Ep2 เลิกแสดงได้แล้ว

“คุณรู้ตั้งแต่แรกงั้นหรอคะ?”

ในที่สุดเธอก็เอ่ยถามเขาออกไป

“อืม … แล้วตอนนี้จะพูดได้รึยังว่าเธอต้องการอะไร?”

“ฉัน เอ่อ… คือฉัน”

“งั้นเอาเป็นว่าผมจะยื่นข้อเสนอให้คุณเองก่อนแล้วกัน”

“คือ…ยังไงคะ?”

“คุณต้องทำสัญญาว่าจ้างกับผม สัญญาที่ว่านี้คือผมจะจ้างให้คุณมีอะไรกับพี่ชายฝาแฝดของผม คุณต้องทำให้เขาแข็งตัว มีความรู้สึก และมีการตอบสนอง” ชายหนุ่มนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่ออีกว่า “คุณจะทำยังไงก็ได้ให้เจ้าคีย์มันฟื้นขึ้นมา และระหว่างที่อยู่ภายใต้เงื่อนไขสัญญานี้ ผมจะมีสิทธิ์ผูกขาดกับตัวคุณแต่เพียงผู้เดียว”

“สิทธิ์ผูกขาด!!”

หญิงสาวเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย ก่อนจะเขาจะบอกกับเธอว่า

“ก็ผมจะมีสิทธิ์ในตัวของคุณทุกอย่าง”

‘บ้าไปแล้ว ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้อย่างนั้นหรือ’

“แล้วมิตาจะได้อะไรคะ? ”

“แล้วคุณอยากได้อะไรล่ะ เสนอมาสิ”

“ได้หรอคะ!!”

หญิงสาวยังเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ

“อืม…ได้แน่นอน แต่คุณต้องทำเงื่อนไขให้สำเร็จซะก่อน และระหว่างนี้คุณจะต้องพักอาศัยอยู่ที่นี่กับผม ผมจะมีเงินเดือนให้ เดือนละห้าหมื่นเป็นไง ผมให้มากกว่านี้ไม่ได้ แต่ถ้าคุณสามารถทำให้เจ้าคีย์มันตื่นได้ ผมจะมอบบ้านให้คุณหนึ่งหลัง รถยนต์ยี่ห้อที่คุณชอบอีกหนึ่งคัน พร้อมเงินสักก้อนไว้ให้คุณเอาไปทำทุน แต่ระหว่างที่อยู่กับผมในการทำภาระกิจ คุณจะได้อยู่ที่นี่ฟรี มีคนรับใช้ มีคนขับรถ อยากได้อะไรผมจ่ายให้หมด และค่าจ้างอีกห้าหมื่นของคุณผมจะจ่ายแยกให้ต่างหาก”

‘ทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้กันนะ’

สำหรับเธอแล้วการมีที่ให้ซุกหัวนอน มีข้าวให้กินทุกมื้อ แลกกับการต้องสูญเสียบางอย่างไป อีกอย่างเงินเดือนห้าหมื่นสำหรับเธอมันก็ไม่ใช่น้อยๆ ไหนจะได้อยู่บ้านหรูนี่อีก มันก็ยังดีกว่าเธอต้องระหกระเหินไปเสี่ยงให้ไอ้พ่อเลี้ยงหื่นนั่น และคนที่นอนนิทราอยู่เขาคงไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร สำหรับเธอแล้วมันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่ เอาหน่ามิตา …

“แล้วคุณเขามีแฟนไหมคะ?”

คำถามของหญิงสาวมันทำให้คนฟังรู้สึกแอบโมโหอยู่หน่อยๆ

“ทำไม? ”

“ก็มิตาจะได้ทราบนี่คะ..ว่าที่มิตามาทำงานนี้แฟนของคุณเขาจะทราบหรือเปล่า”

“ไม่มี” เขาตอบเสียงแข็ง “เธอตั้งใจทำหน้าที่ของเธอให้ดีก็พอ … แล้วพร้อมจะเซ็นเอกสารกับฉันเมื่อไหร่?”

“คือ…จำเป็นต้องเซ็นใช่ไหมคะ”

“จำเป็น”

“แล้วเมื่อไหร่คะ”

เธอถึงกับเสียงสั่นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“เร็วที่สุด.. คงเป็นวันนี้”

“หาาา…”

ตอนนี้คนตัวสูงต่างแอบชอบใจน้อยๆ ที่หญิงสาวว่านอนสอนง่าย จะว่าไปแล้วเขาชักอยากจะลองเคลมสินค้าก่อนพี่ชายตัวเองเสียอีก แต่เขายังเก็บข้อนี้ไว้เป็นความลับและยังคงไม่บอกเธอ เมื่อทนายประจำตระกูล อชิราวฤทธิ์มาถึง เขาก็เรียกให้หญิงสาวเดินตามเข้าไปด้านใน ห้องทำงานที่นี่มันช่างหรูหราเสียจริง มิน่าเขาถึงได้กล้าจ้างเธอด้วยเม็ดเงินมหาศาล คนร่างเล็กตัวคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะชีวิตนี้ เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปด้านใน ตอนนี้มีทนายถึงสองคนที่รออยู่ อีกคนน่าจะมาเป็นพยานในการทำสัญญาในครั้งนี้ด้วย

“สวัสดีครับคุณรมิตา”

ทนายอาวุโสอายุน่าจะห้าสิบกว่าๆ เห็นจะได้เอ่ยเรียกชื่อเธอ นั่นทำให้รมิตาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาถึงรู้ชื่อจริงของเธอกันนะ

“เชิญนั่งครับ” ทนายอีกคนที่ดูอายุไม่มากนักเอ่ยขึ้น

ครืกกกก….

เธอเลื่อนเก้าอี้ตัวหรูออกด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับผู้เป็นเจ้าของบ้านอย่างคนเจียมเนื้อเจียมตัว

“สัญญานี้จะมีผลตอนที่คุณรมิตาตรวจร่างกายเสร็จแล้วนะครับ”

เธอยังคงทำหน้าสงสัย

และตอนนี้ก็มีหมอและพยาบาลมาด้วยสามสี่คน พวกเขามาตรวจเลือดและเช็กร่างกายของเธออย่างละเอียด คนที่รู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรถึงกับหน้าชา เมื่อพยาบาลสาวน้อยแอบมองเธอด้วยสายตาเหยียดๆ หรือนี่เธอจะเป็นอีกคนกันนะที่พวกเขาว่าจ้างให้มาทำอะไรแบบนี้ … ไม่นานนักผลตรวจเลือดของเธอก็ออก สรุปทุกอย่างออกมาดี ผ่านฉลุย และพวกเขาก็เริ่มลงมือเซ็นสัญญา

และตอนนี้ …

สัญญาฉบับที่ว่านี้ก็ถูกเธอเซ็นยินยอมและว่าด้วยความยินยอมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย นี่เราถึงกับต้องขายเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของตัวเองหรอกหรือนี่ แต่ดีอย่างที่ในข้อตกลงมันมีตัวเลือกให้เธอสามารถเลือกได้ว่าจะเอาเป็นเงินทั้งหมด หรือเอาเป็นทรัพย์สินด้วย หญิงสาวคิดเอาไว้แล้วแหละว่า ถ้าเธอทำทุกอย่างสำเร็จ เธอก็จะหอบเอาเงินก้อนนี้ไปตั้งหลักที่ไหนสักแห่งเพื่อไม่ให้เจอคนพวกนี้ และแล้วคนร่างเล็กก็ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ

“งั้นเธอก็ตามแม่บ้านไป แม่บ้านจะพาเธอไปที่พัก และเดี๋ยวคืนนี้จะมีคนไปแจ้งว่าเธอต้องทำอะไรบ้าง”

พูดจบคนร่างสูงกว่า 192 เซนติเมตรก็เดินจากไป ปล่อยให้หญิงสาวได้แต่มองตามตาละห้อย ก่อนที่เธอจะออกไปเดินสำรวจรอบๆ บริเวณตัวบ้าน และจัดการธุระของเธอให้เรียบร้อย

ยุพินป้าแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ เธอมีหน้าที่ดูแลคุณชายและคอยตรวจตราความเคลื่อนไหวต่างๆ ภายในบ้าน ยุพินเป็นคนของ อชิราวฤทธิ์ จากรุ่นสู่รุ่น เธอคอยรายงานคุณท่าน และคุณหญิงทุกๆ อย่าง ทำหน้าที่แทนคุณท่านที่อยู่เมืองนอก ยุพินเป็นคนตรงๆ ผิดก็ว่าไปตามผิด และถูกก็ว่าไปตามถูกเช่นกัน

“ป้าชื่อยุพิน นี่ห้องของคุณค่ะ มีอะไรหรืออยากได้อะไรเพิ่มเติมก็แจ้งป้าได้”

“เรียกหนู..มิตาก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ยุพินมองดูคนร่างเล็กเดินเข้าห้องไป เธอรู้สึกเอ็นดูหญิงสาวผู้นี้อย่างบอกไม่ถูก และเมื่อร่างบอบบางเปิดประตูบานใหญ่เข้ามา เธอถึงกับต้องตะลึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ห้องนี้มันใหญ่เท่าๆ บ้านอีกหลังหนึ่งเลยก็ว่าได้

“นกน้อยในกรงทองมันเป็นอย่างนี้สินะ ใหญ่ขนาดนี้ใครจะไปหลับลง”

แล้วหญิงสาวก็คลี่ยิ้มออกอย่างผ่อนคลายเมื่อได้อยู่กับตัวเอง มือเรียวบางเริ่มเดินถูโต๊ะเครื่องแป้งสวยหรูและเดินสำรวจดูบริเวณรอบๆ หญิงสาวอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าเธอเป็นคนของที่นี่จริงๆ มันจะเป็นยังไงกันนะ และถ้าภายในระยะเวลาหนึ่งปีเธอทำให้คนที่หลับใหลตื่นขึ้นมาไม่ได้ภายใต้เงื่อนไขสัญญา เธอจะเอายังไงกับชีวิตต่อดีนะ แต่แล้วความคิดนั้นก็ถูกทำลายลง เมื่อจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

…

ก๊อกๆๆๆ

…

“คุณมิตาคะ ป้าเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาให้ค่ะ”

‘โล่งใจไปทีเสียงป้ายุพินนี่เอง’

“ค่ะป้า”

เธอรีบเดินดุ่มๆ ออกไปเปิดประตู แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องตกตะลึงกับเสื้อผ้าที่ป้าจัดเตรียมไว้ให้ เธอเริ่มหยิบดูชุดเซ็กซี่อยู่หลายตัว ถ้าเป็นชุดแบบนี้เธอคงออกไปไหนไม่ได้แน่ๆ

“นี่กะจะให้เราอยู่แต่ที่นี่จริงๆ รึไง คนนะไม่ใช่หนูแฮมส์เตอร์ กักขังอยู่ได้”

แม่หนูแฮมส์เตอร์น้อยจะรู้ไหมนะว่ามีหนูตัวใหญ่กำลังแอบซุ่มอยู่

“บ่นอะไร ยัยหนูแฮมส์เตอร์”

“อุ๊ย!! คุณไคล์น!! เข้ามาได้ยังไงคะ”

“ก็เปิดประตูเข้ามาน่ะสิถามได้”

‘ทำไมน้ำเสียงเขาดูเย็นชาจังนะ ต่างจากคนก่อนหน้านี้เลย ใช่สิ เรายอมเซ็นสัญญาทาสให้แล้วนิ่’

“ไม่ต้องมาบ่นฉันในใจ”

‘หา… รู้อีกว่าเราบ่น มันจะมากเกินไปแล้วนะ’

“รีบอาบน้ำแล้วก็รีบแต่งตัวซะ”

จากนั้นเขาก็ถือวิสาสะเดินไปในห้องเสื้อผ้าก่อนจะเลือกหยิบเอาชุดเซ็กซี่ซีทรูขึ้นมาแล้วยื่นมันให้เจ้าหล่อน

“ใส่ชุดนี้”

หญิงสาวทำได้เพียงแค่หยิบมันไปด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเข้าไปในห้องน้ำ ทว่าสายตายังคงหันมาชำเลืองมองคนตัวสูงที่เอาแต่นั่งดูดบุหรี่อยู่ตรงระเบียงห้อง เขาก็แอบหันชำเลืองมองเธอตอบเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้ร่างบอบบางแล้วดูดบุหรี่ต่อ

‘คนบ้าอะไร มาเฝ้าตั้งแต่อาบน้ำเลยรึไง กลัวอาบไม่สะอาดรึไง ชิ!!’

คนร่างบางถึงกับระแวงทุกครั้ง ก็เธอไม่ชินนี่นาที่จู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาคอยเฝ้าราวกับว่าเธอเป็นนักโทษอย่างไรอย่างนั้น เมื่อหญิงสาวแต่งตัวที่ว่านั้นเสร็จ คนตัวเล็กก็เริ่มก้าวขาออกจากประตูห้องน้ำอย่างช้าๆ ราวกับกลัวว่าจะเดินเสียงดัง แต่แล้วเมื่อออกมาด้านนอกจึงเห็นว่ามีใครบางคนนอนหลับปุ๋ยอยู่ตรงโซฟาตัวหรูอีกมุมของห้อง

หญิงสาวค่อยๆ เดินย่องเข้าไปหาเขาช้าๆ ตอนนี้ร่างหนาที่หลับปุ๋ยดูน่ารักซะจริง เขาเหมือนผีตนนั้นไม่มีผิด จะมีก็แค่สีผมที่ต่างกัน หรือผีตนนั้นจะเป็นพี่ชายของเขากันแน่นะ แต่แล้วคนตัวเล็กก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ….

“มองพอรึยัง!!”

“ค๊ะ!!”

‘รู้อีกว่าเราแอบมอง อยากจะบ้า’

ชายหนุ่มที่ยังคงนอนเอามือก่ายหน้าผาก ดวงตายังคงปิดสนิท เขาพยายามไม่คิดอะไร แต่ใจเจ้ากรรม กลิ่นหอมแชมพูอ่อนๆ ที่มาจากร่างกายของเธอมันช่างรบกวนจิตใจของเขาชะมัด และปากหนาก็เอ่ยสิ่งที่ตัวเขาเองไม่คิด ว่าตัวเองจะพูดคำๆ นี้ออกมา

“รู้ใช่มั้ยว่าคืนนี้เธอต้องนอนกับฉัน”

“ข่าา ค๊ะ!!?? ”

รมิตาถึงกับเสียงหลงและตัวชาวาบ

“เธอต้องนอนกับฉัน และฉันจำเป็นจะต้องตรวจสอบสภาพสินค้าอย่างเธอซะก่อน”

…

…

ไอ้คำว่าสภาพสินค้าอย่างเธอ มันทำให้หญิงสาวถึงกับมีแววตาที่หมองเศร้า แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเขาก็เห็นเธอเป็นแค่เพียงสิ่งสนอง แต่พอได้ฟังมันกลับรู้สึกจี๊ดที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก