บทที่6 หญ้าแสงจันทร์

บทที่6 หญ้าแสงจันทร์

เมื่อหานจินอี้รู้ว่ากอหญ้าที่นางเห็นอยู่นั้นคือหญ้าแสงจันทร์ที่เป็นสมุนไพรหายากในหัวของนางก็พลันถึงเรื่องเงินขึ้นมา...มิใช่ว่าหญ้าแสงจันทร์เป็นที่ต้องการของเหล่าผู้ปรุงโอสถหรอกหรือ จากนั้นนางก็พุ่งเข้าไปเก็บหญ้าแสงจันทร์ทันทีก่อนจะดีดตัวขึ้นไปบนหน้าผาพร้อมหญ้าแสงจันทร์ที่อยู่ในมือ

ทว่าพอนางขึ้นไปบนหน้าผาที่ตนลงมาก็พบกับคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ริมผ้านางจึงรีบซ่อนหญ้าแสงจันทร์ไว้ที่ด้านหลังของตน

 เมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นคนที่พุ่งตัวขึ้นจากด้านล่างผาก็พากันล่าถอยออกไปตั้งรับอยู่ไม่ไกลนัก ทันใดนั้นก็มีลมหอบหนึ่งพัดมาหมวกที่นางใช้คลุมศีรษะก็เผยออกทำให้ใบหน้าที่งดงามของหานจินอี้ปรากฏสู่สายตาทุกคนที่อยู่ในที่หน้าผาแห่งนี้

เมื่อคนกลุ่มนั้นที่ได้เห็นใบหน้าของคนที่มาใหม่ก็ตกอยู่ในภวังค์ครู่ใหญ่ คนที่เพิ่งขึ้นมาที่ล่างผาเมื่อครู่คือดรุณีน้อยนางหนึ่งที่หน้าตางดงามมิรู้ว่าครอบครัวของนางปล่อยให้มาเผชิญอัตรายในป่าวิญญาณแห่งนี้ได้เช่นไร ที่แปลกมากไปกว่านั้นคือดรุณีน้อยนางนี้ไม่มีพลังวิญญาณเลยแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดถึงมาอยู่ที่ส่วนลึกของป่าวิญญาณได้ ทันใดนั้นเองหนึ่งในพวกเขาก็สังเกตเห็นหญ้าเเสงจันทร์ที่อยู่ในมือของนาง 

       " หญ้าเเสงจันทร์อยู่กับนางขอรับ " แล้วคนทั้งกลุ่มก็หันไปมองหญ้าแสงจันทร์ที่หานจินอี้แอบซ่อนไว้อยู่ทางด้านหลัง ทว่ามันก็มีส่วนปลายใบของหญ้าแสงจันทร์โผล่ออกมาให้เห็น

 หานจินอี้ที่เห็นว่าซ่อนหญ้าแสงจันทร์ไว้ไม่ได้แล้วเลยก็เก็บมันเข้าไปในกำไลมิติของตนต่อหน้าต่อตาของคนกลุ่มนั้นแล้วนางก็กวาดสายตามองรอบๆเพื่อหาทางหนีพลางเเกะเชือกที่ผูกติดกับตัวของนางออก

 เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าหานจินอี้เป็นแค่ดรุณีน้อยนางหนึ่งทั้งยังไม่มีพลังวิญญาณโดยไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่าเหตุใดนางถึงอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ได้เช่นไร ส่วนหานจินอี้ที่เห็นกลุ่มคนเหล่านั้นมีท่าทีว่าจะปล้นชิงของไปจากตน นางจึงหยิบกริชเงินที่เหน็บไว้ที่เอวเล็กของตนออกมาถือไว้ในมือก่อนที่นางจะยกยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้าย หึ!...คิดจะปล้นชิงของจากข้าก็ต้องมีค่าตอบแทน วันนี้นางขอลองยาพิษที่นางทำขึ้นมาหน่อยเถิดว่ามันจะมีผลเช่นไร 

        " เเม่นางน้อย ส่งหญ้าแสงจันทร์มาให้พวกข้าเสียดีกว่าจะได้ต้องเจ็บตัว " หนึ่งในคนกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้นมา

หานจินอี้ได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะออกมาอย่างขบขันก่อนจะเอ่ยขึ้นมา " คิดจะปล้นชิงของๆข้าก็ต้องดูก่อนว่าพวกเจ้ามีความสามารถแค่ไหน "

      " หึ!...แค่สตรีไร้พลังวิญญาณเจ้าจะทำสิ่งใดพวกข้าได้ " เสียงบุรุษที่สวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินดังขึ้นมาดูท่าแล้วอายุน่าจะราวๆพี่ใหญ่ของนาง

จากนั้นหานจินอี้จึงเงยหน้าขึ้นมองทิศทางของลมโดยดูจากใบไม้ที่พลิ้วไหวไปตามกระแสของลมที่พัดผ่านเป็นเกณฑ์วัดก่อนนางก็ดีดตัวพุ่งขึ้นบนอากาศ

เมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นหานจินอี้ลอยตามบนออกอากาศได้ก็รู้สึกทึ่งเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่คิดเลยว่าดรุณีน้อยที่ไม่มีพลังวิญญาณจะสามารถลอยตัวบนอากาศได้

 วิชาตัวเบาของหานจินอี้สามารถรับว่าหาผู้จับได้และยังลอยตัวอยู่บนอากาศได้ชั่วคราว วิชานี้เรียกว่าวิชาคลื่นทะยานที่ใช้กำลังภายในเป็นหลัก วิธีใช้ก็คือรวมกำลังภายในไว้ที่ฝ่าเท้าเท่านี้ก็สามารถลอยตัวบนอากาศได้ วิชานี้พ่อบุญธรรมเป็นคนสอนนางกับมือ 

เมื่อหานจินอี้รู้สึกว่ากระแสลมหยุดนิ่งแล้วก็สะบัดชายแขนเสื้อครั้งหนึ่งแล้วผงพิษสีขาวที่นางซ่อนไว้อยู่ในแขนเสื้อก็กระจายอยู่บนอากาศ เมื่อลมหยุดนิ่งผงพิษของนางก็ร่วงหล่นไปยังด้านล่าง

 กลุ่มคนเหล่านั้นมองดูดรุณีน้อยที่ลอยตัวอยู่บนอากาศอย่างงุนงง แล้วไม่นานก็รู้สึกว่าร่างกายของพวกตนไร้เรี่ยวเเรงขึ้นมาเสียดื้อๆก่อนจะล้มพับลงกับพื้นไปตามๆกัน

หานจินอี้เห็นว่ากลุ่มคนเหล่านั้นได้ล้มพับลงกับพื้นดิน นางจึงร่อนตัวลงมาบนพื้นแล้วเดินไปเเก้เชือกด้านที่ผูกติดอยู่กับต้นไม่ใหญ่อย่างสบายอารมณ์ จากนั้นก็เอาไปมัดคนกลุ่มนั้นรวมกันเอาไว้

       " เจ้าจะทำอะไร รู้หรือไม่ว่าพวกข้าคือคนของหอโอสถ " บุรุษที่สวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเอ่ยขึ้น

ส่วนหานจินอี้ไม่ได้สนใจในสิ่งที่บุรุษผู้นั้นกล่าวเลยแม้เเต่น้อยแล้วก้มหน้าก้มตาผูกปมเชือกต่อไป เมื่อรู้สึกว่ามัดแน่นแล้วก็เอ่ยขึ้นมา " อ๋อ ที่แท้ก็คนของหอโอสถนี่เอง ไม่นึกเลยว่าคนของหอโอสถจะไร้ยางอายถึงขนาดเเย่งชิงของไปจากคนที่ไม่มีทางสู้เช่นข้า "

       " เจ้า! " บุรุษที่สวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเดือนดาล ส่วนคนที่เหลือที่ได้ยินที่นางกล่าวว่าไม่มีทางสู้ก็พากันกลอกตาไปมา นี่นะหรือคนไม่มีทางสู้!....หลอกลวงกันชัดๆ! " เจ้า!..รีบเอายาถอนพิษมาให้ข้า มิเช่นนั้นหอโอสถไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! "

       " หอโอสถแล้วเช่นไรเหล่า ในเมื่อคิดจะปลิ้นชิงของจากข้าก็ต้องแล้วข้อแลกเปลี่ยน "

จากนั้นหานจินอี้ก็ค้นตัวกลุ่มคนเล่านี้เพื่อหาของมีค่า ไม่นานนางก็ได้แหวนมิติมาสี่วงโดยมีเสียงบุรุษอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มคอยส่งเสียงโวยวายมาเป็นระยะๆ 

       " เจ้าทำกับข้าเช่นนี้หอโอสถไม่ปล่อยเจ้าไปแน่...อึก! "

หานจินอี้เริ่มรำคาญเสียของบุรุษชุดสีน้ำเงินเข้มผู้นี้จึงสะกดจุดให้เขาหลับใหลไปสักพัก แล้วคนในกลุ่มก็เอ่ยขึ้นมา " เจ้าทำอะไรกับคุณชายของข้า "

       " วางใจเถอะ ข้าแค่ทำให้เขาหลับไปสักพักเท่านั้น พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ดีๆล่ะ รอจนกว่าพิษจะสลายไปเอง "

       " แล้วพิษจะสลายไปเมื่อไร " 

ทว่าหานจินอี้ค้านจะใส่ใจคนพวกนี้อีกก็ลุกขึ้นแล้วเดินหันหลังจากไปเมื่อนางเห็นว่าไม่มีของมีค่าใดให้ปล้นชิงแล้วก่อนที่นางจะจากไปก็เอ่ยขึ้นมาว่า " ข้าก็ไม่รู้เช่นเดียวกันเพราะพิษนี้ข้าพึ่งเคยใช้เป็นครั้งเเรก " 

       ' แม่นางน้อยผู้นี้ช่างกล้าเกินไปแล้ว! แม้กระทั่งพิษที่ไม่เคยใช้มาก่อนยังจะกล้าใช้กับคน นางคิดจะให้พวกเขาโดนสัตว์อสูรในป่าแห่งนี้ลากไปกินรึไงกัน! โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! ' ทว่าประโยชน์นี้ของพวกเขาได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจมิกล้าปริปากพูดออกมาเพราะนางจะได้ยิน

เมื่อหานจินอี้ออกมาจากริมหน้าผามาไกลพอสมควรก็หยุดการเคลื่อนไหวลงเเล้วเอ่ยขึ้นมา " พวกท่านคิดจะตามข้าไปถึงเมื่อไรกัน "

สิ้นเสียงของก็มีชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น จากนั้นบุรุษชุดดำอีกสี่คนปรากฏขึ้นตามชายวัยกลางคนผู้นั้น ดูจากลักษณะของหนึ่งในบุรุษชุดดำดูแล้วน่าจะอายุไม่ถึงยี่สิบปีเลยด้วยซ้ำ

       " พวกท่านเป็นใคร " หานจินอี้เอ่ยถามขึ้นอย่างหวาดระเเวง นางจับสัมผัสได้ตั้งแต่อยู่ที่หน้าผาแล้วว่ามีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่หลบซ่อนตัวอยู่ในความมืด นางมองสำรวจกลุ่มคนเหล่านี้ก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งหกคนนี้ไม่ธรรมดาโดยเฉพาะชายวัยกลางคนผู้นี้

       " นังหนูเจ้าปล่อยให้คนพวกนั้นอยู่ที่หน้าผาเช่นนี้ไม่กลัวว่าจะมีสัตว์อสูรลากพวกเขาเป็นอาหารหรือ " ชายวัยกลางคนผู้นั้นถามหยั่งเชิงดรุณีน้อยตรงหน้า

 หานจินอี้ปรายตามองชายวัยกลางคนผู้นั้นครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ " สัตว์อสูรลากพวกนั้นไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า หรือว่าพวกท่านต้องการหญ้าแสงจันทร์เช่นเดียวกันกับคนพวกนั้นหรือ "

        " ฮ่าๆ....นังหนูเช่นเจ้าช่างน่าสนใจโดยแท้ เห็นหรือไม่ลี่เจวี๋ยว่านังหนูคนผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างที่ข้าคิดไว้ไม่ผิด " ชายวัยกลางคนกล่าวกับหานจินอี้เสร็จก็หันไปกล่าวกับบุรุษร่างใหญ่อยู่ด้านหลังของตน

        " พ่อบุญธรรม ท่านมองพูดถูกเสมอ " ชายรูปร่างใหญ่เอ่ยขึ้นมา

หานจินอี้มองชายวัยกลางคนที่จู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดังแล้วนางก็ปรายตามองไปที่ชายร่างใหญ่อีกคนที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ชายผู้นั้นหน้าตาหล่อเหลาเเละร่างกายสูงใหญ่กำยำคล้ายกับคนที่ฝึกฝนร่างกายเป็นประจำ