ตอนที่สอง เผ่าเปี้ยน (NCนิดๆ) 2

ตอนที่สอง เผ่าเปี้ยน

เสียงบ่นพึมพำพร้อมความรู้สึกว่ามีคนเดินวนไปวนมาและหยุดจ้องมองทำให้หญิงสาวใจเต้นรัว จนเมื่อทุกอย่างเงียบสงบลงจึงกล้าลืมตาขึ้นมองสำรวจโดยรอบ

ลักษณะห้องที่นอนอยู่คล้ายยุคโบราณ มีเตียงที่เธอนอนอยู่ตรงกลาง และมีฉากกั้นสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ด้านหลัง

ที่นี่...ไม่ใช่ด้านหลังเวทีแน่

แล้วก็ไม่ใช่โรงพยาบาลด้วย

หรือว่า เธอจะตกลงมาจนตายแล้วมาเข้าร่างของคนอื่นอย่างที่เคยได้ยินบ่อยๆ

ทันทีที่ตระหนักถึงความจริง หลิงหลิงจึงก้มลงสำรวจร่างที่นอนอยู่อย่างละเอียด

ใช่จริงด้วย ตัวเล็กขาวเนียน แต่อกอวบอึ๋มขนาดนี้ ไม่ใช่เธอแน่ๆ

ฮือๆๆๆๆ เทวดาเจ้าขา หนูเพิ่งเรียนจบยังไม่มีลูกมีผัวเลย ทำไมตายเร็วแบบนี้

ที่สำคัญคือหนูเพิ่งจะได้ทำในสิ่งที่วาดฝันมาตั้งแต่เด็ก มีโอกาสได้สัมผัสความสุขความสำเร็จสักครั้งในชีวิต

ทำไมถึงต้องมาเข้าร่างนี้ เท่าที่ได้ยินมามีแต่เรื่องแย่ๆ

คล้ายว่าจะเป็นนางรำที่ถูกยกให้เผ่าป่าเถื่อน

เทวดาเจ้าขา อย่าใจร้ายกับหนูนักเลย

หญิงสาวนอนเกลือกกลิ้งโอดครวญพร่ำเพ้อก่อนจะหลับไปพร้อมความทรงจำที่ผุดขึ้นมาราวภาพตัดต่ออันไม่ชัดเจน

“โอ้ว...เสียวยิ่งนัก เจ้าอย่าได้ตอดรัวเช่นนี้ บีบจนเนื้อของข้าแทบขาดแล้ว”

“โอ๊ย...ข้าเจ็บ อย่าได้กระแทกแรงนัก”

“อ้า...สตรีแคว้นต้าฉางช่างอวบอัดเต็มไม้เต็มมือเหลือเกิน”

“อย่ากัดข้า โอ๊ย!...อย่ากินเต้าทรวงของข้า”

“อืม...ข้าขออีกคราเถิด”

“พอแล้ว ข้าไม่ไหวแล้ว”

คำตอบโต้ของชายหญิงที่ขัดแย้งกันพร้อมแรงกระแทกกระทั้นอย่างสมจริงทำให้หลิงหลิงสะดุ้งตื่นอีกครั้ง

ผู้ชายคนนั้นป่าเถื่อนจริง ทั้งกัดทั้งกระแทก มิน่าล่ะ ร่างนี้ถึงได้เจ็บขนาดนี้

เฮ้อ!...นอนหลับๆตื่นๆจนเหงื่อแตกไปหมดแล้ว เหนียวตัวจังเลย

แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องนอนเปลือยกายไม่สวมใส่เสื้อผ้าแต่เพราะอ่อนล้าเกินกว่าจะถาม เมื่อผู้หญิงสูงวัยสองคนที่เคยเข้ามาดูแลพากันเดินเข้ามาช่วยเช็ดตัวและป้อนยาให้อีกครั้ง หลิงหลิงจึงลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย

คราวนี้มีน้ำข้าวต้มและนมอุ่นเพิ่มมาอีกด้วย หญิงสาวซึ่งเพิ่งรู้ตัวว่าหิวจนแทบกินวัวได้ทั้งตัวจึงอ้าปากกลืนทุกอย่างลงท้องอย่างตะกละตะกลาม

“ดื่มเข้าไปให้หมดเถอะนะหลิงหลิง อย่างน้อยก็ควรรักษาชีวิตเอาไว้”

“เอ่อ...” หญิงสาวที่ตื่นเต็มตาแล้วพยายามเอ่ยปากแต่ไม่รู้จะพูดถ้อยคำอย่างไร

“ป้าขอโทษที่ไม่อาจช่วยได้มากกว่านี้” หญิงสูงวัยอีกคนน้ำตาร่วงด้วยความสงสาร หลิงหลิงจึงตัดสินใจถามขึ้น

“ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น”

หญิงสูงวัยทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย

“เจ้านอนหลับข้ามวันข้ามคืนจนหลงลืมทุกอย่างไปแล้วหรือ หลิงหลิง”

“ใช่ค่ะ” หญิงสาวรีบสวมรอย

“เอาเถอะ นางคงสับสนไม่เข้าใจ ข้าจะเล่าเองก็แล้วกัน คืนวันก่อนพวกเจ้าเหล่านางรำได้ร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้เพื่อต้อนรับชาวเผ่าต่างๆที่มาถวายบรรณาการ

จู่ๆหัวหน้าเผ่าเปี้ยนก็ลุกขึ้นมาเอ่ยปากขอตัวเจ้าและเหล่านางรำชุดนั้น ซึ่งฮ่องเต้ก็ออกปากพระราชทานให้เพื่อความสัมพันธ์อันดี

จากนั้นพวกเขาก็พากันอุ้มพวกเจ้าทั้ง12คนมายังเรือนที่พักรับรอง เหตุการณ์ต่อจากนั้น เฮ้อ…” เสียงทอดถอนใจพร้อมอาการส่ายหน้าอย่างปลดปลงทำให้หลิงหลิงเดาเหตุการณ์ต่อได้ทันที

“หมายความว่า นางรำทั้ง12คนต้องพลีร่างสังเวยกามให้กับคนของเผ่าเปี้ยนหรือคะ”

แม้จะสะดุดในคำพูดจาที่แปลกไปแต่หญิงสูงวัยยังคงตอบคำถามด้วยความมีน้ำใจ

“จะว่าเช่นนั้นก็คงได้ เดิมทีคิดว่าพวกเขาคงทะนุถนอมพวกเจ้าบ้างด้วยเป็นสตรีบอบบางอ้อนแอ้นอรชร อีกทั้งแต่ละนางก็ล้วนงดงามแช่มช้อย

ไม่คิดเลยว่าพวกเขาทั้งมูมมามทั้งหยาบคาย ยามที่พวกข้าเดินเข้ามาพบเห็นแต่ภาพน่าอนาถด้วยพวกเจ้าบางคนถูกรุมล้อมจนไม่เหลือชิ้นดี”

“รุมล้อม ป่าเถื่อนมาก” หญิงสาวเผลอตวาดเสียงดัง