#2 ฟัดกับผี

เวลาเที่ยงคืนกว่า ๆ ร่างบางค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านด้วยอาการระแวดระวัง ใจหนึ่งก็โล่งอกที่คิดว่ารอดจาก “นายผีจอมกวน” มาได้ แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปและกดสวิตช์เปิดไฟ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที

“เฮ้ย! นี่นายเข้ามาได้ไงเนี่ย?” เธออุทานอย่างตกใจ

ผีหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงหันมายิ้มอย่างคนขี้เล่น

“ก็…น่าจะวาร์ปเข้ามามั้ง”

“กวนจริง!” เธอกัดฟันพูด

“เปล่าหรอก แค่ผมคิดว่าอยากไปไหนก็ไปได้เลยน่ะ…ก็ผีนี่นะ” ผีตอบหน้าตาเฉย พร้อมทำท่ากอดอกสบาย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอขมวดคิ้ว คิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “นี่การเป็นผีนี่มันสะดวกสบายขนาดนี้เลยเหรอ งั้นแสดงว่ามีผีที่ทำงานเป็นนักสืบกันบ้างแล้วล่ะสิ”

เขาหัวเราะเบา ๆ “ก็น่าจะมีแหละ แล้วแต่ว่าพวกเขาจะอยากทำอะไร”

“ว่าแต่นาย… กลัวพระไหม? พระพุทธรูปอะไรแบบนั้นน่ะ” เธอถามพลางมองหน้าผีตรงหน้าอย่างสำรวจ

เขายักไหล่ “ก็ไม่นะ ผมยังแอบเข้าไปดูห้องพระที่บ้านคุณมาแล้ว ห้องใหญ่เว่อร์วังมาก”

“นี่! นี่นายจะถือวิสาสะเกินไปละนะ! นายควรจะให้ความเป็นส่วนตัวกับบ้านฉันบ้างสิ และอีกอย่างนายก็น่าจะรู้จักคำว่ามารยาทใช่ไหม? มอ อา มา รอ อะ ระ ยอ อา ดอ ยาด” เธอแหวกลับไปทันที

ผีหนุ่มยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ก่อนจะยกคิ้วขึ้น “นี่เธอหาว่าฉันเป็นผีที่ไม่มีมารยาทเหรอ?” เขาเริ่มทำท่าทางเลิ่กลั่ก แต่ก็ย่องเข้ามาใกล้เธอจนเธอต้องถอยหลังไป

“นี่ ๆ ๆ เดี๋ยวสิ นายจะทำอะไร?” เธอถามอย่างระแวดระวัง หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นแรงตึกตัก

แต่ไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว ร่างโปร่งแสงของเขาก็พุ่งผ่านตัวเธอไปแล้วล้มลงนอนบนเตียงหนานุ่มแทน

“เห็นมั้ยล่ะ ผมทำอะไรคุณไม่ได้หรอก อย่างมากก็น่าจะแค่ทำให้คุณรำคาญนิดหน่อย” ผีหนุ่มว่าพลางหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นเธอทำหน้าหงุดหงิด

“ชิ! แล้วอีกอย่างนะ ฉันจะบอกนายไว้เลยนะว่าห้ามแอบดูฉันตอนอาบน้ำเป็นอันขาด ถึงนายจะเป็นผีก็เถอะ!”

เธอชี้หน้าขู่เขา สายตาจ้องเขม็งอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาหัวเราะพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ “แล้วคุณมั่นใจได้ยังไงล่ะว่าผีตนอื่น ๆ ไม่เคยแอบดูคุณอาบน้ำ บางทีพวกเขาอาจจะไม่ปรากฏตัวให้คุณเห็นก็ได้นะ”

เธอตาเบิกโพลง ลูกตากลมโตแทบถลน

“ไอ้ผีลามก! คงไม่มีใครลามกเหมือนนายหรอกนะ!”

“ถ้าคุณไม่เชื่อ จะให้ผมเรียกผีตนอื่นมาถามให้มั้ยล่ะ?”

“นายอย่านะ อย่าเรียกเชียวนะ!! แค่นายฉันก็แทบหัวใจวายละเนี่ย”

“ฮะฮ่า ก็อาจจะไม่เรียก แต่ไม่แน่นะ” เขายักคิ้วกวน ๆ ส่งท้าย ขณะที่เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พลางภาวนาในใจขอให้เจอผีที่มีมารยาทกว่านี้บ้าง

คนร่างเล็กพยายามที่จะไม่หลับตานอน เธอยังคอยจ้องไปยังร่างโปร่งแสงของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกฝั่งหนึ่งของห้องอยู่เป็นระยะๆ ในใจเธอคิดว่าเผื่อว่าถ้าเธอเผลอหลับแล้วตื่นมาเจออะไรประหลาด ๆ จะได้ไม่ตกใจมากนัก

ฉันจะไม่ยอมหลับเด็ดขาด!!

แต่เจ้าผีนั่นกลับนอนค้ำคางมองเธออย่างสบายใจ ท่าทางเหมือนกำลังดูอะไรน่าสนใจไม่มีเบื่อ

“นี่ นายจะจ้องฉันทำไมนักหนา ไม่มีบ้านช่องให้กลับรึยังไง?” เธอถามอย่างอดไม่ได้ ดวงตาเบิกโพลงพยายามทำตัวให้ตื่นเต็มที่

ผีหนุ่มยิ้มอ่อน

“ผมก็แค่อยากดูว่าคุณจะพยายามไม่หลับได้สักกี่นาที นี่หนังตาคุณจะปิดอยู่แล้วนะ”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลุกขึ้นมานั่งกอดเข่า ขยี้ตาตัวเองพลางพูดอย่างดื้อรั้น “ฉันไม่หลับหรอก คืนนี้ฉันจะเฝ้านายให้รู้กันไปเลย ว่าผีอย่างนายจะทำอะไรได้บ้าง”

ผีหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางหยิบหมอนที่โซฟามาวางใต้ศอก ทำท่าจะนอนต่ออีก “งั้นก็ตามสบาย…ผมจะอยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งคืนเอง”

ดวงตาเธอกะพริบถี่ด้วยความโมโห “นายทำตัวเป็นผีที่ไม่มีมารยาทจริง ๆ แหละ จะให้นอนที่ไหนก็นอน ทำตัวสบายไปหมด”

“ก็ผีอย่างผมไม่ต้องกังวลเรื่องเตียงหรือหมอนนี่นา เอาจริง ๆ ผมก็แค่ต้องการความสงบ แล้วเธอสิ คิดว่าจะทนลืมตาตื่นได้นานขนาดไหน?” เขาทำเสียงเย้าแหย่

เธอพยายามถ่างตา “ฉันจะตื่นจนถึงเช้า! ฉันจะจับตานายไว้ ไม่ให้แอบทำอะไรลับหลังฉันได้แน่” เขามองคนร่างเล็กที่หยิบแก้วกาแฟร้อนๆ ขึ้นมากระดก ผีหนุ่มแกล้งหาวหวอดๆ ขณะที่ใครบางคนก็พยายามนั่งอย่างแข็งขืน แต่ตาก็เริ่มปรือโดยไม่รู้ตัว นี่กาแฟก็ชักจะเอาไม่อยู่แล้วสินะ

เขามองเธออย่างเอ็นดูพลางหัวเราะเบาๆ “ถ้าเธอหลับ ผมจะทำอะไรให้เธอตกใจดีไหมนะ? เธอคงสะดุ้งสุดตัวเลยล่ะ”

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในทันที “นายอย่ามากวนสิ! ฉันจะไม่หลับง่าย ๆ หรอก” พูดจบ เธอหยิกแขนตัวเองเบา ๆ เพื่อให้ตื่นเต็มตา ขณะที่ผีหนุ่มก็จ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน

เวลาผ่านไปสักพัก เขาเริ่มนั่งมองเธอเงียบ ๆ จนในที่สุดคนตัวเล็กก็เริ่มทนไม่ไหว หาววอดออกมาบ้าง ตาก็เริ่มปิดลงช้า ๆ

ผีหนุ่มยิ้มเล็ก ๆ

“เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่าเธอจะทนไม่ไหว”

แต่แล้วเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงพูดของเขา

“หยุดจ้องได้แล้วน่า นายมันน่ารำคาญ!”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอนหลังลงไปบนโซฟา “งั้นก็รีบหลับเถอะ ผมจะช่วยดูแลไม่ให้คุณโดนผีตนอื่น ๆ หลอกเอง”

“นี่นาย!! นายจะบอกว่ามีผีตนอื่นนอกจากนายด้วยงั้นหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก!” เธอตอบกลับอย่างดื้อ ๆ แต่ในที่สุดก็เริ่มฟุบหลับไปทั้งที่ยังไม่ยอมรับ

พอเธอหลับสนิท ผีหนุ่มก็มองเธออย่างเอ็นดู พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ส่งมาให้ พลางพูดกับตัวเองเบา ๆ “ก็บอกแล้วว่าอย่าฝืน”

เขาค่อยๆ เดินไปข้างเตียงที่ตอนนี้เธอนอนหันหัวมายังฝั่งที่เขานั่งอยู่ มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเธอพยายามจะจ้องเขาไว้ นี่ก็ตีสามแล้ว ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วดังเปาะ ก่อนที่สวิตช์ไฟจะดับลง จริงๆ เขาก็เคลื่อนย้ายหรือทำอะไรได้บ้างนิดหน่อย แต่ตอนนี้คนที่หลับปุ๋ยเหมือนกำลังฝันหวานอะไรอยู่

เธอฝันเรื่องอะไรกันนะ อยากจะรู้จริงเชียว ไม่นานนักคนที่หลับใหลก็ฝันถึงใครบางคน เธอฝันถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ที่ใครบางคนกำลังจะถูกคลุมร่างด้วยผ้าขาว แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งที่จู่ๆ ก็มีมือหนามาดีดเข้าที่หน้าผากของเจ้าหล่อน

“โอ๊ยย!! นายดีดหัวฉันทำไมเนี่ย!!”

“จริงจังถึงขนาดเก็บเอาฉันมาฝันเลยรึไง? ” เสียงผีหนุ่มถามอย่างใคร่รู้

“แล้วฉันบังคับความฝันตัวเองได้นักรึไงเล่า” คำตอบอย่างเกี่ยงงอนน้อยๆ ออกจากปากเล็กบางของเธอ

“เธออกหักจากที่ทำงานหรอ? ”

หืม … เธอไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เลยนะ ทำไมเขารู้ได้ล่ะ เขามีญาณวิเศษหยั่งรู้งั้นหรอ

“นายรู้ได้ไง? ”

“รู้สิ และก็รู้ด้วยว่าความสัมพันธ์ของเธอกับหัวหน้าเป็นไปอย่างลับๆ และก็ไม่มีทีท่าว่าจะพัฒนาไปไหน”

แหนะ รู้ดี รู้อีก รู้มาก รู้เกิ๊น!! (เธอคิด)

“หยาบคาย แอบไปสืบเรื่องคนอื่น” เธอแว้ดๆ ใส่เขา

“ผมเปล่า ว่าแต่มาคบกับผีอย่างผมเอาไหมล่ะ? ”

“นายจะบ้ารึไง คบกับผีเนี่ยนะ สัมผัสก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้”

เอาอีกแล้วไอ้ความปากไวใจเร็วที่โพล่งออกไปคิดบ้างไหมนั่นน่ะ เธอบ่นพึมพำให้ตัวเองในใจ

“แน่ใจหรอว่าผมทำแบบนั้นไม่ได้”

ผีหนุ่มค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ … ใกล้มาก … ใกล้เข้าไปอีกจนแทบจะแนบชิดกับเธอ จากนั้นเขาก็ประกบปากหนากับริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วก่อนจะผละตัวออก

เธอนิ่งค้างยืนทื่อตัวแข็ง นี่เขาจุ๊บเธออย่างงั้นหรอ สัมผัสกันได้อย่างนั้นรึไง ว่าแล้วมือเล็กก็จับหมับเข้าที่แขนแกร่งของเขา

“นี่ฉัน!!! ฉันสัมผัสนายได้งั้นหรอ จะบ้าไปแล้ว”

เขาไม่ได้อธิบายกับเธอว่านี่คือความฝัน แต่ระหว่างฝันกับความจริงเธอก็สามารถมองเห็นเขาได้ทุกขณะ แต่การที่จะสัมผัสกันได้นั้น เธอต้องฝันเท่านั้น เขาเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองทำเรื่องอย่างว่านี้ได้อย่างไร อีกทั้งเรื่องกลัวพระไหม เขาก็เข้าออกวัดได้ปกติ แล้วปกติผีต้องกลัวพระรึยังไงกันนะ

ผีหนุ่มที่สูงกว่า 190 เอาแต่ครุ่นคิดก่อนจะปล่อยให้ใครอีกคนได้หลับอย่างสบาย