Episode 3 ร่างใหม่

โรงพยาบาล

“อื้ออออออ”

“ฟื้นแล้วเหรอคะ?” เสียงใครกันนะ?

เราค่อย ๆ ลืมตาขึ้นกับภพท้องฟ้าหรือเปล่าสีขาว ๆ หรือว่าเราตายและได้ขึ้นสวรรค์กัน?

ก็เราไม่เคยทำความเลวชั่วร้ายเลยนี่น่าก็ไม่แปลกที่จะได้ขึ้นสวรรค์

“คุณโยเกิร์ตคะ?” นั่นเรียกใครกัน..โยเกิร์ต?

เรามองไปด้านข้างก็พบผู้หญิงชุดขาวหรือว่าจะเป็นนางฟ้านะเพราะหน้าตาสวยเชียว...

“ข้าตายแล้วหรือ?” เราถามออกไป

“ยังคะคุณแค่หัวแตกนิดหน่อยเท่านั้นไม่ถึงกับตายค่ะ” หัวแตก?

“ข้าโดนแทงต่างหาก” ทำไมหัวแตกนางฟ้าจำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

“คะ?” เธอทำหน้างง

“ก็ข้าตายแล้วไงโดนแทงตายน่ะตกลงน้ำด้วยนะ” เราอธิบาย... เป็นนางฟ้าก็น่าจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสิ

“คุณแค่ตกบันไดหัวแตกค่ะ ท่าทางคุณไม่ดีเลยฉันจะไปตามหมอมาให้นะคะ” นางฟ้าคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกไป ไปไหนนะ?

หมอเหรอ?

เราค่อย ๆ ลุกขึ้นก็จะพบว่าเราอยู่ในพื้นสี่เหลี่ยมไม่คุ้นตาเก้าอี้ เตียงนอนเป็นสีขาวเราเดินมาทางต่างหน้าก่อนจะมองออกไป

“กรี๊ด!” เรารีบเอามือปิดปากก่อนจะถอยหลังหนี

ฉึก!

“โอ๊ย!” บางอย่างแหลม ๆ หลุดออกไปจากแขนเราก่อนที่จะมีเลือดไหลออกมาคนเมื่อกี้นี้ทำอะไรที่แขนของเรา และที่เราตกใจเมื่อกี้เพราะว่าเมื่อมองออกไปทางหน้าต่างแล้วก็พบว่าที่นี่อยู่สูงมากข้างล่างมีเรือนหรืออะไรไม่รู้เต็มไปหมด

ที่นี่...ที่ใดกัน?

เรารีบตั้งสติและวิ่งออกไปเพื่อจะหนีอยู่ไม่ได้แล้วถ้าแม่หญิงคนเมื่อครู่เข้ามาอีกครั้งคงแย่แน่ เรามองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบว่ามีประตูอยู่มันเป็นทางเดียวกันกับที่แม่หญิงคนนั้นออกไป เราออกทางนั้นแล้วกัน

แกร๊ด!

ปึก!

ตุบ!

“อะโอ๊ยยยยยย” เราร้องด้วยความเจ็บเมื่อเราล้มก้นไปกระแทกพื้นอย่างแรงเพราะชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

“จะไปไหนยัยเซ่อ!” และเมื่อมองขึ้นไปตามเสียงก็ว่าเป็นชายตัวโตที่แต่งกายแปลก ๆ กำลังมองมาทางเราอย่างไม่พอใจ

“ทะท่านเป็นใครออกไปนะ!!” เราพยายามถอยหนีแต่เพราะเจ็บที่แขนเลยหนีไม่ได้ไกล

“ท่าน?” เขาคนนั้นทำหน้างง

“จะรีบไปหาไอ้กัสจนประสาทหรือไง? แล้วนั่นแขนอย่าบอกนะว่าอยากไปหามันจนถอดสายน้ำเกลือน่ะ?! ยัยโง่เอ๊ย!!” สิ่งที่เขาพูดออกมานั่นเราไม่เข้าใจเลยแถมยังด่าเราอีกเป็นผู้ชายประสาอะไรด่าผู้หญิงคนไม่ดี!

“ท่านพูดเรื่องใดข้าไม่เข้าใจแล้วท่านแต่งตัวอันใดถึงประหลาดนัก?” เราถามออกไปอย่างใคร่รู้แต่เหมือนว่าเขาจะไม่พอใจเท่าไหร่

“ประหลาด?”

“เธอนั่นแหละประหลาดโยเกิร์ตตกบันไดสมองกระทบกระเทือนหรือไง?” อะอีกแล้วมีคนเรียกเราว่าด้วยชื่อนั่นอีกแล้ว...

“ไม่นะ ท่านนั่นแหละหลบไป!ข้าจะออกไปจากที่นี่” เมื่อไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วเราก็ลุกขึ้นเพื่อจะผ่านประตูนั่นไป

พลึ่บ! แต่ยังไม่ทันก้าวออกไปก็โดนชายผู้นี้จับตัวเอาไว้แล้ว...

“บัดสี!! เป็นผู้ชายแท้ ๆ มาจับตัวข้าได้เยี่ยงไร 0-0” เราจะถอยออกมาแต่เขาก็มิปล่อยเรา

“ไม่ต้องมาแกล้งบ้าเพื่อไปหาไอ้กัสเลย มานี่!!” พรึ่บ!!

“นะนี่ท่านทำอันใดปล่อยข้านะ!!!” เราร้องเสียงดังอย่างตกใจเมื่อเขาอุ้มเรา มะมะไม่นะเราโดนตัวชายบะแบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ

“เลิกบ้าซะโยเกิร์ต!!” ปึก! เขาปล่อยเราลงเตียงเดิมอย่างแรง

“ทะท่านว่าข้าบ้าหรือ?! ท่านนั่นแหละที่บ้าเพราะทำรุนแรงกับคนเพศแม่เช่นนี้ไร้ความสุภาพบุรุษสิ้นดี!” เราต่อว่าเขาทั้งที่ข้ามิเคยทำมาก่อน

“เหอะ! คนอย่างเธอหน่ะไม่เหมาะที่ฉันจะเป็นสุภาพบุรษหรอกนะ...โยเกิร์ต”

“เลิกเรียกข้าแบบนั้นสักที!! ท่านเรียกข้าด้วยชื่อนั้นมาสามครั้งแล้ว” ไม่สิ อาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ

“ก็เธอชื่อโยเกิร์ตจะให้ฉันเรียกว่าอะไรวะยัยโง่!!” เขาพูดเสียงใส่หน้าเราก่อนจะใช้นิ้วผลักที่หน้าผาก

ไม่นะ... โยเกิร์ตเหรอ? คงไม่ใช่แบบที่เราคิดหรอกนะ...

“คันฉ่องอยู่ที่ใด?!” เราถามเข้าอย่างร้อนรน

“คัน...คันอะไรนะ?” เขาทำหน้างง

“กระจก...กระจกอยู่ไหน?” เราเร่ง

“ห้องน้ำไง”

“ไปทางไหน?”

“นู้นนนน นี่เธอสมอง...” พรึ่บ! เราไม่รอให้เขาด่าเราอีกเราลงจากเตียงเพื่อจะไปหาคันฉ่องเพื่อดูว่ามันเป็นอย่างเราคิดหรือเปล่า....

ปึก!!

กึก!!

เมื่อเข้ามาในสถานที่ที่เรียกว่าห้องน้ำเราก็พบคันฉ่องหรือกระจกบานใหญ่...ภาพตรงหน้าไม่ใช่ใบหน้าและร่างกายของเรา...แต่เป็นของโยเกิร์ตตัวละครนางร้ายที่เราชอบอ่านจากหนังสือแปลกประหลาดที่เราเจอ ตัวละครที่มีใบหน้าเรียวสวย ผมยาวถึงกลางหลังและมีสีแดงปนดำที่ผ่านการทำสีมา...

“นะนี่ข้า...”

อยู่ในร่างของนางร้ายงั้นเหรอ?!!

ปึก!! สะดุ้งเมื่อมีเสียงดังที่ประตูเป็นชายผู้นั้นที่ทำรุนแรงกับเรา...เขามีดวงตาดุร้าย ตัวสูงและผมสีควันบุหรี่ตามที่เราอ่านมาเขาคือ...

“ซะไซมอน?” หวังว่าจะไม่....

“เอ้า! ก็จำฉันได้นิคิดว่าเป็นบ้าแล้วซะอีก”

“...!!”