5.น้ำหยดลงหิน

“ใช่แล้วรอสเชล..ลูกเองก็ต้องเก็บซ่อนความต้องการเอาไว้ให้มิดชิด ลูกน่ะต้องไม่ทำให้เผ่าหมีของเราแปดเปื้อน ลูกต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งร่างกายและจิตใจ”

คนที่สอนเรื่องนั้นให้แก่รอสเชลคือบิดาที่ลงมือสังหารมารดาต่อหน้าเขา..เสียงที่กรอกหูว่าเขาต้องดีอย่างนั้น ต้องดีอย่างนี้มันกำลังพูดวนเวียนไปมาซ้ำๆ ราวกับสายลมที่พัดวนเวียนไปมา

ในสายตาของผู้อื่นล้วนจ้องมองเขาด้วยความเคารพและนับถือ ในสายตาของผู้คนในเผ่าหมีล้วนจ้องมองเขาด้วยความยกย่องและเชิดชู

แต่ทว่าสิ่งที่กำลังร่ำร้องอยู่ในหัวใจดวงนี้กลับไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน..

เขา..หิวกระหายในเรื่องอย่างว่าจนแทบคลั่ง เพียงแต่รอสเชลเก็บซ่อนอีกด้านเขาเอาไว้จนมิด เพื่อไม่ให้มีใครได้มองเห็น

เขารีบเดินเข้าไปในบ้านพักของตัวเองอย่างรีบร้อน เพราะร่างกายสั่นไหวในแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เพียงแค่เขาสัมผัสลงไปบนร่างกายของอิเกรน หัวใจของเขาก็เต้นแรงไม่ยอมหยุด พร้อมกับบางอย่างที่แข็งตึงขึ้นมา เขาแทบจะเก็บซ่อนใบหน้าอันกระหายอยากของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ และนั่นคือสาเหตุว่าทำไมเขาถึงได้รีบกลับมาที่นี่

“อา..ให้ตายสิ”

เธองดงามยิ่งกว่าสตรีใด ร่างกายนั้นนุ่มนิ่มไปหมดในทุกส่วนที่มือของเขาสัมผัสลงไป ไม่ว่าจะเป็นเนินอกที่มีขนาดใหญ่โตเด่นชัด ร่างกายของเธอมีขนาดที่เล็กมากเมื่อเทียบกับเขา แต่ทว่าเธอกลับมีหน้าอกที่ใหญ่เกินกว่าร่างกาย และมันเห็นได้อย่างเด่นชัด อีกทั้งยอดปลายถันที่เขามองเห็นยังมีสีชมพูระเรื่อในแบบที่เขาอยากจะลองสัมผัสปลายนิ้วลงไปสักครั้ง

ชุดที่เธอสวมเปียกลู่ไปตามร่างกายและนั่นยิ่งทำให้เขามองเห็นส่วนต่างๆ บนร่างกายนั้นได้อย่างชัดเจน ในตอนนั้นหากว่าอิเกรนไม่ตื่นขึ้นมา บางทีเขาอาจจะไม่สามารถหักห้ามความอยากที่ก่อตัวขึ้นมาในใจ แล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบขย้ำลงไปบนเนินอกนั้นแล้วก็เป็นได้

“อึ่ก..”

แก่นกายของเขาถูกเคล้นคลึงจนเปียกเยิ้มไปหมด เมื่อเขาขยับฝ่ามือรูดขึ้นลง ของเหลวใสก็ค่อยๆ ไหลทยอยออกมาจากยอดสีลูกพีช ลำคอของเขาเริ่มสั่นยิ่งในช่วงเวลาที่หลับตาแล้วนึกภาพของอิเกรนไปด้วย ความรู้สึกต่างๆ ภายในร่างกายก็ดูเหมือนจะพุ่งทะยานออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

จะเป็นอย่างไรกันนะ หากว่าเขาแยกเรียวขาของเธอออกจากกัน แล้วเชยชมในส่วนที่ปิดสนิทนั้นด้วยริมฝีปาก ร่างกายของเธอคงจะสั่นไหว แถมเสียงร้องที่ครางออกมาก็คงจะไพเราะราวกับบทเพลง..

ความรู้สึกแปลบปลาบจากการสัมผัสแล่นไปทั่วร่าง แม้แต่สะโพกยังออกอาการสั่นสะท้าน ปลายนิ้วของเขากำรอบลำโคนแล้วออกแรงบีบแน่น มันมิใช่สัมผัสที่นิ่มนวลอ่อนหวาน แต่กลับทำให้เขาเผลอร้องครางอย่างสุขสม ในเวลาไม่นานลาวาขาวร้อนก็พวยพุ่งออกมาจากจุดอ่อนไหว พร้อมกับละอองแห่งความสุขที่ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งร่าง..

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่ทว่าหลังจากนี้ไป ช่วงเวลาที่พบเจออิเกรน เขาจะทำหน้าเช่นไรดีนะ

...........................

อิเกรนไม่ได้มีปัญหาเรื่องความยากลำบากของการใช้ชีวิตเท่าไหร่นัก เธอมีบ้านที่ค่อนข้างอยู่ในสภาพดี ที่สำคัญมันสะอาดมากๆด้วย ด้านหน้าบ้านมีผักหน้าตาประหลาดที่ถูกปลูกเอาไว้ คารินบอกกับเธอว่ามันกินได้ แต่ทว่าเธอก็ไม่กล้าเชื่อหมอนั่นเท่าไหร่นัก เพราะเขาอาจจะอยากกำจัดเธอก็เป็นได้

“.....”

เธอนั่งลงที่ระเบียงบ้านซึ่งยื่นออกไปในลำธาร เมื่อได้ลองมองดูดีๆ ตรงนี้ราวกับพื้นที่สามเหลี่ยม มีธงของทั้งสามเผ่าปักเอาไว้ล้อมรอบพื้นที่ของบ้านหลังนี้และน้ำตก..เธอไม่ได้หวาดกลัวผู้คนของเผ่าเสือหรือว่าเผ่างูเท่าไหร่นัก แต่เธอ..กลัวงูและเสือเป็นๆ เนี่ยนะสิ ถ้าเป็นคนไม่ว่าอย่างไรก็ยังจะพอพูดคุยกันได้ แต่หากเป็นสัตว์ที่คุยไม่รู้เรื่อง..เธอก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับพวกมันอย่างไรดี

“เป็นอย่างไรบ้างอิเกรน พอจะอยู่ได้ไหม”

เธอเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย และเมื่อมองเห็นท่านรอสเชลที่กำลังเดินมาพร้อมกับห่อผ้าในมือ อิเกรนก็ฉีกยิ้มกว้างในทันทีด้วยความดีใจ

“อยู่ได้ค่ะ ข้าต้องขอบคุณท่านรอสเชล มากๆ เลยนะคะสำหรับความเมตตาในครั้งนี้”

แววตาของรอสเชลอ่อนลงเล็กน้อย เขาส่งห่อผ้าในมือให้แก่อิเกรน

“นี่เป็นชุดของท่านแม่ข้าเอง หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่รังเกียจ”

“ไม่ค่ะ ไม่รังเกียจเลย ข้าต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ..เพียงแต่ว่านี่เป็นคืนแรกที่ข้าอยู่ที่นี่ หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ท่านรอสเชลช่วยอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อยได้ไหมคะ”

เธอเอียงใบหน้าเล็กน้อยอย่างน่ารัก พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา..เธออยากอยู่กับเขาให้มากอีกหน่อย แล้วก็..เธอไม่คุ้นชินกับที่นี่ก็เลยมีความรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ นี่นา

“ระ..เรื่องนั้น..”

“ข้ากลัวความมืดค่ะ ต่อให้มีเทียนแต่เพราะข้าพึ่งมาอยู่ที่นี่ในคืนแรก ก็เลยเป็นกังวลอยู่มาก หากมีท่านรอสเชลมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ข้าคงจะเบาใจไปได้บ้าง..ได้โปรดเถอะนะคะ แค่คืนนี้เท่านั้น ช่วยให้ข้าผ่านคืนแรกไปให้ได้ก็พอ”

เธอมั่นใจเลยว่าเธอจะปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนอย่างแน่นอน หากว่ามีท่านรอสเชลอยู่ด้วย

นี่คือสถานการณ์ที่สุดแสนจะอันตรายอย่างที่สุด เพราะรอสเชลไม่มั่นใจว่าเขาจะอดทนได้หรือไม่ แต่ทว่าเมื่อมองอีกมุม..อิเกรนก็น่าสงสารมากจริงๆ ไม่น่าแปลกใจหรอกที่เธอจะกลัวเพราะความทรงจำทั้งหมดของเธอจางหายไป แถมในยามนี้เธอยังต้องอยู่ผู้เดียวท่ามกลางป่าเขานี้อีก

“ข้าคงอยู่กับเจ้าจนถึงรุ่งเช้าไม่ได้ เอาเป็นว่าข้าจะอยู่กับเจ้าจนถึงตอนที่เข้าหลับก็แล้วกัน..เมื่อเจ้านอนหลับข้าก็จะจากไป"

เธอพยักหน้าด้วยความดีใจ อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว ในเมื่อเขาบอกว่าจะจากไปหลังจากที่เธอหลับ เช่นนั้นแค่ไม่นอนก็สิ้นเรื่องแล้ว

หากเธอไม่หลับเขาก็จะอยู่กับเธอไปเรื่อยๆ ..นั่นมันเข้าทางเลยนี่ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินจะถือพรหมจรรย์ต่อไปยังไงไหว

“ขอบคุณมากๆ นะคะ ข้าคิดว่าท่านรอสเชลจะไม่ชอบข้าซะอีก..มันเหงานิดหน่อยที่ไม่มีใครยินดีจะพูดคุยกับข้าเลย”

รอสเชลขบเม้มริมฝีปากไปมา เขารู้ดีว่าเผ่าหมีไม่ค่อยยินดีต้อนรับเธอเท่าไหร่นัก

“ข้าไม่ได้ไม่ชอบเจ้านะ..คนที่เผ่าหมีเองก็เช่นเดียวกัน พวกเขาแค่ตั้งกำแพงเอาไว้ก็เท่านั้น เดี๋ยวพอพวกเขารู้จักเจ้าจริงๆ ..พวกเขาก็คงจะไม่เย็นชากับเจ้าอีกแล้วล่ะ”

อิเกรนขยับเข้ามาหาท่านรอสเชลเล็กน้อย เธอช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยความออดอ้อน

“จริงเหรอคะ..หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ คงดีไม่น้อยเลย”

เธอกล่าวก่อนจะลดสายตาลงเล็กน้อยและอิเกรนคิดว่าเธอไม่ได้ตาฝาดหรือว่ารู้สึกไปเอง เธอคิดว่าเธอกำลังมองเห็นส่วนนั้นของท่านรอสเชลที่มันตื่นตัวขึ้นมาจนดันอาภรณ์ที่เขาสวมอยู่..