เป็นคำถามที่ดี

ติงเจี้ยนหาวได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางโค้งคำนับ “ขอบพระคุณท่านกั๋วกงยิ่งนัก ข้าเองก็มิทราบจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี ช่วงนี้ฮูหยินของข้าน้อยกำลังอยากซื้อร้านเพิ่มแต่ร้านที่นางอยากได้ดันมีปัญหาเสียได้ หากท่านกั๋วกงไม่ลำบากมากเกินไปข้อน้อยไม่เกรงใจ ขอรบกวนท่านด้วยนะขอรับ”

“เป็นพระคุณอย่างสูงขอรับ ทว่าหากข้าน้อยถามบางเรื่องจะเป็นการล่วงเกินหรือไม่”

“เชิญเถิด ข้าเข้าใจ”

“เอ่อ ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดท่านหยางกั๋วกงจึงยื่นมือมาช่วยเรื่องเล็กน้อยนี้ของตระกูลติงเล่าขอรับ ท่านต้องการสิ่งใดหรือไม่”

“เป็นคำถามที่ดี”

“...”

"ข้าเติบโตมากับคำสอนของมารดาที่มักพร่ำสอนให้ข้ากระทำสิ่งที่ดีต่อแผ่นดินจนทำให้ข้าหลงลืมสร้างครอบครัวของตนเองจนอายุยามนี้ก็ล่วงเลยมาหลายปีแล้วยังขาดสตรีคู่คิดข้างกาย” เขาเอ่ยพลางหันสายตามองติงลี่เหมยด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความสนใจบางอย่าง นัยน์ตาของติงลี่เหมยฉายแววแห่งความปีติยินดี “ข้าเองนึกชื่นชมท่านติงผู้เป็นขุนนางซื่อตรง จึงอยากขอคำชี้แนะจากท่านหลาย ๆ เรื่องไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนหรือไม่"

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ใช่หรือไม่เจ้าคะท่านพี่”

“เอ่อ...ขอรับ ไม่เลย หากข้าน้อยแนะนำสิ่งใดได้ยินดีอย่างยิ่ง”

“เหมยเอ๋อร์เจ้ารินชาให้ท่านกั๋วกงเพิ่มสิ”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ความไม่ไว้วางใจในสีหน้าของติงเจี้ยนหาวเริ่มจางหายไปเหลือเพียงความโล่งอกและสำนึกขอบคุณ เมื่อการสนทนาดำเนินมาถึงจุดนี้ ติงลี่เหมยมองหยางเจี้ยนหมิงด้วยความชื่นชม นางประทับใจในความเฉลียวฉลาดและความใจกว้างของเขายิ่งขึ้นไปอีกและแอบหวังว่าโอกาสพบกันคราแรกนี้อาจนำมาซึ่งความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในอนาคต

เพียงแค่คิดถึงตำแหน่งฮูหยินกั๋วกงที่นางไม่เคยอาจเอื้อมแม้เพียงจะกล้าคิด หัวใจดวงน้อยในอกข้างซ้ายของหญิงสาวก็เต้นรุนแรงเสียแล้ว

หลังจากคุยกันมาได้สักระยะหนึ่งหยางเจี้ยนหมิงก็เริ่มกวาดสายตามองไปยังติงเจี้ยนหาวและสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลติง เห็นท่าทางของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความดีใจจึงยิ้มมุมปากพอใจ ทว่ากลับเพิ่งพบว่าในห้องโถงนี้มีจำนวนสมาชิกไม่ครบ

สองคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างนึกไม่พอใจเล็กน้อย

นี่เขาอุตส่าห์มาหาถึงที่จวนยังไม่ยกกันมาต้อนรับเขาทั้งจวนอีกหรือคนพวกนี้

หลังจากเก็บความไม่พอใจซุกเอาไว้ในอกเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความใคร่รู้

“ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพมีบุตรีถึงสองคน แต่ดูเหมือนจะได้พบเพียงคนเดียว อีกคนเล่าอยู่ที่ใดหรือ”

คำถามนั้นทำให้สีหน้าของทุกคนในห้องเคร่งเครียดชั่วขณะ ติงเจี้ยนหาวและฉู่ฮูหยินสบตากันอย่างลังเล พลางถอนหายใจเบา ๆ ราวกับไม่อยากขัดบรรยากาศอันดี ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้ จึงสั่งให้บ่าวไปตามตัวบุตรีคนโตออกมาต้อนรับหยางเจี้ยนหมิง โดยไม่ลืมทิ้งทายแอบบ่นเบา ๆ

"บุตรีคนโตคนนี้ของข้าน้อย ขาดซึ่งความเพียบพร้อมของสตรีอย่างที่น่าจะเป็น" พลางหันมาชมติงลี่เหมย ผู้ซึ่งยังคงรินชาให้หยางเจี้ยนหมิงอย่างอ่อนโยน “ไม่เหมือนน้องสาวของนาง หากทำสิ่งใดให้ท่านไม่พอใจท่านกั๋วกงโปรดอย่าได้ถือสา”

“...”

"เจ้าไปตามคุณหนูใหญ่มาต้อนรับกับท่านกั๋วกงเสีย"

“ขอรับท่านประมุข”

"เฮ้อ บุตรีคนนี้ของข้าน้อยไม่ได้ความสักนิด" ติงเจี้ยนหาวเอ่ยเบา ๆ อย่างอดไม่ได้ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น ราวกับปลงกับนิสัยที่ขัดแย้งกับความหวังของเขาเอง แต่สายตาเขาก็หันกลับไปยังติงลี่เหมย แล้วจึงเอ่ยชมอย่างนุ่มนวลว่า "หากนางเอาแบบอย่างเหมยเอ๋อร์ของข้าน้อย ที่ทั้งสุภาพอ่อนหวาน รู้จักมารยาท ใครเล่าจะไม่อยากได้เป็นคู่ครอง"

หยางเจี้ยนหมิงยิ้มเพียงบาง ๆ ดวงตาคมมองติงลี่เหมยอย่างพิจารณา บุตรีรองแห่งตระกูลติงมีท่าทางอ่อนน้อมและสง่างามจริง แถมนางยังรู้จักวางตัวดี คำพูดคำจาระมัดระวัง แต่ถึงกระนั้นสิ่งเหล่านี้ล้วนน่าเบื่อเนื่องจากคุณหนูทุกคนในเมืองหลวงนั้นล้วนมีท่าทีเช่นนี้กันหมด แววตาของชายหนุ่มแฝงไว้ด้วยความเย็นชาคล้ายซ่อนแผนการบางอย่างไว้ภายใต้ท่าทางสุภาพนั้น

วาจาบ่นทีเล่นทีจริงอีกหลายประโยคไม่นานก็ถูกขัดโดยบ่าวคนเดิมที่ไม่นานก็วิ่งกลับเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตกใจ ร่างกายสั่นเทิ้มเหมือนมีบางสิ่งทำให้หวาดหวั่นอย่างถึงที่สุด ทั้งที่ไร้เงาคุณหนูใหญ่เดินตามหลัง บ่าวคนนั้นรีบคุกเข่าลงกับพื้น กล่าวเสียงสั่นรัว

"ท่านประมุขเจ้าคะ ที่เรือนนอนของคุณหนูใหญ่...เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ! โปรดรีบไปดูเถิด ก่อนที่บางคนจะชีวิตหามะ...ไม่..."

คำพูดของบ่าวที่ขาดหายไปทำให้ทุกคนในห้องโถงต่างตระหนกตกใจ

ติงเจี้ยนหาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปเป็นแข็งกระด้างไม่เห็นหัวใครเมื่อตอนเช้า โบกมือให้ทุกคนตามมา พลางสั่งเสียงขรึมว่า "พวกเจ้าจงรีบล่วงหน้าไปยังเรือนเล็กโดยเร็ว ข้าจะดูให้เห็นกับตาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"

“ขอรับ”

แม้แต่แขกคนสำคัญอย่างหยางเจี้ยนหมิงก็ยังไม่รอช้า เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและก้าวเดินตามพวกเขาไปโดยไม่มีคำถาม รัศมีอันเย็นชาฉายชัดในสายตาขณะที่เขามองตามด้านหลังติงเจี้ยนหาวราวกับจับตามองเหยื่อที่น่าสนใจอย่างเงียบงัน