Episode 2 ชีวิตที่น่าสมเพชและเวทนา

“พะพูดเรื่องอันใดน่ะพี่แจ่ม!! ข้าไม่ตลกด้วยหรอก!” เราไม่เชื่อในสิ่งที่เราได้ยินท่านคุณพ่อกับคุณแม่น่ะรึจะสิ้นแล้ว

“จริงนะเจ้าค่ะ!! ตะตอนนี้เราต้องหนีแล้วไม่งั้นถ้าไอ้พวกโจรมันเห็นคุณหญิงจะอันตรายนะเจ้าค่ะ!”

“ละแล้วข้าจะต้องหนีไปที่ใด...ในเมื่อข้ามิเหลือผู้ใดแล้ว” หนีไปก็ตายเปล่า...เราไม่เหลือใคร ญาติพี่น้องนั่นหรือก็อยู่ไกล

“พวกพี่จะพาหนีเองคุณหญิงมิต้องเป็นห่วง...”

“เฮ้ย!! พวกมันอยู่นั่น!!ไปจับลูกสาวมันมา!!!!” หมับ! เสียงของพวกโจรดังขึ้นพี่แม้นจึงรีบกระชากแขนเราให้วิ่งหนี ให้หนีออกจากเรือน..

ตึก ๆ ๆ

“เร็วเจ้าค่ะไม่งั้นเราได้ตายแน่!” หัวใจของเราเต้นไม่เป็นจังหวะเลยมองกลับไปที่บ้านตอนนี้เกิดไฟลุกลามไปหมด...

ท่านพ่อ... ท่านแม่...

เราได้แต่เรียกร้องหาพวกท่านเพียงในใจเท่านั้น... อยากเห็นพวกท่านอีกครั้งก่อนจากกันจังทั้งที่เมื่อเย็นเรายังกินข้าวด้วย ยิ้มให้กัน... แล้วนี่มันเกิดเหตุอันใดขึ้นเล่า โจรร้ายพวกนั้นมาจากไหนกันทำไมต้องฆ่าแกงกันด้วย

“คุณหญิงวดีเจ้าขาเมื่อไปถึงท่าเรือรีบลงเรือหนีไปก่อน...”

“จำที่พวกเราเคยสอนได้หรือไม่เจ้าค่ะ” พี่แจ่ม พี่แม้นบอกเราแบบนั้นเราใจไม่ดีเลย...

“เราต้องไปด้วยกันพี่แจ่ม พี่แม้น ข้าทิ้งพวกพี่ไว้ไม่ได้หรอก...” เราลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้นอกจากพ่อแม่แล้วก็พี่ทั้งสองที่คอยดูแลเรามาอย่างดี

“พี่ไม่เป็นอันใดหรอกเจ้าค่ะ รีบวิ่งเถอะเจ้าค่ะ” ช่างโชคร้ายยิ่งนักที่บ้านของเรานั้นไกลผู้คนแถมท่าน้ำจอดเรือก็อยู่ไกล

หมับ!!

“ว้ายยยย!!!” และขณะที่กำลังวิ่งนั้นก็มีชายร่างใหญ่มากระชากหัวของพี่แม้นไป

“ปะปล่อยพี่แม้นเดี๋ยวนี้นะ!!” เราพยายามร้องบอกโจรพวกนั้น

“หึ กูไม่ปล่อย!! วันนี้กูต้องได้ตัวลูกสาวของเจ้าคุณพระสักหน่อย!” มันพูดออกอย่างไม่อายปากจนพี่แจ่มต้องดึงเราไปไว้ด้านหลังเพื่อบดบังสายตาของมัน

“อีแจ่ม!!พาคุณหญิงหนีสิวะ!! จะยืนโง่ทำไม?!” เสียงพี่แม้นพยายามตะโกนบอกให้พี่แจ่มพาเราหนี

“อะเออ! เข้าใจแล้ว!ไปเจ้าค่ะ! คุณหญิง..” พี่แจ่มพยายามเราหนีต่ออีกนิดเดียวก็จะถึงท่าน้ำแล้ว

“กรี๊ดดดดด อ๊ากกกกกก”

“พะพี่แม้น ฮึก!” เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอันแสนทรมานของพี่แม้นเราก็น้ำตาไหลออกมา เราไม่อยากเป็นคนอ่อนแอเช่นนี้เลยแต่เราก็ไม่มีความสามารถใดที่จะช่วยเหลือบริวารของเราได้... ฮึก! เราจะทำอย่างไรดี

“นะหนีเถอะเจ้าค่ะ..ฮึก!” แม้แต่พี่แจ่มก็ยังอดเสียน้ำตาไม่ได้นั่นเพราะทั้งคู่เป็นพี่น้องกัน

ตึก ๆ ๆ

วิ่งต่อมาอีกหน่อยตอนนี้ก็ถึงท่าน้ำที่มีเรือจอดเอาไว้ เรามองไปที่บ้านตอนนี้เปลวไฟได้แดงฉานไปทั่วฟ้าแล้วมันลุกลามไปทั่ว...

“ละลงเรือเจ้าค่ะคุณหญิง...”

ฉึก!!

“กรี๊ดดดด!!” เราร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อมีดาบแทงทะลุมาที่อกของพี่แจ่มเลือดกระเด็ดโดนร่างกายของเรา...

“จะหนีไปไหนรึแม่หญิง?” ปึก! ร่างของพี่แจ่มร่วงไปกองที่พื้นเลือดนองเต็มไปหมด...

“ขะข้า..” เราได้แต่ปากสั่นตัวสั่นด้วยความกลัว... เราจะต้องทำเช่นไรหรือไม่ก็ตายตามทุกคนซะเพราะต่อให้หนีไปก็ใช่ว่าเรารอดได้...

“หึหึ ถ้ายอมเป็นเมียข้า...ข้าอาจจะไว้ชีวิตท่านก็ได้แม่หญิง” เพี๊ยะ! ไอ้โจรมันพยายามยื่นมือมาแตะที่หน้าของเราแต่เราก็ปัดทิ้งไปได้ทันพอดี

“สกปรก...” เรามิรู้ว่าตัวเองไปเอาความใจกล้าปากดีมาจากไหนแต่ ณ เวลานี้ไม่ใช่เวลามากลัวแล้วเราไม่เหลือใครแล้วเพราะฉะนั้น...

เพี๊ยะ!!!

“ปากดี!” เราหน้าหันไปตามแรงตบนี่เป็นครั้งแรกที่เราโดนทำร้ายเช่นนี้เพราะพ่อแม่นั่นเลี้ยงดูเรามาอย่างดี

“อยากตายหรือไงวะ?!! อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วกูจะไม่กล้าขนาดแม่มึงกูยังฆ่ามาแล้ว!!!”

“...!!!” ตาของฉันเลิกโพงอย่างตกใจเมื่อคนตรงหน้ามันฆ่าแม่เรา... ตัวเราสั่นเทาแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะว่ากลัวแต่เป็นเพราะเราโกธร...โกธรไอ้โจรเลวใจทรามที่กล้าทำลายทุกอย่างของเราทั้งพ่อแม่ ทั้งบ้านเรือน ทั้งบริวารของเรา

“เกิดกลัวจนตัวสั่นเลยหรือไง?!” มันถามเสียงดัง เราตกใจจนสะดุ้งและสายตาก็มองไปเจอไม้พายของเรือ เรามองอย่างพิจารณาก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่างในเมื่อไม่มีอะไรจะเสีย เราก็ขอแก้แค้นแทนทุกคนเอง...

หมับ!! ปึก! ปึก! เราคว้าไม้พายก่อนจะฟาดไปตามร่างกายของมันไม่รู้ว่าโดนตรงไหนแต่แค่อยากระเบิดอารมณ์ออกไปเท่านั้น...

“แก!!!ไอ้โจรเลว!! ไอ้เลว!!! แกฆ่าพ่อแม่ของข้า!!!!”

ปึก! ปึก!

“ปัดโถ่เว้ย!!!!” หมับ! คราวนี้มันจับที่ไม้พายของเราได้ทัน...

“ตอนแรกกูว่าจะเอาทำเมียแต่ตอนนี้ตายซะเถอะมึง!!!”

ฉึก!!!!!!

“ฮึก!” ดาบเล่มยาวถูกแทงเข้ามาในร่างกายของเราเลือดมากมายไหลออกมาไม่หยุดร่างกายของเราเย็นเฉียบ

“หึ สมน้ำหน้า” ปึก! มันผลักเราพร้อมชักดาบออก

“อึก!!!”

ตู้มมมมมมมมมม!!!!!!!!!! ร่างกายของเราร่วงสู่แม่น้ำทันที

ร่างของเราค่อย ๆ จมลงสู่ใต้น้ำภาพความทรงจำตั้งแต่วัยเด็กที่มีท่านพ่อ ท่านแม่ และพี่แจ่ม พี่แม้นผุดเข้ามาไม่หยุดนี่เป็นความรู้สึกก่อนจะตายสินะ...

เราหลับตาลงอย่างยอมรับความจริงทุกอย่างว่าต้องตายด้วยสภาพเช่นนี้ เรือนก็ยังไม่ได้ออก คนที่ชอบก็ยังไม่มี จากกับพ่อแม่และพี่เลี้ยงโดยไม่ได้ร่ำลา...

ชีวิตของเรามันช่าง.... แสนน่าสมเพชและเวทนาเสียจริง

ถ้าเราได้เกิดมามีชีวิตใหม่จุดจบของเราจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ?

แต่เรื่องนั้นจะเกิดเป็นอะไรก็ไม่สำคัญหรอกเพราะคนที่เกิดใหม่จะไม่สามารถจดจำชาติภพเก่าได้...ก็ดีเหมือนกันเพราะเราไม่อยากจะจดความเจ็บปวดของวันนี้เลย