ภรรยาท่านรอง 1 ข้อเสนอของท่านรอง

ภายในห้องทำงานของท่านรองประธานที่ได้รับฉายาเจ้านายเย็นชา วิวาห์เลขาวัย 28 ปีเดินเข้ามาวางเอกสารแบบร่างหนังสือสัญญาการร่วมลงทุนให้บอสได้พิจารณา ห้องทำงานที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งขั้วโลกไม่มีใครอยากอยู่นาน เธอเองก็เช่นกัน

“แบบร่างสัญญาร่วมลงทุนระหว่างเรากับคุณจอร์แดนค่ะบอส”

“อืม” สายตาเจ้านายสนใจเธอที่ไหน เขานั่งมองหน้าจอสมาร์ตโฟนเครื่องหรู ใบหน้าแสดงออกชัดเจนว่ากำลังครุ่นคิดกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

มันเป็นความเคยชินไปแล้วกับท่าทีแบบนี้ของเจ้านายวัย 42 ปี หนุ่มใหญ่ที่ครองตัวโสด จะให้สารธยายก็ ก่อนหน้านี้ท่านรองประธานของเธอบวชเป็นพระมาเกือบ 20 ปี ละทิ้งช่วงชีวิต แต่แล้วก็สึกออกมาเพราะท่านประธานป่วยหนัก ท่านรองประธานคนนี้จึงเข้ามาบริหารแทน เกิดข้อถกเถียงซุบซิบนินทาของพนักงานหลายตำแหน่ง เป็นพระมานานจะบริหารบริษัทรอดเหรอ เธอเองยังถูกผลักให้มารับตำแหน่งเลขาท่านรองอย่างจำยอม ด้วยไม่มีใครอยากร่วมงานกับท่าน

คนที่ไม่มีพรรคพวกอย่างเธอจึงต้องยอมรับชะตากรรม

ทว่าท่านรองก็แสดงให้เห็นว่าท่านทำได้ และทำได้ดีมากด้วย ถึงแม้การสื่อสารกับบุคลอื่นจะค่อนข้างมีปัญหา เพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดและชอบนิ่งเงียบ

“คุณวา” มือเล็กกำลังจะเปิดประตูอยู่แล้วเชียว เกิดอะไรขึ้น ปกติท่านรองไม่เคยเรียก

“คะท่านรอง” เลขาสาวหันมาด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มบาง ต่อให้ท่านรองเป็นบุคคลที่ไม่น่าอยู่ใกล้ แต่ในหน้าที่การงานเธอต้องยิ้ม

ท่านรองวางสมาร์ตโฟน ข้อศอกสองข้างวางตั้งบนโต๊ะทำงาน มือสอดประสานปลายคางวางทับ ดวงตาคมจ้องเลขาสาวร่างเล็ก

“ผมได้ยินว่าคุณมีปัญหาในครอบครัว” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ค่ะ” แต่นี่มันเรื่องส่วนตัวของวานะคะ เรื่องปวดหัวที่วาไม่อยากได้ยิน และท่านรองไม่เคยถามเรื่องพวกนี้

ว่าแต่มันเข้าหูท่านได้ไง ทำไมท่านรู้ปัญหาของเธอ

“คุณสนใจรับงานพิเศษมั้ย”

“งานอะไรคะ ให้วาไปรับรองลูกค้าไม่เอานะคะ” ถึงที่บ้านจะไม่ร่ำรวยนัก แต่วิวาห์คนนี้ไม่หวังรวยทางลัด ไม่ขายเรือนร่างเพื่อให้ผลงานดีเด่น งานจะดีอยู่ที่ฝีมือสิ ท่านรองถามแบบนี้เพราะคุณจอร์แดนคุยยากใช่ไหม

แล้วเมื่อกี้คืออะไรที่ถามถึงปัญหาที่บ้าน มันคนละเรื่องเลยนะ

“ผมเคยให้คุณทำแบบนั้น?” นี่ยัยเลขามองเขาเป็นคนแบบไหนกัน เขามีศีลธรรมเถอะ ไม่งั้นจะบวชมาได้ไงเป็นสิบ ๆ ปี

“ไม่เคยค่ะ ก็คุณจอร์แดนคุยยาก วาก็คิดว่าท่านรองจะให้…”

“ให้คุณไปนอนคุย?”

“ค่ะ ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วท่านรองต้องการให้วารับงานพิเศษอะไรคะ” อับอายขายหน้าไหมวาเอ๊ย คิดอะไรไม่เข้าท่าเลยจริง ๆ

“แต่งงานกับผม”

“…”

@บ้านสิริลักษณ์

“แม่วาคับ” เจ้าหนูน้อยตัวป้อมเรียกคุณแม่ยังสาวและสวยมาก ๆ ของเขา ไม่รู้วันนี้แม่วาเป็นอะไร สิบทิศเรียกหลายรอบแล้วก็ไม่หันมามอง นั่งเหม่ออะไรอยู่นะ “แม่วาคับได้ยินสิบทิศมั้ยคับ”

รอบนี้สิบทิศขึ้นไปนั่งตักแม่วาด้วยเลยดีกว่า กระโดดอึบ ได้ผลแม่วาของสิบทิศหันมามองแล้ว “สิบทิศ เสร็จแล้วเหรอลูก”

“เสร็จแล้วคับ แม่วาตรวจหน่อยคับถูกเปล่า” มืออ้วนป้อมชี้ไปที่สมุดการบ้าน เจ้าหนูสิบทิศเรียนอนุบาล 2 อายุก็ 5 ขวบ พูดจาฉะฉานเป็นเด็กน่ารัก เป็นที่รักของครอบครัวสิริลักษณ์

“ไหนดูซิลูกชายแม่วาทำถูกไหมน้า” วิวาห์หยิบสมุดการบ้านของลูกชายขึ้นมาดู การบ้านระบายสีของลูกชาย ระบายออกมาสวยงาม การบ้านที่ตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ได้คำชมและรอยยิ้มจากแม่วา ใครในบ้านสอนก็ได้ แต่สิบทิศอยากให้แม่วาสอน “เก่งมากคับสิบทิศของแม่วา”

“ขอบคุณคับแม่วา” เจ้าตัวเล็กพุงพุ้ยยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ใครชมก็ดีใจทั้งนั้น แต่แม่วาชมจะมีความสุขที่สุด

“สิบทิศมากินข้าวลูก เสร็จแล้วจะได้อาบน้ำ” ทิพวรรณแม่ของวิวาห์เอ่ยเรียกหลานชาย

“คับยาย” เจ้าหนูรู้ความขยับตัวขึ้นหอมแก้มแม่วาหนึ่งที “ลูกไปกินข้าวก่อนนะคับ”

“ครับผม เดี๋ยวแม่ตามไปนะ” ลูกชายพยักหน้ารับ กระเถิบตัวถอยลงจากตักของแม่วา

วิวาห์มองลูกชายตัวป้อมกำลังวิ่งไปหายายที่หน้าประตูห้อง แม่ของเธอหันมาพูด “พรุ่งนี้เย็นเพื่อนแม่นัดทานข้าว เราว่างใช่มั้ยยัยวา”

“ไม่ค่ะแม่ พรุ่งนี้วามีนัดค่ะ”

“นัดอะไรเลื่อนออกไปไม่ได้หรือไง นัดแม่สำคัญมากนะ”

“นัดกับแฟนค่ะ”

“อ่อ แล้วไป ฮะ! แกมีแฟน”

“แม่อย่าเสียงดังค่ะ สิบทิศตกใจหมดแล้ว”

“ไม่เสียงดังได้ไง ก็แกมีแฟน ไหนเล่ามาให้แม่ฟังเดี๋ยวนี้”

“สิบทิศหิวข้าวแล้วค่ะแม่ แม่พาสิบทิศไปกินข้าวก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยววาเล่าให้ฟัง”

“ได้ อย่าให้แม่รู้ว่าแกโกหกแม่นะ”

“วาไม่โกหกอยู่แล้วค่ะแม่ แฟนวาหล่อมาก” ฉีกยิ้มหวานให้แม่หนึ่งที แม่พยักหน้าแล้วจูงมือสิบทิศออกไป

“ตายแล้ววา แกเลือกแล้วนะ เฮ้อ” บ่นอุบอิบยกมือขึ้นทุบขมับตัวเองเบา ๆ ท่านรองคงไม่คิดว่าวาจะจับท่านใช่ไหม

ไม่หรอกน่าท่านเสนอมาเองทั้งนั้น

‘ทะ…ท่านรองพูดว่าอะไรนะคะ’ เธอต้องหูเพี้ยนไปแน่ ๆ

‘คุณหูไม่ดี?’ ไม่ชอบที่สุดคือสายตาตำหนิของท่านรอง วาแค่ไม่คิดว่าท่านรองจะพูดอะไรพิลึกแบบนั้นออกมา

‘หูวาปกติดีค่ะ ท่านรองปกติหรือเปล่า อุ๊บ!’ มือเล็กยกขึ้นปิดปากอัตโนมัติ วาเอ๊ยแกพูดความในใจออกไปทำไม แล้วดูสิท่านรองตาขวางเชียว

‘แต่งงานกับผม ผมจะจ่ายให้คุณตามที่เรียกร้อง ต้องการอะไรผมจัดให้ได้ จัดงานแต่งให้ด้วย รับรองว่าแม่คุณไม่สงสัย’ ท่านรองคะ วายังอยู่ที่เดิมทำไมท่านอธิบายไปไกลแล้ว

บางทีวาอาจจะไม่ตกลงนะคะ

‘เอ่อ ท่านรองทราบได้ไงคะว่าวา…’

‘ผมรู้ทุกเรื่อง’ ใบหน้าของท่านรองยังคงเฉยชา

‘คือวาว่า…’

‘ผมต้องการเจ้าสาว แม่คุณต้องการให้คุณแต่งงาน ดีลง่าย ๆ คุณคิดว่าผมมีคุณสมบัติเป็นสามีคุณได้มั้ย ส่วนคุณมีคุณสมบัติที่จะมาเป็นภรรยาผม’

วาเนี่ยนะมีคุณสมบัติ ท่านรองมองวาเป็นแบบไหนคะ

‘วามีลูกติดนะคะ’

‘อืม ผมทราบ’

‘ท่านรองไม่รังเกียจ’

‘ทุกคนผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น แล้วอีกอย่างนะครับคุณวา การแต่งงานของเราแค่ในนามเท่านั้น ผมไม่ได้จะนอนกับคุณ’

‘อ่อ ค่ะ’

วาก็ไม่ได้อยากจะนอนกับท่านรองนะคะ ถึงท่านรองจะดูแซบก็เถอะ ใบหน้านิ่งขรึมเวลาอยู่บนเตียงจะเป็นยังไงนะ

โวะ คิดอะไรเนี่ย

‘ผมให้เวลาคุณคิดนะครับ ตัดสินใจได้แล้วก็บอกผม หรือถ้าคุณชอบไปดูตัวบ่อย ๆ จะปฏิเสธผมก็ไม่เป็นไร ให้ถือว่าผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับคุณ’