3.พ่อหนุ่มแบดบอย

ผู้ชายผมแดงที่มีรอยสักเต็มตัว..ลุคของชายผู้นี้ช่างเหมือนกับหนุ่มแบดบอยที่กร้าวใจสะบัดไปเลย

แม่คะ ตอนนี้กำลังมีผู้ชายสองคนทำท่าเหมือนจะแย่งหนูเลยค่ะ..แต่หากให้หนูเลือกหนูเลือกไม่ได้หรอก เพราะอย่างนั้นคงไม่เป็นไรใช่ไหมหากหนูจะบอกให้พี่เค้า..เข้ามาพร้อมกันทั้งสองคน

“ข้ากำลังจะกลับ และข้าไม่ต้องการทำให้ระหว่างทั้งสองเผ่าของเราเกิดเรื่องบาดหมางกัน..เจ้าไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับคนของข้า”

รอสเชลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว เขาไม่คิดยินยอมให้สตรีผู้นี้ที่พึ่งฟื้นขึ้นมาจากความตายต้องพบเจอกับเรื่องน่าเศร้าหรอกนะ การเป็นเทพีของเผ่างู..มันคือการถูกทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ

อีกทั้งอิเกรนเองก็ดูน่าสงสารและน่าเอ็นดูมากทีเดียว

“..คนของเจ้าอย่างนั้นหรือ? ให้ตายสิเจ้าหมีจำศีล..สตรีผู้นั้นจะเป็นคนของเจ้าได้อย่างไรกัน ในเมื่อเผ่าหมีของเจ้าตั้งตนว่าจะถือครองพรหมจรรย์ไปตลอดชีวิตนี่นา ส่งนางมาให้ข้าเถิด เรื่องสตรีข้าถนัดยิ่งนัก ข้ารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรกับใบหน้าที่ชวนฝันนั่น..”

ต้องทำอย่างไรใบหน้าที่ใสซื่อนั่นจะร้องครางออกมา เขาล้วนแล้วแต่รู้ดีที่สุด..แถมสตรีผู้นั้นยังมีใบหน้าในแบบที่เขาชอบอีกต่างหาก สตรีที่เป็นตัวแทนของเทพีทุกคนในเผ่างู ล้วนแล้วมีใบหน้าที่มิได้งดงามถึงเพียงนี้เลย..อีกทั้งเนินอกทั้งสองข้างนั่นก็ช่าง มีขนาดที่พอเหมาะพอดีกับการใช้ทั้งสองมือของเขาบีบขย้ำลงไป ยังไม่นับกับริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ ที่เธอคงต้องอ้าปากให้กว้างมากที่สุดถึงจะดูดกลืนแท่งเนื้อของเขาเข้าไปได้..แต่เรื่องนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เขาเองก็เลือกขนาดของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน แต่ทว่าขนาดที่ใหญ่โตของเขานั้น ก็ล้วนแล้วแต่ทำให้สตรีร้องครางไม่เป็นภาษาออกมาทั้งนั้น..

“แอตทา..นางคือคนของข้า และข้าจะพานางกลับไปที่เผ่าหมี”

แอตทาแค่นหัวเราะในทันที เขารีบสาวเท้าเข้าไปหาสตรีผู้นั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับข้อมือของเธอเอาไว้เบาๆ

“เช่นนั้นก็เปิดโอกาสให้นางเลือกว่าจะอยู่กับใคร”

เผ่าหมีและรอสเชลนั้นไม่มีทางที่จะนัดพบหรือว่านัดเจอกับสตรีผู้นี้ได้หรอก หากเขาเดาไม่ผิดสตรีผู้นี้คงจะหลงเข้ามาในพื้นที่ของชนเผ่าแล้วไปพบเจอกับรอสเชลโดยบังเอิญเป็นแน่ และเขาจะไม่ยินยอมให้หมอนั่นพาสตรีที่เขาพึงใจเดินผ่านไปต่อหน้าต่อตาอย่างแน่นอน

“..ให้เลือกอย่างนั้นหรือ? เหตุใดข้าต้องให้นางเลือกด้วย ในเมื่อข้าพบเจอนางก่อน!”

รอชเชลยังคงยืนยันในเจตนาของเขา เรื่องที่เขาไม่ยินยอมให้อิเกรนไปเป็นเทพีเพื่อรับความใคร่ของคนเผ่างูหรอก!

“ก็นี่คือชีวิตของนางนี่..ต้องให้นางเลือกถึงจะถูกว่านางจะไปกับใคร”

อา..เรื่องที่พี่ชายผมแดงคนนี้กล่าวมาก็ถูกต้องเลย แต่ทว่าในใจของอิเกรนนั้น..ยังคงเอนเอียงไปกับท่านรอสเชลที่พบเจอในครั้งแรก ถึงแม้ว่าจะต้องเข้าไปในเผ่าหมีที่มีแต่บุรุษผู้รักษาพรหมจรรย์แต่ทว่าที่นั่นดูจะปลอดภัยมากกว่าพี่ชายผมแดงทรงอย่างแบดนี่

“เลือกมาสิสาวน้อย ว่าเจ้าอยากไปกับใคร”

ทันทีที่แอตทากล่าวจบ เขาก็ดึงมือของอิเกรนให้มุดเข้าไปในผ้าที่เขาสวมอยู่ มันมีรูปทรงที่ดูคล้ายกับกระโปรงอีกทั้งเขาไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน..

และนั่นมันหมายถึงเจ้านิ้วมือทั้งห้าของเธอกำลังจับลงไปบน..แท่งเนื้อที่กำลังหลับใหลอยู่ในนั้น เธอตกใจและทำท่าจะดึงมือออก แต่ทว่าแอตทากลับจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่นโดยที่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายขยับฝ่ามือเพื่อถอยหนีไปไหน และจากมุมนี้เอสเซลไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เพราะว่าร่างกายของสตรีผู้น่ารักกำลังหันหลังให้กับเจ้าหมีจำศีลผู้นั้น

แอตทาก้มใบหน้าลงเพื่อกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

“ใหญ่มากเลยใช่ไหม นี่ขนาดมันยังไม่ตื่นยังใหญ่โตมากขนาดนี้ ข้ารับรองได้เลยว่าตอนที่มันตื่นขึ้นมานั้นจะน่าอัศจรรย์มากกว่านี้แน่ และเจ้าต้องหลงมันอย่างแน่นอน หากว่ามันเข้าไปในร่างกายของเจ้าน่ะ ไปกับข้าสิ..ข้าจะทำให้เจ้ารู้จักกับความสุขสมทั้งวันทั้งคืนเลย”

นี่คือการทำความรู้จักกันแบบใหม่แบบสับอย่างนั้นสินะ เธอรีบดึงมือออกมาถึงแม้ว่าอยากจะจับต่ออีกหน่อยก็ตามที

แอตทาอย่างนั้นสินะ ดูเหมือนว่าเขามีชื่อว่าท่านแอตทา..เขาคือหนุ่มแบดบอยที่แสนเร้าใจ แต่ว่าในความแบดนั้นมันมีความอันตรายซ่อนอยู่ เธอกลัวว่าหลังจากที่เขากัดกินร่างกายของเธอจนพึงพอใจ เขาจะโยนเธอทิ้งไปอย่างไม่ไยดีนะสิ..ท่าทีภายนอกและการกระทำของเขามันบ่งบอกเช่นนั้นด้วย

ถึงจะใหญ่และน่าอัศจรรย์ใจมากแค่ไหน แต่วันนี้เธอขอเลือก..

“ข้าจะไปกับท่านรอสเชลค่ะ”

รอยยิ้มอันแสนมั่นหน้ามั่นใจของแอตทาพลันแข็งค้างอยู่บนใบหน้า เรื่องการอวดอ้างขนาดของเขาไม่เคยผิดพลาดเลยนี่ สตรีที่ได้สัมผัสขนาดอันแสนใหญ่โตของเขานั้นไม่เคยมีใครที่ปฏิเสธเขาลงเลยสักคน

นี่เธอทิ้งงูยักษ์อย่างเขา ไปหาเทียนแท่งจิ๋วอย่างรอสเชลงั้นเรอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

“ได้ยินแล้วอย่างนั้นสินะ.เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน..หวังว่าเราคงไม่มาพบกันอีก”

รอสเชลกล่าวอำลาก่อนที่เขาจะรีบพาอิเกรนเดินออกไปในทันที เขาพ่นลมหายใจยาวออกมาทางปลายจมูกอย่างโล่งอก แล้วเบนสายตาไปมองหน้าของอิเกรนอีกครั้ง

เธอเดินไปยิ้มไป ชมทิวทัศน์ไปราวกับไม่คิดสนใจไยดีเรื่องที่เธอพึ่งจะปฏิเสธแอตทา

“เผ่างูใช่ไหมคะ ท่านแอตทาคือผุ้นำเผ่างูใช่ไหม?”

เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม อิเกรนได้ยินมาว่าธรรมเนียมของแต่ละเผ่านั้นแตกต่างกันไป แล้วธรรมเนียมของเผ่างูมันคืออะไรกัน

“อืม..เผ่างูมีธรรมเนียมและความเชื่อที่แตกต่างจากเผ่าหมีอย่างสิ้นเชิง ที่เผ่างูนั้นจะยกย่องว่าสตรีคือเทพี และในทุกคนพวกเขาจะทำการถวายตัวเองให้แก่สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพี..ไม่ใช่แค่กับแอตทาเพียงผู้เดียวเท่านั้นแต่บุรุษทั้งเผ่างูจะร่วมเสพสังวาสกับเทพีที่พวกเขานับถือ..ช่างเป็นการกระทำที่น่าละอายยิ่งนัก ดีแล้วที่เจ้าเลือกที่จะมากับข้า แทนที่จะไปที่เผ่างูน่ะ”

อิเกรนไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เธอได้ยินมาเลย นี่เธอเลือกผิดอย่างงั้นเรอะ! หากรู้แบบนั้นเธอควรจะเลือกไปกินแซ่บที่เผ่างูสิ!!

เปลี่ยนได้ไหมนะ ขอไปที่เผ่างูตอนนี้เลยยังทันไหม?