9.อยากให้ข้าลอง...ใช้

นี่คือบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย ขนทั่วทั้งร่างกายของอิเกรนกำลังลุกชันขึ้นมา ปฏิเสธความหวาดกลัวในใจที่ก่อตัวขึ้นไม่ได้ จริงอยู่ที่เธอเคยบอกว่าจะอย่างไร หากพบเจอผู้คนก็ย่อมดีมากกว่าการพบเจอสัตว์ป่าดุร้าย เพราะหากเจอคนก็ยังจะพอพูดคุยกันรู้เรื่อง แต่ทว่าในตอนนี้เธอคิดว่าชายเบื้องหน้า น่าจะไม่มีความคิดที่อยากพูดคุยกับเธอเลย

“ฮะ..ฮ่า นั่นคงเป็นการล้อเล่นใช่ไหมคะ ท่าน..ทะ..ท่านสุดหล่อคงไม่มีทางทำร้ายสาวงามที่กำลังเดือดร้อนหรอกใช่ไหม”

ไม่ทำร้าย..แต่เขาจะทำให้เธอตายในครั้งเดียวเลยล่ะ ยาสมินตั้งใจเอาไว้ว่าจะกระทำเช่นนั้น

“บอกตามตรงว่าข้าไม่มีความคิดที่จะไว้ชีวิตเจ้าเลย ข้ากำลังหิวและเจ้าคือเหยื่อที่น่าจะมอบความสุขให้ข้าในยามที่ข้ากำลังดื่มเลือดของเจ้า”

แผ่นหลังของอิเกรนแนบชิดติดลงไปบนต้นไม้ใหญ่ ที่ด้านหลังไม่มีทางให้เธอได้ถอยหนีอีกแล้ว เธอค่อยๆเบี่ยงกายหลบแบบเก้ๆ กังๆ แต่ทว่าเขากลับวางมือเพื่อกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขน หากมองดูนี่มันเป็นฉากเบสิกที่พระเอกและนางเอกจะทำในตอนที่พบเจอกัน และหลังจากนี้ไปพระเอกก็จะโน้มตัวลงไปจูบนางเอก..

แต่ทว่าชายเบื้องหน้ากลับไม่มีความคิดที่จะกระทำเช่นนั้น เพราะเขายกมีดหน้าตาประหลาดขึ้นมา และคมเหล็กกล้าที่แวววับนั้นกำลังสะท้อนกับแสงแดดแยงตาของเธอ ราวกับว่ามีดเล่มนั้นกำลังบอกเป็นนัยๆ ให้เธอเตรียมตัวเตรียมใจที่จะลาโลกที่เต็มไปด้วยกล้ามท้องอันแสนสวยงามไปได้แล้ว

หากเธอตาย..แน่นอนว่าเธอจะไม่ได้ตายจริงๆ หากเธอตายในเกมนี้..นั่นมันจะหมายความว่าเธอน่ะ พ่ายแพ้ให้กับเกมจีบหนุ่มนี่อีกแล้ว เธอแพ้และเธอต้องกลับไปยังโลกที่เคยอยู่

โลกที่โหดร้าย และไม่มีใครสักคนที่รักเธอ..โลกที่เธอกำลังเผชิญหน้ากับการรักษาที่ไม่ได้ผลดีเท่าที่ควร เพราะไม่มีสิ่งใดจะหยุดยั้งมะเร็งระยะสุดท้ายของเธอได้

เธอเกลียดชังการนอนรอความตายอยู่บนเตียง เกลียดชังกลิ่นที่คละคลุ้งไปด้วยยาของโรงพยาบาล..เกลียดชังความสิ้นหวังที่กัดกินในหัวใจของเธอซ้ำๆ ด้วยเหตุนั้น..ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร เธอก็จะไม่ตายและไม่กลับไปใช้ชีวิตสิ้นหวังแบบนั้นอีกแล้ว

ในเมื่อเขาไม่ใช่พระเอกในละครที่เคยดู ในเมื่อเขาไม่คิดจะจูบเช่นนั้นเธอจะจูบเขาเอง!

ในช่วงเวลาที่ไม่อาจหาเหตุผลจากการกระทำของตัวเอง อิเกรนกลับยกมือขึ้นมาเพื่อกุมใบหน้าที่งดงามปานรูปสลักของเขาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ริมฝีปากของเธอแนบชิดลงไปบนริมฝีปากของเขา...

“......”

สายลมในยามเย็นกำลังพัดผ่านร่างกายของเราทั้งคู่ไปอย่างช้าๆ ใบไม้ปลิวไสวไปในทิศทางเดียวกับสายลม มือของยาสมินยังคงถือกริชคู่ใจของเขาเอาไว้ และดวงตาทั้งสองข้างยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้างามของสตรีที่กำลังพยายามกัดปากเขา

เขาไม่แน่ใจว่าเธอเป็นคนเผ่าไหน ด้วยความงดงามที่ตรึงสายตาเช่นนี้แน่นอนว่าเธออาจจะเป็นสตรีเผ่านกยูงที่วันๆ เอาแต่ลำแพนหางเพื่อทำให้อีกฝ่ายลุ่มหลง หรือว่าการกัดลงไปบนริมฝีปาก มันคือการยั่วยวนในรูปแบบใหม่กันนะ

ปลายลิ้นที่ชื้นแฉะกำลังละเลียดเลียลงไปบนกลีบปากของเขา และในวินาทีต่อมาเธอก็กระทำในเรื่องที่เขาคาดไม่ถึง นั่นคือปลายลิ้นนั้นทำการงัดง้างเพื่อเปิดริมฝีปากของเขาออก

ถึงแม้ว่าจะเรียกการกระทำของสตรีผู้นี้ว่ามันคือการกัดปาก แต่ทว่ามันช่างน่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด ในช่วงเวลาที่ปลายลิ้นของเธอวาดผ่านริมฝีปากของเขามันให้ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

เขาไม่ได้เจ็บปวดหรือว่าทรมานแต่อย่างใด ทว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมามันคือความร้อน..ทั้งๆ ที่ลมเย็นๆที่กำลังพัดผ่าน แรงพอจนทำให้รู้สึกหนาวด้วยซ้ำ แต่ทว่าเขากลับร้อน..ร้อนตั้งแต่จุดที่ถูกริมฝีปากนั้นละเลียดไปมา ไล่ลงไปจนถึงปลายเท้า..และจุดที่ดูจะเป็นปัญหามากที่สุดมันคือ..ส่วนนั้นของเขาที่ในยามฤดูปกติ มันไม่มีทางเลยที่เจ้านั่นจะตื่นขึ้นมา

นี่ไม่ใช่ฤดูติดสัดสักหน่อย เขาไม่ควรกระหายอยากในเรื่องอย่างว่า แต่สตรีผู้นี้กลับทำให้ร่างกายของเขาปั่นป่วนได้ด้วยเกลียวลิ้นเล็กนั่น

เธอช่างอันตรายยิ่งนัก..

เมื่อตั้งสติได้ ยาสมินก็ผลักสตรีเบื้องหน้าออกในทันที จนทำให้แผ่นหลังของอิเกรนกระแทกลงไปบนต้นไม้อย่างแรง

"อั่ก!!"

“..อา..ทำไมต้องรุนแรงขนาดนั้นด้วยล่ะคะ ให้ตายสิ..หากไม่ชอบก็แค่บอกกันมา..ข้าจะรีบหยุดแล้วไปจากท่านในทันที”

ยาสมินไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดสิ่งใดกัน

“เจ้าทำอะไรกับร่างกายของข้า! หรือว่าในน้ำลายของเจ้ามันมีพิษอย่างนั้นหรือ?”

น้ำลายมีพิษ? นี่เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรก่อน ในน้ำลายของเธอจะมีพิษได้ไง

“น้ำลายของข้าไม่ได้มีพิษนะคะ!”

ขณะที่เธอกำลังทรงตัวเพื่อยืนขึ้นนั้น สิ่งที่อิเกรนมองเห็นคือบางอย่างที่กำลังเติบโตขึ้นมาจากหนังเสือที่เขาห่มเอาไว้

หรือว่าพี่ชายขาโหดผู้นี้ไม่รู้จัก..การจูบงั้นเรอะ

“คือว่า..สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมาในร่างกายของท่านนั้น บางคนเรียกว่ามันคือความต้องการค่ะ..”

เอาวะ บางทีหากว่าเธอหลอกลวงหรือว่าเบนความสนใจของเขาได้ อาจจะมีโอกาสให้เธอได้วิ่งหนี หรือไม่ก็วิ่งไปตั้งหลักก็เป็นได้ แน่นอน ว่าอิเกรนไม่ได้คิดจะ..กินแซ่บเขาในวันนี้หรอก จริงอยู่ที่เธออยากติดอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเธอไม่อยากติดอยู่ในวนลูปนั่นเลยนี่ ฉะนั้นแล้วต่อให้อยากกลืนเขาลงท้องมากแค่ไหน แต่ทว่าเธอก็ต้องห้ามใจเอาไว้..

“ข้ามีความต้องการตลอดเวลาอยู่แล้ว เช่นตอนนี้ข้ามีความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะฆ่าเจ้า”

เยี่ยม..เขาช่างเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ง่ายๆ จริงๆ

“ไม่ใช่นะคะ นั่นไม่ใช่ความต้องการที่อยากจะสังหารข้าสักหน่อย..หากไม่เชื่อท่านช่วยวางมีดในมือลงสักครู่ได้ไหมคะ ข้าจะแสดงบางอย่างให้ท่านได้เห็น”

“อย่ามาเล่นลิ้น..ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่หนีหรือว่าทำร้ายข้าน่ะ”

อิเกรนส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับเขา

“ในสายตาของท่าน ข้าดูเหมือนสตรีที่มีปัญญาทำร้ายท่านอย่างนั้นหรือคะ..”

เรื่องนั้นมันก็จริง ตัวเล็กเช่นนั้นจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาทำร้ายเขากัน..แต่ถึงอย่างนั้นมันไม่มีเหตุผลเลยที่เขาต้องเชื่อฟังเธอ

“ข้าไม่รู้ว่าข้าจะทำเรื่องให้มันยุ่งยากทำไม ในเมื่อข้าสามารถสังหารเจ้าได้ในทันที”

หมอนี่..ไม่คิดจะฟังเลยอย่างนั้นสินะ..เมื่อการเจรจาต่อรองไม่ได้ผล เช่นนั้นก็มีแต่ต้องทำให้เขาเห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้น

อิเกรนเดินเข้าไปหาเขาก่อนที่เธอจะโอบกอดเขาเอาไว้ ริมฝีปากเล็กๆ ของเธอกำลังพรมจูบสลับกับเลียลงไปบนติ่งหูและซอกคอของเขา

“เชื่อเถอะว่ายิ่งข้าสัมผัสท่านมากเท่าไหร่ ท่านก็จะยิ่งร้อนขึ้นมาเท่านั้น..และเชื่อเถอะว่านี่คือความร้อนที่จะรู้ดีอย่างแน่นอน อยากลองให้ข้าเลียตรงอื่นดูไหมคะ”