คาดเดาแม่นยำเชียว

แหม คาดเดาแม่นยำเชียว อยู่ที่จวนทว่าหูตาช่างกว้างไกล หากสตรีผู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำไร้สมองครั้งนี้ของลูกเลี้ยงตนเอง คงไม่รู้หรอกกระมังว่าร่างนี้เสียความบริสุทธิ์อย่างที่สตรีในยุคนี้ยึดถือไปเสียแล้ว

เจียหลานมองร่างหญิงวัยกลางคนตรงหน้าที่เอ่ยถ้อยคำร้ายกาจด้วยท่าทางที่เหมือนผู้ใจดี นางหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ

“หายไปทั้งคืนก็ใช่ว่าจะทำเรื่องเสื่อมเสียทุกคนนะเจ้าค่ะ หากฉู่ฮูหยินไม่สบายใจ ตอนนี้ข้ากลับมาแล้วก็สิ้นเรื่องมิใช่หรือ”

ทันใดนั้น ฮูหยินติงซิ่วหรูแสร้งทำท่าทางผิดหวัง ลุกขึ้นยืนพลางปรายตามองนางด้วยแววตาน่าสงสาร

“อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลติง แต่กลับออกไปใช้ชีวิตยามราตรีเช่นนี้ ข่าวลือที่ว่าบุตรีใหญ่ของตระกูลติงไปมั่วสุมกับบุรุษแปลกหน้าจนร่างกายไร้ความบริสุทธิ์แพร่ไปทั่วเมือง ข้าในฐานะแม่เลี้ยงของเจ้าจึงต้องสั่งสอนเจ้าให้รู้จักความถูกต้อง จะปล่อยให้เจ้าทำเรื่องเสียเกียรติของตระกูลติงไม่ได้”

“...”

ขณะนั้นติงเจี้ยนหาวประมุขตระกูลมองมาที่เจียหลาน สายตาของเขาเฉยชาและเย็นเยียบ ดวงตานั้นมีเพียงความผิดหวังมากกว่าความรักใคร่ใยดีใด ๆ กับบุตรีคนนี้ ยืนมองภรรยาของตนเองสนทนากับบุตรีตนเองนิ่ง

“สาวใช้ในห้องนี้จงเข้ามาตรวจร่างกายของคุณหนูใหญ่เสีย ดูให้แน่ใจว่านางยังบริสุทธิ์หรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

ก่อนที่จะมีสาวใช้เดินเข้ามาทำตามคำสั่งเจ้านาย คุณหนูใหญ่ตัวต้นเหตุนอกจากไร้ท่าทีหวาดกลัวหรือเป็นกังวลใดใดแล้วนางยังส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันเสียงดังก้องห้องโถง ดวงตาคมวาวจ้องมองฮูหยินติงซิ่วหรู

“ตรวจร่างกายหรือเจ้าคะ ฮูหยินกลัวเกียรติของตระกูลติงจะเสียหายมากถึงเพียงนั้นเชียว ข้านึกว่าท่านจะดีใจเสียอีกที่ลูกเลี้ยงอย่างข้าหายตัวไปในราตรีนี้”

“อวี้เอ๋อร์เจ้าพูดเรื่อยเปื่อยอันใด พวกเจ้า...เข้าไปตรวจร่างกายนางเดี๋ยวนี้”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อสาวใช้กว่าสามคนกรูกันพยายามเข้าใกล้ เจียหลานทำเพียงสะบัดแขนออกด้วยแรงที่ไม่คาดคิดว่าจะออกมาจากสตรีผู้คนอ่อนแอโง่งมและเชื่อฟังแม่เลี้ยงเสมอมา เพียงชั่วพริบตา สาวใช้หลายคนก็ถูกเจียหลานปัดออกบ้าง เตะออกบ้างจนพากันล้มลงไปกองบนพื้น

พวกนางลอบสบตากันด้วยความตกใจไม่มีใครคาดคิดว่าคุณหนูผู้เคยอ่อนแอจะมีทักษะการต่อสู้เช่นนี้

ติงเจี้ยนหาวหน้าแดงขึ้นมาด้วยความโมโห ชายชราเอ่ยตวาดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

“หยุดอาละวาดได้แล้วฉินอวี้...ไม่จำเป็นต้องตรวจร่างกายให้ยุ่งยาก ดูจากสภาพเสื้อผ้าของเจ้าตอนนี้ก็พอจะบอกได้ชัดเจนแล้วว่าเจ้าทำสิ่งใดมาบ้างทั้งคืน เจ้าช่างเป็นบุตรีไม่รักดี วัน ๆ ทำแต่เรื่องต่ำตมสร้างความอับอายให้แก่วงศ์ตระกูลของข้ายิ่งนัก!”

เจียหลานสบตาบิดาของร่างนี้ด้วยแววตาที่ไม่แสดงความเกรงกลัวแม้แต่น้อย นางยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยวาจาเฉียบคม

“ท่านพ่อ หากข้าเป็นบุตรีที่ไม่รักดี ท่านพ่อก็คงเป็นบิดาที่ไม่ใยดีเช่นกัน เป็นบิดาเช่นใดหรือเจ้าคะ ถึงไม่ห่วงใยบุตรีที่หายตัวไปทั้งคืน นอกจากไม่ส่งคนออกไปตามหาแล้ว พอข้ากลับมาถึงจวนนอกจากไม่สอบถามอาการบาดเจ็บสักคำยังมาซ้ำเติมอีก บิดาเช่นนี้ควรค่าจะให้ข้าเคารพอย่างไรกันเล่าเจ้าคะ”

“เจ้า!”

ติงเจี้ยนหาวหน้าแดงก่ำหยิบไม้เท้าตนเองขึ้นมาด้วยโทสะ ชายชราย่างสามขุมเข้าหาเจียหลานหมายจะลงโทษให้สาสม แต่เอาเข้าจริงทุกครั้งที่ยกมือง้างหมายฟาดสั่งสอนนางกลับหลบได้ทันทุกครั้ง ไม่โดนแม้แต่เสี้ยวเล็บ การหลบหลีกคล่องแคล่วสบายตัวผิดกับคนออกแรงฟาดเองที่เริ่มเหนื่อยหอบและใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเซียวจวนจะเป็นลม ทว่ายังไม่วายปากดีตวาดลั่นห้อง

“ข้าจะสั่งสอนเจ้า...นังลูกไม่รักดี”

ติงเจี้ยนหาวคำรามเสียงเข้มขณะยกไม้ท้าวขึ้นอีกครั้งทว่าครานี้แรงของคนแก่เริ่มถดถอยลงเรื่อย ๆจนในที่สุดเขาก็หมดแรง ปล่อยให้ไม้หลุดจากมือ สาวใช้และบ่าวไพร่ต่างวิ่งเข้ามาดูอาการของประมุขตระกูลติงกันโกลาหล ฮูหยินติงซิ่วหรูเองก็ตกใจรีบสั่งให้คนไปตามหมอประจำตระกูลอย่างร้อนรน ในห้องโถงนั้นมีแต่เจียหลานยืนมองภาพนั้นด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกผิดใดใดมั้งสิ้น นางเหลือบมองฮูหยินที่ตอนนี้ท่าทางร้อนรน ตรงข้ามกับท่าทีที่แสร้งเยือกเย็นก่อนหน้านี้

“ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวโดยแท้ หึ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันยิ่งนัก...”

เจียหลานหันหลังเดินออกจากห้องโถงไปโดยไร้ซึ่งคำกล่าวลาใดใดทั้งสิ้น