ท่าทีเย็นชา

ขณะที่เดินผ่านหน้าบรรดาบ่าวรับใช้ในจวน หญิงสาวได้ยินเสียงซุบซิบนินทาไม่ขาดสาย จนกระทั่งเดินมาถึงจุดหมายจึงได้ให้หยุนซือเข้าไปรายงานคนด้านใน

"คุณชาย ฮูหยินมาขอพบท่านขอรับ"

"แค่เมื่อคืนข้าไม่ได้เข้าหอกับนาง นางถึงกับถ่อมาหาข้าถึงที่นี่เชียวหรือ"

"บ่าวว่าไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้นหรอกขอรับ ฟังจากน้ำเสียงของนางเมื่อครู่ นางไม่ได้โกรธเคืองท่านหรอกขอรับ"

"เช่นนั้นให้นางเข้ามา"

"ฮูหยิน เชิญด้านในขอรับ" ชายหนุ่มโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันตามลำพัง

"เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรงั้นหรือ"

"ท่านยังคงเย็นชากับข้าเหมือนเมื่อก่อนเลยนะเจ้าคะ"

"ข้าไม่ใช่คนพูดมากเหมือนพี่ชายเจ้า ผู้คนถึงได้คิดว่าข้าเป็นคนเช่นนี้"

"ข้านำชามาให้เจ้าค่ะ" ว่าพลางเทน้ำชาให้เขาด้วยความชำนาญ

"ขอบใจ"

"..."

ครั้นดื่มชาจนหมดจอกเฉียนหลงเว่ยที่เห็นสตรีตรงหน้าเอาแต่อมยิ้มให้แต่กลับไม่พูดไม่จา เขาจึงขมวดคิ้วยุ่งด้วยความไม่พอใจ

"เจ้ามีเรื่องอยากพูดกับข้าอีกหรือไม่ หากไม่..." ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูดจนจบประโยค นางได้แทรกขึ้นเสียก่อน ราวกับกลัวว่าจะถูกไล่ให้กลับเรือนเสียอย่างนั้น

"ข้าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดท่านถึงเลือกข้ามาเป็นฮูหยิน แต่ข้าจะไม่ถามเหตุผลอันใดทั้งสิ้น ข้าขอเพียงได้ทำหน้าที่ภรรยา คอยใส่ใจดูแลท่านแค่นี้ก็เป็นพอ"

"ไม่จำเป็น ขอเพียงเจ้าทำหน้าที่นายหญิงของตระกูลเฉียนไม่ให้ขาดตกบกพร่องก็พอ ที่ข้าเลือกแต่งเจ้ามาเป็นฮูหยินมิใช่เพราะชอบพอหรือเพราะมีใจให้"

"ชะ...เช่นนั้นเป็นเพราะอะไรงั้นหรือเจ้าคะ" น้ำเสียงที่นางเอื้อนเอ่ยออกมาสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา"

"เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้" หลงเว่ยหันหน้าหนีไปอีกทาง ยามเห็นนัยน์ตาของนางเริ่มแดงก่ำ

"ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

เมื่อไม่อาจบังคับหยดน้ำตาไม่ให้ร่วงหล่นลงมาได้อีก นางจึงได้ขอตัวออกจากห้องไปพร้อมกับรอยน้ำตาที่เปื้อนใบหน้า หยุนซือที่เห็นฮูหยินวิ่งออกไปได้แต่มองตามด้วยความสงสัย

นางปิดประตูเรือนนอนพร้อมกับลงกลอนเพื่อไม่ให้ใครเข้ามา แล้วทรุดตัวนั่งลงร่ำไห้สะอึกสะอื้น นับว่าเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สูญเสียบิดาและพี่ชายในคราวเดียวกันที่นางร้องไห้เสียใจเช่นนี้

"เฉียนหลงเว่ย ท่านช่างใจร้ายกับข้ายิ่งนัก หากข้าบังคับความรู้สึกของตัวเองได้ ข้าคงไม่รักท่านตั้งแต่แรก"

อวี้จวินหรงใช้เวลาเรียนรู้งานในจวนไม่นานนัก เพราะเรื่องในจวนส่วนใหญ่นางคุ้นชินดีอยู่แล้ว

"ตั้งแต่ฮูหยินแต่งเข้าจวนมาทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมากทีเดียว ถึงขนาดที่นายท่านยังเอ่ยปากชม"

"หึ ข้าไม่เห็นว่านางจะดีเลิศเลอเหมือนที่เจ้าพูด แม้จะจัดการเรื่องในจวนได้ดี แต่นางเป็นเพียงสตรีธรรมดาที่ไม่สามารถสนับสนุนสามีได้ ก็ไม่ต่างจากคนไร้ค่ามิใช่หรือ"

"ข้าไร้ค่าหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่สาวใช้อย่างเจ้าจะมาตัดสินได้"

"ฮะ...ฮูหยิน"

"ดูท่าแล้วข้าคงต้องจัดระเบียบคนในจวนใหม่เสียแล้วมิเช่นนั้นคงทำให้ทั้งข้าและท่านพี่อับอายแน่"

"ฮูหยิน ได้โปรดให้อภัยข้าสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ"

"ในเมื่อเป็นความผิดครั้งแรกของเจ้า ข้าจะไม่ถือสาเอาความ แต่ถ้ามีครั้งต่อไปข้าไม่ละเว้นเจ้าแน่"

"ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา"

เมื่อมีเวลาว่างนางมักเข้าครัวทำขนมเป็นของว่างให้เขาเสมอ แม้เขาเคยบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับนางก็ตามที แต่นางยังคงหวังในใจลึก ๆ ว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ไม่ต้องรักนางเฉกเช่นคู่สามีภรรยาก็ได้ นางขอเพียงอ้อมกอดจากเขาสักเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว

"คุณชาย ฮูหยินให้คนนำขนมมาให้ขอรับ"

"นางว่างนักหรือ ถึงได้ทำขนมมาให้ข้าบ่อยเช่นนี้" หลงเว่ยพูดขึ้น ขณะที่ตายังไม่ละจากตัวหนังสือตรงหน้า