4.คนสวย

“สุดท้ายท่านก็พานางกลับมาจนได้สินะครับ!”

คารินปรายสายตามองไปยังสตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังของท่านรอสเชล ด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดท่านรอสเชลถึงได้ทำเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ขึ้นมา

“..ช่วยจัดเตรียมบ้านพักให้นางด้วยนะคาริน จะให้ข้าทอดทิ้งนางเอาไว้ในป่าได้อย่างไร ในเมื่อนางจดจำสิ่งใดไม่ได้เลย ให้นางพักรักษาตัวที่นี่ไปก่อน เอาไว้ความจำนางกลับคืนมาแล้วค่อยไปส่งนางกลับไปยังบ้านเกิดของนาง..”

คารินรู้ดีว่าท่านรอสเชลเป็นผู้มีความเมตตามากเกินไป แต่ทว่าการพาสตรีเข้ามาในเผ่าหมี เขาคิดว่านั่นมันคือปัญหา..และสตรีผู้นี้จะต้องสร้างเรื่องลำบากใจให้แก่ท่านรอสเชลอย่างแน่นอน

“ข้าไม่อาจยอมรับให้สตรีผู้นี้อาศัยอยู่ในเผ่าหมีได้หรอกครับ ต่อให้ท่านมีความเมตตาให้นางมากแค่ไหน แต่ทว่าการจะให้นางอยู่ในเผ่าหมีซึ่งมีกฎว่าบุรุษทุกคนจะต้องทำจิตใจให้สะอาด ปราศจากตัณหาและราคะ..นี่มันอันตรายมากเกินไป”

และมิใช่เพียงแค่คารินเท่านั้นที่ยืนยันเช่นนี้ แต่ทว่าบุรุษผู้อื่นในเผ่า ต่างก็ไม่มีท่าทีที่แสดงถึงการต้อนรับต่อเธอเลย

อิเกรนช้อนสายตามองใบหน้าของท่านรอสเชล..ถึงแม้ว่าเขาจะได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าเผ่า แต่ทว่าหากคนจำนวนมากไม่ยอมรับ เขาก็ไม่อาจขัดใจได้อยู่ดี และเธอไม่อยากทำให้เขาลำบากใจด้วย..

แต่ในโลกที่เธอไม่คุ้นเคยใบนี้ อิเกรนก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตตัวคนเดียวเช่นไรเหมือนกัน

“ข้า..ไม่อยากทำให้ท่านรอสเชลลำบากใจเลยค่ะ ด้วยเหตุนั้น มันคงจะดีมากกว่าหากว่าข้าจากไป”

รอสเชลถอนหายใจออกมาเบาๆ ดูท่าทีของ อิเกรนก็รู้ ว่านางไม่มีที่ไป แต่ทว่าเพราะนางไม่อยากเป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องบาดหมางภายในเผ่าหมี นางจึงยินยอมถอยให้

“ท่านหัวหน้าเผ่าครับ อันที่จริงสตรีผู้นี้ก็น่าสงสารมากเกินกว่าจะขับไล่นางออกไป แต่ทว่าการจะให้นางเข้าไปอยู่ในเผ่าหมีซึ่งมีแต่บุรุษก็ดูไม่เหมาะสมอยู่ดี เช่นนั้นให้นางไปอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านเผ่าหมีของเราดีหรือไม่ ที่นั่นมีบ้านพักหลังเล็กๆ ตั้งอยู่..”

คำกล่าวแนะนำนั้นทำให้เรื่องราวที่หนักอึ้งภายในใจของรอสเซลพลันคลี่คลายในทันที ที่บ้านหลังนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเขามากนัก อีกทั้งยังไม่ได้อยู่ในเผ่าหมีด้วย เพราะมันคือเขตแดนรอยต่อของทั้งสามเผ่า จึงทำให้ไม่ค่อยมีใครเดินทางไปที่นั่นเท่าไหร่นัก..

“ข้อเสนอของเจ้าไม่เลวเลยนะมากัส เช่นนั้นเอาตามนี้ ข้าฝากคารินช่วยไปส่งอิเกรนที่บ้านหลังนั้นด้วยนะ นางคงหิวมากเพราะอย่างนั้นฝากเจ้าเป็นธุระเรื่องการหาอาหารและเสื้อผ้าให้นางด้วยล่ะ”

คารินชี้นิ้วไปที่ตัวเองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นราวกับจะถามว่าทำไมถึงเป็นเขากันเล่า!

“ก็เพราะเจ้าเป็นตัวตั้งตัวตีในการไม่ยินยอมให้อิเกรนเข้ามาอยู่ในเผ่าหมี ด้วยเหตุนั้นเจ้าก็ต้องรับผิดชอบหน่อยสิ เจ้าเองก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมอิเกรน”

อิเกรนส่งยิ้มให้แก่ท่านรอสเชลด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ แค่ไม่ต้องไปนอนตามป่านั่นก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว เพียงแต่ท่านรอสเชลให้ชายน่ากลัวผู้นี้ไปส่งเธอทำไมกันนะ หมอนี่คงจะไม่สังหารเธอระหว่างทางหรอกใช่ไหม..

“ตามมาสิ..หากเดินช้าข้าจะไม่รอนะ!”

อิเกรนก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการกล่าวอำลาท่านรอสเชล ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งตามบุรุษที่มีชื่อว่าคาริน

เผ่าหมีนั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้ เธอคิดว่าที่นี่จะมีหัวหมีหัวใหญ่ๆ แขวนเอาไว้ที่หน้าทางเข้า แบบที่เคยอ่านในนิยายมา แต่ทว่าที่นี่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น บรรยากาศของเผ่าหมีให้ความรู้สึกคล้ายว่าที่นี่คือวัดอะไรแบบนั้นเลย นี่ถ้าบุรุษที่อยู่ด้านในโกนผมแล้วนุ่งขาวห่มขาว คงสามารถเรียกที่นั่นว่าเป็นวัดได้เลยล่ะ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าที่นี่สมควรยิ่งแล้วที่เป็นสถานที่อยู่ของบุรุษผู้ซึ่งรักษาพรหมจรรย์ หากเธอก้าวเท้าเข้าไป..เธอคงเป็นคนบาปหนึ่งเดียวในสถานที่อันสูงส่งนั้นแน่ๆ

“...ทำไมถึงทำท่าเหมือนกับว่าท่านไม่ชอบข้าขนาดนั้นกันคะ ทั้งๆ ที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อนแท้ๆ”

อิเกรนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา เธอกำลังเอ่ยถามชายหนุ่มที่มีชื่อว่าคาริน ซึ่งกำลังเดินนำหน้าเธอไป

“ไม่ชอบใครสักคน ต้องมีเหตุผลด้วยรึไง”

เอ้า..อีตานี่ ไม่ชอบใครก็ต้องมีเหตุผลด้วยสิ จะอยู่ๆไม่ชอบขี้หน้ากันได้ยังไง

“ข้าไม่เคยทำอะไรให้ท่านสักหน่อย..เราไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ แล้วในยามนี้ข้าก็ไม่ได้อยู่ในเผ่าหมีด้วย..ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ข้าแค่อยากมีเพื่อนที่คอยพูดคุยกัน..”

“บุรุษและสตรีไม่สมควรเป็นเพื่อนกัน ยิ่งไม่ควรพบเจอหรือว่าพูดคุยกันด้วย! ถึงแล้วล่ะ..ที่นี่คือบ้านพักของเจ้า..ข้าจะนำอาหารมาให้เจ้าทั้งสามมื้อ ส่วนผ้าห่มและเสื้อผ้าข้าจะนำมาให้ในตอนเย็น แล้วก็มีอีกอย่างที่เจ้าควรรู้เอาไว้ คือที่บ้านหลังนี้ไม่ได้อยู่ในอาณาเขตการปกครองของเผ่าใด แต่ทว่าทั้งเผ่าหมี เผ่าเสือ และเผ่างูสามารถมาที่น้ำตกนี่ได้ทั้งนั้น แน่นอนว่าเผ่าหมีของเรานั้นไม่แตะต้องและไม่ร้ายสตรี แต่ทว่าอีกสองเผ่าที่เหลือกลับมิได้เป็นเช่นนั้น..เมื่อรู้นี้แล้วเจ้าก็ควรระวังตัวเองไว้ด้วยล่ะ หวังว่าเจ้าจะมีชีวิตรอดต่อไปเรื่อยๆ เพื่อรอให้ความทรงจำทั้งหมดของเจ้ากลับมานะ..”

เขายิ้มอย่างยียวนก่อนจะเดินจากไปและทิ้งให้เธอยืนอยู่ที่หน้าบ้านเพียงผู้เดียว

อิเกรนยกมือขึ้นมาเสยผมตัวเองไปด้านหลังอย่างหัวเสีย เกมนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ ให้ตายสิ

เผ่างูกับเผ่าเสืออย่างนั้นหรือ..แต่ละเผ่าต่างมีธรรมเนียมข้อปฏิเสธที่แตกต่างกันไป เผ่าหมีถือครองพรหมจรรย์และไม่แตะต้องสตรี ส่วนเผ่างูก็ดูเหมือนเป็นพวกโรคจิตที่เกลือกกลั้วอยู่แต่กับกามอารมณ์ แล้วเผ่าเสือจะเป็นคนแบบไหนกันนะ..จะดุร้ายเหมือนกับเสือรึเปล่า ชักอยากจะรู้แล้วละสิ

.

.

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอดีๆ เช่นนี้นะมากัส”

มากัสส่งยิ้มให้แก่ท่านรอสเชลก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากเผ่าหมี ใบหน้าของมากัสค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จากใบหน้าที่แสนธรรมดาของชายหนุ่ม แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่แสนทรงเสน่ห์ เขาแสยะยิ้มออกมาแล้วกวาดสายตามองไปยังด้านในหมู่บ้านของเผ่าหมี

“ให้ตายสิ มาแค่ชั่วคราวข้ายังรู้สึกราวกับว่าจะอาเจียนออกมาแล้ว ความจืดชืดของเผ่าหมีนี่มันช่างน่าขยะแขยงเสียจริง..”

แอตทากล่าวออกมาพร้อมกับจุดยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“..คืนนี้ข้าจะไปหาเจ้าอย่างแน่นอน..อิเกรนคนสวย”