธอคงเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น แต่เพราะเคลื่อนไหวร่างกายลำบากนี่ล่ะหญิงสาวจึงคอยแต่ชะเง้อคอยาว แม้จะเหนื่อยกับการเก็บหลักฐานรูปถ่ายทั้งหมด แต่การจดจ่อรอเวลาฉัตรกรมาหา เป็นอะไรที่ไม่สนุกเลย...

เธอตกหลุมรักฉัตรกรมาหลายปี ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยด้วยซ้ำ ถึงความสัมพันธ์จะหยุดแค่เพื่อนสนิทต่างวัย แต่การต้องเผชิญหน้ากับฉัตรกรหลังจากเพิ่งพบว่าตัวเอง ‘อกหักยับเยิน’ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อีกอย่างตั้งแต่ทำงานร่วมกันมา ฉัตรกรไม่เคยเหยียบเข้ามาในบ้านของเธอด้วยซ้ำ เต็มที่แค่ขับรถพาเธอมาส่งหน้าบ้าน เอ่ยปากชมคำสองคำว่าบ้านน่ารักแล้วก็กลับไป... เท่านั้นจริง ๆ

หรือออกไปรอแขกผู้มาเยือนที่หน้าบ้านดี?

ณหฤทัยส่ายหน้าให้กับความคิดไม่เข้าท่าทันที ทำแบบนั้นสิ จะดูเสนอตัวเกินไป มัณฑนากรสาวจึงได้แต่ชะเง้อคอยาวอยู่ในบ้านเท่านั้น จนกระทั่งเสียงกริ่งดังขึ้นนั่นล่ะ เธอจึงหอบสังขารเดินเขยก ๆ ไปเปิดประตูรั้วให้ รอยยิ้มปั้นแต่งเตรียมส่งให้ผู้มาเยือนชะงักอยู่แค่นั้น เมื่อคนที่มากดกริ่งคือ พิชชา เพื่อนสนิทอีกรายซึ่งอยู่นอกเหนือการคาดหมาย

“เฮ้ย มาได้ไงยายพิช!”

“เซอร์ไพรซ์ ยายปูเป้” ผู้หอบของฝากพะรุงพะรังทำท่าว่าจะโถมตัวเข้ากอดคอมัณฑนากรสาว แต่หยุดแค่นั้น ซ้ำยังนิ่วหน้า “นี่แกไปโดนอะไรมา?”

ไม่ถามอย่างเดียว สาวแว่นขี้สงสัยยังยื่นขาไปสะกิดขาซึ่งหุ้มเฝือกเอาไว้อีกด้วย

“เฮ้ย เล่นไม่รู้เรื่องล่ะ เดี๋ยวเหนี่ยวด้วยไม้ค้ำซะเลย เจ็บจริง ยังมาทำเป็นเล่นอีก”

พอถูกดุ คนแหย่ยิ้มประจบทันที “นึกว่าแกทำงานศิลปะอะไรเทือกนี้”

“ของจริงย่ะ อยากมีงานศิลปะเป็นของตัวเองบ้างมั้ยล่ะ เดี๋ยวจัดให้”

“ไม่เอา ไม่อยากได้ ว่าแต่แกไปซ่าอีท่าไหนมา ถึงเจ็บหนักขนาดนี้?” สาวแว่นมองเพื่อนรักตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พอเห็นสภาพก็อดส่ายหน้าไม่ได้

“สองเด้ง หินตัวหนอนหล่นใส่ขาตอนคุมงาน พอนั่งรถไปโรงพยาบาลเจออุบัติเหตุรถชนอีก”

“โหย... รับเละ แบบนี้ประกันจ่ายไม่ถูก แกโคตรซวยเลยว่ะ เจอหนักขนาดนี้ แนะนำให้รีบไปสะเดาะเคราะห์ต่อชะตารับเบญจเพสด่วนเลย”

“ไร้สาระน่า” นอกจากไม่เชื่อแล้ว มัณฑนากรสาวยังดีดหน้าผากคนแนะนำก่อนเดินเขยก ๆ หมุนตัวกลับเข้าบ้าน

“เฮ้ย ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ ของอย่างนี้ใครจะไปรู้” พิชชาไม่วายทำน้ำเสียงจริงจัง

“พูดเหมือนแกรู้ ฉันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แค่นี้ก็ธุระเยอะไปหมดแล้ว จะทำตัวเองให้ยุ่งยากทำไมว้า เอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์กว่านี้จะดีกว่ามั้ย เอะอะอะไรก็สะเดาะเคราะห์ ไม่วิเคราะห์หาที่มาที่ไป มันก็จ้องจะสะเดาะเคราะห์อยู่เรื่อยนั่นล่ะ”

พอถูกตอกกลับมา คนที่เชื่อในเรื่องดวงและโชคชะตาจึงย่นจมูกใส่ “กันไว้ก็ดี แค่อยากแนะนำ”

ณหฤทัยโบกมือไปมา อีกทั้งเบ้หน้า “มันไม่ทำให้ชีวิตฉันดีขึ้นหรอก สะเดาะเคราะห์ไป ฉันก็ต้องใส่เฝือกอยู่ดี”

พอค้านไม่ขึ้น พิชชาจึงเงียบไป แต่พอเดินขึ้นบ้าน สาวแว่นไม่วายบ่นพึมพำเรื่องขั้นบันไดที่ไม่เท่ากันอีก

“เมื่อไหร่แกจะทำบันไดให้เหมือนบ้านของชาวบ้านชาวช่องบ้างว้า อาร์ตชะมัด”

ที่บ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกครั้ง เพราะณหฤทัยทำขั้นบันไดบ้านไม่เท่ากันนั่นเอง ขั้นที่สองและขั้นสี่ จะใช้ไม้กระดานแผ่นใหญ่หน้ากว้าง ส่วนในขั้นที่หนึ่ง สาม และห้า จะใช้กระดานขนาดเล็กกว่า และโดยปกติทั่วไป ไม่ว่าจะต่างประเทศหรือในเมืองไทย หรือยุคไหน ๆ บันไดจะต้องมีขนาดเท่ากันทุกขั้น เดินหลับตายังได้หากคุ้นชินกับบ้านนั้นดีแล้ว

แต่สิ่งนั้นไม่ใช่บ้านของนางสาวณหฤทัย ลีลาวดี!

พิชชานึกไม่ออกว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้เพื่อนของเธอคิดเรื่องเพี้ยน ๆ แบบนี้ออกมา นอกจากความคิดพิลึกแล้วยังทำอะไรที่พิเรนอีกด้วย แน่นอนว่า หากเธอจะมีบ้านเป็นของตัวเองสักหลัง หัวเด็ดตีนขาดยังไง เธอจะไม่จ้างมัณฑนากรจอมเพี้ยนรายนี้ไปออกแบบตกแต่งบ้านให้เด็ดขาด ต่อให้ฟรี ไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ เลยก็ตาม!

“ทำไมต้องทำอะไรให้เหมือนชาวบ้านด้วยล่ะ นี่บ้านฉัน!”