ตอนที่ 1 วาคิน （6）

เชอร์รีนเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ คนหนึ่ง การตกผู้ชายสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเชอร์รีนแค่ต้องการใครสักคนที่คอยเป็นที่พักใจให้เธอเท่านั้นเอง

เมื่อรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อบอุ่น เธอแค่คิดอยากจะพึ่งพารอยยิ้มแสนอบอุ่นนั่น อย่างน้อยก็แค่ในช่วงเวลาเลวร้ายในบ้านหลังนี้

มือใหญ่ค่อยๆ ทายาให้เธออย่างเบามือ และเลื่อนลงมาต่ำเรื่อยๆ ยิ่งลงมาถึงส่วนใต้ร่มผ้าก็ยิ่งเผยให้เห็นร่องรอยที่ถูกทารุณ เขาสงสารเธอจับใจ และเถียงไม่ได้ว่าเมื่อคืนเสียงกรีดร้องของเธอยังดังก้องหู และดังไปทุกส่วนของโสตปราสาทของเขา

อึก…เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อเธอเปิดเสื้อออกทั้งหมด เผยให้เห็นบราเซียลายลูกไม้สีดำ ตอนนี้รอยแดงของเธอมันไม่ได้ดึงดูดสายตาเขามากกว่าสองเต้าใหญ่ยักษ์ที่กำลังล่อสายตาคู่นั้นของเขา

ความอยากแล่นผ่านสายตาทะลุเข้าไปยังกึ่งกลางร่างกาย ปลุกเร้าความเป็นชายอย่างไม่น่าเชื่อ เธอขาวและสวย เธอน่ากินไปทั้งตัวแม้ร่างกายจะบอบช้ำ และแดงไปหมด

เขารีบสลัดความต้องการของตัวเองทิ้งเมื่อร่างเล็กเริ่มหน้าแดงกับการจ้องมองของเขาไม่วางตา และเขาก็หลบสายตาลงนิดหน่อย ค่อยๆ ใช่มือป้ายยาแล้วทาเบาๆ ตามรอยแดงมากมาย

อ๊ะ∼ เสียงร้องครางของแม่เลี้ยงทำให้เขาตื่นตัวขึ้นอีกครั้งแต่เขาก็ต้องรีบพยายามข่มตัวเองและทายาให้เร็วที่สุด

“เจ็บหรือเปล่าครับ”

เขาถามทั้งที่มือยังสั่น แถมใจตอนนี้ก็สั่นมากกับใบหน้าสวยๆ และหุ่นยั่วอารมณ์นี่

“นิดหน่อยค่ะ เอ่อ คุณวาคินคะ ถ้าคุณไม่สะดวกฉันทาเองก็ได้นะคะ”

เธอมองหน้าเขาที่กำลังพยายามข่มตัวเองอย่างทรมาน มองแล้วเธอก็อดสงสารเขาไม่ได้จึงถามออกไปแบบนั้น

“ให้ผมทำเถอะครับ”

สีหน้าของเขารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด จริงๆ เขาไม่ใช่คนทำร้ายเธอ แต่เขากลับรู้สึกผิดแทนผู้เป็นพ่อเสียเต็มประดา

“งั้นข้างหลังค่ะ” เชอร์รีนถอดเสื้อออกเผยให้เห็นรอยเต็มหลังไปหมด

“พระเจ้า เชอร์รีน” เขาเอ่ยชื่อเธอพลางตกใจกับร่องรอยเต็มหลังของเธอ

น้ำเสียงของวาคินเจือไปด้วยความสงสาร ความเวทนา และความหื่นกระหายของชายหนุ่ม

ถึงแม้ตัวจะมีแต่รอยแดง แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าแม่เลี้ยงของเขาคนนี้น่ากินไปทั้งตัว

***