3

“พี่เด็จคะ...ไม่ต้องเป็นกังวลไปเหรอกนะคะว่ามันจะมีปัญหาหรือว่ามีเรื่องอย่างอื่นที่จะทำให้พี่เด็จไม่สบายใจ เพียงขอแค่ได้เห็นหน้าลูกของพี่เด็จก่อนที่เพียงจะจากโลกนี้ไป เพียงอยากจะเห็นรอยยิ้มของพี่เด็จเวลาที่พี่ได้เห็นหน้าลูก เพียงไม่ต้องการอะไรจริงๆค่ะ”

“พี่ยังไม่ได้รับปากอะไรเลยนะ”

“แต่พี่เด็จก็ไม่คัดค้านเหมือนตอนแรก งั้นก็แสดงว่าพี่เด็จน่ะเริ่มที่จะยอมรับเรื่องนี้แล้ว...อ้อ...เพียงลืมบอกไปนะคะว่าวันนี้นิ่มเขาจะเดินทางมาที่นี่ คงจะมาถึงตอนประมาณสัก 3-4 ทุ่มได้ค่ะ”

“อะไรกัน...นี่นิ่มมึงจะมาวันนี้อย่างนั้นเเหรอ?”

“ใช่ค่ะ...ก็เพียงได้คุยกับนิ่มเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วและโชคดีมากเลยนะคะที่นิ่มยังไม่ทันได้ไปสมัครงานที่ไหนหลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็รับเกียรติบัตรเรียบร้อยแล้วด้วย นี่ถ้าเกิดว่านิ่มสมัครงานแล้วก็ได้งานทำที่กรุงเทพฯ สงสัยว่ามันจะต้องยุ่งยากมากกว่านี้แน่ ๆ เพราะพอเราคุยกันเข้าใจเพียงก็บอกให้เขาเดินทางมาหาเพียงที่นี่เลย แล้วเพียงจะให้นิ่มอยู่ที่ห้องชั้นล่างที่เพียงจัดเอาไว้ให้ด้วยค่ะ”

“เพียงทำอะไรไม่ปรึกษาพี่เลยนะ แบบนี้แล้วคนอื่นเขาจะว่ายังไง”

“เราก็ยังไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับใครสิคะ ก็ในเมื่อทุกคนก็ยังเห็นว่าพี่เด็จกับเพียงเป็นสามีภรรยา เป็นพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของปางไม้ เราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ เพียงแต่ว่าเพียงน่ะอยากให้พี่เด็จยอมรับนิ่มมาเป็นผู้หญิงอีกคนของพี่ แต่เข้าใจนะคะว่าอาจจะต้องใช้เวลาในการทำความรู้จักแล้วก็สนิทสนมกันมันก็อาจจะแปลก ๆบ้างที่ผู้ชายกับผู้หญิงที่ไม่เคยรักกันแต่ว่าจะต้องมาอยู่ด้วยกันเหมือนคนรักและจะต้องมีลูกด้วยกัน”

“สำหรับพี่มันไม่ใช่เรื่องแปลกอย่างเดียวนะแต่มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติไปมากเลยล่ะ”

“อย่ากังวลเลยนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างเพียงจะขอเป็นคนจัดการเอง เพียงรู้ว่าพี่เด็จอาจจะไม่สบายใจในตอนแรกแต่มันก็ไม่แน่เหรอกนะคะวันหนึ่งพี่เด็จอาจจะยอมรับน้องสาวของเพียงด้วยใจจริงก็ได้”

“นี่พี่ไม่เข้าใจเลยนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาจะยอมไหมให้ผู้หญิงอีกคนเข้ามาอยู่ในบ้าน ให้มานอนกับผัวตัวเองแบบนี้ ก็นี่ไงพี่ถึงได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดปกติ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจแต่ก็ลดความดุดันลงไปมาก ส่วนเพียงกมลเริ่มมีรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มแห่งความวาดหวังของเธอเองที่มีต่อสามี เธอรักเขามากถึงแม้ว่าการที่ให้น้องสาวมาอยู่กับเขามันก็ดูเป็นเรื่องที่ไม่ปกติอย่างที่จะจเด็จว่าแต่เธอคิดว่าความสุขของสามีก็คือความสุขของเธอ

“พี่เด็จคะ...พี่เด็จน่ะรับปากอะไรกับเพียงก่อนอีกสักอย่างนึงได้ไหมคะ”

“จะให้พี่รับปากเรื่องอะไร?”

“ถ้าน้องสาวของเพียงมาอยู่ที่นี่ พี่เด็จต้องให้ความเมตตาและดูแลนิ่มอย่างดีนะคะ มีอะไรพี่เด็จก็จะต้องปกป้องนิ่มในฐานะที่เขาเป็นน้องสาวของเพียง ถ้าพี่เด็จยังไม่อยากคิดว่านิ่มจะมาเป็นเมียของพี่เด็ดอีกคนหนึ่ง”

“พี่ก็มีหน้าที่ต้องดูแลทุกคนในปางไม้อยู่แล้วนี่ เรื่องนี้เพียงไม่ต้องบอกพี่ก็ได้นะ”

“มันไม่เหมือนกันนะคะ การดูแลคนงาน แม่บ้านกับเด็กๆ ที่ช่วยเหลืออยู่ในบ้าน ในปางไม้เนี่ย ทุกคนจะต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของพี่เด็จเพราะพี่เด็จเป็นพ่อเลี้ยงของที่นี่ แต่สำหรับนิ่มเขามาอยู่ในบ้านในฐานะน้องสาวของเพียงและที่สำคัญเขาก็เป็นคนสำคัญสำหรับพี่เด็จอีกคนด้วย เพียงแค่อยากให้พี่เด็จน่ะอ่อนหวานกับเขาเหมือนที่พี่เดชอ่อนหวานกับเพียงแบบนี้ไงคะ”

“พี่ก็คุยดีกับทุกคนแต่เรื่องความอ่อนหวานพี่ขอเอาไว้ให้เมียของพี่คนเดียวจะได้ไหม” จเด็จยังพูดแบบเลี่ยงๆ และทำให้เพียงกมลถอนหายใจเบา ๆ เธอรู้ว่าสามีของเธอเป็นคนทิฐิและดื้อรั้นมากขนาดไหน แต่เธอพยายามที่จะปลดเปลื้องกำแพงที่เขาก่อขึ้นในตอนนี้ให้มันค่อยๆพังทลายลงไปทีละน้อยเธอต้องทำให้เด็กยอมรับนภัทสรีย์น้องสาวของเธอให้ได้

“เอาเถอะค่ะพี่เด็จน่ะอยากจะให้มันเป็นยังไงก็แล้วแต่พี่เด็กเถอะนะคะเพียงแต่อันนี้เป็นคำขอร้องจากเพียงที่อยากจะให้พี่เด่นพูดหวานๆกับนิ่มเขาสักหน่อยเขาจะได้รู้สึกดีไงคะเวลาที่อยู่กับผู้ชายที่เขายังไม่สนิทสนมแล้วก็คุ้นเคย”