ตอนที่ 2

“เขาเป็นอะไร?”

“เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาเมื่อปีที่แล้ว และทำให้...เขาสูญเสียความทรงจำ”

“เขาจำใครไม่ได้เลยเหรอ”

ลิลลี่ส่ายหน้า “ไม่ได้...แม้แต่พ่อแม่”

“แต่เขาจำที่นี่ได้ เขาคงยังมีความทรงจำหลงเหลืออยู่”

“เขาอาจจะนึกออกได้เล็กน้อย แต่...หมอวินิจฉัยว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ไปตลอดชีวิต”

“แล้วเธอมากับเขาได้ยังไง”

“ก็ฉันเรียนพยาบาลมานี่นา ตอนนี้ฉันเป็นพยาบาลส่วนตัวของเขา คอยดูแลเขาอยู่...ฉันดีใจด้วยนะที่เธอมีลูกแล้ว”

“ลิลลี่อย่าเพิ่งไป”

“มีอะไรเหรอ?”

“เมย์อยากคุยกับลี่ มันเป็นเรื่องสำคัญมาก เรื่องของเมย์กับธาม”

เมษยาพูดเสียงเหมือนขอร้อง ลิลลี่มองเพื่อนที่เคยสนิทสนมกันอย่างลังเลชั่วขณะก่อนหยิบนามบัตรในกระเป๋าส่งให้

“มีอะไรโทรมาหาลี่นะ”

“พรุ่งนี้เมย์จะโทรหา ขอบใจมากนะลี่”

เมษยามองตามเพื่อนสนิทที่ก้าวขึ้นรถสปอร์ตคันหรูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวน้ำตาไหล ตีบตันและตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก มันเป็นทั้งเรื่องที่น่าดีใจและเศร้าเสียใจในเวลาเดียวกัน เกิดอุบัติเหตุและทำให้ เขา จำเธอไม่ได้อย่างนั้นหรือ...แต่เธอยังจดจำเขาได้

ธนบดินทร์ ธราดล ลูกชายคนเดียวของมหาเศรษฐีระดับหมื่นล้านและผู้ชายเพียงคนเดียวที่เคยก่อร่างสร้างความหวังจะใช้ชีวิตร่วมกันกับเธอ ลูกสาวแม่ค้าจน ๆ ซึ่งถูกกีดกันจากครอบครัวของเขาและแม้แต่มารดาของเธอเองก็ยังคัดค้าน ทว่าความแตกต่างเรื่องชนชั้นไม่สามารถขวางกั้นความรักที่เขามีต่อเธอได้ ธนบดินทร์แอบคบหากับเธอแม้รู้ว่าทางบ้านตามสอดส่อง

และเมื่อกลางปีที่แล้วเขาตัดสินใจบอกเธอว่าจะพาหนีไปอยู่ด้วยกันที่ไหนสักแห่ง เมษยาหวั่นกลัว หากเธอก็ตัดสินใจที่จะจากบ้านไปใช้ชีวิตกับเขาและนัดพับกันในคืนหนึ่งของเดือนพฤษภาคม และไม่ใช่เพียงเธอจะหนีไปกับเขาในคืนนั้น ยังมีอีกอย่างที่หญิงสาวเก็บงำไว้เพื่อจะให้เขารู้เมื่อไปถึงที่หมาย ไปยังโลกใบใหม่ที่เขากับเธอวาดฝันว่าจะอยู่ด้วยกัน ว่าในเวลานั้นเธอตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว

ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงภาพฝันลอยหายไปในอากาศ ธนบดินทร์ไม่มาตามสัญญา เขาหายไปและไม่เคยติดต่อกลับมาจวบกระทั่งเธอคลอดลูกและตั้งชื่อให้ทารกเพศชายว่า พฤษภา เดือนที่เธอจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิตว่าได้เฝ้ารอคอยใครคนหนึ่งกระทั่งได้เจอเขาอีกครั้ง

Chapter 2

“เมย์...ทำไมพาลูกออกไปข้างนอกดึก ๆ ดื่นๆ เดี๋ยวพีพีก็ไม่สบายเอาหรอก”

พรรณีรีบเข้าไปรับหลานจากอ้อมกอดของเมษยาทันทีที่เธอเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้านซึ่งเป็นทาวเฮ้าส์ในซอยอันเงียบสงบ เมษยาจ้องมองมารดาที่กอดหลานตัวน้อยซึ่งยังหลับสนิทไว้แนบอกและทำท่าเหมือนจะปลอบประโลม

“โอ๋ๆๆๆ...พีพีของยาย ลูกเก่งจริงๆ ไม่ร้อง ไม่โยเยเลย แต่สงสัยว่าคืนนี้ดึก ๆ จะตาแป๋วให้ยายโอ๋จนเช้าอีกแน่...เมย์...ไม่สบายหรือเปล่าลูก”

เธอหันไปยังบุตรสาวที่เดินไปนั่งด้วยท่าทีเนือยๆ เมษยายังจ้องมองมารดาที่อุ้มหลานและก้มหน้า ไม่อาจห้ามหยดน้ำตาให้ไหลลงมาได้ พรรณีวางหลานลงในเปลก่อนหันกลับมาและเอ่ยว่า

“เมย์...ทีหลังถ้าอยากไปที่สวนสาธารณะนั่นไม่ต้องพาลูกไปด้วยหรอกนะ พีพียังเล็กมาก จะเที่ยวพาไปตากน้ำค้างกลางคืนอย่างนั้นไม่ได้”

“ค่ะแม่”

“นี่ลูกยังไม่ลืมเขาอีกหรือ?”

พรรณีเดินเข้าไปหาลูกสาวคนเดียวที่เธอเลี้ยงดูมาลำพังโดยที่พ่อของเมษยายังเป็นเรื่องที่ถูกเก็บงำไว้อย่างมิดชิดไม่ได้รับการเปิดเผย นางแค่บอกลูกว่าเลิกรากับสามีและพยายามเลี้ยงดูเมษยาอย่างดีกระทั่งเมื่อกลางปีที่แล้วพรรณีกลับต้องพบกับความเจ็บปวดในชีวิตอีกครั้งเมื่อลูกสาวเดินมาบอกในค่ำคืนที่สายฝนเริ่มโปรยปราย มันเป็นต้นฤดูฝนแสนทรมานที่ต้องรับรู้ว่าลูกของเธอตั้งครรภ์และยิ่งไปกว่านั้นคือ พ่อของเด็ก หายหน้าไปไม่ติดต่อกลับมาอีกกระทั่งพฤษภาคลอดออกมา