ตอนที่ 5

เสียงหวานของหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบเดินเข้ามาพร้อมหญิงวัยกลางคน ทั้งสองแต่งตัวคล้ายกัน นั่นคือสวมเสื้อคอบัวแขนสั้นและนุ่งผ้าซิ่นลายทอสวยงาม สักครู่หญิงวัยกลางคนก็เอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวป้าเอากระเป๋าไปเก็บให้นะคะ เอ...แต่ไม่เห็นกระเป๋าเดินทางของนายเลย เห็นนายบอกว่าจะไปหาคุณแก้วที่บ้านนึกว่าไปกรุงเทพฯ หลายวันซะอีก”

“ตอนแรกก็คิดว่าหลายวันครับป้าเนียน แต่พอดีว่าผมต้องรีบกลับเพราะมีธุระด่วน”

“ค่ะ...แล้วคุณแก้วหิวหรือยังคะ เดินทางมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวป้าจะไปจัดอาหารเช้ามาให้” ป้าเนียนหันมาถามแก้มหอม แต่นางเรียกหญิงสาวว่า คุณแก้ว...นี่แสดงว่ายังไม่มีใครรู้จริง ๆ ด้วยว่าพี่สาวของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว และเพราะหน้าตาที่เหมือนกันอย่างกับแกะทำให้คิดว่าเธอคือแก้มแก้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัด คีรินทร์คิดอะไรอยู่เธอไม่รู้ แต่เขากำลังบีบคั้นและทำให้เธอต้องตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งที่เรื่องทั้งหมดเกิดจากแก้มแก้วคนเดียวแท้ๆ หญิงสาวยิ้มแต่ไม่ทันพูดอะไรคีรินทร์ก็ขัดขึ้นว่า

“ไม่เป็นไรหรอกป้าเนียน ทองรักษ์ก็เหมือนกัน ไปทำงานอย่างอื่นเถอะ ทางนี้เดี๋ยวแก้วเขาจัดการเรื่องทุกอย่างบนบ้านเอง”

เขาหันไปพูดกับหญิงสาวหน้าตาสะสวย ผมยาวดำขลับที่จ้องมองทั้งคีรินทร์และคนที่ยืนข้างๆ ไม่วางตา ชายหนุ่มดึงมือแก้มหอมเดินตามเขาเข้าไปในบ้านแล้วทองรักษ์ก็หันมาทางป้าเนียน

“แหม...ตั้งแต่นายเคนมีเมียพวกเราเลยตกกระป๋องกันไปหมด แบบนี้เขาเรียกว่ารักเมียหลงเมียใช่ไหมป้า”

“มันก็ธรรมดาแหละทองรักษ์เอ๊ย ผู้ชายมีเมียก็ต้องยกย่องให้เมียสำคัญเป็นธรรมดา ว่าแต่แกเถอะ ทำไมเวลาพูดถึงเมียนายน่ะทำหน้าทำตาให้มันดี ๆ หน่อย เดี๋ยวคุณแก้วเห็นเข้ามันจะไม่ดี”

ป้าเนียนพูดขณะจับสังเกตหลานสาวที่มาอยู่ด้วยตั้งแต่อายุสิบขวบและได้รับความเมตตาอุปการะเลี้ยงดูจากคีรินทร์ให้ช่วยงานในบ้าน นางรู้ว่าทองรักษ์คิดอะไรอยู่ หลานสาววัยยี่สิบแอบรักเจ้านายหนุ่มมานานและพยายามเข้าหาเอาอกเอาใจสารพัด แต่ดูเหมือนว่าคีรินทร์ไม่ได้คิดอะไรกับเด็กสาวที่คอยช่วยงานในบ้านมากไปกว่าความเอ็นดูในฐานะของคนที่มาอาศัยเท่านั้น แต่ทองรักษ์กลับไม่ได้คิดอย่างนั้น ยิ่งคีรินทร์แต่งงานก็ยิ่งทำให้เธอไม่พอใจทวีคูณ สักครู่หญิงสาวก็สะบัดหน้าเดินจากไป ปล่อยให้ป้าเนียนยืนส่ายหน้าพร้อมรำพึงว่า

“ทองรักษ์เอ๊ย ถ้านายเขารักเขาคงเอาแกทำเมียนานแล้ว”



บทที่ 4

พี่เขยอารมณ์ร้าย

“มาอยู่ที่นี่ไม่ได้มีอะไรสบายหรอกนะ ไม่ได้ให้มาอยู่ในฐานะเมียเฉยๆ แต่ต้องทำงานเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน!”

คีรินทร์คำรามทันทีที่เข้าไปในห้องนอนและปิดประตูลงอย่างกับว่าเขากำลังพานักโทษเข้าห้องขัง ขณะนั้นแก้เมหอมที่มือของเธอยังถูกมือหนาหนักของเขาเกาะกุมไว้ก็พยายามดึงมืออกแต่คีรินทร์กลับยิ่งบีบเอาไว้แน่น หญิงสาวนิ่วหน้าและพูดว่า

“โอ๊ย...พี่เคนปล่อยมือแก้มก่อนเถอะค่ะ แก้มเจ็บ”

“แก้มมาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของพี่ไม่ใช่เหรอ” เขาเค้นเสียงพร้อมทั้งดึงร่างน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แก้มหอมตกใจตัวสั่น เข้าก้มหน้าลงมาและกดเสียงต่ำ “เพราะฉะนั้นก็อย่าลืมทำหน้าเมียให้พี่ด้วย”

“ให้แก้มทำอย่างอื่นเถอะค่ะ พี่เคนอย่าบังคับแก้มแบบนี้เลย”

“อย่าทำเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาจะได้มั้ย พี่รู้นะว่าแก้มก็คงเหมือนแก้ว ชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกัน!”

คีรินทร์ตวาดลั่นแล้วเหวี่ยงร่างบอบบางไปบนที่นอนก่อนที่เขาจะโถมตัวเข้าใส่ แก้มหอมตกใจเมื่อถูกเขากดไว้ใต้ร่าง หญิงสาวร้องไห้ด้วยความกลัว

“แก้มก็เป็นแก้ม จะเหมือนพี่แก้วได้ไงคะ ปล่อยนะคะ พี่เคนจะถือสิทธิ์ทำอย่างนี้กับแก้มไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อตอนนี้แก้มอยู่ในฐานะเมียของพี่!”