6“ฮึก.... อื้อ”

ฉันสบถเรียกชื่อมันไปแบบนั้นจนหน้ามันแดงกล่ำขึ้นมา โกรธกูเหรอ กูก็โกรธเหมือนกันละวะ ในเมื่อเชี่ยใส่กู กูก็จะเชี่ยใส่มึงเหมือนกัน ระยำแบบมึงก็ต้องได้แบบนี้แหละ

เพี้ยะ!

มันเดินมาตบหน้าฉันอีกรอบ แต่อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้มันตบอยู่ฝ่ายเดียว ฉันหันหน้ามองหน้ามันพลางจับแก้มตัวเองที่เจ็บปวด น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบลงมาที่แก้มทั้งสอง

“ฮึก... มึงตบกูได้ กูก็ถีบมึงได้ไอ้โรม!”

ปึกกก!

ฉันใช้ตีนยันไปที่หน้าท้องของมันจนสุดแรงจนตัวไอ้โรมเซไปติดกับประตู

“โอ๊ย! อีบัว!” มันใช้มือกุมหน้าท้องตัวเองก่อนจะเดินดุ่ม ๆเข้ามาหาฉัน

“กรี๊ดดด!” หัวของฉันถูกมันกระชากขึ้นจนสุดแรง มันจิกหัวฉันจนผมแทบจะหลุดออกจากหนังหัว ฉันเหลือบมองหน้าไอ้พญามารมัจจุราช

“มึงอยากลองดีกับกูใช่ไหม!”

“ฮึก... เสือกไม่ฆ่ากูเอง”

“'หึ' กูไม่ฆ่ามึงหรอกมันง่ายเกินไป กูจะทรมานมึงอยู่แบบนี้แหละ สะใจกูดี!”

“อร๊าย!”

ไอ้โรมกระชากตัวฉันออกมานอกห้อง กระชากออกมาทั้ง ๆ ที่ตัวของฉันถูกคลุมเพียงผ้าห่มผืนเดียว คนนับสิบหันมามองชั่วครู่ก่อนจะพากันหันหน้ากลับ

“ปล่อยกู!”

ตุบบบ!

ร่างของฉันถูกโยนลงมาที่น้ำตกขนาดหย่อม ไอ้โรมมันเท้าสะเอวขึ้นจ้องหน้าฉันตาเขม่งราวกับจะกลืนกิน

“ปากดีนักนะมึง อยู่ข้างนอกกับเมิร์คนี้แหละ!”

พอพูดถึงเมิร์คขึ้นสติของฉันก็กลับมาทันที ฉันหันไปมองเจ้าเมิร์คที่กำลังยืนจ้องหน้าฉันอยู่และเดินดุ่มเข้ามายืนข้าง ๆ ไอ้โรม

“มะ... ไม่นะ!”

“ทักทายอาหารจานโปรดหน่อยซิเมิร์ค” เขาลูบลงที่หัวเสือพลางแสยะยิ้มออกมา

“ไอ้ชั่ว มึงจะให้กูไปเป็นอาหารให้สัตว์มึงเนี้ยนะ มึงจะระยำเกินคนไปแล้วนะไอ้เดนนรก!”

“นี้มันยังไม่ได้เสี้ยวความระยำทั้งหมดของกูเลยนะ มึงอย่ารีบร้อนด่ากูซิ หึ!”

“ฮึก... ปล่อยฉันไปเถอะ ฮึก ๆ” ไม่ทันไรน้ำตาฉันก็เล็ดลอดออกมาอีกครั้งจนได้

“ไม่อ่ะ ใจเด็ดแบบมึงอยู่กับกูอีกนาน!”

“ฮึก... ใครเขาอยากอยู่กับมึง กูยอมลงนรกดีกว่าอยู่กับมึงซะอีก!”

“ที่นี่ก็นรกนะอีบัว นรกกว่าที่มึงคิดซะอีก!”

“ฮึก....” ก็ถูกของมันแหละ ที่นี่ก็ไม่ต่างจากนรกหรอก แต่มันแย่กว่านรกหลายเท่าตัว ฉันเอามือเช็ดน้ำตาแล้วจ้องหน้าเจ้าเมิร์คนั้น

ตามันค่อนข้างดุนะ และแน่นอนแหละใครบ้างวะไม่กลัวเสือ

“อาบน้ำให้เสือกู ขัดทุกซอกทุกมุมนะมึง!” อาบน้ำเหรอ ให้ตายเถอะซื้อฉันมาเพื่ออาบน้ำให้เสือเหรอ

“ไอ้ยิว มึงถอดเสื้อมึงให้อีบัวใส่ดิ” แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีจิตใต้สำนึกอยู่บ้างที่ยังหาเสื้อให้ฉันใส่

ปึกก!

ไอ้โรมโยนกางเกงขาสั้นของฉันให้มาให้ พร้อมกับเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่ของคนชื่อยิว ฉันก้มไปเก็บมันตรงโขดหิน

“ใส่แล้วอาบน้ำให้เมิร์ค เสร็จเร็วก็ได้กินข้าวเร็ว เสร็จช้าก็ได้กินข้าวช้า”

พูดจบมันก็เดินออกไปโดยไม่ได้หันกลับมามองฉันสักนิด ชีวิตบัดซบจริง ๆ ต้องมานั่งอาบน้ำให้เสือ ต้องสติหลุดแค่ไหนถึงซื้อฉันในราคาร้อยล้านมาเป็นคนดูแลสัตว์ของมัน

ฉันหันไปสบตากับเมิร์คที่จ้องหน้าตาเขม่งใส่ฉัน

“จะกินฉันเหรอ ฮึก.... เจ้านายแกฆ่าฉันเกือบตายแล้ว แกยังจะใจร้ายฆ่าฉันอีกคนหรือไง ฮึก...” มันไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วแหละ

ฉันรีบใส่เสื้อผ้าแล้วขึ้นมาจากน้ำตก พลางค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเมิร์คที่ยังคงจ้องมองฉันไปละสายตา

โฮกกกกก!

มันส่งเสียงคำรามออกมาจนฉันวิ่งโลดมาที่ประตูไม้ของกรง คนที่เฝ้าประตูหันมามองฉันทันที

“ฮือ... ใจเย็น ๆ ซิ ฉันแค่จะอาบน้ำให้แกเอง”

“เธอ เธอ!” เข้าเคาะกระจกเรียกฉัน ฉันหันไปมองคนเฝ้าประตู

“จับที่ปลอกคอคุณเมิร์คแล้วลูบหัวคุณเมิร์คเบา ๆ เขาจะยอมให้อาบ อย่าส่งเสียงดังหรือร้องครวญครางเด็ดขาด แล้วอย่าให้เหงื่อออก”

“ทะ... ทำไมละ”

“ถ้ามันได้กลิ่นเหงื่อเธอเมื่อไหร่ เธอก็เตรียมตัวตายได้เลย” “ฮ้ะ!”

“ค่อย ๆ ทำ ทำตามที่ฉันบอก จะได้กินข้าว”

“ฮึก.... อื้อ”

ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเมิร์คอีกครั้ง เดินไปอย่างสุขุมเรียบร้อยและทำตามที่นายคนเฝ้าประตูบอก เมิร์คไม่ได้จ้องหน้าฉันต่อ มันชูคอหันหน้าหนี

ฉันเริ่มตักน้ำอาบน้ำให้เมิร์คและใช้แชมพูกลิ่นหอมฟุ้งชโลมไปทั่วลำตัว ล้างทุกซอกทุกมุมเหมือนล้างรถ เมิร์คมันก็ยืนนิ่ง ๆ ซ้ำยังไม่จ้องหน้าฉันอีก

“เฮ้อ... สะอาดแล้ว หอมด้วย” ฉันใช้จมูกดมตามตัวของเมิร์คห่าง ๆ หน่อย เพราะกลัวมันจะงับหัวเอา แต่เมิร์ค.