เจอกันครั้งแรก - 2

ขณะที่รินรดากำลังยกแก้วเหล้าขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง เงาร่างสูงปราดเปรียวก็ทาบทับลงตรงหน้าเธอ กลิ่นหอมสะอาดแบบผู้ชายคลุ้งมาแตะจมูก รินรดาเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่เริ่มพร่ามัว ชายหนุ่มตรงหน้ามีใบหน้าคมเข้มแบบชายไทย คิ้วเข้มรับกับดวงตาเรียวคมที่กำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาประเมิน

"นั่งคนเดียวแบบนี้...ไม่เบื่อหรือครับ" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยขึ้น ไม่ได้ดังหรือเบาเกินไป แต่ชัดเจนท่ามกลางเสียงเพลง เขาไม่ได้ยื่นมือมาแตะต้องหรือคว้าแก้ว แต่ยืนห่างออกไปในระยะที่สุภาพ

รินรดาปรายตามองเขา "เรื่องของฉัน" เธอตอบสั้น ๆ ไม่แยแส พลางยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะแปลกใจกับคำตอบ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคือง เขากลับหัวเราะในลำคอเบาๆ "คุณผู้หญิงอารมณ์ไม่ค่อยดีสินะครับ"

"ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ!" รินรดาตวาดกลับเสียงหงุดหงิด พยายามเพ่งมองใบหน้าเขาให้ชัดขึ้นแต่ก็ยังพร่ามัวไปหมด "จะไปไหนก็ไปเถอะ! อย่ามารบกวน!"

ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ "ก็ไม่ได้อยากรบกวนหรอกครับ แต่เห็นคุณสวยขนาดนี้...ถ้าจะดื่มต่อข้างนอก บรรยากาศส่วนตัวน่าจะดีกว่านะครับ" เขาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความหมายบางอย่างในที

รินรดาหรี่ตาลง มองเขาด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจ "คุณกำลังจะชวนฉันไปต่อเหรอ" เธอถามเสียงห้าว แต่แววตาที่เริ่มจะฉายประกายความเยาะหยัน

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย "แล้วแต่คุณจะตีความครับ แต่ผมรับรองว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้นกว่าการนั่งจมอยู่ตรงนี้แน่นอน" เขาพยักพเยิดไปยังแก้วเหล้าที่วางอยู่ข้างมือเธอ

"ฉันไม่ไป!" รินรดาตวาดลั่น "ไม่ต้องมาเสนอหน้า! ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!" เธอโบกมือไล่เขาอย่างแรงจนร่างเซไปเล็กน้อย มืออีกข้างก็คว้าแก้วเหล้าขึ้นมาจิบอีกครั้งอย่างตั้งใจที่จะไม่สนใจเขา

"ไม่ไปจริงๆ เหรอ ผมอุตส่าห์มาชวนนะ" ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ถอยห่างไปไหน ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง แต่แววตาฉายแววขันเล็กน้อย

"ไปกับผีแกนะสิ! ออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!" รินรดาตะคอกใส่หน้าเขาเสียงดังลั่นจนคนรอบข้างบางคนเริ่มหันมามอง

ชายหนุ่มรู้สึกถึงสายตาที่หันมาจ้องมองมากขึ้น ทำให้เขารู้สึกอายและไม่อยากเป็นจุดสนใจอีกต่อไป เขามองรินรดาด้วยสายตาที่คล้ายจะอ่อนใจ ก่อนจะถอนหายใจและหมุนตัวเดินจากไปในที่สุด ปล่อยให้รินรดาจมอยู่กับตัวเองท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

เมื่อเวลาผ่านไปห้าทุ่ม รินรดาเดินโซเซออกมาจากคลับด้วยสภาพที่ค่อนข้างมึนเมาอย่างหนัก ชุดเดรสสีแดงเพลิงที่เคยดูสง่างาม ตอนนี้กลับดูยับยู่ยี่เล็กน้อย ใบหน้าสวยซูบซีดและแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

ในขณะที่หญิงสาวเดินโซเซไปยังที่จอดรถ เธอก้าวเดินอย่างไม่มีจุดหมาย ราวกับโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้างอยู่รอบตัว พลันร่างบางก็เซถลา เดินตัดหน้ารถมอเตอร์ไซค์ที่ขับมาส่งผู้โดยสารแถวนี้ ทำให้คนขับรถต้องรีบเบรกกะทันหัน เสียงล้อบดกับพื้นดังเอี๊ยด! รถล้มโครมลงกับพื้นคอนกรีต โชคดีที่เขาส่งผู้โดยสารเสร็จแล้วและเขามีสติกระโดดออกจากรถได้ทันก่อนที่มันจะล้มทับเขา

กรวิชญ์มองไปยังผู้หญิงที่ยืนเซอยู่ตรงหน้า ผู้ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้รถของเขาล้ม ใบหน้าของเขาฉายแววไม่พอใจปนความตกใจ แต่เธอกลับไม่ได้สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ได้หันมามองเขาแม้แต่นิดเดียว เธอยังคงเดินโซเซต่อไปยังรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"นี่คุณ ไม่คิดจะขอโทษกันบ้างเลยเหรอ!" เสียงห้าวจัดของกรวิชญ์ตะโกนไล่หลังไป ความหงุดหงิดจากการที่รถล้มปนกับความประหลาดใจที่เห็นอีกฝ่ายไม่แยแสสิ่งใด ทำให้เขาเผลอขึ้นเสียง แต่รินรดาไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เธอคงได้ยินแต่กลับเลือกที่จะเมินเฉยอย่างไร้เยื่อใย

กรวิชญ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขามองรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหามัน แล้วค่อย ๆ ยกรถขึ้นด้วยความทุลักทุเล