คนแปลกหน้า - 1

ในระหว่างที่รถติดไฟแดง กรวิทย์หันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง เธอหลับลึกจนน่าเป็นห่วง เขาตัดสินใจเขย่าแขนเธอเบา ๆ

"คุณตื่นขึ้นมาก่อน... บ้านคุณอยู่ที่ไหน" กรวิชญ์เรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่พยายามอดทน

รินรดาขยับตัวเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความรำคาญ แขนของเธอปัดป่ายไปมาอย่างไม่ตั้งใจ

"อย่ามายุ่ง!" เธอพึมพำเสียงอู้อี้ในลำคอ พยายามจะปัดมือของเขาออก ก่อนจะซบหน้าลงกับเบาะอย่างเดิมแล้วหลับต่อ

กรวิชญ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาพยายามแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัวรถสปอร์ตหรูคันนี้ หวังจะเจอเบาะแสอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่บ่งบอกที่อยู่ได้เลย โทรศัพท์มือถือของเธอถูกเก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าถือใบเล็กที่วางอยู่บนตักของเธอ ซึ่งเขาคงไม่กล้าเอื้อมไปหยิบ

"เอาไงดีวะเนี่ย..." เขาสบถเบา ๆ ในใจ เวลาล่วงเลยมาจนดึกมากแล้ว จะปล่อยเธอทิ้งไว้ที่ไหนก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง

เมื่อไม่สามารถหารายละเอียดหรือปลุกหญิงสาวให้บอกทางได้ เขาก็ตัดสินใจพาเธอมาที่บ้านของตัวเองในซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคลับ เขาขับรถยนต์หรูคันนั้นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูบ้านไม้สองชั้นหลังเล็ก ๆ ของเขาอย่างช้า ๆ

กรวิชญ์ดับเครื่องยนต์ แล้วรีบลงจากรถเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนนั่ง พลางพยายามปลุกหญิงสาวอีกครั้ง

"คุณ... คุณ... ตื่นสิ ถึงบ้านแล้ว" กรวิชญ์พยายามเรียกเธออีกครั้ง พลางเขย่าแขนเธอเบา ๆ แต่รินรดาก็ยังคงหลับลึก ไม่มีการตอบสนองใด ๆ เขาตัดสินใจปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ แล้วค่อย ๆ เลื่อนตัวไปใกล้ พยายามที่จะประคองร่างบางให้ลุกขึ้น

"คุณ... " เขาใช้มือข้างหนึ่งสอดใต้แขนเธอ อีกข้างประคองหลัง พยายามดึงเธอขึ้นมาจากเบาะ แต่ร่างของรินรดาหนักกว่าที่คิดมาก เธอทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาบนเขา ทำให้กรวิชญ์ต้องออกแรงมหาศาลเพื่อพยุงเธอให้ยืนขึ้นได้

"โอ๊ย... หนักชะมัด" เขาสบถเบา ๆ เมื่อรินรดาเซไปซบกับไหล่ของเขา กลิ่นเหล้าและกลิ่นอาเจียนจาง ๆ ยังคงติดอยู่ที่เสื้อของเขา กรวิชญ์ค่อย ๆ พาเธอเดินโซเซออกจากรถอย่างทุลักทุเล ประตูรถถูกปิดลงด้วยเท้าของเขา

ในจังหวะนั้นเอง ประไพแม่ของกรวิชญ์ ที่ได้ยินเสียงรถยนต์และเห็นแสงไฟก็เปิดประตูบ้านเดินออกมาดูด้วยความสงสัย เมื่อเห็นภาพที่ลูกชายกำลังพยุงร่างผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดเดรสสีแดงรัดรูปในยามวิกาล หญิงสูงวัยก็ตกใจและรีบเดินเข้ามาหาลูกชายทันที ใบหน้าของนางประไพฉายแววกังวลและสับสนอย่างเห็นได้ชัด

"กร! นี่มันอะไรกันลูก! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน!" เสียงของนางประไพแหลมเล็กด้วยความตกใจ ดวงตาจับจ้องไปที่รินรดาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเหลือบมองลูกชายที่อยู่ในสภาพทุลักทุเล "แล้วทำไมเขาเมาอย่างนี้!"

กรวิทย์พยุงรินรดาอย่างทุลักทุเล มืออีกข้างพยายามดันประตูรั้วให้เปิดออก เขาหันไปมองหน้าแม่ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

"แม่ครับ... คือผมเจอเขาที่คลับครับ เขาเมามากจนขับรถเองไม่ได้ ผมเลยต้องพามาที่นี่ก่อน" กรวิชญ์พยายามอธิบายสั้น ๆ ด้วยความรีบร้อน เพราะร่างของรินรดาเริ่มจะทรุดลงเต็มที

นางประไพพินิจมองผู้หญิงในชุดเดรสแดงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย ท่านไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่เดินเข้ามาช่วยกรพยุงรินรดาเพื่อให้เข้าบ้านได้ง่ายขึ้น

กรวิชญ์พยุงรินรดาเข้ามาในบ้านโดยมีนางประไพช่วยประคองอีกแรง ร่างของรินรดาแทบจะไร้น้ำหนัก ทำให้เขาต้องออกแรงมากพอสมควร เมื่อมาถึงห้องรับแขก เขาก็ค่อย ๆ วางร่างของรินรดาลงบนโซฟาเก่า ๆ ตัวยาวอย่างเบามือที่สุด รินรดานอนแผ่หลาอยู่บนโซฟา ใบหน้ายังคงซูบซีดและแดงก่ำ ดวงตาปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

นางประไพเดินเข้ามาใกล้ ๆ กลิ่นเหล้ายังคงโชยมาแตะจมูกท่าน

"เขาเป็นใครกันนะกร ทำไมถึงได้เมามายขนาดนี้" เธอเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความกังวลปนสงสัย

"ผมไม่รู้หรอกครับแม่ ว่าเขาเป็นใคร ผมเจอเขาที่ลานจอดรถคลับ เขาเมาจนเดินตัดหน้ารถผม แถมยังไม่มีคำขอโทษสักคำ" กรวิชญ์เล่าด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความไม่พอใจอยู่ "แต่เขาเมามากจริง ๆ ครับแม่ ผมปล่อยให้เขาขับรถไปไม่ได้แน่ ๆ เกิดไปชนใครเข้าเรื่องใหญ่แน่"

นางประไพพยักหน้าอย่างเข้าใจ ท่านมองไปที่รินรดาอีกครั้งด้วยสายตาที่อ่อนลง แม้จะยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

"งั้นปล่อยให้เขาเมาอยู่อย่างนี้ไม่ได้นะลูก ไปหากะละมังกับผ้าขนหนูมา แม่จะเช็ดตัวให้ เขาจะได้สบายตัวขึ้น" เธอสั่งลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ส่วนลูกก็ไปอาบน้ำเถอะลูก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

"ผมว่าพาเธอไปที่ห้องผมดีกว่าครับแม่" กรวิชญ์เอ่ยขึ้น "ตรงนี้ยุงชุม แม่ไปเช็ดตัวให้เธอที่ห้องผมแล้วเปลี่ยนชุดให้เธอด้วยเลย เดี๋ยวคืนนี้เดี๋ยวผมนอนข้างล่างก็ได้ครับ"

นางประไพพยักหน้าอย่างเข้าใจ ท่านเห็นถึงความเหนื่อยล้าของลูกชายและรู้ว่ากรวิชญ์คงไม่อยากให้รินรดาต้องนอนตากยุง ตลอดทั้งคืน แล้วที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงด้วย จะมานอนหน้าโซฟาแบบนี้ก็คงไม่เหมาะ

"ก็ได้ลูก งั้นเดี๋ยวแม่ไปเตรียมน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูให้ ลูกอุ้มเธอขึ้นไปรอแม่เลย"

"ครับ" กรวิชญ์ตอบรับทันที เขาโน้มตัวลง ค่อย ๆ ช้อนแขนเข้าใต้หลังและหัวเข่าของรินรดา แล้วออกแรงยกหญิงสาวขึ้นมาแนบชิดลำตัว แม้จะแต่งกายด้วยชุดหรูหรา แต่ร่างของเธอกลับเบาอย่างไม่น่าเชื่อ หรืออาจเป็นเพราะเขาเองที่แข็งแรงกว่าที่คิด กรอุ้มร่างที่ไร้สติของรินรดาเดินขึ้นบันไดไม้เก่า ๆ ไปยังห้องนอนของเขาบนชั้นสองอย่างทุลักทุเล

เมื่อวางรินรดาลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว กรวิทย์ก็หันไปหาแม่ที่เดินตามมา