3

ปรมินทร์ขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิด

"ปากหวานแต่พี่จริงใจนะ... พี่แค่รู้สึกว่า ตอนที่พี่อยู่ที่นี่กับพิมพ์ มันเหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน"

พิมพ์ลภัสรู้สึกถึงความอบอุ่นในคำพูดของเขา แม้ว่าแสงแดดจะจางหายไปจากขอบฟ้ากว้าง แต่หัวใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ที่เคยไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

เธอไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก ดูอย่างมารดาของเธอสิ ยังถูกทรยศหักหลังจากคนที่รัก

"ถ้าพี่ปอนด์ชอบดูพระอาทิตย์ตกดิน พิมพ์จะมาดูเป็นเพื่อนอีกนะคะ” เธอบอกเขาอย่างอ่อนโยน

ปรมินทร์เผยรอยยิ้มอย่างจริงใจ

"พี่อยากให้เราค่อย ๆ ทำความรู้จักกัน และมีความทรงจำที่ดีต่อกัน"

พิมพ์ลภัสยิ้มออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองพระอาทิตย์ที่ค่อย ๆ ลับขอบฟ้าไปอย่างช้า ๆ มือของปรมินทร์เผลอยื่นออกมาใกล้ ๆ เธอ เขาจับมือเธอเบา ๆ ราวกับเป็นการสัญญาว่าเขาจะอยู่ข้าง ๆ เธอ ในทุกช่วงเวลาที่สวยงามแบบนี้ แม้เวลาจะผ่านไปแต่ความรู้สึกในตอนนี้จะยังคงตราตรึงในหัวใจของคนทั้งคู่

แรกเริ่มเดิมทีเธอไม่ได้อยากมาทำงานกับเขาหรอกนะ เธอทำงานกับมารดาของเขาก็ดีอยู่แล้ว แต่เพราะรับรู้ว่าน้องสาวต่างมารดาสนใจปรมินทร์

สองแม่ลูกจอมวายร้าย และจอมยุแยง และคนที่เธอเรียกว่าบิดาก็หูเบาเชื่อแต่สองแม่ลูก ทำให้เธอกับน้องชายต้องระเห็จออกมาจากบ้าน

ที่สำคัญก็คือแม่เลี้ยงเป็นตัวหายนะ ทำให้ครอบครัวของเธอร้าวฉาน สิ่งไหนที่จะทำให้สองแม่ลูกมีความสุข เธอทำลายมัน สิ่งไหนที่จะทำให้สองแม่ลูกสมหวัง เธอจะขัดขวางมันอีกเหมือนกัน แต่ลึกๆ แล้วปรมินทร์คือลูกชายของเพื่อนสนิทมารดา เธอไม่อยากให้เขาได้ผู้หญิงสำส่อนอย่างอลิสามาเป็นเมียเลยแม้แต่น้อย ถึงเขากับเธอไม่ได้สมหวังกัน เธอก็อยากให้เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีสักคนมากกว่า

“แล้วทำไมตอนแรกพี่ปอนด์ดูไม่ชอบพิมพ์ล่ะคะ”

“แม่พี่ชอบหาผู้หญิงให้ พี่ก็เลยต่อต้านน่ะ” ไม่คิดว่าเขาจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

“แล้วพี่ปอนด์ก็เลยไม่ชอบหน้าพิมพ์อย่างนั้นเหรอคะ”

“ก็ไม่ถึงกับจะไม่ชอบหน้าหรอกนะ”

“หมายถึงต่อต้านเอาไว้ก่อนอย่างนั้นเหรอคะ” เธอถามต่อ

“เราข้ามเรื่องนี้ไปกันก่อนดีกว่านะ”

“ค่ะ แล้วเราต้องพูดเรื่องอะไรกันเหรอคะ”

“เช่น เมื่อคืนพี่ทำให้พิมพ์เจ็บมากไหม”

“เจ็บมากค่ะ” เธอตอบแล้วหน้าแดงจัด

“เป็นครั้งแรกที่... ไม่โคตรไม่ประทับใจเลยค่ะ” ถ้าเธอโดนวางยาก็คงต้องการมากๆ แบบไม่สนอะไร แต่นี่เธอสติดีครบถ้วนทุกอย่าง เขาต่างหากที่โดนวางยา แถมยังแรงเยอะอีกด้วย กักเธอเอาไว้ทั้งคืนไม่ให้เธอลุกจากเตียงอีก

สีหน้าเหยเกของเธอทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาในทันที จึงอยากชดเชยทุกอย่างให้เขา

“พี่จะชดเชยทุกอย่างให้เธอ”

“พี่ปอนด์สัญญาแล้วว่าจะช่วยจ่ายค่ารักษาให้น้องชายของพิมพ์”

“ไม่ใช่แบบนั้นสิ”

“พี่จะเบี้ยวเหรอคะ”

“ไม่ใช่ พงศ์พี่ก็จะช่วย แต่พิมพ์พี่ก็จะรับผิดชอบ”

“รับผิดชอบเหรอคะ”

“พี่จะบอกเรื่องนี้กับคุณแม่”

“ขืนบอกไปพี่ได้โดนจับแต่งงานกับพิมพ์แน่ ๆ พี่ไม่ชอบถูกจับแต่งงาน คลุมถุงชนไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่แน่ว่าพี่อาจจะอยากถูกจับแต่งงานก็ได้”

“แล้วพี่ปอนด์รักพิมพ์เหรอคะ” เธอเอ่ยถาม มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา แม้จะมืดมิดแต่แสงสว่างจากชายหาดก็สาดส่องมาถึง ทำให้มองเห็นใบหน้าของกันและกันภายใต้แสงสลัวนั้นอย่างชัดเจน

3

“พิมพ์ไม่เหมือนผู้หญิงที่พี่เคยเจอ” เขาไม่ได้ตอบว่ารัก แต่ตอบไปอีกทาง ทำให้พิมพ์ลภัสต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ยังไงคะ” เธอถามต่อ ไม่คาดคั้นคำรักจากเขา เพราะในสมองไม่เคยคิดคาดคั้นคำรักจากผู้ชายคนไหน แต่ที่ถามเพราะคิดว่าการแต่งงานต้องมาจากความรัก และมันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะนั่นคือการต้องอยู่ร่วมกับใครสักคนในฐานะสามีภรรยา

“พี่ชอบผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ยอมให้ใครมาบังคับ” เขาเห็นหรอกว่ามารดามักยัดเยียดเธอให้เขา โทร. มาขอให้เขาชวนเธอไปกินข้าวที่บ้านบอกว่าอยากเจอ แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจเพราะต้องไปเยี่ยมน้องชาย ปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวล ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงอาศัยโอกาสนี้สร้างสัมพันธไมตรีที่ดีทั้งกับเขาและแม่ของเขา

แม้มารดาจะช่วยเหลือเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะเข้ามาอยู่ในบ้านเพราะเกรงใจ แต่อาศัยอยู่ที่พักของตัวเองแทน เธอไม่ฉวยโอกาสอะไรเลย มีสิ่งเดียวที่มุ่งมั่นตลอดหลายเดือนที่เขาเห็นก็คือการตั้งใจทำงานเพียงเท่านั้นจริง ๆ

“พี่ปอนด์แค่ชอบที่พิมพ์ไม่สนใจพี่เหมือนผู้หญิงคนอื่นน่ะเหรอคะ”

“ก็ไม่ทั้งหมด พี่ชอบนิสัยของพิมพ์กระมัง” เขาพูดอย่างเป็นงานเป็นการ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“พี่ปอนด์หัวเราะอะไรคะ” เธอถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกแค่ขำตัวเอง” เมื่อก่อนมารดาอยากจับคู่ให้ เขาก็ต่อต้านสุดฤทธิ์ แต่รอบนี้ได้ผล เพราะผู้หญิงที่มารดาหมายตาแปลกไปจากที่เขาเคยเจอ มันเลยทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น แม้จะได้ตัวเธอแล้ว แต่เขาไม่ได้รู้สึกมั่นใจ

เลยสักนิดว่าเธอจะเป็นของเขา