ธุระด่วนที่ว่า

“ทำไมถึงได้คิดตัดชุดให้ข้า” เขาถามนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวปุยเมฆ

“ไม่มีเหตุผลอันใดเป็นพิเศษหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่อยากลองทำอะไรใหม่ ๆ ดูบ้าง ตั้งแต่ท่านและข้ารู้จักกันมาข้าให้ของขวัญท่านนับชิ้นได้ มีแต่ท่านที่มอบของขวัญให้ข้าอยู่ฝ่ายเดียว ข้าแค่อยากตอบแทนท่านกลับคืนเท่านั้น”

“ขอบคุณเจ้ามาก”

“ว่าแต่ท่านเถิดออกมาหาข้าเช่นนี้ฮูหยินของท่านไม่ว่าเอาหรือเจ้าคะ” นางถามด้วยนัยน์เศร้าสร้อย แม้จะส่งยิ้มให้เขาก็ตามที

“ข้ากับนางไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ เสียหน่อย เจ้ารู้ดีไม่ใช่หรือว่าข้ากับนางยังไม่ได้ร่วมหอกัน”

“ข้ารู้เจ้าค่ะ แต่ถึงอย่างไรข้าก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้”

“ข้าสัญญาว่าจะรีบจบเรื่องทุกอย่างให้เร็วที่สุด เมื่อถึงตอนนั้นข้ากับนางก็ไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกันอีก” ว่าพลางคว้ามือนางมาจับไว้ด้วยความทนุถนอม เฉียนหลงเว่ยรู้ดีว่าทำผิดต่อนางที่แต่งสตรีอื่นเข้าจวนแทนที่จะเป็นสตรีตรงหน้า

“แต่เท่าที่ข้าเห็นการกระทำของท่านคราวก่อนท่านดูเป็นห่วงเป็นใยนางเสียเหลือเกิน จนทำให้ข้าอดรู้สึกหวั่นใจว่าสักวันคนที่ท่านรักอาจไม่ใช่ข้าอีกต่อไป”

“ที่ข้าทำเช่นนั้นเพราะอย่างไรเสียในตอนนี้นางได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของข้า ข้าถึงได้ปกป้องนางเช่นนั้น ใจของข้าไม่ได้รู้สึกกับนางเหมือนดั่งที่รู้สึกกับเจ้า”

“เช่นนั้นข้าต้องรอไปจนถึงเมื่อไหร่หรือเจ้าคะ”

“ให้เวลาข้าสักหน่อยเถิด”

“ตอนนี้ข้าถึงวัยออกเรือนแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่ต่างเร่งหาคู่ครองให้ข้า แม้ข้าเอ่ยปากปฏิเสธบุรุษเหล่านั้น แต่ทว่าถ้าหากต้องรอนานเป็นปี ข้าคงไม่อาจทัดทานเรื่องแต่งงานได้ หากวันนั้นข้าต้องแต่งงานกับบุรุษอื่นข้าหวังว่าท่านจะไม่โทษข้า” เหอลี่หลินพูดจาข่มขู่ชายหนุ่มกลาย ๆ เพื่อเร่งรัดให้เขาหย่าขาดกับอวี้จวินหรงเสีย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ เจ้าถึงได้มาเร่งรัดข้าเช่นนี้ ก่อนที่ข้าจะแต่งงานพวกเราตกลงกันแล้วมิใช่หรือ”

“ข้าแค่ทนเห็นท่านกับนางเดินเคียงคู่กันไม่ได้เจ้าค่ะ เดิมทีที่ตรงนั้นเป็นของข้าไม่ใช่ของนาง” เอ่ยตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม หลงเว่ยใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้นางแผ่วเบา

“ข้ารู้ เป็นข้าที่ผิดเอง”

“คนที่ผิดไม่ใช่เจ้าค่ะ แต่เป็นคนแซ่อวี้ผู้นั้นที่บังคับขู่เข็ญท่าน”

“เจ้าอย่าได้พูดอีกเลย”

“งานวันเกิดท่านครานี้ ท่านต้องใส่ชุดที่ข้าเป็นคนตัดให้นะเจ้าคะ” นางบอกชายหนุ่ม เพราะจำได้ว่าฮูหยินของเขาได้ตัดชุดให้เช่นกันนางจึงพูดดักทางเอาไว้ก่อน

“ข้าจะใส่ชุดที่เจ้าตัดแน่นอน”

เศษผ้าร่วงหล่นที่พื้นดูเกะกะ ขณะเดียวกันกับที่หญิงสาวกำลังปักเย็บผ้าด้วยความขะมักเขม้น

“ฮูหยิน ที่จริงท่านส่งให้ช่างเป็นคนตัดเย็บดีกว่ารึไม่” เหวินเยว่บอกเจ้านายของตนด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นมืออันบอบบางเริ่มเกิดรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ เหตุเพราะนั่งปักเย็บเป็นเวลานานตั้งแต่เช้าจวบจนฟ้ามืด แต่ยังมิวายวางเข็มลงเสียที

“ไม่ได้หรอก ข้าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องตัดเย็บชุดให้ท่านพี่ด้วยตัวเอง แม้ฝีมือไม่อาจเทียบได้กับช่างตัดเย็บก็ตามที ข้าแค่อยากทำหน้าที่ฮูหยินบ้างก็เท่านั้น”

“ที่ผ่านมาท่านลำบากจัดระเบียบจวนทั้งยังเข้าครัวทำอาหารให้ใต้เท้าเฉียนด้วยตัวเองอีก นี่ยังไม่ทุมเทในหน้าที่ฮูหยินมากพออีกหรือเจ้าคะ ตั้งแต่แต่งเข้าจวนมาอย่าว่าแต่เข้าหอเลย แค่นายท่านแวะมาหาท่านที่เรือนยังไม่ถึงสามครั้งเสียด้วยซ้ำ”

“งั้นหรือ” จวินหรงเอ่ยปัดด้วยรอยยิ้ม แม้ในตอนนี้นางยังไม่อาจคว้าใจของเขาไว้ได้ แต่ในอนาคตไม่มีผู้ใดทราบได้ว่าจะเกิดอันใดขึ้น

“พักเถิดเจ้าค่ะ บ่าวเห็นมือท่านบวมเช่นนั้นก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้ หากคุณชายอวี้ยังอยู่มีหรือเขาจะปล่อยให้ท่านทำเรื่องลำบากเช่นนี้” เหวินเยว่หวนคิดถึงคุณชายอวี้เซิ่งหวง พี่ชายคนเดียวของคุณหนูที่จากโลกนี้ไปด้วยตำแหน่งรองแม่ทัพด้วยความคิดถึง