ตอนที่ 4

“แก้มไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามเขาด้วยเสียงแห้งแหบเพราะตีบตันไปหมด ชีวิตเธอพลิกผันในชั่วไม่ทันข้ามวันเพราะวีรกรรมของพี่สาว แต่มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว เธอเลือกอะไรได้บ้างนอกเสียจาก...

“ค่ะ...แก้มจะไปอยู่ที่ไร่ส้มของพี่เคน แต่ขอให้แก้วได้ไปลาออกนจากโรงเรียนก่อนได้ไหมคะ”

“ไม่ต้อง! แก้มต้องไปกับพี่ตอนนี้เลย”



บทที่ 3

เมียไร้นาม

คำสั่งเด็ดขาดของเขาทำให้แก้มหอมอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอตั้งรับไม่ทัน หญิงสาวช้อนตามองเขาอีกครั้งและพูดปากสั่นระริก

“แก้มแค่ขอโทรไปลาออกกับผู้อำนวยการเพราะงานของแก้มยังค้างอยู่ไม่ได้เลยเหรอคะ”

“เลือกเอาว่าจะอยู่หรือไป ถ้ายังพิรี้พิไรเรื่องนี้รู้ถึงบ้านของแก้มแน่”

แก้มหอมพยักหน้าน้ำตาไหล หญิงสาวหน้าซีดเผือดเมื่อถูกพี่เขยใจร้ายบังคับและไม่ยอมท่าเดียว หญิงสาวเม้มปากแน่น

“แก้มแค่ไปอยู่ที่ไร่ของพี่เคนในฐานะเมียแทนพี่แก้ว จนกว่าพี่เคนจะตามหาพี่แก้วเจออย่างนั้นใช่ไหมคะ”

“บอกแล้วไงว่าพี่จะไม่ตามหาแก้ว แต่แก้มต้องทำหน้าที่ทุกอย่างแทนพี่สาว หน้าที่ของเมียต้องทำยังไงบ้างคิดว่าโตถึงขนาดนี้แล้วน่าจะรู้นะ”

“พี่เคนคะ...” หญิงสาวจะโต้แย้งแต่ไม่ทันมือหนาหนักที่ดึงมือของเธอให้ลุกขึ้นจากเตียง

“พี่เคน...จะไปไหนคะ” แก้มหอมถามเมื่อคีรินทร์ดึงมือเธอให้ตามเขาออกไปนอกห้อง เขาหันกลับมาและเหยียดยิ้มมีนัย

“ก็ไปที่ไร่ส้ม แก้มต้องไปกับพี่ตอนนี้ อ้อ...แล้วห้ามตุกติกหนีไปไหน ไม่อย่างนั้นเรื่องที่แก้วเอาเงินของพี่หนีไปเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ”

“แก้มไม่หนีค่ะ แต่พี่เคนต้องไม่บอกเรื่องนี้กับทางบ้านนะคะ”

“พี่ไม่รับประกันหรอกว่าต่อไปจะเป็นยังไง มันอยู่ที่แก้มว่าจะยอมเปิดปากบอกพี่เมื่อไหร่ว่าแก้วหนีไปไหน ถ้าคิดว่าปิดได้ก็ปิดไป แต่แก้มต้องยอมรับการชดใช้ความผิดแทนแก้วทุกกรณี!”

พูดจบก็เรียกพนักงานชายคนเดิมเข้ามารับกุญแจและเงินค่าห้องทั้งที่เข้าไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ คีรินทร์ขับรถออกจากโรงแรมม่านรูดโดยมีแก้มหอมนั่งไปด้วย เขาบึ่งรถออกจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าไปตามเส้นทางภาคเหนือโดยตลอดทางไม่ยอมพูดอะไรกับน้องเมียสักคำ เขาไม่อยากคิดเลยด้วยซ้ำว่าเคยมีเมียชื่อแก้มแก้ว ตอนนี้ในหัวอกของเขาเหมือนมีไฟแผดเผาและเต็มไปด้วยความรุ่มร้อนอย่างยากจะดับ ตลอดทางแก้มหอมหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะเธอกลัวว่าถ้าพี่เขยเกิดบ้าดีเดือดและเปลี่ยนใจขึ้นมาเขาอาจจะจับเธอฆ่าแล้วยัดศพใส่ถุงปุ๋ยเอาไปโยนทิ้งไว้กลางทุ่งนาที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้ แต่จนแล้วจนรอดเรื่องที่เธอจินตนาการก็ไม่เกิดขึ้นจริง มีแต่ความกังวลและความหวาดกลัวเกาะกินใจจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวเลยกระทั่งได้ยินเสียงเรียก

“แก้ม...ตื่นได้แล้ว...ตื่นสิ!”

เสียงที่ออกจะหนักและเหมือนตะคอกทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่น แก้มหอมลืมตาขึ้นมาก็ต้องรีบเอามือทั้งสองป้องสายตาไว้เพราะแสงสว่างจ้าที่มันแยงตา

“ลงจากรถได้แล้ว เรามาถึงไร่ส้มแล้วนะ”

คีรินทร์พูดอย่างขัดใจขณะที่หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวด้วยความเมื่อขบเพราะหลับในท่านั่งมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง แต่พอลดมือทั้งสองลงแก้มหอมก็พบกับภาพที่ทำให้ตื่นตาเมื่อเห็นต้นส้มนับพัน ๆ ต้นในไร่ของพี่เขย เธอเคยมาที่นี่ก่อนหน้านี้แต่ตอนนั้นไม่ได้เห็นต้นส้มที่ออกผลในไร่ ตอนเช้าแดดอ่อนส่องลงมาทำให้ภาพนั้นยิ่งดูลานตามากยิ่งขึ้น แต่เธอก็ไม่มีเวลาทอดอารมณ์กับภาพสวยงาที่เห็นเพราะเมื่อหันไปข้างรถก็เห็นพี่เขยยืนหน้าบอกบุญไม่รับ แก้มหอมจำต้องรีบลงจากรถและได้ยินเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา

“นายเคนกลับมาแล้วเหรอ ไหนบอกว่าจะไปหลายวันไงล่ะจ๊ะ”