8.เข้ามาแล้วไม่ได้ออก

ทางเข้าของหมู่บ้านเผ่าหมีที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีปัญหา แต่ทว่าในวันนี้กลับมีดินจากภูเขาด้านบนไหลลงมาปิดทางเข้าออก จนคนในเผ่าหมีที่จะเดินทางไปขายผักนั้นไม่อาจเดินทางเข้าออกได้เลย

เดือดร้อนถึงรอสเชลที่ต้องมาดูแลเป็นการด่วน

“ทั้งที่ก็ไม่มีฝนตกลงมาเลย แต่กลับมีดินถล่มลงมา นี่มันแปลกมากๆ เลยนะครับท่านหัวหน้าเผ่า หรือว่าเผ่าหมีของเราจะถูกลงโทษเนื่องจากมีสตรีเดินทางเข้ามาในเผ่าของเรา!!”

คารินกล่าวออกมาด้วยความตื่นตระหนก แต่ทว่ารอสเชลกลับส่ายหน้าไปมาในทันที

“อิเกรนแค่เดินทางมาที่เผ่าหมีเท่านั้น นางมิได้พักอาศัยอยู่ในอาณาเขตของเผ่าหมีสักหน่อย..เราจะถูกองค์เทพลงโทษได้อย่างไร อย่ามัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยคาริน เจ้ารีบไปตามคนในหมู่บ้านเพื่อมาขนดินที่กำลังขวางถนนออกไปเถิด..”

ในใจของรอสเชลนั้นมีความรู้สึกไม่ดีอยู่มากทีเดียว เขาไม่ได้คิดเหมือนกับคาริน ว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นนี้มีต้นเหตุมาจากอิเกรน แต่ทว่าเขากลับคิดในหนทางที่ตรงกันข้ามกันต่างหาก..อาจมีผู้อื่นที่จงใจสร้างเรื่องให้เผ่าหมี

ส่วนเจตนาของคนผู้นั้น..มันอาจจะเกี่ยวพันกับอิเกรนก็เป็นได้ และเท่าที่เขาคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ผู้ที่กระทำในเรื่องที่ต่ำช้าเช่นนี้จะเป็นใครไปได้ หากมิใช่แอตทาน่ะ

ทว่านั่นเป็นเพียงการคาดเดาของเขาเท่านั้น เขายังไม่มีหลักฐานแน่ชัด ด้วยเหตุนั้นเขาจึงยังกล่าวโทษแอตทาออกไปไม่ได้

แต่ทว่ารอสเชลกลับมีความรู้สึกว่าเขาควรเร่งรีบจัดการกับเรื่องตรงหน้าให้เสร็จ เพื่อที่เขาจะได้ไปหาอิเกรนให้เร็วที่สุด

.....................

มื้อเช้าอิเกรนกินปลาไปมากพอสมควร และหลังจากที่ท่านแอตทาส่งมอบปลาทั้งหมดให้แก่เธอ เขาก็ขอตัวกลับไปก่อน พร้อมกับบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะมาใหม่ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้กล่าวห้ามแต่อย่างใด เพราะในเมื่อเขามาพร้อมกับปลาเนื้อหวานๆ เธอก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะต้อนรับเขาอยู่แล้ว

“เมี้ยววว”

ขณะที่อิเกรนกำลังตากผ้าอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงร้องที่แสนจะน่ารัก และใช่แล้ว หากว่าเธอมองไม่ผิด อิเกรนคิดว่าเธอกำลังมองเห็นแมวส้มตัวน้อยที่อยู่อีกฟากของลำธาร

นะ..น่ารักชะมัดเลย! แมวส้มตัวน้อยถึงแม้ว่ามันจะมีลายที่แปลกประหลาดไปสักหน่อย แต่ทว่าเธอเป็นพวกทาสแมวตัวยงเกินกว่าจะมานั่งระแวงลายแปลกๆ ที่ปรากฏอยู่บนตัวของมัน ดังนั้นอิเกรนจึงเดินข้ามสะพานของลำธารเพื่อที่จะวิ่งไปหาเจ้าแมวส้มตัวนั้น

“มานี่มาเจ้าตัวน้อย..”

เจ้าแมวส้มตัวนั้นยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาเธอ มันใช้หัวถูไถไปตามเรียวขาของเธออย่างออดอ้อนพร้อมส่งเสียงร้องที่แสนน่ารักออกมา

มองจากอีกฝั่งดูเหมือนว่าเจ้าแมวตัวนี้จะตัวเล็กๆ แต่ทว่าพอได้เข้ามาดูใกล้ๆแล้ว กลับตัวใหญ่มากกว่าที่คิดเอาไว้แฮะ ขณะที่อิเกรนกำลังจะโน้มตัวลงไปเพื่ออุ้มมันขึ้นมา มันกลับวิ่งเข้าไปในป่าอย่างช้าๆ ราวกับกำลังยั่วยวนเพื่อให้เธอวิ่งตามมันเข้าไป

“เมี้ยวว”

อิเกรนไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้นในช่วงเวลาที่เจ้าแมวส้มวิ่งเข้าป่า เธอคิดแค่ว่าอยากจะอุ้มแล้วใช้จมูกฟัดพุงย้วยๆ นั่นสักครั้ง ด้วยเหตุนั้นเธอจึงวิ่งตามเจ้าแมวส้มตัวนั้นเข้าไปในป่าอย่างไม่ทันได้ระวัง

“ดะ..เดี๋ยวก่อนสิ!”

ยิ่งเธอวิ่งตามมันเร็วมากเท่าไหร่ ฝีเท้าของเจ้าแมวส้มตัวนั้นก็ยิ่งเร่งรีบเร็วมากเท่านั้น เมื่อล่วงรู้ว่าต่อให้วิ่งตามไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะวิ่งตามทัน..อิเกรนจึงหยุดฝีเท้าเอาไว้เท่านั้น

เธอหอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา..

รอบๆ ข้างเงียบไปหมด อีกทั้งดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในป่าที่มองไม่เห็นหรือว่าได้ยินเสียงของน้ำในลำธารเลย นั่นหมายความว่าเธอวิ่งออกมาจากบ้านของตัวเองไกลมากพอสมควร อีกทั้งตอนนี้เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอวิ่งมาจากทางไหนกันแน่ เพราะรอบข้างคือต้นไม้ที่เหมือนๆ กันไปหมด

“ซวยแล้วไง...”

ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะซวยมากจริงๆ เพราะอีก ราวๆ สองชั่วโมงก็จะมืดแล้ว บางอย่างกำลังบอกเธอว่า เธอควรหาทางออกไปจากที่นี่ก่อนที่ดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้า ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องพบเจอกับบางอย่างที่มันอันตรายอย่างแน่นอน

หากไม่ใช่สัตว์ป่าดุร้าย..สิ่งที่เธอพบเจออาจจะเป็นผีก็ได้ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งหรือว่าทั้งสองอย่าง อิเกรนก็ไม่มีความคิดอยากจะพบเจอมันเลยแม้แต่น้อย

ด้วยเหตุนั้นสัญชาตญาณจึงบอกให้เธอรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นซะ..

“ต่อให้เจ้ามีฝีเท้าที่รวดเร็วมากแค่ไหน แต่ทว่าเจ้าก็ไม่สามารถวิ่งหนีข้าได้พ้นหรอกสาวน้อย”

ในช่วงเวลาที่เธอกำลังหันหลังเพื่อเตรียมวิ่ง คำกล่าวนั้นก็หยุดความคิดของเธอเอาไว้ในทันที

อิเกรนหันหลังไปมองอย่างช้าๆ และเธอพบเจอกับชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งมีการแต่งกายที่แปลกตานิดหน่อย ท่อนล่างของเขาห่มด้วยหนังของเสื้อ ส่วนท่อนบนยังคงเปลือยอกเหมือนๆ กับบุรุษที่เธอเคยเห็นมา..

“ขอโทษด้วยนะคะ คือว่าดูเหมือนข้าจะหลงทาง..ไม่ทราบว่าลำธารน้ำตกไปทางไหนกันคะ”

อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เธอมากยิ่งขึ้น แน่นอนว่าสิ่งหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือ..เขาหล่อมากจนเธอแอบกรีดร้องอยู่ในใจ แต่ทว่าอีกหนึ่งสิ่งที่เธอไม่อาจมองข้ามไปได้คือ..กลิ่นอายอันแสนอันตรายที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบๆ ตัวเขา

ดวงตาคู่นั้นที่กำลังกวาดสายตาเพื่อมองเธอ มันราวกับดวงตาของนักล่าที่อยากจะตะครุบเหยื่อที่ไร้หนทางต่อสู้..และเหยื่อที่สุดแสนจะกระจอกตัวนั้นมันคือเธอเองนี่แหละ

“หลงทางอย่างนั้นหรือ? ที่นี่คือพื้นที่ของเผ่าเสือ และไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่ย่างกายเข้ามา..คนผู้นั้นจะไม่ได้กลับออกไปอย่างแน่นอน..”

เขาเดินเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้นในขณะที่เธอกำลังเดินถอยหลังหนี

“บนร่างกายของเจ้ามีกลิ่นหอมๆ อยู่ด้วย ดูท่าทางจะน่าอร่อยเลยนี่ ถึงแม้ว่าเนื้อจะน้อยไปสักหน่อยแต่ก็น่าจะพอกินอิ่มไปได้หลายวัน”

กินของเขานั้น..มันคงไม่ได้หมายความว่ากินจริงๆ หรอกใช่ไหม? นี่มันตลกเกินไปแล้ว..ในเกมฮาเร็มจะมีเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้ยังไงกัน ทางระบบเกมไม่น่าจะใส่เรื่องราวที่น่ากลัวแบบนี้เข้าไปหรอก

ยังไงเธอควรลองพูดคุยกับเขาก่อนดีกว่า

“คือว่า..ข้าหลงป่าจริงๆ ค่ะ ข้าวิ่งตามแมวส้มตัวหนึ่งเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ”

แมวส้มอย่างนั้นหรือ? หน้าตาของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมวมันมีหน้าตาเช่นไรกันนะ ในเผ่าของเขานั้นมีเพียงแค่ลูกเสือเท่านั้นที่ชอบวิ่งเล่นไปมาน่ะ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถิด..ยาสมินไม่คิดจะสนใจข้ออ้างอะไรทั้งนั้น เขารู้แค่ว่าเขาอยากจะสังหารสตรีผู้นี้และดื่มกินเลือดอันแสนหอมหวานของนางเท่านั้น