เรื่องบังเอิญ

“ข้าลืมไปหมดแล้ว แม่นางเหออย่าได้นำไปใส่ใจ” จวินหรงตอบกลับ เมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนของสตรีตรงหน้าซึ่งต่างจากคราแรกที่พบกัน

“ท่านมาซื้อผ้าไปตัดชุดหรือ” จวินหรงพยักหน้าตอบเบา ๆ

“แล้วเจ้าล่ะ แวะมาซื้อผ้าไปตัดชุดเช่นกันหรือ”

“ใช่ แต่ไม่ใช่ชุดของข้าแต่เป็น...” ลี่หลินหยุดชะงักพร้อมกับแสดงท่าทีเขินอายออกมาจนทำให้คนที่มองมารู้ได้ในทันทีว่าผ้าที่หญิงสาวนำไปตัดชุดให้คงเป็นของบุรุษที่นางชอบพอแน่

“แม่นางช่างใส่ใจคุณชายท่านนั้นจริง ๆ”

“เขาเป็นบุรุษที่ข้ารัก เราทั้งคู่มีใจต้องกัน เพียงแต่ตอนนี้ข้ากับเขายังไม่อาจได้อยู่เคียงข้างกันได้”

“ทำไมงั้นหรือ หรือว่าคนที่เจ้ารักไปออกรบที่ชายแดนหรืออย่างไร”

“ไม่ใช่หรอก ข้าแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น” นางทิ้งคำตอบไว้เป็นปริศนาแก่คนฟัง ก่อนเดินแยกออกไปทำธุระของตัวเอง ทิ้งให้อวี้จวินหรงมองตามหลังด้วยความสงสัย โดยที่ไม่รู้เลยว่าบุรุษคนที่ว่านั้นคือใคร

ครั้นกลับมาถึงเรือนได้ไม่นานนัก หญิงสาวเดินไปที่เรือนใหญ่เพื่อวัดขนาดตัวของสามี

“ท่านพี่อยู่ด้านในหรือไม่”

“อยู่ขอรับ”

“เช่นนั้นข้าขอพบได้รึไม่”

“ฮูหยินโปรดรอสักครู่ เดี๋ยวบ่าวไปรายงานคุณชายก่อนนะขอรับ ว่าแต่ฮูหยินมาด้วยเหตุอันใด”

“ที่จริงข้าอยากวัดขนาดตัวเขาเสียหน่อย ข้าอยากตัดชุดเป็นของขวัญวันเกิดให้ท่านพี่” นางกระซิบบอกเสียงเบาด้วยความเขินอาย

“เช่นนั้นเอง” หยุนซือรู้จุดประสงค์ของนายหญิงได้แต่อมยิ้ม ทั้งยังอดรู้สึกอิจฉาเจ้านายของตัวเองที่มีภรรยาคอยเอาใจใส่เช่นนี้ ก่อนเดินเข้าไปด้านในเพื่อรายงานผู้เป็นเจ้านาย

“คุณชาย ฮูหยินขอเข้าพบขอรับ”

“นางมีเรื่องอันใดงั้นรึ” เขาเงยหน้าจากรายงานชั่วครู่ ขณะเอ่ยถาม

“ฮูหยินอยากวัดตัวท่านน่ะขอรับ”

“นางจะวัดตัวข้าทำไมกัน”

“ฮูหยินบอกว่าจะตัดชุดใหม่ให้ท่านน่ะขอรับ”

“มีจดหมายส่งถึงนายท่านขอรับ” เสียงบ่าวรับใช้ดังขึ้นหน้าห้อง ทำให้บทสนทนาของทั้งคู่หยุดชะงักลง

“เข้ามาได้”

เฉียนหลงเว่ยเปิดจดหมายฉบับนั้นแล้วอ่านทันที แล้วลุกออกจากที่นั่งด้วยความเร่งรีบ

“คุณชายจะไปไหนหรือขอรับ”

“เจ้านำชุดของข้ามอบให้นางเสีย ตอนนี้ข้าไม่ว่าง” ว่าพลางเดินออกจากห้องไป

อวี้จวินหรงเห็นร่างสูงเดินผ่านหน้าไปด้วยความเร่งรีบ นางไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายอันใดเสียด้วยซ้ำจึงทำได้เพียงมองตามหลังเท่านั้น

“ฮูหยิน ชุดของคุณชายขอรับ” หยุนซือเดินออกจากเรือนนอนของเจ้านายเพื่อหยิบชุดมาให้นางนำไปวัดขนาดเอ่ยขึ้น

“ขอบใจ” แม้ปากเอ่ยเช่นนั้น ทว่าสายตากลับจับจ้องไปยังทางเดินไม่วางตา

“คุณชายมีธุระด่วนน่ะขอรับ ท่านก็อย่าได้คิดมากไปเลย” เขาบอกสตรีตรงหน้ายามเห็นสีหน้าของนาง

“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว” พูดจบก็เดินกลับเรือนของตัวเอง

เรือนไม้ไผ่ที่ตั้งอยู่นอกเมืองถูกใช้เป็นที่พบปะกันระหว่างชายหญิงคู่หนึ่ง หญิงสาวนั่งรอชายหนุ่มครึ่งชั่วยามได้แล้วกระมัง ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของบุรุษที่ตนรอจะปรากฎตัวขึ้น

“ลี่หลิน” เขาเอ่ยทักพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

“คุณชายเฉียน” นางเรียกชายหนุ่มคนรักด้วยน้ำเสียงดีใจ เหตุเพราะไม่ได้เจอกันนับตั้งแต่ชายหนุ่มแต่งงานกับแม่นางสกุลอวี้อย่างอวี้จวินหรง

“เจ้ารอข้านานหรือไม่”

“ข้าเพิ่งมาถึงได้ไม่นานเจ้าค่ะ”

“ว่าแต่เจ้าให้คนส่งจดหมายมาหาข้า มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ”

“คือว่าใกล้วันเกิดท่านแล้ว หากท่านไม่ว่าอะไรข้าคิดอยากตัดชุดให้ท่านสักชุดเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดแก่ท่าน”

“ได้สิ เช่นนั้นเรามาเริ่มกันเลยดีรึไม่”

“เจ้าค่ะ”

เหอลี่หลินเริ่มวัดขนาดตัวเขาทันที โดยเริ่มจากวัดความยาวแขนทั้งสองข้าง ก่อนตบท้ายด้วยการวัดความสูงตั้งแต่ไหล่จนถึงข้อเท้า

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”