๓.๒ เธอไม่มีสิทธิ์ใกล้ใคร

เวลาผ่านไปนานหลายนาที แต่ดูเหมือนว่าคนจูบและคนถูกจูบจะไม่มีใครสนใจ ทุกอย่างคงเดินหน้าไปตามครรลอง หากว่าไม่มีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

“ทำอะไรกันน่ะ”

กลิ่นจันทร์สะดุ้งวาบ สติสัมปชัญญะแล่นกลับเข้ามาในสมอง มือเล็กยกขึ้นผลักร่างสูงออกห่าง และกำลังจะวิ่งไปหาอิงดาว แต่กลับถูกมือใหญ่ฉุดข้อมือเล็กและจับไว้แน่น

“อิง!”

“คุณเป็นใคร ปล่อยเพื่อนอิงนะ” เสียงของอิงดาวเหมือนจะไม่มั่นคงนัก เมื่อเผชิญหน้ากับนภัทรแบบเต็มๆ ความดุดันที่ส่งผ่านสายตาคู่นั้นมาก็ส่วนหนึ่ง แต่ความหล่อแบบโคตรๆ ของเขาต่างหากที่ทำให้เธอพลอยสะท้านไปด้วย

“จะให้ฉันตอบเอง หรือเธอจะบอกเพื่อนเธอว่าฉันเป็นใคร” นภัทรหันมาถามคนที่ยืนหน้าแดงและตัวสั่นอยู่ข้างๆ

“…” กลิ่นจันทร์ได้แต่ส่ายหน้าดิก สายตาเต็มไปด้วยความสับสนระคนอับอาย

“เอาไว้ถามกับกลิ่นจันทร์เอาเองก็แล้วกันว่าผมเป็นใคร อ้อ...คุณก็เห็นแล้วนะว่าเมื่อกี้ผมทำอะไรกับกลิ่นจันทร์บ้าง หวังว่าคุณคงไม่โง่พอจะเชื่อ ถ้ากลิ่นจันทร์บอกว่าผมเป็นแค่พี่ชายหรือคนรู้จัก แต่เอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องที่จะต้องทำต่อกับเพื่อนของคุณ”

พูดแค่นั้น นภัทรก็จูงมือกลิ่นจันทร์ออกไปจากตรงนั้น ท่ามกลางสายตาและความตกตะลึงของอิงดาวที่ยังตั้งตัวไม่ติดนัก สาวน้อยพยายามจะบิดมือออกพร้อมกับเอ่ยขอร้องคนใจร้าย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีความปรานีให้เธอเลย

“ปล่อยค่ะ ปล่อยไผ่ก่อน”

“ปล่อยเธอไปร่านกับผู้ชายคนอื่นต่อน่ะเหรอ”

“ไผ่ไม่ได้ทำแบบนั้น ไผ่แค่มาติวหนังสือ อีกอย่างที่นี่ก็เป็นมหาวิทยาลัย คุณไนท์อย่าทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับสถานที่เลยนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปติวกับฉัน ไปติวบนเตียงด้วยกัน ฉันจะติวให้แบบถึงอกถึงใจทีเดียว”

“คุณไนท์!”

“เลิกเรียกชื่อฉันซะที รำคาญว่ะ”

“ถ้ารำคาญก็อย่ามายุ่งกับไผ่สิคะ”

“ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นคนเสนอตัวให้ฉันเอง แล้วฉันก็ยังไม่ได้เธอสักครั้ง หรือจะให้ฉันกลับไปเล่นงานพี่ชายเธอต่อดี จะเอามั้ยแบบนั้น” เขาพูดเหมือนขู่แต่กลิ่นจันทร์รู้ดีว่าคนอย่างนภัทรไม่ใช่คนที่ชอบขู่ใครเล่นๆ

“ไม่นะคะ อย่าทำอะไรพี่ป้องอีกเลย ไผ่ขอร้อง...”

“งั้นก็เลิกโวยวาย เลิกทำตัวน่ารำคาญ แล้วไปกับฉัน”

“ไผ่ขอเวลาก่อนได้มั้ยคะ ไผ่กำลังจะสอบ” คราวนี้กลิ่นจันทร์ใช้เหตุผลเรื่องการเรียนมาต่อรองกับเขา และแอบหวังว่าเขาจะเมตตาบ้าง

“ฉันให้เวลาเธอมามากพอแล้วกลิ่นจันทร์ ไปเก็บของซะ หรือจะทิ้งมันไว้นั่น”

ขอบตาของกลิ่นจันทร์ร้อนผ่าว มองหน้าคนใจร้ายอย่างตัดพ้อ แต่ถึงกระนั้นสิ่งเดียวที่เธอเห็นจากใบหน้าแสนกระด้างของเขาก็คือความเย็นชา เธอรู้ดีว่าต่อให้เธอก้มลงกราบกรานแทบเท้า คนอย่างเขาก็คงไม่เห็นใจเธอ ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือ เดินกลับไปหาเวธัส เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเดินจากมา โดยที่เวธัสได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจนัก

รถยุโรปคันหรูแล่นมาจอดยังหน้าบ้านหลังใหญ่โตที่สวยงามโดดเด่นกว่าบ้านหลังอื่นๆ ในย่านนี้ จนสามารถเรียกได้เต็มปากเต็มคำ ว่านี่คือ ‘คฤหาสน์’ ดีๆ นี่เอง

กลิ่นจันทร์ยังนั่งนิ่งอยู่ภายในรถ แม้ว่าคนขับจะเปิดประตูลงไปนานแล้วก็ตาม เธอไม่ได้ตื่นเต้นกับความโอ่อ่าสวยงามของสิ่งปลูกสร้างตรงหน้าสักนิด แต่ที่ทำให้เธอยังคงนั่งเป็นหุ่นอยู่ตอนนี้ ก็คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองต่างหาก

“ลงมาได้แล้ว” เสียงห้วนๆ ดุๆ ดังขึ้นหลังจากเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่ร่างบางนั่งอยู่

“ไผ่ยังไม่พร้อม” เจ้าของดวงหน้าหวานใสยังยืนยันคำเดิม แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะปรานีหรือเห็นใจก็ตาม

“ฉันสามารถทำให้เธอพร้อมได้ รับรองว่าเธอจะพร้อมยิ่งกว่าพร้อมทั้งที่ยังมีเสื้อผ้าติดตัว หรือถ้าไม่เชื่อจะพิสูจน์กันในรถตอนนี้เลยก็ได้”

ร่างสูงโน้มตัวลงไป ยื่นหน้าฉกวูบเข้าไปเหมือนจะจูบ ทำให้ตาคู่สวยเบิกกว้าง รีบเบี่ยงหน้าหนี ยกมือดันไหล่หนาออกห่างและร้องห้ามเสียงหลง

“อย่านะคะ!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลงมา อย่าอ้อยส้อยให้ฉันต้องเรียกซ้ำ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเธอบนรถนี่ละ และรับรองว่ารอบนี้จะไม่มีใครมาขัดจังหวะแน่”

“คุณไนท์ก็ดีแต่ขู่”

“ถ้าเธอรู้จักฉันดี เธอจะรู้ว่าฉันไม่ได้ดีแต่ขู่”

“งั้นก็ถอยไปสิคะ คุณยืนขวางอยู่แบบนี้ ไผ่จะลงได้ยังไง”

“ก็ให้ฉันอุ้มลงไง”

ว่าแล้วมือใหญ่ก็จัดการปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย แล้วช้อนอุ้มเอาร่างเล็กขึ้นไว้ในวงแขนอย่างง่ายดาย ราวกับเธอเป็นตุ๊กตาที่ไร้น้ำหนัก ท่ามกลางการดิ้นรนและโวยวายเบาๆ ของคนถูกอุ้ม

“ปล่อยนะคะคุณไนท์ ไผ่เดินเองได้”

“ไม่ปล่อย ขืนปล่อยให้เธอเดินเอง ฉันคงหมดอารมณ์ก่อนพอดี เธอไม่รู้เหรอว่าฉันขึ้นตั้งแต่จูบเธอในห้องน้ำแล้ว”

คราวนี้กลิ่นจันทร์เลิกโวยวาย ได้แต่หน้าแดงซ่านด้วยความเขินปนกระดาก ทำไมเธอจะไม่รู้ ในเมื่อตอนที่เธอถูกเขาจูบ เขาบดเบียดความใหญ่โตแข็งแกร่งเข้าใส่ทั้งต้นขาและหน้าท้องของเธออย่างจงใจ จนเลือดสาวในกายร้อนรุ่มไปหมด

“กลับมาแล้วเหรอครับคุณไนท์”

เสียงเสียงนั้นเป็นเสียงของชายวัยกลางคน แต่งตัวด้วยชุดสุภาพ หน้าตาดูใจดี แต่มีมาดที่เคร่งขรึม แต่กระนั้นสายตาที่มองมายังเจ้านายซึ่งอุ้มสาวน้อยเข้ามาในบ้าน ก็ยังฉายแววประหลาดใจออกมาให้เห็น ทำให้กลิ่นจันทร์ต้องก้มหน้างุด โดยใช้อกแกร่งเป็นที่กำบังสายตาของคนสูงวัย

“ครับคุณกำพล ผมต้องการความเป็นส่วนตัวจนถึงเช้า อย่าให้ใครขึ้นไปรบกวนนะ”

“ทราบแล้วครับ” กำพลก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้และแสดงความเคารพ จากนั้นก็ถอยห่างออกไป ปล่อยให้เจ้านายมีความเป็นส่วนตัวอย่างที่เขาต้องการ

นภัทรอุ้มกลิ่นจันทร์เข้ามาถึงในห้องนอนตัวเอง จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงเต็มแรง จนร่างบางกระเด้งกระดอน เหมือนไม่แยแสว่าเธอจะเจ็บบ้างหรือเปล่า ซึ่งกลิ่นจันทร์ได้แต่มองเขาอย่างตัดพ้อ

“ไปอาบน้ำ ฉันให้เวลาสิบนาที” คนใจร้ายออกคำสั่งทันที ในขณะที่กลิ่นจันทร์กำลังพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

“ไผ่เพิ่งอาบก่อนจะออกมาติวนะคะ”

“แต่เธอใกล้ชิดผู้ชายคนอื่นแล้ว ฉันไม่อยากได้กลิ่นของผู้ชายคนไหนบนตัวเธอ”

“ไผ่ไม่ได้ใกล้ชิดกับพี่เว ถึงขนาดที่กลิ่นของพี่เวจะติดตัวไผ่นะคะ” สาวน้อยตอบโต้อย่างกล้าๆ กลัวๆ ด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะนั่งติวกับเวธัส แต่ก็ไม่ได้นั่งใกล้กันขนาดจะมีกลิ่นของเวธัสติดมา และถ้าจะมีกลิ่นอื่นที่ไม่ใช่กลิ่นเสื้อผ้า กลิ่นแป้ง กลิ่นแชมพูของเธอ ก็มีแต่กลิ่นโคโลญราคาแพง ซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของคนที่กำลังยืนสั่งเธออยู่ตอนนี้นั่นแหละ เพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดเธอมากกว่าผู้ชายคนไหน เขาไม่รู้ตัวบ้างหรือไง

“แสดงว่าเธอคิดว่าตัวเองสะอาดพอจะ ‘เอา’ กับฉันตอนนี้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” กลิ่นจันทร์รีบปฏิเสธ ที่เธอเถียงเขาเมื่อกี้ก็เพื่อจะอธิบายว่า เธอไม่ใช่คนใจง่ายหรือปล่อยตัวกับใครขนาดนั้น แต่ไม่ได้หมายความแบบที่เขากำลังพูดเสียหน่อย

“งั้นก็ไปอาบซะให้เรียบร้อย ขัดสีทุกซอกทุกมุม แล้วก็ไม่ต้องใส่อะไรออกมาล่ะ ฉันไม่อยากเสียเวลาถอด แต่ถ้ายังยืนยันว่าจะไม่อาบ ฉันก็จะจัดการเธอเดี๋ยวนี้เลย”

คราวนี้ร่างบางตวัดขาลงจากเตียงอย่างลนลาน แม้จะไม่ได้อยากอาบน้ำ เพราะเพิ่งอาบมาเมื่อไม่ถึงสามชั่วโมงดี แต่มันคือการประวิงเวลาที่ดีที่สุดในเวลานี้

ลงจากเตียงได้ ก็ไปยืนละล้าละลังอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เพราะไม่รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน เธออยากได้ผ้าเช็ดตัว ผ้าขนหนู และเสื้อคลุมสักตัว

“หาอะไร” เสียงทุ้มดังอยู่ข้างๆ หู ร่างสูงขยับมายืนซ้อนหลังและยืนจนชิด ทำให้กลิ่นจันทร์สะดุ้งเล็กน้อย

“อุ๊ย!”

“ขวัญอ่อนจริง ฉันถามว่าหาอะไร”

“อยากได้ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมค่ะ”

“อยู่ในห้องน้ำ”

พอรู้คำตอบกลิ่นจันทร์ก็เตรียมจะผละหนี แต่ก็ช้ากว่าอ้อมแขนแข็งแรงที่รวบเอวเล็กไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับฝังจมูกลงบนซอกคอระหง