บทที่ 2 ตบหน้าด้วยไดอารี่

"เจียงเฉิง ฉันว่าเธอมันคนเนรคุณชัดๆ! ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านหลินของเรารับเธอไว้ ป่านนี้เธอคงไปตายอยู่ข้างนอกแล้ว!"

หลินเจียวเจียวโพล่งออกมายืนขวาง ตะโกนด้วยท่าทางเอาแต่ใจอย่างที่สุด "สามปีมานี้เธอกินอยู่กับบ้านเรา มันไม่ใช้เงินหรือไง?"

"บ้านหลินของเราไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ พี่ชายฉันก็ไม่เคยชอบเธอ! แต่ที่แม่กับย่าฉันใจดีเพราะอยากจะช่วยเธอ เธอกลับไม่สำนึกบุญคุณ!"

แม่หลินดึงแขนหลินเจียวเจียว "เจียวเจียว พอเถอะลูก คนกันเองทั้งนั้น อย่าให้ต้องผิดใจกันเลย"

หลินเจียวเจียวสะบัดมือแม่หลินออก "แม่คะ แม่ก็ใจดีเกินไป ทำไมจะพูดไม่ได้? บ้านเราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!"

"นั่นสิ แต่พูดถึงก็อยู่กินฟรีบ้านหลินมาตั้งสามปี"

"ใช่ค่ะแม่ เงินหกร้อยหยวนจะไปหากินอะไรที่ไหนได้! "

"ข้าวสารสมัยนี้หากินยากจะตาย!"

แววตาของหลินเจียวเจียวฉายแววได้ใจ ดูจากท่าทางทึ่มๆ ของเจียงเฉิงแล้ว แค่เธอใช้นิ้วเดียวก็จัดการได้อยู่หมัด

เจียงเฉิงที่โดนหลินเจียวเจียวสาดเสียเทเสีย ไหล่ของเธอก็สั่นเทา ดูเหมือนจะรับไม่ได้ แต่ก็ยังฝืนถามออกไปว่า "ฉันถามหน่อย ทำไมจู่ๆ กลายเป็นเหมือนพวกคุณรับเลี้ยงฉันไปได้?"

"หลินเจียวเจียว พวกคุณบ้านหลินใช้ชื่อภรรยาของหลินเฉิงหย่วนแต่งฉันเข้ามาไม่ใช่เหรอ พอเข้ามาแล้ว ปากเธอกลายเป็น 'รับเลี้ยง' ฉันไปได้ยังไง?"

"ปีนั้นย่าหลินป่วย แม่ก็เจ็บเอวจนขยับตัวไม่ได้ ฉันก้าวเข้าบ้านนี้มาก็ต้องคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว พวกคุณยังเอาเงินชดเชยค่าฌาปนกิจของพ่อแม่ฉันไปอีก"

"สามปีมานี้ ฉันได้กินแต่ข้าวเหลือๆ ดื่มแต่น้ำล้างกระทะ สามวันยังไม่ได้กินหมั่นโถวสักลูก แล้วตอนนี้เธอกำลังจะบอกฉันว่าไอ้ข้าวเหลือๆ กับน้ำล้างกระทะเนี่ย มันตีเป็นเงินหกร้อยหยวนงั้นเหรอ?"

ผ้าผืนสุดท้ายที่บ้านหลินใช้ปิดบังความอับอายมาตลอด ถูกเจียงเฉิงกระชากทิ้งอย่างไม่ใยดี

เพื่อนบ้านในลานกว้างเดียวกันเริ่มซุบซิบกัน พลางมองสำรวจคนบ้านหลินด้วยสายตาล้อเลียน

เจียงเฉิงพูดขึ้นมา ทุกคนถึงได้นึกออกว่า ตอนนั้นบ้านหลินเองต่างหากที่รีบร้อนแต่งเจียงเฉิงเข้าบ้าน

พอลองคิดดูดีๆ บ้านหลินนี่มันวางแผนมาอย่างดีเลยนี่หว่า วางแผนฮุบเงินชดเชยของเด็กกำพร้าอย่างเจียงเฉิง ใช้ชื่อคู่หมั้นหลอกให้เธอแต่งเข้ามาทำงานหนักอยู่สามปี สุดท้ายยังจะมาแว้งกัดกันอีก

"พอได้แล้ว! หยุดพูดกันได้แล้ว"

ผู้นำครอบครัวหลิน พ่อของหลินเฉิงหย่วน 'หลินตงเซิง' ก้าวออกมายืนไพล่หลัง

เจียงเฉิง: (ตาเฒ่าสารเลวขั้นสุด!)

"เจียงเฉิง เรื่องที่ผ่านมาก็อย่าไปพูดถึงมันเลย บ้านหลินก็ถือว่าคุ้มครองเธอมาสามปี ไม่อย่างนั้นเด็กผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอจะใช้ชีวิตอยู่รอดได้ยังไง?"

ขู่กันชัดๆ! นี่มันขู่กันซึ่งๆ หน้า!

แต่เธอ เจียงเฉิง ไม่หลงกลหรอก

"ลุงหลินคะ ที่ลุงไม่อยากพูดถึงก็เพราะบ้านหลินได้เปรียบไปเต็มๆ แต่ฉันไม่ยอม ฉันมันคนจน! เงินหกร้อยหยวน ฉันจะพูด ฉันต้องพูด!"

"นั่นมันเงินที่พ่อแม่ฉันใช้ชีวิตแลกมา โบราณว่าไว้ตรงไหนคะฉันจะไปหาอ่านที่บ้านสามียึดสินเดิมของลูกสะใภ้ ยิ่งกว่านั้น พวกคุณก็ไม่ใช่บ้านสามีของฉันด้วย"

"หรือจะบอกว่า พวกคุณอยากเป็นบ้านสามีของฉัน? หลินเฉิงหย่วนอยากมีเมียสองคนงั้นเหรอ?"

หัวใจของหลินเฉิงหย่วนหล่นวูบ เรื่องแบบนี้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เด็ดขาด แต่เขาก็แอบชำเลืองมองเจียงเฉิงแวบหนึ่ง พอดีกับที่เจียงเฉิงก็กำลังมองเขาอยู่

หลินเฉิงหย่วนเข้าใจผิดถนัด

ที่เธอโวยวายก็เพราะไม่อยากไปจากเขาจริงๆ นั่นแหละ

คางคกคิดจะกินเนื้อหงส์แท้ๆ หน้าตาขี้เหร่แบบเจียงเฉิง ยังจะพยายามมาเป็นเมียเขาอีก! ฝันไปเถอะ!

เจียงเฉิงมองหลินเฉิงหย่วนอยู่จริงๆ เธอกำลังดูว่าผู้ชายคนนี้จะหน้าด้านได้ถึงขนาดไหน

และดูจากตอนนี้แล้ว... ก็ต้องบอกว่าด้านสุดๆ

เจียงเฉิงละสายตาไปมองเหอตาน ที่ยืนเงียบมาตลอด ก็หน้าตาสะสวยน่ามองดีอยู่หรอก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความรังเกียจและความรำคาญ แถมยังแฝงความเหนือกว่าราวกับเป็นผู้ชนะ

เป็นแค่มือที่สาม ยังจะมาทำหยิ่งจองหอง!

"พูดจาเหลวไหล!"

"หุบปากนะ!"

หลินเฉิงหย่วนกับพ่อของเขาประสานเสียงกัน หลินเฉิงหย่วนไม่อยากยื้อเยื้ออีกต่อไป เขาหันไปมองพ่ออย่างเริ่มจะหมดความอดทน

"พ่อครับ คืนเงินให้เธอไป!"

มือที่ไพล่หลังของหลินตงเซิงกำแน่น เขาไม่อยากคืนอยู่แล้ว อีกอย่างเงินนั่นก็ใช้ไปหมดแล้ว จะเอาที่ไหนมาคืน? เขาคิดหาทางออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด

"เจียงเฉิง ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? ฉันอุตส่าห์คิดว่าฉันก็ดีกับเธอมาตลอด ที่เธอพูดเรื่องน้ำล้างกระทะกับหมั่นโถวอะไรนั่น มันก็โกหกหน้าด้านๆ ชัดๆ"

พอพ่อหลินเปิดประเด็น แม่หลินก็คิดตามทัน รีบผสมโรงทันที "ใช่จ้ะ เฉิงเฉิง ลูกพูดแบบนี้มันไม่เหมือนเอามีดมาควักหัวใจแม่เหรอ? ที่บ้านเรากินข้าวกันทีไร ไม่ใช่ว่าให้ลูกกินก่อนตลอดเหรอ"

"ใช่! แม่ฉันดีกับเธอมากกว่าฉันที่เป็นลูกแท้ๆ ด้วยซ้ำ เธอได้กินไข่ทุกวัน ส่วนฉันแม้แต่เปลือกไข่ยังไม่ได้แตะเลย เธอกล้าโกหกแบบนี้ได้ยังไง?"

"เฮ้อ! ย่าแก่ๆ คนนี้ไม่เคยพูดโกหกนะ เฉิงเฉิง หลานจะมาทำเรื่องอกตัญญูแบบนี้ไม่ได้นะ"

คนบ้านหลินดาหน้ากันพูดคนละประโยค พลิกสถานการณ์ให้เจียงเฉิงกลายเป็นคนโกหกตอแหล เพื่อนบ้านรอบๆ ก็เริ่มลังเล พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าลับหลังประตูบ้าน คนบ้านนี้เขากินอะไรกัน เพราะที่ผ่านมา กับข้าวกับปลาของบ้านหลินก็ดูดีมาตลอดจริงๆ

บ้านหลินตั้งใจเล่นไม้นี้อยู่แล้ว ตราบใดที่พวกเขาไม่ยอมรับ คำพูดของเจียงเฉิงคนเดียวจะมีน้ำหนักสักแค่ไหนกัน

"ดีมาก! เจียงเฉิง เธอกล้าโกหกเหรอ!" หลินเฉิงหย่วนชี้หน้าเจียงเฉิงอย่างเดือดดาล แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

แต่ในความผิดหวังนั้น กลับเจือปนความลำพองใจซ่อนอยู่... ที่แท้เธอก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อจะได้แต่งงานกับเขานี่เอง

เจียงเฉิงถึงกับขยะแขยงจนถอยหลังไปสองก้าว กลัวว่าไอคิวของตัวเองจะติดเชื้อความปัญญาอ่อนมาจากหลินเฉิงหย่วน ให้เจียงเฉิงแค่นเสียงเย็นชา เธอรอจังหวะนี้อยู่แล้ว!

เธอรีบวิ่งตึงๆ กลับเข้าไปในบ้าน พริบตาเดียวก็หอบกองหนังสือพิมพ์เก่าๆ ออกมา

แม่หลิน: (ไปเอาหนังสือพิมพ์พวกนี้มาจากไหน?)

"เธอจะทำอะไร?"

"อ่านหนังสือพิมพ์เหรอ?"

"บ้าไปแล้วหรือเปล่า?"

เจียงเฉิงไม่สนใจเสียงนินทา เธอหยิบหนังสือพิมพ์แผ่นหนึ่งออกมา แล้วอ่านเสียงดังฟังชัด

"วันที่สิบเจ็ด กุมภาพันธ์ วันนั้นวันพฤหัสบดี อากาศแจ่มใส"

"ตีสี่ ฉันตื่น แม่บอกว่าอยากกินปาท่องโก๋จากร้านอาหารรัฐวิสาหกิจทางใต้ของเมือง ส่วนเจียวเจียวอยากดื่มน้ำเต้าหู้ทางเหนือของเมือง ฉันต้องรีบออกไปซื้อให้"

"วันนี้มีเส้นผักกาดดองเหลืออยู่สามเส้น ดีจัง"

"ทุกคนไปทำงานแล้ว ย่าให้ฉันซักผ้าห่ม มือแตกไปหมด เลยซักช้าไปหน่อย"

"พ่อบอกว่าพื้นต้องคุกเข่าเช็ด ถึงจะสะอาดยิ่งขึ้น"

"ไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันแล้ว ที่บ้านบอกว่าข้าวสารมีน้อย ฉันควรรอให้พวกเขากินกันจนอิ่มก่อน"

"ตักน้ำล้างเท้าให้ทุกคนเสร็จ ย่าก็ให้ฉันนวดไหล่ ทุบขา ล้างเท้าให้ ส่วนกางเกงในของเจียวเจียวยังไม่ได้ซัก..."

"เจียงเฉิง!"

หลินเจียวเจียวหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายและโกรธจัด พรวดเข้าไปแย่งหนังสือพิมพ์ในมือเจียงเฉิงมาฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เจียงเฉิงค่อยๆ ดึงออกมาอีกแผ่น อ่านต่ออย่างไม่รีบร้อน

"วันที่สิบแปด มีนาคม วันเสาร์ เมฆมาก"

"ทำอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็รอทุกคนกินจนอิ่ม วันนี้มีกระดูกไก่เหลือ อร่อยมาก ยังมีรสเนื้อติดอยู่เลย"

"เจียวเจียวเอาเงินค่าแรงติดกล่องไม้ขีดไฟของฉันไปอีกแล้ว"

"ย่าบอกว่าปวดขา ให้ฉันคอยรองอุจจาระแล้วเช็ดก้นให้"

"หยุดอ่านนะ!"

ย่าหลินทุบไม้เท้าลงพื้นดังปังๆ พ่อหลินก็พุ่งเข้ามาจะแย่งหนังสือพิมพ์

เจียงเฉิงเห็นดังนั้น ก็โปรยหนังสือพิมพ์ทั้งหมดขึ้นฟ้าเหมือนเทพธิดาโปรยดอกไม้ทันที กระดาษปลิวว่อนไปทั่ว เพื่อนบ้านต่างคว้าไว้ได้คนละแผ่นสองแผ่น แล้วรีบก้มลงอ่านอย่างใจจดใจจ่อ

(โอ้โห! นี่มันลายมือไก่เขี่ยชัดๆ!)

"ทุกคนอ่านดูสิคะ!"

"นี่แหละค่ะชีวิตของฉัน!"

แผ่นหลังที่เคยงองุ้มของเจียงเฉิงยืดตรงเป็นครั้งแรก เธอยืนเผชิญหน้ากับคนบ้านหลิน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น

"นี่คือไดอารี่ที่ฉันเขียนเอง ฉันไม่มีเงินซื้อกระดาษ เลยต้องใช้ถ่านไม้เขียนลงบนหนังสือพิมพ์เก่าๆ"

"ฉันอ่านหนังสือไม่ออก ก็เลยต้องเปิดพจนานุกรมเทียบทีละตัว ลายมือเลยน่าเกลียดหน่อย"

"ตอนแรกฉันคิดว่าถ้าหัดเขียนหนังสือเป็นแล้ว จะได้เขียนจดหมาย... แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้มันอยู่ดี"

เจียงเฉิงก้มหน้า

(เฮ้อ! ลำบากจริงๆ! ในที่สุดก็หาเหตุผลดีๆ ที่อ่านออกเขียนได้มารองรับจนได้)

หลินเฉิงหย่วนที่อยู่ข้างๆ พลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ…

เธอหัดเขียนหนังสือก็เพื่อจะเขียนจดหมายถึงเขาสินะ? เธอชอบเขามากถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

หลินเฉิงหย่วนหันไปมองเจียงเฉิง แต่เจียงเฉิงกำลังอินกับการแสดงบีบน้ำตาเต็มที่ จะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจเขา

"สามปีเต็ม ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่าฉัน เจียงเฉิง ไม่ได้ติดค้างอะไรบ้านหลินพวกคุณเลยแม้แต่สลึงเดียว"

แผ่นหลังที่ผ่ายผอมของเธอดูบอบบางแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยว

(ให้ตายเถอะ! เพื่อจะเขียนไดอารี่พวกนี้ เดือนที่ผ่านมาข้อมือเธอแทบหัก! ในเมื่อเธอรู้เนื้อเรื่องล่วงหน้าอยู่แล้ว จะไม่เตรียมการไว้ได้ยังไง)

"ตายแล้ว! นี่มันยิ่งกว่าพวกเจ้าหนี้ที่ดินสมัยก่อนเสียอีก!"

"นี่มันเห็นเจียงเฉิงเป็นขี้ข้าในบ้านชัดๆ"

"ไม่นึกเลยว่าท่าทางก็ดูดี แต่ลับหลังกลับทำเรื่องแบบนี้"

สีหน้าของคนบ้านหลินดูไม่ได้ยิ่งกว่าเดิม ความรู้สึกสงสารเจียงเฉิงที่เพิ่งผุดขึ้นมาในใจของหลินเฉิงหย่วนเมื่อครู่ มลายหายไปในพริบตา กลายเป็นความโกรธเกรี้ยว

"เจียงเฉิง พอได้แล้ว!"

เจียงเฉิงหันไปมองหลินเฉิงหย่วน

"หลินเฉิงหย่วน ระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คนไม่มีสถานะอย่างคุณ ไม่มีสิทธิ์มาเห่า!"

"แล้วก็พวกคุณบ้านหลิน ปากก็พร่ำบอกว่าเสียดายฉัน ทำเพื่อฉัน แต่พวกคุณกลับฮุบเงินชดเชยของฉันไปไม่พอ ยังจะมาใส่ร้ายป้ายสีฉันอีก!"

"พวกคุณมันจอมเสแสร้ง ที่ทำเป็นพูดดีก็แค่กลัวว่าจะเสียคนทำงานไป ลูกคิดรางแก้วทั่วทั้งแผ่นดินนี้คงมารวมกันอยู่ที่บ้านหลินหมดแล้ว!"

"ฉัน เจียงเฉิง ต่อให้ต้องไปเป็นขอทานอดตายอยู่ข้างนอก ก็จะไม่ขออยู่ที่บ้านหลินอีกต่อไป!"

เป็นครั้งแรกที่เจียงเฉิงแสดงท่าทีแข็งกร้าวและดุดัน เธอยื่นมือไปตรงหน้าแม่หลิน

"คืนเงินมา!!"

(จบตอน)