บทที่ 3

โจวอี้เหิงไม่พูดอะไรอีก ทว่าบรรยากาศรอบๆ เปลี่ยนไปทันที

เขารังเกียจที่ฉันเซ้าซี้เขาแท้ๆ

“เจี่ยวเจี่ยว นี่แฟนเธอเหรอ”

ไม่รู้เฉินเยว่โผล่มาจากไหน ท่าทางของเธอยังไร้เดียงสาเหมือนเดิม

ฉันกำลังจะปฏิเสธ ก็ได้ยินเสียงยียวนของโจวอี้เหิง

“แฟนอะไรกันล่ะ อยู่กับผู้ชายไม่ได้เรื่องแบบนี้ทั้งวัน ช้าเร็วคงนิสัยเสียแน่ๆ”

“นายพูดจาพูดจาเหน็บแนมแบบนี้ อิจฉาเหรอ”

“ถึงฉันชอบเจี่ยวเจี่ยวแล้วทำไมเหรอ นายเป็นอะไรกับเธอไม่ทราบ”

ฟู่หยุนเชินมายืนข้างหน้าฉัน เขาจับมือปลอบใจฉัน

คนที่ชอบเอาชนะแบบโจวอี้เหิงโมโหจนเตะขอบโต๊ะ

เกิดเสียงดังสนั่น จากนั้นเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นฟู่หยุนเชินก็มาฝึกกับฉันที่นี่ทุกวัน จนกระทั่งวันนี้ฝนตกหนักมาก

หลังจากฉันปฏิเสธอยู่หลายครั้ง สุดท้ายฟู่หยุนเชินก็ขับรถไปส่งฉันที่บ้าน

ช่วงนี้อาจจะเหนื่อยเกินไป ทำให้ฉันนั่งหลับอยู่ที่เบาะข้างคนขับ

ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่รถจอดแล้ว

ฉันรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่ ปลดเข็มขัดยังไงก็ปลดไม่ออก

“เดี๋ยวฉันปลดให้”

เสียงของเขาทำให้คนรู้สึกสงบ ฉันกำชายเสื้อแน่น

หลังจากคนเราสูญเสียการมองเห็น อวัยวะรับสัมผัสส่วนอื่นจะว่องไวเป็นพิเศษ

เพียงครู่เดียว ฉันรู้สึกถึงแรงที่กดลงมาบนตัว

ลมหายใจเบาๆ ของผู้ชายรดข้างคอฉัน

ถ้าตอนนี้มีกระจก หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ

แม้มองไม่เห็น แต่ฉันสัมผัสถึงความสูงส่งและความสง่างามจากตัวชายคนนี้

“แกร็ก” ตัวฉันโน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย

ริมฝีปากสัมผัสกับผิวหนังอุ่นๆ ฉันชะงักไปทันที

“อาจารย์ ฉันขอโทษ”

ฉันกำมือด้วยความประหม่า เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นด้านหลัง

เสียงแตรถี่ขึ้นเรื่อยๆ รับรู้ถึงความหงุดหงิดของเจ้าของรถ

ฉันรีบลงมาเหมือนหนีอย่างไรอย่างนั้น ทว่าใจกลับเต้นแรงจนน่ากลัว

“ทำไม ถ้าฉันไม่กลับมา เธอจะพาผู้ชายเข้าบ้านด้วยไหม”

ฉันกลับมาเหมือนเดิมทันที ไม่รู้ว่าโจวอี้เหิงเป็นบ้าอะไร

“รบกวนช่วยหลีกไปหน่อย ฉันจะพักผ่อน”

“ฉันขอบอกไว้เลยนะ ถ้าฉันอยู่ เธอเลิกฝันไปได้เลย!”

เสียงผู้ชายด้านหลังมีความโมโห

ก็ถูก ลูกผู้ดีอย่างโจวอี้เหิง ทนการถูกเมินไม่ได้หรอก

ใกล้จะถึงการแข่งเปียโนของโรงละครเป่ยเฉิงแล้ว ฟู่หยุนเชินสอนฉันเยอะมาก

วันแข่งเขายังโทรมาให้กำลังใจฉันด้วย

แต่ฉันพบว่าคนขับรถที่เคยพาฉันไปไม่อยู่แล้ว

ฉันรีบเรียกรถในแอพ แต่เพราะคฤหาสน์ตระกูลโจวอยู่ชานเมือง ทำให้ไม่มีใครรับ

ฉันลองเรียกรถข้างทาง แต่เจอโจวอี้เหิงที่กลับมาบ้าน

“หาลุงหลัวเหรอ ฉันให้เขาไปส่งเสี่ยวเยว่ วันนี้เธอไปแข่งเปียโนน่ะ ช่วงนั้นฉันมีธุระพอดี”

“แต่วันนี้ฉันต้องไปแข่ง นายรู้ไหมว่าการแข่งครั้งนี้สำคัญกับฉันขนาดไหน”

ฉันพูดด้วยเสียงสะอื้น ใกล้เวลาแข่งแล้ว

ถ้าพลาดต้องรออีกสามปี

“เธอค่อยลงแข่งใหม่ก็ได้นิ ทำไมต้องไปให้เสียเวลาด้วย เธอมองไม่เห็น ถ้าโดนคนชนเข้า……”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนฉัน สนุกไหมที่แกล้งคนอื่นแบบนี้ ทำไมนายต้องทำกับฉันแบบนี้”

ฉันกำมือถือด้วยสองมืออันสั่นเทา เสียงฟู่หยุนเชินดังออกมาจากมือถือ

“ออกมาสิเจี่ยวเจี่ยว ฉันรอเธออยู่หน้าประตู”

“โอเค” ฉันเช็ดน้ำตา โจวอี้เหิงถือกุญแจรถเดินเข้ามาหาฉัน

“แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ฉันไปส่งเธอก็ได้ ทำไมต้องร้องด้วย”

“ไม่ต้อง”

เสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นด้านหน้า

ฟู่หยุนเชิน!

ฉันวิ่งเหยาะๆ ไปหาเขาทันที