4

“ก็ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่เคยรู้จักกับนิ่มน ะพี่ก็เคยพูดคุยกับนิ่มมาก่อนก่อนที่พี่จะแต่งงานกับเพียง”

“แต่มันไม่เหมือนกันนะคะ เมื่อก่อนพี่เด็จพูดกับนิ่มในฐานะคนรู้จักกันแต่ต่อไปนี้ถ้านิ่มเข้ามาอยู่ที่นี่พี่เด็จก็จะต้องพูดกับน้องสาวของเพียงในฐานะของคนที่จะต้องมีความใกล้ชิดสนิทสนมกันมากกว่าคุณรู้จักทั่ว ๆ ไปถ้าพี่เด็จทำแบบนี้ได้ทุกวันก็จะเกิดความเคยชินแล้วก็จะซึมซับมันทีละนิดทีละหน่อย ต่อไปเวลาที่พี่เด็จอยู่ใกล้ชิดนิ่มก็จะได้ไม่กระดากใจไงคะ”

“นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ ถึงขนาดที่เมียพี่มาสอนให้พี่ไปพูดดีกับผู้หญิงคนอื่น ให้พี่ไปทำหวานใส่กับผู้หญิงอีกคนที่เมียพี่หามาให้อย่างนั้นเเหรอ”

“เพียงแค่แนะนำเท่านั้นค่ะ พี่เด็จอย่าเพิ่งเครียดสิคะ นี่ก็ถึงเวลานอนแล้ว เพียงคงต้องขอตัวไปนอนก่อน รู้สึกง่วงแล้วล่ะค่ะเพราะกินยาหมอแล้วก็แบบนี้ทุกทีเลยจะไม่กินก็ไม่ได้ ถ้าเกิดว่านิ่มมาถึงตามเวลาที่เพียงบอกเขาไว้ ถ้าเพียงหลับไปซะก่อนพี่เด็จก็ช่วยอยู่ต้อนรับนิ่มด้วยนะคะ”

เพียงกมลกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและเดินไปที่เตียงปล่อยให้สามีนั่งมองตามกับความครุ่นคิดที่ทำยังไงก็คิดไม่ตกว่าปัญหานี้เขาจะแก้ไขมันแบบไหนและหลังจากเที่ยงกมลหลับไปแล้วจเด็จก็ลงไปที่ห้องชั้นล่างขณะนั้นวรรณาแม่บ้านวัยกลางคนก็เดินสวนออกมาจากห้องที่อยู่ด้านในสุดพอดี

“พ่อเลี้ยง...ไม่ทราบว่าแม่เลี้ยงนอนหรือยังคะ?”

ป้าวรรณาถามจเด็จขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปข้างนอกพ่อเลี้ยงหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันกลับมาตอบว่า

“เพียงหลับไปแล้วมีอะไรเเหรอป้าวรรณ”

“ป้าจะเรียนให้แม่เลี้ยงทราบว่า ป้าเข้าไปทำความสะอาดแล้วก็จัดห้องไว้ให้น้องสาวของแม่เลี้ยงที่จะเดินทางมาคืนนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ก็ดีแล้ว...ถ้าไม่มีอะไรป้าวรรณก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ”

“เออพ่อเลี้ยงคะ”

“มีอะไรอีกหรือเปล่าครับป้าวรรณ”

“แม่เลี้ยงอาการเป็นยังไงบ้างคะ ช่วงนี้ป้าสังเกตเห็นว่าแม่เลี้ยงหน้าตาสดชื่นขึ้นสักหน่อยนึงแล้วนะคะ เห็นแบบนี้แล้วก็ยังดีใจเลยว่าแม่เลี้ยงน่ะอาจจะหายจากโรคที่เป็นในเร็ววัน ก็น่าสงสารเธอนะคะที่จะต้องต่อสู้กับโรคร้ายมาเป็นปี ๆ จะไปไหนเหมือนคนอื่นก็ไปไม่ได้ แต่ป้าคิดว่าแม่เลี้ยงโชคดีที่มีพ่อเลี้ยงเป็นสามีเพราะพ่อเลี้ยงดูแลแม่เลี้ยงอย่างดีทุกอย่างเลยล่ะค่ะ”

“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วนะครับป้าวรรณ ป้าก็อยู่กับผมมาตั้งนานน่าจะรู้ว่าผมเป็นคนนิสัยยังไง ถึงแม้ว่าเพียงจะไม่สบายแต่ผมก็ไม่คิดอยากจะเอาผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่เมียของตัวเอง ผมไม่อยากให้มีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยที่นี่ ไม่อยากจะทำให้เมียของผมต้องทุกข์ใจเหมือนที่พ่อทำให้แม่ของผมต้องทุกข์ใจมาจนถึงทุกวันนี้”

“ป้ารู้ค่ะว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนดีถึงแม้ว่าจเด็จขาด ดุดันแล้วก็ทำงานจริงจังแต่กับเรื่องครอบครัวพ่อเลี้ยงก็ไม่เคยคิดที่จะหาใครมาทัดเทียมกับแม่เลี้ยงเลย แต่ว่าเรื่องคุณพ่อของพ่อเลี้ยงป้าว่าให้อภัยท่านเถอะนะคะ เพราะตอนนี้ถึงท่านไม่ได้อยู่ที่นี่และท่านก็อายุมากแล้วเรื่องอย่างว่าก็คงจะเพลาๆ ลงบ้างแล้วล่ะค่ะ”

ป้าวันหน้าบ้านคนเก่าแก่และเป็นคนที่คอยเลี้ยงดูจเด็จมาตั้งแต่เล็กๆ กล่าวด้วยความเข้าใจพ่อเลี้ยงหนุ่มที่กำลังจะพูดต่อหากก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน

“สงสัยว่าน้องสาวของแม่เลี้ยงจะมาถึงแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวถ้ายังไงป้าจะออกไปดูนะคะ”

ป้าวรรณารีบเดินออกไป ขณะนั้นจเด็ดยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่เขากำลังใช้ความคิดและนึกถึงคำพูดของเพียงกมล คำพูดของภรรยาที่เอ่ยถึงน้องสาวอยู่ตลอดเวลา ถึงตอนนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ตกว่าถ้าได้เจอหน้านภัทสรีย์แล้วจะทำหน้ายังไง สักครู่เขาจึงเดินตามออกไปเห็นกระเป๋าเดินทาง 2 3 ใบวางอยู่ที่หน้าบ้าน ในเวลานั้นป้าวรรณาก็ยืนพูดคุยกับหญิงสาวร่างเล็กบอบบางในชุดกระโปรงสีพื้นที่ดูเรียบร้อยทั้งสองยืนคุยกันก่อนที่ป้าวรรณาจะหันกลับมาและเอ่ยว่า

“พ่อเลี้ยงคะ...คุณนิ่มน้องสาวของแม่เลี้ยงเพิ่งเดินทางมาถึงเดี๋ยวดิฉันจะยกกระเป๋าเข้าไปไว้ในห้องให้นะคะ”