ตอนที่2

เวลาผ่านไป..ความสัมพันธ์ลับของสาวรับใช้กับเจ้าของบ้านยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีใครรู้ แต่ดูเหมือนคนที่ไม่รู้จักพอจะเริ่มไม่พอใจเข้าแล้ว

"เมื่อไหร่จะให้ไหมกับลูกย้ายไปอยู่บ้านใหญ่ล่ะคะ" ขวัญไหมซบที่อกของชายที่เพิ่งผ่านกิจกรรมสวาทกันไปหมาดๆ

"มันยังเร็วเกินไป" เจ้าของบ้านลุกขึ้นดันตัวเธอออกก่อนจะแต่งตัวเตรียมกลับห้องตนเอง เขาเริ่มอยากจะสลัดขวัญไหมออกแล้วเพราะเธอถามถึงสถานะของเขากับเธอทุกคืน

"ไหมเป็นของคุณท่านแล้วนะคะ อย่าทิ้งไหมนะคะ"

"ใครจะกล้าทิ้งเธอล่ะ คงเสียดายแย่" ทั้งหน้าตา ลีลาของเธอทำให้เขาพอใจเป็นอย่างมาก แม้แต่ภรรยาที่แต่งงานกันมาก็ทำไม่ได้

"ขอบคุณนะคะคุณท่าน" ขวัญไหมเริ่มสังเกตความห่างเหินของความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายพยายามตีตัวออกหากเธอ เธอไม่ใช่คนโง่และไม่ใช่สาวใสซื่อบริสุทธิ์ทำไมเธอจะดูไม่ออก

มุกดากลับจากโรงเรียนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เพราะพรุ่งนี้โรงเรียนของเธอปิดเทอม เธอเป็นเด็กที่จะมีความสุขกับทุกเรื่อง และมักจะยิ้มอยู่เสมอ ความสดใสของเธอทำให้คนรอบข้างพลอยมีความสุขไปด้วย

"ยิ้มหน้าบานมาเลยนะเอ็ง" ผู้เป็นแม่ที่ยิ้มหน้าบานไม่ต่างจากลูกเอ่ยถามลูกสาวอย่างอารมณ์ดี

"แหวนสวยจังจ้ะแม่ ไปเอามาจากไหนคะ" มุกดามองแหวนที่นิ้วของแม่สลับกับมองหน้าแม่อย่างมึนงง

"แกไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่อีกไม่นานฉันก็จะสบายแล้ว"

"คะ?" ด้วยความเป็นเด็กทำให้มุกดาไม่เข้าใจที่แม่่ต้องการจะสื่อ

"นังโง่เอ้ย! ไปไหนก็ไป เห็นหน้าแกแล้วเสียอารมณ์" ลูกสาวแสนซื่อบื้อทำให้เธออารมณ์เสีย เบื้องหน้าทุกคนมักจะเห็นสองแม่ลูกรักใคร่ปองดองกัน แต่ความจริงแล้วขวัญไหมไม่เคยอยากมีลูกเลย เธอมองลูกเป็นภาระมาตลอด

"งั้นมุกไปทำการบ้านที่สวนนะจ๊ะ" มุกดาเปิดกระเป๋าหยิบสมุดการบ้านเตรียมตัวออกไปทำที่สวนหลังบ้าน ที่ประจำของเธอ

เด็กหญิงตัวเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มเดินถือสมุดพร้อมกับอุปกรณ์เครื่องเขียนมานั่งที่โต๊ะม้าหิน โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่

"ลูกใครครับป้าตา" เสียงทุ้มของเด็กผู้ชายวัยสิบห้าซึ่งเป็นลูกชายคนโตของบ้านเอ่ยถามแม่บ้านที่เห็นมาตั้งแต่จำความได้

"นั่นนังมุก ลูกคนใช้ใหม่ค่ะ คุณพีไปเรียนอาจจะไม่เคยเจอ" สิตาหรือป้าตาที่ทุกคนเรียกให้ความกระจ่างกับคุณหนูคนโตของบ้าน

"งั้นเหรอครับ หน้าตาน่ารักดีนะครับ" ปฐพีลูกชายคนแรกของบ้านเอ่ยไปตามความจริงที่ได้เห็น แม้จากระยะไกลก็ยังรู้ว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อมุกดาหน้าตาน่ารัก

"มองอะไรพี่พี รีบเข้าไปหาแม่ได้แล้ว" อัคคีหรือลูกชายคนเล็กของบ้านรีบผลักหลังพี่ชายให้เข้าบ้าน

"ตาพี ตาคี กลับมาแล้วเหรอลูก" ผู้เป็นแม่อ้าแขนรอกอดลูกชายทั้งสองคนด้วยความคิดถึง เพราะลูกๆเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่อนุบาลทำให้ได้กลับบ้านเพียงแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น

"ผมไม่อยากเรียนโรงเรียนประจำแล้วครับแม่" อัคคีที่ไม่ชอบกฎที่เคร่งครัดของโรงเรียน เด็กหนุ่มวัยสิบสามต้องการอิสระ

"แต่พี่ว่ามันก็ดีนะ จะได้ฝึกความเป็นระเบียบไง" ปฐพีผู้เป็นพี่ชายที่เกิดก่อนสองปีมีความคิดต่างกับน้องชายลิบลับ เขาเป็นคนค่อนข้างมีระเบียบ อ่อนโยนกับเพศตรงข้าม ไม่เหมือนปฐพีที่ใจร้อน ไม่ฟังใคร หัวรั้น

"โธ่! พี่พีผมไม่เอาด้วยหรอก น่าเบื่อจะตาย" อัคคีกอดอกทำหน้าไม่พอใจที่พี่ชายคิดต่างจากตัวเอง

"ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก รอจบมอสามแล้วค่อยย้ายก็ได้ลูก ดีไหม" คุญหญิงรัศมีค่อยๆ พูดให้ลูกชายใจเย็น เธอเองก็ไม่อยากย้ายลูกกลางคัน กลัวลูกจะปรับตัวไม่ได้

"อีกตั้งสองปีเลยนะครับแม่" อัคคีทำหน้าไม่พอใจ เขาไม่อยากอยู่โรงเรียนประจำนี้อีกแล้ว

"แล้วพีล่ะลูก จะเรียนต่อหรือจะไปสอบเข้าโรงเรียนอื่น"

"ผมยังไม่รู้เลยครับแม่ ผมกำลังคิดอยู่ครับ" ปฐพีที่อะไรก็ได้ เรียนที่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา แต่ตอนนี้เขาอยากไปเจอกับเด็กผู้หญิงที่อยู่ในสวนเสียก่อน

"ปล่อยพี่พีไปเถอะครับแม่ รายนั้นอะไรก็ได้ทั้งนั้น" อัคคีกอดอกมองพี่ชายที่ชอบทำตามใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง

"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ปฐพีลุกขึ้นเดินออกจากบ้านตรงดิ่งไปที่สวนหลังบ้าน โดยมีสายตาของน้องชายมองด้วยความสงสัย

มุกดาที่ตั้งใจทำการบ้านปิดเทอมตั้งแต่วันแรกๆ เพราะเธอต้องคอยช่วยงานในครัวตลอดช่วงปิดเทอม

"ข้อนี้เท่ากับ.." มุกดายกนิ้วขึ้นมาช่วยคำนวณในวิชาคณิตศาสตร์ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง

"ข้อนี้ตอบเจ็ดสิบ" เสียงทุ้มที่ไม่คุ้นหูทำให้เธอหันกลับไปมอง มุกดาทำหน้าตาลนลานพร้อมกับเก็บของเตรียมย้ายไปนั่งที่อื่น

"เดี๋ยว! จะไปไหนล่ะ" ปฐพีรีบคว้าข้อมือเล็กของคนตรงหน้าเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาไป

"ไปทำที่อื่นค่ะ" มุกดาตอบกลับด้วยความประหม่า เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเลย ถึงเขาจะดูใจดีแต่การแต่งกายของเขาบ่งบอกได้ถึงความผู้ดีต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง

"นั่งทำที่นี่แหละ ไม่เห็นต้องไปไหนเลย"

"ไม่ได้ค่ะ ป้าตาบอกว่าสวนหลังบ้านเป็นของเจ้านาย" คำตอบแสนซื่อของมุกดาทำให้ปฐพีแอบอมยิ้ม เธอคงสั่งห้ามไม่ให้ตีตัวเสมอเจ้านาย แต่สำหรับปฐพีเขาไม่ใช่คนชอบกดขี่ใคร เขามองทุกคนเท่าเทียมกัน

"ฉันบอกให้นั่งนี่ไง" มือหนาคว้าแขนเล็กให้นั่งลงพร้อมส่งสายตาดุๆ ให้เธอไม่กล้าขัดคำสั่ง มุกดานั่งตัวลีบขยับออกห่างเขา พยายามเว้นระยะห่างเพราะกลัวคนอื่นจะว่าได้

"รู้จักฉันไหม?" ปฐพีเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าด้วยความอยากรู้

"คุณคือ..คุณอัคคีใช่ไหมคะ" มุกดาตอบอ้อมแอ้มไม่แน่ใจ เพราะเธอเคยได้ยินพี่ๆ ที่เป็นแม่บ้านพูดถึงอัคคีลูกชายเอาแต่ใจของคุณหญิงรัศมี

"ผิดแล้ว ฉันชื่อปฐพีหรือจะเรียกพี่พีก็ได้ เป็นพี่ชายของอัคคี" ปฐพีรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก แววตาซื่อกลมโตของเธอบ่งบอกได้ถึงความไม่ทันคน

"สะ..สวัสดีค่ะคุณพี" มุกดายกมือไหว้ลูกชายเจ้าของบ้านที่อายุมากกว่าเธอ ปฐพีจึงส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความใสซื่อของเธอ

"ไหนทำการบ้านอะไรเดี๋ยวพี่สอน" ปฐพีแทนตัวเองว่าพี่ไปโดยปริยาย แต่มุกดากลับขมวดคิ้วมองหน้าเขา

"มองอะไร?"

"ปะ..เปล่าค่ะ เดี๋ยวมุกค่อยทำวันอื่นก็ได้ค่ะ ตอนนี้เย็นมากแล้วมุกต้องไปช่วยงานแม่ค่ะ" มุกดาไม่อยากรบกวนเขา เพราะเขาเป็นลูกเจ้านายเธอจึงรีบเก็บของใส่กระเป๋าผ้าใบเก่าเพื่อกลับห้อง

"พี่พีแม่เรียกกินข้าว" อัคคีที่มาตามพี่ชายมองหน้าปฐพีสลับกับมุกดาที่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา

"ใคร?" คำถามพร้อมกับสีหน้าน่ากลัวเอ่ยถามพี่ชายด้วยความอยากรู้

"นี่มุกดา ลูกแม่บ้านคนใหม่น่ะ"

"อ้อ! ลูกคนรับใช้ ไปกันเถอะพี่แม่รอแล้ว" อัคคีเน้นคำว่าลูกคนใช้จนมุกดาสะดุ้ง แต่ก็ได้แต่นั่งก้มหน้า อัคคีหันมองมุกดาด้วยสายตาหยามเหยียดอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป