Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ภรรยาท่านรอง 5 ผูกติด
@บ้านเดม่อน (แม่ของชอปเปอร์)
เมื่อมาถึงสิ่งแรกที่ท่านรองทำคือการบอกกล่าวนุ่มนิ่ม แฟนเก่าที่แสนรักแสนห่วง
“พี่จะแต่งงานนะ” ชอปเปอร์บอกกับนุ่มนิ่มด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ชาตินี้ทั้งชาติเขาเคยลั่นคำพูดไปแล้วว่าจะแต่งจะรักแค่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เพียงคนเดียว
“พี่ชอป พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเลย พี่…”
“พี่ทำเพราะอยากให้นุ่มสบายใจ พี่ไม่อยากให้ไอ้เคลิ้มมันหาเรื่องปวดหัวมาให้นุ่ม พี่เป็นห่วงนุ่มแค่ไหนรู้ใช่มั้ย” เขารีบพูดอธิบาย ไม่ชอบที่สุดคือผิดคำพูด คนอย่างชอปเปอร์คำไหนคำนั้นมาแต่ไหนแต่ไร
มือเรียวเล็กจับที่มือใหญ่ของผู้ชายที่เคยเป็นทุกสิ่งในชีวิตของนุ่มนิ่ม เธอมองหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างซาบซึ้ง “ไม่ต้องทำเพื่อนุ่มแล้ว ที่ผ่านมาพี่ทำเพื่อนุ่มเพื่อพี่เคลิ้มพี่เป้งมามากเหลือเกิน พี่ชอป…นุ่มอยากให้พี่มีความสุขนะจ๊ะ ถ้าอะไรที่พี่ทำแล้วมีความสุขพี่ทำเลย”
“ความสุขของพี่คือการได้เห็นนุ่มมีความสุข” ตอบโดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ
“…” ไม่รู้เหมือนกันว่านุ่มต้องทำยังไงพี่ชอปถึงจะมีความสุขบ้าง เราสองคนผูกติดกันไว้ด้วยคำว่ารักที่ไม่หวังครอบครอง ขณะที่เธอมีครอบครัวมีสามีมีลูกที่น่ารัก พี่ชอปยังคงมีแค่เธอเพียงคนเดียว
เขายังคงยึดติดแค่เธอ หากพูดถึงคนที่ควรรู้สึกผิดก็ควรจะเป็นเธอ ไม่ใช่เขา เพราะว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
“พี่ตัดสินใจแล้วว่าจะแต่ง ไอ้เคลิ้มมันจะได้ไม่ระแวง ไม่ว่าอะไรที่จะทำให้นุ่มปวดหัวน้อยที่สุดพี่พร้อมทำให้เสมอ”
ท่านรองยิ้ม รอยยิ้มที่อบอุ่นเจือปนด้วยความเศร้า วิวาห์กำลังเดินหาห้องน้ำเธอบังเอิญผ่านมาได้ยินทุกคำที่ท่านรองพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องครัว
นี่สินะเหตุผลที่ท่านรองต้องการจะแต่งงาน วาว่าวาควรเดินหลบก่อนที่จะปะทะกับสายตาของท่านรองดีกว่า เพราะมาอยู่แบบนี้เหมือนมาแอบฟังเลย
กึก!
นั่นไงไม่ทันแล้ว ท่านรองหันมาสบตาวาแล้ว ตาย ๆ ให้ตายเถอะค่ะ จังหวะมันได้จริง ๆ
“เอ่อ วาหาห้องน้ำไม่เจอค่ะท่านรอง แม่บ้านบอกให้เลี้ยวซ้ายจะเจอ”
‘เลี้ยวขวาเจอห้องน้ำ เลี้ยวซ้ายเจอห้องครัวค่ะ’
อะโอเควาผิดเอง วามาผิดทาง
“คุณต้องเลี้ยวขวา” เสียงเข้มขรึมของท่านรองส่งมาพร้อมสายตาเย็นชา
เมื่อครู่ยังอ่อนโยนอยู่เลย สองมาตรฐานชัด ๆ
“ขอโทษค่ะ” รีบก้มหน้ารับผิดสิ เดี๋ยวได้ซวยหนักมาเจอฉากเด็ดซะด้วย
“เดี๋ยวพี่พาไปจ้ะ” นุ่มนิ่มเสนอตัวและหันมายิ้มให้ชอปเปอร์ “นุ่มฝากดูต้มข่าไก่ด้วยนะพี่ชอป เดือดแล้วตักใส่ถ้วยยกไปด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ เดี๋ยวพี่ทำให้” แล้วใบหน้าของท่านรองก็มีรอยยิ้มอีกครั้ง
ช่างเป็นรอยยิ้มที่เปรี่ยมไปด้วยความรัก ท่าทีแบบนี้ของท่านไม่เคยมีให้ใครสักคน นอกจากผู้หญิงคนนี้ เธอคนนี้คงจะพิเศษมาก
“น้องวาอายุเท่าไหร่นะคะ”
“28 ปีค่ะ”
“จ้ะ พี่ฝากดูแลพี่ชอปหน่อยนะจ๊ะ เขาไม่ค่อยคิดถึงตัวเองสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้น้องวาเป็นภรรยาของพี่ชอปจริง ๆ”
“คือ…”
“พี่รู้จ้ะ และพี่คิดว่าความน่ารักของน้องวาจะทำให้พี่ชอปรักได้”
“อ่อ ค่ะ” รับปากให้จบ ๆ ไป วาไม่คิดจะมีความรักอีกแล้ว รักที่มันเจ็บใครกันจะอยากได้ ถ้าอยากมีความรักเธอคงหาผู้ชายสักคนและแต่งงานด้วยไปนานแล้ว แต่นี่ไม่ต้องการไงถึงได้ไม่มีใครมานาน
“ขอบคุณนะคะ พี่จะถือว่าน้องวาสัญญาแล้วนะ”
“คะ?” ทั้งตกใจทั้งงงเลยสิ แค่จะรับปากให้จบกลายเป็นสัญญาซะงั้น อะไรกัน สองคนนี้ไม่แปลกเลยที่จะรักกัน เหมือนกันขนาดนี้
“ตกใจอะไรคะน้องวา รีบ ๆ มีลูกก็ดีนะคะแม่พี่ชอปอยากอุ้มหลานมากค่ะ” นุ่มนิ่มยิ้มหวาน
ขณะที่วิวาห์งงตาแตก มัดมือชกเก่งพอกันเลย ทางเดียวตอนนี้คือหลบมาตั้งสติในห้องน้ำ “ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“จ้ะ พี่รอที่โต๊ะทานข้าวนะ”
“ค่ะ” ยิ้มเจื่อนไปหนึ่งทีแล้วรีบปิดประตูห้องน้ำ
ถึงคราวซวยหรือเปล่านะ เฮ้อ จากนี้แกถอนหายใจยาวตลอดชีวิตแน่วาเอ๊ย
“อร่อยมั้ยพี่”
“อืม” แค่เห็นหน้านุ่มให้กินขี้พี่ยังอร่อย
“ทานได้ไหมน้องวา”
“ได้ค่ะ อร่อยมาก”
“ทานเยอะ ๆ นะ ใส่ชุดเจ้าสาวจะได้สวย ๆ ตอนนี้น้องวาตัวนิดเดียวเอง” ตักไก่พันตะไคร้ใส่จานให้ว่าที่เจ้าสาวของพี่ชอปเปอร์ บางทีพี่ชอปเปอร์แต่งงานอาจจะเป็นเรื่องดี ผู้หญิงคนนี้อาจจะทำให้พี่ชอปเปอร์มีความสุขได้ นุ่มให้ความสุขพี่ไม่ได้แล้ว หวังว่าน้องวาจะทำให้พี่มีความสุขมากกว่าตอนที่เราสองคนเคยมีร่วมกัน
“ขอบคุณค่ะ” นอกจากขอบคุณวาจะพูดอะไรได้ รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเลย
“พี่อิ่มแล้ว เดี๋ยวขอขึ้นไปคุยกับแม่ก่อนนะ”
“จ้ะ”
“เดี๋ยวผมมานะคุณวา”
“ค่ะบอส”
ให้หลังท่านรองเดินหายไปไม่ถึงสองนาทีมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร
“ไอ้เปอร์อะอ้วน”
“ขึ้นไปคุยกับแม่อยู่ พี่กินข้าวมาหรือยัง”
“ยังเลย หืม น่ากินว่ะ” เคลิ้มเอ่ยพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ นุ่มนิ่มลุกขึ้นตักข้าวให้สามี
“น้องวาคะนี่สามีพี่ค่ะ ชื่อเคลิ้มเป็นเพื่อนกับพี่ชอป พี่เคลิ้มนี่ว่าที่เจ้าสาวของพี่ชอป”
“สวัสดีค่ะ”
“อืม”
ท่าทีของสามีพี่นุ่มนิ่มน่ากลัว และนี่มันความสัมพันธ์แบบไหนกันทำไมเพื่อนรักผู้หญิงคนเดียวกัน แบบนี้ท่านรองของวาก็เจ็บแย่เลยสิ ความเฉยชาของท่านเกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะท่านรอง
@ห้องนอนเดม่อน
“ผู้หญิงเขาตกลงหรือยังลูก ไม่ใช่เปอร์ไปบังคับเขามานะ” แม่กำลังทำหน้ากังวลหลังจากที่ได้ฟังว่าเขาจะแต่งงานเพื่อความสบายใจของเคลิ้ม
“เขาตกลงแล้วครับแม่ เขามีลูกติด ลูกเขาหน้าตาน่ารักดี ถ้าแม่อยากเจอเปอร์จะพามาเจอ”
“เฮ้อ…ที่แม่สนน่ะความสุขของเปอร์นะลูก รักนิ่มได้ แต่ลูกก็ควรเก็บไว้เพียงความทรงจำแล้วเริ่มใหม่จริง ๆ สักที มันนานมากแล้วนะเปอร์ เลิกผูกติดกันซะ”
“เปอร์แค่มาบอกแม่ว่าเปอร์จะแต่งงาน”
“อืม แม่รับรู้” เพราะไม่เคยแตะต้องผู้หญิงที่เป็นรักเดียวของลูกชายได้ พอบอกให้ลืมลูกก็จะเปลี่ยนเรื่อง เป็นแม่ที่ต้องยอมรับการกระทำของลูกชายให้ได้ เพราะรู้ดีว่าลูกชายรักมั่นคงแค่ไหน
“ต้นเดือนหน้านะแม่”
“อืม แล้วที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง”
“ไปได้ดีครับ”
“แม่หวังว่างานแต่งของเปอร์จะไม่กระทบกับงานบริษัทนะ”
“ครับ”
“ชอปเปอร์”
“ครับ”
“ถ้าเป็นไปได้ มีหลานให้แม่อุ้มสักคนนะ”
“หวังอย่างอื่นในตัวผมง่ายกว่าครับ” เพราะว่าลูกควรเกิดจากความรัก เวลาลูกโตจะได้ตอบอย่างภูมิใจว่าพ่อแม่รักกันถึงมีพยานรัก ไม่ใช่อยากมีเพราะตอบสนองความต้องการของผู้ใหญ่ ลูกไม่ควรมีปมแบบที่เขามี
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
