ตอนที่ 3 นางฟ้าสถาปัตย์ （1）

เชอร์รีนเดินลงมาทานข้าวเช้าพร้อมกับแต่งชุดนักศึกษาเพื่อไปมหาวิทยาลัย เธอคิดว่าอย่างน้อยก็ขอเรียนให้จบเพื่อจะได้มีวุฒิ หากเจ้าพ่อเบื่อเธอแล้วเขี่ยเธอทิ้งเธอก็จะได้ไม่ลำบากมาก หญิงสาวเริ่มปลงตกกับชีวิตมากขึ้นและเริ่มยอมรับการใช้ชีวิตที่นี่ได้เยอะขึ้น 

“เชอร์รีน อรุณสวัสดิ์ครับ” น้ำเสียงแสนสุภาพอ่อนโยนเรียกเธออย่างดีใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มสดใสของเธอ รอยแผลตามตัวเริ่มไม่ค่อยมีให้เห็นเพราะถูกเอาใจใส่อย่างดีจากวาคิน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณวาคิน” เธอยิ้มให้เขาแล้วปรายตามองวายุเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยทักทายเขาเช่นกัน รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มของคนงามทำเอาคนอบอุ่นแบบเขาหัวใจสั่นไหว

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณวายุ” เธอทักทายลูกชายคนเล็กของบ้านตามมารยาทแต่เขากลับหลบตาเธออย่างเห็นได้ชัด ช่างเถอะ เธอก็ไม่ได้หวังให้เขามาญาติดีด้วยอยู่แล้ว 

วาคินขอตัวไปเรียนก่อน เพราะมหาลัยที่เขาเรียนอยู่ค่อนข้างไกล และเชอร์รีนจะลุกตามไป เธอคิดว่าจะเดินทางไปมหาลัยโดยให้คนขับรถของที่บ้านให้ไปส่ง ขณะที่เธอยืนรอคนขับรถของที่บ้าน

รถปอร์เช่สีดำคันหรูก็ถูกขับมาจอดต่อหน้าเธอ คนขับลดกระจกลงแล้วมองหน้าเชอร์รีน "คุณวายุ" เชอร์รีนอุทานออกมาเบาๆ

แล้วเขาก็เรียกเธอขึ้นรถ ด้วยท่าทีกึ่งรับกึ่งสู้

“ขึ้นมา” เขาพูดแค่นั้น น้ำเสียงเจือไปด้วยการออกคำสั่ง เชอร์รีนที่กำลังเลิ่กลั่กหันซ้ายหันขวาไปมา ไม่คิดว่าเขาจะคุยกับเธอด้วยซ้ำ

เชอร์รีนชี้ไปที่ตัวเอง แล้วคนบนรถก็มองมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“เธอนั่นแหละจะมีใครอีกว่ะ บอกให้ขึ้นมาไง ไปเรียนด้วยกัน”

เขาเริ่มทำคิ้วขมวดอารมณ์เสียใส่คนตัวเล็กในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นจะว่าไงดีล่ะ มันสั้นมากและความขาวของเธอมันทะลุออกมาจนคนมองแอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

เธอก็เริ่มกลัวน้ำเสียงของวายุจนต้องขึ้นรถมากับเขาแบบเสียไม่ได้

ระหว่างทางเขาก็ไม่ได้พูดอะไร และเธอก็คิดในใจว่าเขารังเกียจเธอแล้วทำไมถึงยังให้เธอติดรถมานะ

“ฉันแค่ประหยัดน้ำมันต่างหาก แค่ให้เธอติดรถมา อย่าหลงดีใจจนเหลิงล่ะ” เขาพูดดักทางสิ่งที่เชอร์รีนกำลังคิดอยู่ในใจจนหมด

“ค่า ค่า ฉันรู้ตัวดี” เธอตอบเขาแบบยานคางใจหนึ่งก็อยากกวนโมโหเขา แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากถูกเกลียด

“เธอเรียนสถาปัตย์สินะ” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา

“ใช่ค่ะ คุณรู้ได้ยังไงคะ” เธอถามแบบสงสัย ดวงตากลมโตที่มันโตเกินใบหน้าไปมาฉายแววอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กน้อย ทำเอาวายุที่เหลือบมามองเธอแอบใจเต้น

“ป๊าก็สืบมาหมดแหละ คนอย่างเขาถ้าจะพาใครสักคนเข้าบ้านเขาก็ต้องรู้ทุกอย่าง” เขาพูดอย่างมีเหตุผลและฟังดูจากน้ำเสียง เหมือนเขาจะชื่นชมผู้เป็นพ่ออย่างเห็นได้ชัด

“แล้วคุณวายุเรียนคณะอะไรคะ” เชอร์รีนถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เธอไม่ค่อยอยากพูดถึงเจ้าพ่อเท่าไหร่ เพราะเขาค่อนข้างเป็นแผลในใจสำหรับเธอ

“เศรษฐศาสตร์” เขาตอบมาแค่นั้น อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกเรียน แต่ช่างเถอะถามเยอะเดี๋ยวโดนรำคาญอีก

“อยู่มหาลัยก็ทำตัวให้มันดีๆ ล่ะ อย่าหลุดพูดเรื่องของที่บ้านเด็ดขาดถ้าอยากเรียนดีๆ” เขาพูดย้ำเรื่องที่เธอพอจะรู้อยู่แล้ว

“เข้าใจแล้วค่ะ” เชอร์รีนตอบเขาอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่อยากขัดใจเจ้าเจนสอง นี่เท่าไหร่นัก