ตอกกลับ

“ขออภัยคุณชาย ชายหญิงไม่ควรอยู่ด้วยกันตามลำพัง แม้ข้าจะแต่งงานมีสามีแล้ว แต่ก็ไม่ควรใกล้ชิดบุรุษอื่นนอกจากสามี” นางตอบชายหนุ่ม หากเป็นแต่ก่อนนางคงเดินตามเขาไปอย่างไม่อิดออด เพราะไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงสิ่งใด ทว่าบัดนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว นางต้องรักษาเกียรติของสกุลเฉียนเป็นอันดับแรก เรื่องส่วนตัวล้วนมาทีหลัง

“ข้าลืมคำนึงถึงเรื่องนี้ไป เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” หม่าโจวฉือบอกเสียงเรียบ ทว่านัยน์ตากลับเศร้าสร้อยยิ่งนักยามนึกถึงความจริงข้อนี้

“ใต้เท้าเฉียนไม่อยู่ที่เมืองหลวงเพียงเดือนเดียว แต่ฮูหยิน ของเขากลับรู้จักสนิทชิดเชื้อกับบุรุษอื่นเสียแล้ว หวังว่าท่านคงไม่ได้สวมหมวกเขียวให้เขาหรอกนะ”

“ขอบคุณแม่นางหลีที่เป็นห่วง ข้ากับคุณชายหม่ารู้จักกันตั้งแต่ยังเยาว์ข้ากับเขาเติบโตมาด้วยกัน หาได้มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง ส่วนเรื่องสวมหมวกเขียวข้าไม่เคยคิดกระทำเรื่องต่ำช้าเช่นนั้น ข้าขอเตือนเจ้าเรื่องหนึ่งสตรีที่มีคุณธรรมล้วนไม่มีผู้ใดพูดจาเช่นนี้กับผู้อื่น” ท้ายประโยคนางตำหนิคนแซ่หลีตามตรง

“ทำพูดดีไปเถิด หากเจ้าไม่ได้แต่งเข้าจวนตระกูลเฉียนมีหรือจะกล้าพูดจาเช่นนี้ เจ้าคงถือว่ามีตระกูลเฉียนให้ท้ายถึงได้กล้ายอกย้อนข้า”

“เจ้าพูดถูกแล้ว นอกจากข้าจะมีตระกูลเฉียนให้ท้ายแล้ว อำนาจทุกอย่างในจวนล้วนอยู่ที่ข้าที่เป็นนายหญิง หากจะเทียบกันแล้วข้ากับเจ้าเทียบกันไม่ได้เสียด้วยซ้ำ” พูดพลางเปรยตามองเหยียดกลับคืน

“มีอำนาจเพียงอย่างเดียวคงไม่พอกระมัง ข้าได้ยินมาว่าท่านกับใต้เท้าเฉียนยังไม่ได้เข้าหอกันมิใช่หรือ” เหอลี่หลินเอ่ยแทรก

“ข้าก็ได้ยินมาเช่นกัน มีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าการเข้าหอคืนแรกหลังจากแต่งงานสำคัญเพียงใด ดูท่าแล้วแม้ใต้เท้าเฉียนจะให้เกียรติท่านในฐานะฮูหยิน แต่ในฐานะคู่สามีภรรยาเห็นทีคงไม่ได้เป็นเช่นนั้นกระมัง” ฮูหยินสือพูดขึ้นอีกคน ก่อนที่อวี้จวินหรงจะได้เอ่ยอันใดกลับไป บุรุษที่ตนรอคอยนานนับเดือนตอบกลับแทนเสียก่อน

“ขอบคุณพวกท่านที่ใส่ใจเรื่องของข้ากับฮูหยิน ข้ากับนางจะเข้าหอกันหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างพวกท่านจะมาสู่รู้ได้ ฮูหยินกลับจวนกันเถิด” ว่าแล้วก็ถือวิสาสะจับมือนางไว้แล้วเดินเคียงคู่ออกจากจวนสกุลหลินไปท่ามกลางสายตาริษยาของผู้คนนับสิบ

เหอลี่หลินมองทั้งคู่ด้วยความรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก เดิมทีแล้วตำแหน่งฮูหยินสกุลเฉียนต้องเป็นของนาง แต่กลับถูกสตรีผู้นี้แย่งชิงไปอย่างหน้าด้าน ๆ เช่นนี้เห็นทีนางคงต้องลงมือทำอันใดสักอย่างเสียแล้ว

หญิงสาวเดินตามคนตัวสูงที่กุมมือนางไว้แน่น ก่อนปล่อยนางให้เป็นอิสระหลังจากขึ้นมาบนรถม้าแล้ว

“ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดถึงไม่บอกข้าล่ะเจ้าคะ”

“ใครใช้ให้เจ้ามาที่งานเลี้ยงนี้” เขาไม่เพียงไม่ตอบคำถามแต่กลับถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ฮูหยินหลินส่งเทียบเชิญมาให้ด้วยตัวเอง หากข้าไม่ไปคงเสียมารยาท อีกอย่างท่านไม่ได้อยู่ที่จวนข้าถึงได้ตัดสินใจไปงานเลี้ยงในครั้งนี้”

“เจ้าไม่รู้หรือว่าคนแซ่เซี่ยก็ไปงานเลี้ยงนั่นด้วย ตระกูลเฉียนกับตระกูลเซี่ยเดิมทีก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ต่อไปให้เลี่ยงเสีย” เอ่ยจบก็ถอนหายใจออกมาราวกับว่ารู้สึกรำคาญใจนักหนา

“เจ้าค่ะ”

“ข้ากลับมาถึงจวนไม่เจอเจ้า สาวใช้ของเจ้าบอกว่าเจ้าไปงานเลี้ยงที่จวนสกุลหลิน ข้าถึงได้รีบตามมา” เขาตอบคำถามก่อนหน้า ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วไม่ใส่ใจคำถามที่หญิงสาวถามมาก็ย่อมได้ เพียงแต่พอเห็นเวลาสตรีตรงหน้าทำหน้าเศร้าใจ เขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้

แม้ไม่ได้รู้สึกรักใคร่นางเฉกเช่นบุรุษกับสตรี แต่ถึงอย่างไรเสียนางก็ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของตัวเอง เขาควรให้เกียรตินางในฐานะภรรยาถือว่าเป็นสิ่งที่สามีควรกระทำ เพราะเขากับนางยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน แม้จะไม่ใช่ตลอดไปก็ตามที รอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปก่อนพอถึงตอนนั้นคงถึงเวลาที่ต้องปล่อยนางกลับไปในที่ของนาง