ภรรยาท่านรอง 2 ท่านรองมาโปรด

เมื่อหลุดปากบอกแม่ไปแบบนั้น ทางเลือกของวิวาห์จะมีอะไรได้อีก ก็ต้องรับข้อเสนอจากท่านรองสุดแสนเย็นชา ซึ่งมันไม่ได้ง่ายเลย แม่ของเธอต้องเรียกร้องอยากเจอ อยากรู้เรื่องราวของคนที่บอกว่าเป็นแฟน และคงจะจ้องจับผิดอย่างหนัก

ท่านรองจะยอมไหม?

รายนั้นยิ่งสื่อสารไม่ให้คนอื่นรู้เรื่อง

โทรถามสิ แบบนี้คงต้องโทรถามอย่างเดียว

(อื้ม) อุ้ย นี่ท่านรองทำอะไรอยู่หรือเปล่า ทำไมเสียงกระเส่าแบบนั้น เสียงเซ็กซี่จนวาขนแขนลุก

“ท่านรองคะ”

(ครับ อ้า…) เดี๋ยว ทะ… ท่านรองคะคุณทำอะไรอยู่ ทำไมเสียงแบบนั้น (ขย่มแรงอีก)

ชัดเลย แบบนี้ชัดเลย “เดี๋ยววาโทรหาใหม่นะคะ”

(ฮืม คุณมีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่า)

“ไม่ค่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้ค่ะ” ธุระของท่านรองตอนนี้คงจะสำคัญกว่าเรื่องที่วาจะพูด

โอ๊ย…ใจหายใจคว่ำ

(อืม)

เฮ้อ โทรถูกช่วงซะด้วยนะวิวาห์ ท่านรองก็ยังไงอยู่ ทำเรื่องบนเตียงก็ไม่ควรรับสายเธอไหม ไม่คิดว่าวาจะอายบ้างเลยหรือไง

เฮ้อ… แล้วแบบนี้จะตอบคำถามแม่ยังไงดี

เฮ้อ แล้วทำไมถึงเฮ้อบ่อยขนาดนี้ล่ะ

“ตอบแม่มาว่าแฟนแกเป็นใคร อะไรยังไงถึงได้มีแฟน ไม่ใช่ว่าหาตัวหลอกไปเรื่อยเพราะไม่อยากดูตัวนะ แกจะสามสิบแล้ววิวาห์ ควรเข้าวิวาห์ได้แล้ว” เริ่มแล้วไง แม่เริ่มแล้ว หลังจากที่แม่พาน้องสิบทิศไปกินข้าว โดยให้พ่อเป็นคนดูน้องสิบทิศ แม่ก็รีบเข้ามาซักถามความเป็นมาของคำว่า ‘แฟน’

“ก็…” ก็ควรจะแต่งเรื่องยังไงดีแม่ถึงจะเชื่อ ไม่ได้เตรียมใจไว้ด้วย เกิดพูดผิดไปท่านรองไม่เล่นด้วยเธอก็แย่สิ

“ก็อะไร สรุปมีหรือไม่มีแฟนแกน่ะ” แม่ตวัดหางตามอง สายตาจับผิดสุด ๆ

“มีสิแม่ มีแน่นอนค่ะ”

“ถ้ามีก็บอกมาเขาเป็นใคร อะไรยังไง อย่าโกหกแม่เชียว”

“เราคบกันลับ ๆ ค่ะแม่ ท่านรองของวาค่ะ ท่านรองประธานไงคะ เราคบกันมาหกเดือนแล้ว” เอ่อ ขอโทษนะคะท่านรอง วาขอสร้างสตอรี่เองแล้วกัน

หวังว่าท่านรองจะรับได้นะคะ

“คบลับ ๆ นี่แกไปนอนกับเขาหรือยัง แล้วคบลับ ๆ แบบนี้เท่ากับไม่ให้เกียรติแกเลยนะ ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัด แกก็จริง ๆ เลยมันน่าตีให้เนื้อแตก” เพี้ยะ! แม่ยกมือขึ้นมาฟาดที่หลังเธอหนึ่งครั้งด้วย เจ็บเป็นบ้าเลย ไม่ได้ถูกตีตั้งแต่ที่แม่รู้เรื่องน้องสิบทิศ ซึ่งก็หลายปีมาแล้ว การโดนแม่ตีเรียกได้ว่าเป็นสัญญาณอันตราย

“แม่คะ ไม่ใช่แบบนั้น ท่านรองให้เกียรติวาค่ะ เรายังไม่เคยเกินเลยกัน สาเหตุที่เราคบกันลับ ๆ เพราะกลัวจะเป็นที่ซุบซิบนินทาของพนักงานในบริษัทค่ะ” ไหลเป็นน้ำไปแล้วค่ะท่านรองขา ใครใช้ให้ท่านรองไม่สะดวกคุยละคะ อย่ามาโทษวาเชียว

วาก็ต้องเอาตัวรอดเหมือนกันนี่คะ

“แกแน่ใจนะ ถ้าแกโกหกแม่แก…”

“แม่จ๋า นั่นท่านรองเชียวนะ วาจะกล้าเอาผู้บริหารมาโกหกว่าเป็นแฟนได้ยังไง รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะคะ” ปั้นหน้าจริงใจสุด ๆ หวังว่าแม่คงจะจับพิรุธของวาไม่ได้นะ

“บอกว่าแฟน แต่เรียกท่านรอง เรียกบอส แกแน่ใจนะยัยวา ถ้าแม่รู้ว่าแกหลอกแม่ แม่จะไม่ให้แกดูตัว แต่จะให้คนมาแต่งแกให้จบ ๆ ไป แกปล่อยตัวเป็นแม่ม่ายลูกติดมานานแล้วนะ นานจนแกจะขายไม่ออกแล้ว”

“แม่ แม่จะให้วาเรียกแบบไหน เกิดเรียกที่รักขึ้นมาแล้วเผลอเรียกที่บริษัทไม่ความแตกเหรอ ท่านรองต้องรักษาหน้าตานะคะ” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แม่จ๋าแม่ วาน่ะไม่เคยนึกพิศวาสเจ้านายน้ำแข็งเลยสักนิด พูดก็น้อย เข้าใจก็ยาก สื่อสารให้ตัวเองเข้าใจคนเดียว บางทีวาก็ไม่เข้าใจด้วย แล้วยังชอบตำหนิทางสายตา

คนแบบนั้นวาจะชอบได้ยังไง

“ท่านรองของแกน่ะ แม่จำได้ว่าอายุห่างจากแม่ไม่เท่าไหร่หรือเปล่าวา” คล้ายจะฉุกคิดเรื่องที่ลูกเคยบ่นให้ฟังว่าท่านรองประธานเย็นชา เข้าใจยาก แล้วลูกสาวที่ประสบการณ์ทำงานยังไม่มากถูกเลือกให้ไปเป็นเลขานุการหน้าห้อง

“42 จ้ะ ปีนี้ 42”

“ตาเถรเถอะ แม่แก 52 ลูกเขยห่างแม่ยายสิบปี ยัยวา แม่ว่าแกเปลี่ยนใจดีกว่านะลูก แกยังสาวยังสวย”

“แม่จ๋า ท่านรองอาจจะเย็นชากับคนอื่น แต่ท่านรองดีกับวาที่สุดนะจ๊ะแม่” จะเปลี่ยนได้ยังไงล่ะแม่

เฮ้อ เมื่อก่อนไม่น่ามาปรับทุกข์เรื่องเจ้านายให้แม่ฟังเลย

“มันมีกลิ่นตุ ๆ ถ้าเป็นแฟนแกจริงไหนแกลองโทรหาเขาซิ” แม่จะจับผิดไปถึงไหนกัน

แล้วจะโทรได้ไงในเมื่อท่านรองทำเรื่องอย่างว่าอยู่ เกิดว่าเขายังไม่เสร็จเรื่องอย่างว่าแล้วส่งเสียงมาแบบก่อนหน้านี้วาก็จบเห่เลยสิ

เอาไงดี เอาไงดีคราวนี้ โอ๊ย…ทำไมอยู่ดี ๆ มีเรื่องให้ปวดหัวได้เนี่ย รู้งี้ยอมไปดูตัวอีกรอบก็ดี ฝืน ๆ ทนไปยังไงก็คงไม่ถูกจับแต่งงานในทันที

แต่วาก็ไม่ได้อยากจะไปนั่งให้คนอื่นดูบ่อย ๆ นี่นา

ครืด ครืด

คุณพระ เทวดามาโปรดวาแล้ว ขอบคุณท่านรองที่โทรกลับมาในเวลาที่วาถึงทางตัน ท่านรองของวา ท่านมาโปรดจริง ๆ

“นี่ไงคะแม่ แฟนวาโทรมาแล้ว” ฉีกยิ้มหน้าระรื่นสิคราวนี้ รอดตัวแล้ว

“จ้า” ดูซิยัยลูกสาวจะแถได้สักกี่น้ำ ทิพวรรณไม่เชื่อที่ลูกพูดมาสักนิดเดียว “มัวแต่ยิ้มอยู่นั่น เมื่อไหร่จะรับ”

“ค่ะ รับค่ะ นี่ไงกำลังจะรับ” เอาล่ะค่ะท่านรอง หวังว่าความฉลาดของท่านจะเอามาใช้ให้วารอดตัวจากการจับผิดของแม่นะคะ

ว่าแล้วก็กดรับสายเลยจ้า

“ลุงทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”

(หืม) อีกฝ่ายก็งงไปสิ อยู่ ๆ กลายเป็นลุงให้เลขาหน้าห้องได้ไง

“แม่จะให้หนูโทรหาลุงให้ได้ แม่ไม่เชื่อว่าลุงเป็นแฟนหนูจริง ๆ” รีบชิงพูดก่อนสิ แล้วที่เรียกแบบนี้เพราะว่าน่ารักดี เปอร์เซ็นต์ที่แม่จะเชื่อก็จะสูงขึ้นด้วย

เธอเคยเห็นคนที่มีแฟนอายุมากกว่าเรียกกันแบบนี้ ตอนนั้นได้ฟังแล้วก็เขินไปด้วย

ทว่าตอนนี้ขอแค่ท่านรองยอมตามน้ำด้วยเถิด

(อ่อ…) ถึงบางอ้อในทันใด ให้ไปตัดสินใจ แต่ควรจะเตรี๊ยมกันสักหน่อย เล่นมาเรียกแบบนี้ก็สะดุ้งเหมือนกันนะ แล้วเรียกอะไรไม่เรียก มาเรียกลุง

“ลุงคะ...”

“เอามานี่แม่คุยเอง” ทิพวรรณคว้าสมาร์ตโฟนไปพูดด้วยตัวเอง เป็นถึงผู้บริหารคงไม่มาเล่นขายของกับลูกสาวหล่อน “สวัสดีค่ะ แม่วิวาห์นะคะ”

(สวัสดีครับคุณแม่ ผมเป็นเจ้านายคุณวาครับ)

“คุณวา?”

(หนูวาครับ ที่ทำงานผมชอบเรียกคุณวาพนักงานคนอื่นจะได้ไม่สงสัย) เกือบ เกือบไปแล้ว เลขาตัวดีนี่คือผลของการไม่เตรี๊ยม

“คบกับลูกสาวฉันนานหรือยังคะท่านรองประธาน เห็นยัยวาว่าแอบคบกัน”

(อ่อ ประมาณ…) ประมาณเท่าไหร่วาเธอบอกแม่เธอว่าเท่าไหร่ ไม่ตรงกันขึ้นมาซวยอีก

“แม่คะ เราคบกันมาหกเดือนแล้วไง เมื่อกี้หนูก็บอกแม่ไปแล้ว” เสียงเลขาสาวแทรกเข้ามาในสาย

“เงียบไปเลยตัวดี” หันมาเอ็ดที่ลูกสาวพูดแทรก

(ผมคบกับน้องวาประมาณหกเดือนแล้วครับ น้องเป็นคนทำงานเก่ง น่ารัก จดจำเร็ว เราเข้าคู่กันได้ดี)

“ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้เย็นคุณให้เกียรติมาทานข้าวที่บ้านได้มั้ยคะ แม่อยากจะเจอแฟนลูกสาวตัวเป็น ๆ” อยากดูว่าเล่นละครหรือเปล่า

(อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ เรียกว่าผมได้รับเกียรติไปทานข้าวบ้านคุณแม่ดีกว่า พรุ่งนี้ผมเข้าไปพร้อมน้องนะครับ เดี๋ยวเช้าผมเข้าไปรับน้อง)

“ค่ะ แม่จะทำกับข้าวรอ” ทิพวรรณยื่นสมาร์ตโฟนคืนลูกสาว

“ค่ะ อะไรนะคะ สัญญาณไม่ค่อยดีเลย หนูขอเดินหาสัญญาณก่อนนะคะลุง” รีบลุกออกจากห้องนั่งเล่นที่มีสายตาของแม่คอยจับจ้อง

เมื่อหลบพ้นสายตาแล้วจึงพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดสุด ๆ “ขอโทษนะคะท่านรอง”

(ผมรับบทลุง?)

“ก็คนเป็นแฟนกันต้องมีชื่อเรียกแทนกันน่ารัก ๆ ไม่ใช่เหรอคะ มันฉุกละหุกวาไม่รู้ว่าต้องเรียกแบบไหน เคยเห็นคนเป็นแฟนเรียกแทนกันว่าลุงแล้วน่ารักดี ถ้าท่านรองไม่ชอบเดี๋ยววาคิดใหม่นะคะ”

ใครเขาจะชอบ เหมือนเธอไปตอกย้ำว่าเขาแก่กว่า

(คุณส่งโลเคชั่นบ้านมานะ พรุ่งนี้ผมจะไปรับ)

“ฮะ! มาทำไมคะ วาไปเองได้”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…

เนี่ย เป็นแบบนี้เสมอ บอสสั่ง สั่ง สั่ง และสั่งจบมักจะตัดสาย ไม่ให้วาได้พูดต่อ

ส่งไหมที่อยู่อะ ส่งสิ ไม่ส่งได้เหรอลงเรือลำเดียวกันแล้ว

กดส่งโลเคชั่นเข้าไลน์ของท่านรองไปอย่างเร็ว เพราะหากท่านต้องการจะต้องหาให้ท่าน ณ เดี๋ยวนั้น ห้ามช้าเด็ดขาด ท่านไม่ชอบคนเชื่องช้า

เฮ้อ... แบบนี้เท่ากับวาตกลงแต่งงานกับท่านรองเย็นชาใช่ไหม อิสระที่เคยมีจะไม่มีแล้ว ต่อไปคงหายวับชั่วพริบตา ลาก่อนความโสด