เจอกันครั้งแรก - 1

ณ คลับหรูใจกลางกรุง

ในค่ำคืนเดียวกันนั้น ที่คลับหรูใจกลางเมืองกรุง เสียงเพลงตื๊ดดังกระหึ่ม ผู้คนเบียดเสียดกันอยู่บนฟลอร์เต้นรำ แสงไฟเลเซอร์สาดส่องไปทั่วบริเวณ บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักและเสียงหัวเราะ

รินรดา แต่งกายด้วยชุดเดรสรัดรูปสั้นสีแดงเพลิงที่ขับเน้นรูปร่างเพรียวบางของเธอ เธอนั่งอยู่ที่โซฟาโซน VIP แก้วค็อกเทลในมือถูกยกขึ้นจิบเป็นระยะ ใบหน้าของเธอฉายแววหงุดหงิดและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เพื่อนสนิทของเธอพยายามปลอบใจ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

เธอกระดกค็อกเทลในแก้วหมดรวดเดียว ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะเสียงดังโครม

"ริน แกเลิกเศร้าซักทีสิวะ แค่ผู้ชายคนเดียว หาเอาใหม่ก็ได้" วิภาดาเพื่อนสนิทของเธอพูดปลอบใจ พยายามดึงสติเธอให้กลับมา

“แค่ผู้ชายคนเดียวเหรอ” รินรดาเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่ครามไม่ได้เป็นแค่ผู้ชายคนเดียวสำหรับฉัน! ฉันรักเขาและรักมาตั้งนานแล้ว! ทั้งที่เรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วแท้ๆ! ฉันทำใจไม่ได้!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง ใบหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนึกถึงคำพูดเย็นชาที่อีกฝ่ายปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใย เธอยกแก้วเปล่าขึ้นกระดกอีกครั้งราวกับจะให้แอลกอฮอล์ชะล้างทุกอย่างออกไป

รินรดาต้องเจ็บปวดเป็นทวีคูณ เพราะ คราม ไม่ใช่แค่คนรัก แต่เป็นคนที่ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายตกลงจะให้แต่งงานกันเพื่อเชื่อมสัมพันธ์และสถานะทางสังคม การที่ครามปฏิเสธเธออย่างไม่ไยดี ไม่เพียงทำลายหัวใจของเธอ แต่ยังเป็นการหยามเกียรติวงศ์ตระกูลของเธอ ซึ่งเป็นลูกสาวท่านรัฐมนตรี และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้รินรดาจมดิ่งในความเมามายเช่นนี้

"แกก็ออกจะสวยเลิศ แถมยังเป็นถึงลูกท่านรัฐมนตรี เดี๋ยวก็มีผู้ชายแวะเวียนมาจีบแกไม่ขาดสาย ไม่ต้องเศร้าไปเหรอ" นีรนุชเพื่อนสนิทอีกคนเสริม พยายามชี้ให้เห็นถึงข้อดีและสถานะทางสังคมของเธอ"

"เอาอย่างนี้! แกเห็นนั่นไหม... ผู้ชายคนนั้นมองแกตั้งนานแล้วนะ" วิกานดาชี้ไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังมองมารินรดาด้วยความสนใจ

รินรดาหันหน้าไปมองตามที่เพื่อนบอก เห็นผู้ชายหน้าตาดีและรูปร่างดี น่าจะเป็นลูกครึ่งทางยุโรป เขามีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า และยังคงจ้องมองมาทางเธอไม่วางตา

"ไม่ล่ะ ไม่ใช่สเปก" รินรดาตอบสั้น ๆ ไม่สนใจ ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่พนักงานชงให้ขึ้นดื่มอีกครั้งจนหมด

"แกนี่นะ! ถ้าแกไม่เอา งั้นคนนี้ฉันขอ!" วิกานดาพูดอย่างขบขัน "แกนั้งรออยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหนเดี่ยวฉันกับยายนุชไปแปบเดียว"

"ป่ะยายนุช"

เพื่อนสนิทของเธอทั้งสองมองหน้ากันและเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นและกลุ่มเพื่อนของเขา ปล่อยให้รินรดาอยู่คนเดียว

รินรดากระดกเหล้าดื่ม ยกแล้วยกเล่า ราวกับต้องการใช้แอลกอฮอล์ชะล้างความเจ็บปวดในใจ เธอไม่สนใจใครอีกแล้วในคลับแห่งนี้ มีเพียงแก้วเหล้าในมือที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย

จนเวลาผ่านไป วิกานดาเดินเข้ามาหาอีกครั้ง ใบหน้าเริ่มฉายแววกังวล

"ริน แกเลิกดื่มได้แล้ว ฉันว่าแกเมาแล้วนะ"

"ฉันยังไม่เมา!" รินรดาตวาดกลับเสียงแข็ง ดวงตาแดงก่ำ

"โอเค ฉันไม่เถียงแกก็ได้ ยายนุชมันไปกับผู้ล่ะแล้วแกจะกลับเมื่อไหร่"

"ฉันยังไม่อยากกลับ!"

"แต่ฉันจะกลับแล้ว ฉันจะไปต่อกับผู้ชายคนนั้นนะ" วิกานดาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าเธออยากไปต่อกับผู้ชายคนนั้น

"งั้นก็ไปสิ" รินรดาตอบเสียงเรียบ ดวงตาแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

วิกานดาสบตาเธอครู่หนึ่งอย่างลังเล แต่เมื่อเห็นว่ารินรดาไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจ ก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดเพียงว่า

"ดูแลตัวเองด้วยนะริน แล้วอย่าดื่มเยอะไปกว่านี้ แกน่าจะขับรถเองไม่ไหว ฉันเรียกแกร็บให้เอามั้ย"

"ไม่ต้อง! ฉันเรียกเองได้" รินรดาปฏิเสธเสียงห้วน

"อืม ถ้วงั้นฉันไปล่ะ" เพื่อนของเธอทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไป

รินรดาเหลือบมองตามหลังเพื่อนสนิททั้งสองที่เดินจากไปรวมกับกลุ่มชายหนุ่มอีกครั้ง แสงไฟนีออนจากฟลอร์เต้นรำสาดกระทบใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นแววตาว่างเปล่าและเจ็บปวด เธอยกแก้วเปล่าขึ้นโบกเรียกพนักงานทันที แก้วแล้วแก้วเล่าที่ถูกเติมเต็มด้วยของเหลวสีอำพันและถูกกระดกจนหมดอย่างไม่สนใจใคร