ตอนที่ 1 วาคิน （1）

“พ่อจะขายเชอร์รีนให้คนน่ากลัวแบบนั้นจริงๆ หรือคะ”

หญิงสาวพูดพร้อมกับจ้องมองไปยังดวงตาผู้เป็นพ่อที่เมาจนแทบประคองตัวเองไม่อยู่ ทั้งๆ ที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อดถามออกไปให้รู้แล้วรู้รอดไม่ได้ กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องแอบร้องไห้เพราะการกระทำของพ่อ ที่มักตบตีแม่และเธอเสมอ

“มึงจะถามในเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไมว่ะ รำคาญฉิบหาย พวกมึงสองคนแม่ลูกทำตัวน่ารำคาญพอกันเลย”

เขาด่าเธอแล้วพาลไปหาแม่ ซึ่งเธอรู้ดีว่าถ้าต่อปากต่อคำอาจจะไม่จบง่ายๆ และลงท้ายด้วยการที่แม่โดนตบตีแทนเธอ เชอร์รีนจึงเลือกที่จะกลืนคำพูดและความรู้สึกขมขื่นลงคอแล้วเงียบ

เชอร์รีนนั่งเก็บข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดยัดลงกระเป๋าและยอมรับชะตากรรมของตนเองพลางถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนแม่ของเธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาหา

“เชอร์”

น้ำเสียงของหญิงสูงอายุ กับแววตาที่มองมายังลูกสาวแล้วน้ำตาเอ่อ น่าสงสารจับใจ หญิงสาวจึงมักจะทำตัวเข้มแข็งเสมอเพื่อให้แม่ไม่ต้องคิดมากและกังวล นิสัยเข้มแข็งมันเลยติดตัวเชอร์รีนมาอย่างไม่ยากนัก

"แม่ไม่ต้องคิดมาก หนูอยู่ได้ แล้วหนูจะมาเยี่ยมแม่นะคะ"

เชอร์รีนพูดปลอบคนเป็นแม่อย่างใจเย็น กัดเม้มริมฝีปากกลั้นน้ำตาไว้สุดใจ ถ้าเธอร้องแม่ต้องรู้สึกผิดอีกมากแน่ๆ เธอต้องอดทนไว้

เชอร์รีนลาแม่มาด้วยท่าทางสบายๆ แต่ในใจกลับหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมากดทับ ร่างเล็กพาตัวเองมาขึ้นรถที่เจ้าพ่อเอามาจอดรอรับ เป็นรถหรูมองยังไงก็ดูรู้ว่าหรู ขนาดไม่มีความรู้เรื่องรถมากนักหญิงสาวก็พอจะเดาออก

เมื่อเธอหอบกระเป๋าเข้าไปในบ้านเขา คนที่ยืนต้อนรับอยู่ก็คือลูกชายของเขาทั้งสองคน เพราะเจ้าพ่อเขาไม่ใช่คนที่จะมาทำเรื่องอะไรหยุมหยิมแบบนี้ เขาคือเจ้าพ่อ และเขาให้เธอเรียกเขาแบบนั้นแม้ว่าเธอจะเป็นเมียตกแต่งของเขาแล้วก็ตาม

“สวัสดีครับผมชื่อ วาคิน แล้วนั่นก็วายุ น้องชายของผม”