CHAPTER 1 เอาใจลงไปเล่น

เสียงเปียโนแผ่วเบาที่ลอยคลออยู่ในเลานจ์ของโรงแรมหรู ทำให้ปิ่นมุกต้องหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว ท่วงทำนองนั้นพาเธอย้อนกลับไปยังวันแรกที่ได้พบเขา

ค่ำคืนของงานเปิดตัวโครงการอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ เธอลูกสาวของนักธุรกิจชื่อดัง ที่จำใจต้องมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงแสนจอมปลอม สายตาเธอมองลงมาจากชั้นสอง ริมบันไดหินอ่อนสูง ผู้คนด้านล่างแต่งแต้มรอยยิ้มแสร้งท่าที แต่สำหรับเธอ มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน

“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยปิ่นมุก” ปิ่นปักเอ็ดลูกสาวไม่ว่าจะชวนมางานเลี้ยงทีไร มักเป็นแบบนี้ทุกครั้งจนเธอเองเหนื่อยที่จะว่าลูกสาว

“คุณแม่มุกไม่ชอบงานแบบนี้นี่คะ”

“ไม่ชอบก็เก็บอาการอย่าแสดงออกให้มาก เดี๋ยวแขกคนอื่นจะว่าแม่เอาได้”

ปิ่นปักแม่หม้ายไฮโซสาวถึงแม้ธุรกิจกำลังไปได้สวย แต่เธอไม่ยอมเปิดใจให้กับใครเข้ามาในชีวิต เพราะรักลูกสาวคนเดียวมากกลัวว่าจะเข้ามาทำร้ายลูกสาว ตามข่าวที่ออกตามทีวีบ่อยๆ

ปิ่นมุก หรือมีชื่อจริงว่าปรางลิษา เมธากาญจน์ อายุ 24 ปี เป็นหญิงสาวเรียบร้อย อ่อนหวานแต่เป็นคนที่เข้มแข็งมาก นิสัยอ่อนนอกแข็งใน

ใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตา ผิวขาวเนียนละเอียดราวหิมะ ดวงตากลมโตเป็นประกายแฝงความเศร้าละเมียดละไม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากเล็กแดงระเรื่ออย่างธรรมชาติ ผมยาวสลวยเป็นลอนคลื่นสีช็อกโกแลตเข้ม ทิ้งตัวนุ่มลื่นคลอเคลียไหล่อย่างอ่อนช้อย

“ไม่แน่ลูกสาวแม่อาจจะได้เจอคนที่ถูกใจ”

“มุกไม่ชอบใครทั้งนั้นค่ะ” ตั้งแต่เรียนจนเข้ามหาลัยแม่ก็ห้ามมีคนรัก เพราะกลัวว่าจะเรียนไม่จบ จนตอนนี้เรียนจบมาสองปีแล้วก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเสียที

“หรืออยากทำความรู้จักกับใครบอกแม่ได้นะ” ปิ่นปักบังคับลูกสาวมากเกินไป จนตอนนี้ควรปล่อยให้ลูกได้มีชีวิตของตัวเอง

“ไม่เอาค่ะผู้ชายหล่อๆ มักเจ้าชู้ทั้งนั้นมุกชอบผู้ชายที่เหมือนคุณพ่อค่ะ” แววตาสดใสยามที่คิดถึงผู้เป็นพ่อที่ล่วงลับไปนานหลายสิบปี

“คนรักเดียวใจเดียวก็มีเอาไว้แม่จะแนะนำให้ลูกรู้จักแล้วกัน”

“คุณปิ่นปักถึงเวลาแล้วค่ะ” ทรายแก้วเลขาคนสนิทเข้ามาตามเจ้านาย

“ลูกอยู่คนเดียวไปก่อนนะ”

“คุณแม่ไม่ต้องห่วงค่ะ” เธอมองเบื่อหน่ายไม่น้อย

มองดูผู้คนแสแสร้งไปทั่วจนสะดุดตากับชายในชุดสูทตัดพอดีตัวเดินเข้ามาในแสงไฟเหมือนพระเอกละคร ปิ่นมุกจำได้แม่นว่าธรรศชวินในตอนนั้นมองสบตาเธอขึ้นมาครู่หนึ่ง เขาไม่ได้มองเธอด้วยแววตาพิเศษอะไร แต่เธอกลับจำเขาได้ขึ้นใจตั้งแต่วินาทีแรก

ปิ่นมุกที่แม้จะเป็นสาวเพียบพร้อมแต่กลับไม่เคยมั่นใจในตัวเอง แต่ไหนแต่ไรก็ขี้เขินขี้อายเข้าสังคมไม่เป็น ไม่ได้มีเสน่ห์เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ในแวดวงธุรกิจ เธอเหมือนคนหลงทางในเมืองใหญ่ เดินเรื่อยไปตามแรงลมของความหวัง ชีวิตเธอไม่เคยมีจุดหมายอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าการจะได้มีตัวตนในสายตาใครสักคน

ธรรมศชวินลดแก้วไวน์ลงทันทีที่สบตากับสาวสวยคนนั้น เขาไม่เคยเจอหน้าหญิงสาวมาก่อน ดูแล้วอายุน่าจะยังน้อยอยู่

“คุณวินซ์จะกลับเลยไหมครับ” วศินถามเจ้านายแต่เหมือนว่าสิ่งที่เขาถามจะไม่เข้าหูเลย

“คุณวินซ์ครับ!”

“มีอะไร” เขาตอบอย่างหัวเสียเพราะกำลังจับจ้องสาวสวยคนนั้นอยู่ แต่พอหันไปอีกทีเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ทำให้เขาหงุดหงิด

“คุณวินซ์มองใครครับ”

“รู้ดี กลับก่อนเลยฉันจะไปต่อ”

“ให้ผมไปด้วยดีกว่าครับ”

“ไม่ต้อง!” เขาเห็นหญิงสาวเดินผ่านสายตาออกไปนอกโรงแรมเขาจึงรีบเดินตามออกไป

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นข้างหลัง ก่อนที่เธอจะได้หันกลับ ชายหนุ่มที่แอบมองก็ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงในสูทสีเข้มเปล่งออร่าน่าเกรงขาม ดวงตาคมกริบของเขาสบตากับเธอแน่นิ่ง ราวกับมองทะลุเข้าไปในความคิดที่เธอซ่อนเอาไว้

“เอ่อ มีอะไรคะ”

“ผมธรรศชวิน เรียกวินซ์ก็ได้ผมอยากรู้จักคนสวยได้ไหมครับ” แววตาของเขาแพรวพราวระยิบระยับตามฉบับหนุ่มเจ้าชู้ ที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ที่ระบาย

“คือ”

ปิ่นมุกทำตัวไม่ถูกเพราะเขินอาย เธอประหม่าทุกครั้งยามที่มีชายหนุ่มเข้ามาจีบ เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไร

“ผมขอรู้จักชื่อคนสวยได้ไหมครับ” เขารอคอยคำตอบอย่างใจเย็น และเลื่อนสายตามองต่ำลงไปจนเห็นเนินอกที่โผล่พ้นชุดเดรสเกาะอก ทำให้ลมหายใจของเขาติดขัด

“ปิ่นมุกค่ะ”

“คนก็สวยชื่อก็เพราะอีกว่าแต่คุณมากับใครครับ” ดูท่าทางน่าจะเป็นลูกคุณหนูบ้านไหนสักที่ งานนี้มีแต่ไฮโซเข้ามาร่วมงาน

“ขอบคุณค่ะคุณธรรศชวิน”

“เรียกห่างเหินจังเรียกว่าผมว่าวินซ์ก็ได้ หรือจะเรียกพี่วินซ์ผมไม่ขัด” เขาทำตัวสบายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด

ปิ่นมุกทำตัวไม่ถูกก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเท้า ข้างนอกอากาศเริ่มหนาวชุดที่เธอใส่วันนี้ทำให้รู้สึกหนาวขนลุก ยามที่สายลมพัดผ่านมา

เขามองหญิงสาวตัวเล็กดูท่าแล้วน่าจะหนาวจึงถอดเสื้อสูทคลุมไหล่ให้อย่างเป็นสุภาพบุรุษ ทั้งที่เขาต้องการมากกว่านั้น

“ไม่ต้องค่ะ”

“คลุมไว้ครับผมไม่หวงเสื้อ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ผมไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่ แต่ทำยังไงได้หน้าที่มันค้ำคออยู่” จู่ๆ เขาพูดออกมาสบตากับสาวน้อย ที่ทำให้เขาอยากลิ้มรส เขาไม่คิดจะจีบเธอแบบบจริงจังอยู่แล้ว

“ปิ่นมุกครับ”

“คะ”

“คุณเชื่อเรื่องรักแรกพบหรือเปล่า”

“มุกไม่เคยเจอความรักเลยไม่รู้ค่ะ” เธอยิ้มแบบเขินอายเอาผมทัดใบหู แต่ไม่รู้เลยว่าทุกอย่างเป็นแค่คารมของผู้ชายเจ้าชู้เท่านั้น

เขามองเธอด้วยแววตาจริงจังที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบไปทั้งร่าง ทั้งที่อากาศในห้องเย็นเฉียบ

“ผมอยากทำความรู้จักคุณให้มากกว่านี้” เสียงของเขานุ่มนวล ชัดถ้อยชัดคำ ไม่มีการหยอกล้อ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

ปิ่นมุกนิ่งงัน ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนคำพูดเพียงไม่กี่คำจากเขา กลับสั่นคลอนหัวใจเธอได้ถึงเพียงนี้ เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้

“คุณแน่ใจเหรอ?” เสียงของเธอเบาหวิว ไม่มั่นใจเหมือนทุกครั้ง

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มบางๆ ที่แฝงความอ่อนโยนแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน

“ผมไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย” เขาตอบ แล้วก็มองเธอนิ่งนานราวกับกำลังจดจำทุกส่วนของเธอไว้ในใจ

ในห้วงวินาทีนั้นปิ่นมุกรู้ตัวว่าบางสิ่งในหัวใจเธอเพิ่งเริ่มต้น และโลกที่เคยเงียบเหงาของเธอมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ปิ่นมุกหน้าแดงระเรื่อจนร้อนวูบไปถึงใบหู หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะหลังจากได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาจากเขา เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามรักษาท่าที

“ขะ ขอโทษนะคะ มุกควรจะกลับเข้าไปข้างใน”

เธอพูดเร็วๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวหมายจะเดินกลับไปยังห้องจัดเลี้ยง แต่เพราะส้นรองเท้าสูงกับพรมหรูใต้เท้าทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิด

ปลายเท้าสะดุดเข้ากับความต่างของพื้นระดับ ร่างของเธอเสียหลัก ทิ้งตัวไปข้างหน้าอย่างไม่มีเวลาตั้งตัว

“อ๊ะ!”

ในจังหวะนั้นเอง ธรรศชวินรีบคว้าแขนเธอไว้โดยสัญชาตญาณ แต่แรงเหวี่ยงทำให้ทั้งสองเซเข้าหากัน ร่างบางของปิ่นมุกล้มพุ่งไปข้างหน้า

ริมฝีปากของเธอก็ไปจุ๊บเข้ากับริมฝีปากของเขาอย่างจังปิ่นมุกเบิกตากว้างดวงตาของเธอสบเข้ากับแววตาตกใจของเขาในระยะประชิดสุดขีด และในวินาทีนั้นเองเขาก็ยิ้มนิดๆ อย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา

“ถ้าจะเริ่มต้นทำความรู้จักกันแบบนี้ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ”

“ยะ อย่ามาพูดเล่นนะคะ”

ปิ่นมุกดีดตัวออกมา ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นทันตาแทบอยากมุดพรมหนีให้รู้แล้วรู้รอด

“นามบัตรของผมครับติดต่อมานะผมจะรอ”

หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออก เธอกำนามบัตรของเขาไว้แน่น ก่อนจะยกขึ้นมาอ่านดวงตาเบิกกว้าง เพราะเธอเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน

ธรรศชวิน ศิวะนันทเวศน์