บทที่ 3

ภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ แสงแดดยามเช้าลอดผ่านกระจกสีอ่อนเข้ามา ส่องกระทบเรือนร่างสะโอดสะองของเซเรน่า เธอสวมชุดเซ็ตสีครีมอ่อน ท่อนบนเป็นแขนยาวผ้าพื้นเนื้อเนียน มีคอปกใหญ่ และ โบว์ผูกที่คอ แขนเสื้อพองเล็กน้อย ปลายแขนรูดและบานออกเป็นระบาย กระโปรงสั้นทรงเข้ารูปพอดี มี กระดุมมุกเรียงตรงกลาง เรียบง่ายทว่ากลับไม่จืดจาง

หากแต่แปลกตาสำหรับผู้ที่พบเห็นไม่น้อย โดยปกติเซเรน่ามักจะสวมเสื้อผ้าสีฉูดฉาด และเดรสรัดรูปอวดเรือนร่างแสนเย้ายวน ซึ่งวิเวียนในร่างเซเรน่ายามนี้เขินอายเกินกว่าจะทำใจใส่ได้ สุดท้ายจึงค้นตู้เสื้อผ้าของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเธอชุดที่ถูกใจ

ในขณะเดียวกันเซเรน่าก็พยายามใจเย็นเมื่อต้องไปเจอภาคินเป็นครั้งแรก หญิงสาวเกรงว่าจะห้ามตัวเองไม่ให้เผลอไปยุ่มหัวชายหนุ่มไม่ได้ จึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ผ่อนคลายความไม่ชอบใจที่มีต่อเขา เพราะเธอไม่ได้อีกฝ่ายตั้งแต่อ่านถึงบทแรก ไม่รู้ว่าทำไมนักแนมากกว่าถึงหวีดผู้ชายที่นอกใจภรรยาตัวเองกัน

ในขณะที่เสียงส้นรองเท้าของเธอดังก้องไปทั่วห้องเงียบงัน เสียงของสาวใช้วัยกลางคนเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ ก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นเซเรน่าเดินลงมาจากบันไดหินอ่อนสีขาว

“คุณผู้หญิง ตื่นแล้วหรือคะ”

“ค่ะ” เซเรน่าตอบเสียงแผ่ว ริมฝีปากขยับเพียงเล็กน้อย เนื่องจากยังไม่คุ้นชินกับการถูกเรียกว่าคุณผู้หญิง

“คุณภาคิน รออยู่ที่ห้องอาหารแล้วค่ะ” สาวใช้รีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

เมื่อได้ยินทำเอาหัวใจของเซเรน่ากระตุกวูบไปชั่วขณะ พร้อมความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว ภาพของผู้ชายคนนั้นที่มองเธอด้วยแววตาเย็นชา ราวกับว่าเธอเป็นเพียงเศษฝุ่นใต้ฝ่าเท้า

ทว่าในตอนนี้ เธอไม่ใช่เซเรน่าคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“ขอบใจนะ” เธอพูดเสียงเรียบ ยิ้มบาง ๆ ให้สาวใช้ที่มองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ เพราะตั้งแต่ทำงานมา ไม่เคยเห็นคุณเซเรน่าพูดดีกับใครเช่นนี้เลยนอกจากคุณภาคิน

เซเรน่าไม่รอช้า เดินตรงไปยังห้องอาหารที่อยู่ถัดไปจากโถงกลาง บานประตูไม้บานใหญ่ถูกผลักออกเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟลอยอวลในอากาศ ก่อนจะเหลือบเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ปลายโต๊ะยาว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด แขนเสื้อพับขึ้นถึงข้อศอก เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงที่ขยับถือหนังสือพิมพ์อย่างใจเย็น

แสงแดดยามเช้าตกกระทบเส้นผมดำสนิทของเขา และใบหน้าหล่อเหลาตรงตามคำบรรยายของตัวอักษร สมกับเป็นพระเอกที่ผู้อ่านมากมายคลั่งไคล้ แต่ในขณะเดียวกันรังสีรอบตัวกลับเยือกเย็นจนใครเข้าใกล้ก็ต้องก้มหัวให้

ไม่ผิดแน่นี่คงเป็นภาคิน ชื่อที่เธอรู้จักดีจากนิยายที่เคยอ่าน ชายผู้เป็นพระเอกธงเขียวของเรื่องนี้ แต่สำหรับเซเรน่า เขาคือฝันร้ายเสียมากกว่า

หลังจากทำใจครู่หนึ่ง เซเรน่าสูดหายใจเข้าเบา ๆ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไป เสียงรองเท้าของเธอดังสะท้อนในห้องอาหารโล่งกว้าง เรียกความสนใจของชายหนุ่มให้ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ เขาเงยหน้าขึ้นมองเพียงชั่วครู่ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ

“ตื่นแล้วเหรอ” แค่สามคำก็เย็นยะเยือกพอที่ทำให้คนทั่วไปขนลุก แต่เซเรน่ากลับยกยิ้มแล้วพยักหน้า

“ค่ะ”

หญิงสาวนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างสงบ กิริยาทุกอย่างของเธอเรียบเฉยและสง่างาม จนแม้แต่เหล่าสาวใช้ที่ยืนมองอยู่ยังแอบประหลาดใจ ในความทรงจำเดิม เซเรน่าจะโวยวายทันทีที่เห็นสามีของตัวเองไม่สนใจ แต่วันนี้เธอกลับนั่งนิ่งเหมือนผิวน้ำในวันที่สายลมสงบ แถมยังเว้นระยะห่างจากเขาเสียอีก

เสียงส้อมกระทบจานดังแผ่ว ๆ เป็นเสียงเดียวที่แทรกความเงียบระหว่างทั้งคู่ ผ่านไปครู่หนึ่งภาคินจึงตัดสินใจทำลายความเงียบลง

“เมื่อเช้าที่เธอเป็นลม ต่อไปอย่าทำให้คนอื่นวุ่นวายอีก” เขาพูดเรียบ ๆ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า

“คุณหมายถึงใครคะ คนอื่น...หรือคุณเอง?” น้ำเสียงหวานของเธอนุ่มนวลหากแต่มีแววเย้ยหยัน

ภาคินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นตอกกลับเป็นคราแรก ก่อนจะพับหนังสือพิมพ์ลงอย่างใจเย็น ดวงตาคมหันมาสบเข้ากับนัยน์ตาคู่สวยของเธอตรง ๆ

“อย่าคิดว่าตำแหน่งภรรยาจะทำให้เธอมีค่าในสายตาฉัน”

คำพูดนั้นเฉียบคมกว่าใบมีด ราวกับต้องการกรีดลึกลงกลางในของเซเรน่า ทว่าแทนที่จะเจ็บปวดเธอกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ

นี่น่ะเหรอ ผู้ชายที่นางร้ายอย่างเซเรน่ารักจนยอมตายแทนได้

“พอได้ยินแบบนี้ก็พอโล่งใจค่ะ ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีค่าในสายตาคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เธอวางส้อมลง พลางเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเย็นเยียบจนเหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่ถึงกับพากันสะอึก

ครั้นถูกใบหน้ายียวนของเธอกล่าวเสียดแทง เขาขมวดคิ้วทันที น้ำเสียงของเธอไม่ใช่การประชด แต่มันนิ่งเกินไป ราบเรียบเจนชวนให้ประหลาดใจ เมื่อวานยังเป็นฝ่ายวอแวเขาอยู่เลย ทำไมวันนี้กลับแปรเปลี่ยนราวกับคนละคน

“เธอต้องการอะไร”

“ไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ แค่กินข้าวให้หมดจานเท่านั้นเอง”

คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะ เขาเผลอจ้องใบหน้าของเธอ หญิงสาวที่เขาคิดว่ารู้จักดีทุกมุม แต่ในตอนนี้ เธอดูเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเขา ท่าทางเรียบสงบ ดวงตาที่เคยอ่อนไหวกลับนิ่งลึกจนมองไม่เห็นความรู้สึกภายใน

“เธอเปลี่ยนไป” เขาพูดเรียบ ๆ แต่ในใจกลับมีความประหลาดใจไม่น้อย

“เปลี่ยนบ้างก็ดีนะคะ” เซเรน่าพูดด้วยทีเล่นทีจริง หากแต่แฝงความเฉียบคม “อยู่แบบเดิม ๆ ก็น่าเบื่อ หรือว่าคุณชอบเซเรน่าที่อาละวาดทุกคืนเวลาคุณกลับบ้านดึก?”

บรรยากาศภายในห้องอึมครึมขึ้นทันที ราวกับพายุใต้น้ำกำลังคลืบคลานเข้ามา ภาคินกำหมัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีจาง ๆ แต่ก็ยังรักษาน้ำเสียงเย็นไว้ได้

“เซเรน่า ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ”

“ฉันไม่ได้เล่นค่ะ แค่พูดตรง ๆ ว่าฉันเบื่อแล้วกับชีวิตที่ต้องรอใครสักคนที่ไม่หันมามองเลยสักครั้ง.

“เซเรน่า” เสียงของเขาเข้มขึ้น “อย่าทำเหมือนว่าเธอเปลี่ยนตัวเองได้ เธอก็ยังเป็นคนเดิมที่ชอบเรียกร้องความสนใจของฉันอยู่ดี”

เซเรน่าหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นไม่ได้มีความเศร้าเหมือนก่อน แต่กลับสมเพชชายหนุ่มตรงหน้า ที่คิดว่าเธอกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา

“เรียกร้องความสนใจจากคุณ? ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้ฉันแค่เรียกร้องความสงบให้ตัวเองเท่านั้น” เธอวางแก้วน้ำลงแล้วลุกขึ้นช้า ๆ

“ทานให้อร่อยนะคะคุณภาคิน” เซเรน่าจงใจเอ่ยชื่อของเขาแสดงถึงความห่างเหิน แทนคำว่า ‘ที่รัก” ที่เซเรน่าคนเก่าเคยเรียกไว้

“เซเรน่า เธอจะไปไหน”

“ออกไปเดินเล่นค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เพราะในบ้านนี้อากาศมัน...เย็นเกินไป”

เซเรน่าหมุนตัวเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมาอีก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำหอมของเธอค่อย ๆ จางไปในอากาศ ทิ้งไว้เพียงความเงียบ และหัวใจของภาคินที่เริ่มสั่นคลอนโดยไม่รู้ตัว เขานั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ สายตายังจับจ้องไปทางประตูที่เธอเพิ่งเดินออกไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแปลก ๆ

“เธอกำลังเรียกร้องความสนใจฉันสินะ เซเรน่า”

เขาพึมพำกับตัวเอง พลางพลิกหนังสือพิมพ์ขึ้นอีกครั้ง แต่ดวงตากลับอ่านไม่ออกแม้แต่บรรทัดเดียว ในหัวของเขามีแต่เสียงหัวเราะเย็นของเธอที่ยังดังก้องไม่จางหาย เสียงของหญิงสาวที่เคยร้องขอความรักของเขาราวกับคนบ้า ทว่ายามนี้กลับแปรเปลี่ยนไปแล้ว