บทที่ 2 เหยื่อ

เคร้ง!!

เอี๊ยดดดดด... โครมมมมม!!

รถกระบะคันหนึ่งวิ่งผ่านท่อระบายน้ำกลางถนน หลังจากนั้นฝาท่อก็หลุดกระเด็นออกมาหมุนคว้างปานนักบัลเล่ต์ นั่นเองที่ทำให้มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งหักหลบมัน จนพุ่งชนรถเข็นขายลูกชิ้นเต็มแรง ลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นปลา ปูอัด และไส้กรอกชีสเสียบไม้ลอยผ่านหน้านับเงินกับดาวเหนือ ขณะที่คนขี่มอเตอร์ไซค์ลอยไปกระแทกเสาไฟ หมวกกันน็อคหลุดลอยไปอีกทาง

"นายยรรยงนรธน นรธนยรรยง ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ...คอนเฟิร์มเคส" นับเงินรายงานกับเครื่องบันทึกภาพรูปลูกตาอีกครั้ง ก่อนที่คู่หูของเธอจะเลื้อยออกจากแขนเสื้อมาพันธนาการดวงวิญญาณที่พึ่งคลานโซซัดโซเซออกมาจากร่างอันบอบช้ำและแหลกสลาย

ทั้งหมด... ก็เพราะการไร้ความรับผิดชอบและความมักง่ายของคนกลุ่มหนึ่ง

"ไอ้หมอดูเฮงซวย ไหนบอกเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลแล้วจะดวงดี หมดเคราะห์หมดโศกไง" เจ้าของชื่อนามสกุลประหลาดตามความคิดของดาวเหนือพึมพำซ้ำไปซ้ำมา

"สวัสดีครับหัวหน้านับเงิน" ใครคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ยมทูตสาว เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาว ผมหยักศก สวมแว่นดำ หมวกดำ สูทดำ และมีงูตัวใหญ่พันหลวมๆ อยู่บนบ่าราวกับกำลังทำหน้าที่ผ้าพันคอให้คู่หู

"อ้าว... ไมเคิล มารอรับเหยื่อเหมือนกันเหรอ?" นับเงินยิ้มทักอีกฝ่ายอย่างคนคุ้นเคย

"นี่ไง... เหยื่อของไอ แต่อีก 7 วันนะ" ไมเคิลพยักพเยิดหน้าไปทางแม่ค้าขายลูกชิ้นที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ โดยมีหม้อทอดน้ำมันเดือดคว่ำอยู่บนหน้าอก

"อ้อ... ถึงกับต้องมาเฝ้าเลยเหรอ" นับเงินพยักหน้าเนือยๆ "คิวว่างทั้งอาทิตย์ขนาดนี้ น่าจะมาช่วยงานไอนะ"

"ใครว่า... เคสนี้ไอต้องโชว์ตัวให้ร่างทรงหมอผีดูเชียวนะ ญาติเหยื่ออุตส่าห์ไปเหมามาเรียกวิญญาณ แต่ดันเป็นของปลอมทุกคน ฮ่าๆๆๆๆ" เจ้าของชื่อไมเคิลหัวเราะขบขันปิดท้ายยาวๆ ชวนให้ขบคิดว่าการหัวเราะครั้งนี้จะสิ้นสุดลงที่ตรงไหน

"อ้อ งี้นี่เอง... จัดเต็มให้เข็ดหลาบหัวโกร๋นไปเลย อย่าให้เสียเที่ยว" นับเงินยิ้มมุมปาก ท่าทางเธอเองก็อยากมีโอกาสงามๆ แบบนี้บ้าง

"มันแน่อยู่แล้ว ได้ปลดปล่อยทั้งที" ไมเคิลหยุดหัวเราะ เปลี่ยนเป็นยิ้มเหี้ยม ราวกับไม่ได้มีแค่เหล่าดวงวิญญาณที่เป็นเหยื่อของยมทูตอย่างเขา

"คุณไมเคิลตัวจริงเสียงจริงหรือครับนี่!?" ดาวเหนือแอบกระซิบถามรุ่นพี่สาว ตาชำเลืองมองบุคคลผู้ถูกกล่าวถึงซึ่งกำลังเริ่มต้นหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอีกครั้ง

"ก๊อปเกรด A น่ะ... ไมเคิล ไอไปก่อนนะ คิววันนี้แน่นเลย" นับเงินกระซิบตอบ ก่อนจะหันไปบอกลาคนคนนั้น

ในที่สุด การรอคอยของดาวเหนือก็สิ้นสุดลง เขาวาร์ปตามหัวหน้ายมทูตสาวกลับลงไปที่ยมโลกอีกครั้ง เพื่อนำส่งดวงวิญญาณเจ้าของชื่อมงคลที่หมอดูการันตีนักหนาว่าจะดวงดี ดวงเฮง แถมอายุยืนเป็นหมื่นปี หากเปลี่ยนมาใช้ชื่อนี้

"ดวงตายของคนทุกคนถูกกำหนดมาแล้ว ต่อให้เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนหน้า เปลี่ยนเส้นลายมือ หรือเปลี่ยนลายเซ็น ก็ช่วยอะไรไม่ได้" นับเงินพูดขึ้นลอยๆ ระหว่างที่ยืนมองเหยื่อคนล่าสุดถูกผู้คุมสูทแดงคนเดิม ลากตัวไปยังบัลลังก์ตัดสินโทษ

"แล้วดวงของคนที่จะต้องมาเป็นยมทูตล่ะครับ?" ดาวเหนือตั้งคำถาม จากความสงสัยที่สั่งสมมานาน เหตุใดเขาจึงได้รับเลือกให้เป็นยมทูต ทั้งที่ตอนเป็นมนุษย์เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร มิหนำซ้ำยังต้องรับโทษในนรกอยู่เป็นนานอีกด้วย

"อ้าว... ไม่มีใครบอกเลยเหรอ?" นับเงินเอียงคอมองยมทูตหนุ่มรุ่นน้องอย่างเอ็นดูในคำถาม

"อาจจะเพราะผมไม่เคยถามด้วยมั้งครับ" ดาวเหนือรอคอยคำตอบใจจดใจจ่อ

"แล้ว... ตอนตัดสินใจเป็นยมทูตฝึกหัด เราตอบคำถามผู้คุมฝึกว่ายังไงล่ะ?" นับเงินไม่ได้ตอบในสิ่งที่ดาวเหนืออยากรู้ แต่กลับย้อนถามเรื่องในอดีตของเขา

"เรื่องที่ให้เลือกว่าอยากไปเกิดเลย หรือขึ้นไปเสวยสุขบนสวรรค์วันนึงนั่นน่ะหรือครับ?" ดาวเหนือแค่นหัวเราะให้กับโชคชะตาของตัวเอง ที่ผ่านมาเขาคงเลวสุดขั้วขนาดที่สวรรค์ไม่อยากต้อนรับงั้นสิ

"ช่ายยยยย... นั่นคือด่านแรกของการได้เป็นยมทูต"

คำตอบของนับเงินทำเอาดาวเหนือชะงักไปนิดนึง อ้อ... แสดงว่าเป็นเขาสินะที่พาตัวเองมาเดินอยู่บนเส้นทางนี้

"ผมตอบว่าจะให้ไปเกิดก็ยังไม่อยาก แต่จะให้ไปเสวยสุขบนสวรรค์ตั้งวันนึง มันก็ดูน่าสมเพชไป"

คำตอบของดาวเหนือ ทำให้นับเงินอดขำไม่ได้

"ก็นั่นแหละ... เราถึงได้มาเป็นยมทูตนี่ไง ถึงจะได้อยู่สวรรค์แค่วันเดียว ก็นานเกินชีวิตมนุษย์แล้ว เพราะแบบนี้อายุของการเป็นยมทูตจึงเทียบกับอายุของคนบนโลกมนุษย์ ไม่ได้เทียบกับอายุของเทพบุตร เทพธิดา หรือสัตว์นรก" นับเงินเริ่มต้นอธิบายในสิ่งที่ดาวเหนือข้องใจ

"แปลว่าผมจะต้องเป็นยมทูต 100 ปีมนุษย์สินะครับ" ดาวเหนือพยักหน้าให้กับสิ่งที่ได้รับรู้

"นี่แหละน้า... เวลาผู้คุมฝึกพูดแล้วไม่ตั้งใจฟัง" นับเงินกระเซ้า ก่อนจะอธิบายต่อ "คนที่จะมาเป็นยมทูตต้องมีดวงที่สามารถข่มดวงวิญญาณอื่นได้ เคยใช้กรรมในนรกมาก่อนตามระยะเวลาไม่เกินจากที่ท่านยมกำหนด ไม่เคยต้องโทษหนักในขุมนรก จำพวกกรรมที่ก่อกับบุพการี ผู้มีพระคุณ และเหล่าสาวกผู้ประพฤติดีของแต่ละศาสนา หรือจะพูดว่าต้องเป็นคนเทาๆ ก็คงไม่ผิด แต่ก็ใช่ว่าทุกคนที่เข้าเกณฑ์จะได้เป็นยมทูต เรื่องนี้เราน่าจะรู้ดีกว่าใคร"

คำพูดของนับเงินทำเอาดาวเหนือชะงักไปอีกครั้ง

"อ่อ... ไอ้ด่านทดสอบที่ทำให้ผมอยากตายสักชั่วโมงละพันครั้งนั่นน่ะเหรอครับ" ดาวเหนือตากระตุกตุบๆ ขึ้นมาทันทีที่นึกถึงผลการตอบรับข้อเสนอในการเข้าสอบเป็นยมทูตของตัวเอง ซึ่งทำให้เขาต้องเริ่มต้นบททดสอบคุณสมบัติและความเหมาะสม ที่ไม่ต่างจากการรับโทษในนรกสักเท่าไหร่

"นั่งลงสิ..." เขายังจำได้ดีถึงตอนที่ผู้คุมฝึกหน้าเหี้ยมในชุดสูทแดงพาเข้าไปในห้องมืดๆ แคบๆ อับๆ ที่มีเพียงแค่โซฟาหนังเล็กๆ สำหรับคนคนเดียว ก่อนจะขังเขาไว้กับเหล่าฆาตรกรต่อเนื่อง

สวบ... สวบ... สวบ...

ฉึก... ฉึก... ฉึก...

ฉับ... ฉับ... ฉับ...

คนพวกนั้นเป็นอดีตฆาตกรต่อเนื่องจากหลายยุคหลายสมัยและหลายประเทศ ทั้งอังกฤษ ไทย อเมริกา ญี่ปุ่น เกาหลี เปล่าเลย... พวกเขาไม่ได้จับดาวเหนือมาเป็นเหยื่อ หากแต่กำลังแสดงความสามารถในการฆ่าและหั่นให้ผู้เข้ารับการทดสอบอย่างเขาดูต่างหาก

"นะ... นะ... นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!" ดาวเหนือจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยอาการตัวแข็ง เขาอยากจะหนีออกไปจากห้องนี้ซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ขาของเขากลับไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ ราวกับถูกหินก้อนมหึมาถ่วงเอาไว้กับโซฟา

เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งห้อง มิหนำซ้ำยังไหลนองเต็มพื้น และแผ่อาณาเขตใกล้เท้าของเขาเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ถึงอย่างนั้นดาวเหนือก็ทำไม่ได้แม้แต่จะขยับเท้าหนี รวมทั้งไม่อาจเบนสายตาหนีภาพการฆาตกรรมตรงหน้าได้แม้สักเสี้ยววินาที ทุกนาทีที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เต็มไปด้วยการเฉือน สับ ตัด หั่น จากเจ้าของท่าทางเย็นชากับสีหน้าเปี่ยมสุข นี่ถ้าก่อนหน้านี้เขากินอะไรเข้าไปล่ะก็ มันคงไม่หลงเหลืออยู่ในกระเพาะแล้ว

"สิ้นสุดการทดสอบแรก ออกมาได้แล้ว..."

หลังจากผ่านไป 24 ชั่วโมง ผู้คุมฝึกคนเดิมก็เปิดประตูเข้ามาเรียกเขา ทว่านั่นไม่ใช่สัญญาณการพัก

"ผม... สะ... สะ... สอบผ่าน ระ... ร... หรือเปล่าครับ?" ดาวเหนือถามตะกุกตะกัก โดยที่ขาสองข้างอันไร้เรี่ยวแรงของเขา ยังไม่สามารถหยัดยืนขึ้นเพื่อทำตามคำสั่งได้