7 สับสน

"เมื่อกี้ยังทำเหมือนต้องการหนูอยู่เลย พอน้ำแตกก็จะแยกทางแล้วเหรอ" เพลลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของคาไลน์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังแสดงท่าทีไม่พอใจที่โดนเธอเมินใส่จนถึงขั้นเดินตามเธอมาถึงห้องนอน

"ผมจะนอนเป็นเพื่อนจนกว่าคุณหนูจะหลับ แต่พรุ่งนี้เช้าคงตื่นมาไม่เจอผมนะครับ"

"แบบนั้นก็ได้ถ้าคาไลน์กลัวพ่อเห็น" เด็กสาวลอบยิ้มมุมปากอย่างพอใจ พร้อมคลายมือออกจากข้อมือของชายหนุ่ม แล้วคลานเข่าเข้าไปใกล้ๆ ยืดตัวขึ้นจนใบหน้าเสมอกัน

"ทำอะไรครับ" คาไลน์เอ่ยถามเสียงเข้มเมื่อเพลลินเลื่อนใบหน้าเข้ามาซุกไซ้ลำคอ เรียวลิ้นอุ่นดูดดุนเบาๆสลับกับขบเม้มจนเขารู้สึกเจ็บแปลบ

"แค่ทำสัญลักษณ์ไว้ว่าหนูวิ่งมาถึงตรงนี้แล้ว"

"ผมไม่เข้าใจ?"

"หนูวิ่งตามคาไลน์มาตั้งแต่เด็กระหว่างทางก็ต้องทำสัญลักษณ์ไว้บ้างสิ เผื่อวันไหนเหนื่อยจนไม่อยากวิ่งตามแล้วจะได้หาทางกลับถูก"

"ผมไม่เคยขอให้ใครวิ่งตาม" เขาดันตัวเด็กสาวออกห่าง พร้อมยื่นมือเข้าไปจับปลายผมของเธอเบาๆ "แต่คุณหนูคิดว่าเหยื่อที่วิ่งหลงทางเข้ามาในถ้ำเสือแล้วมันจะปล่อยเหยื่อให้หนีไปง่ายๆเหรอครับ?"

"หมายความว่ายังไง? ถึงไม่รักหนูแต่ก็ไม่ยอมปล่อยหนูไปเหรอ?" การกระทำและคำพูดที่สวนทางกันของคาไลน์ยิ่งสร้างความสับสนให้เพลลินมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่ปฏิเสธความรักของเธอมาตลอดแต่กลับทำเหมือนไม่อยากปล่อยเธอไปเมื่อเธอตั้งท่าจะตีตัวออกห่าง ความย้อนแย้งของเขามันทำให้เธอจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

"กำลังเล่นกับความรู้สึกของหนูเหรอ? ตอนแรกบอกว่าไม่เคยชอบหนูในเชิงชู้สาว แต่ก็ยอมจูบกับหนู ยอมทำเรื่องแบบนั้นด้วยกัน พอหนูบอกว่าจะหยุดวิ่งตามก็ทำเหมือนจะไม่ยอมปล่อยหนูไป ตกลงตอนนี้หนูหรือคาไลน์กันแน่ที่สับสน"

"..." คาไลน์ลูบหน้าตัวเองเบาๆเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป

"ชอบหนูเหรอ? แต่พยายามหลอกตัวเองว่าไม่ชอบใช่ไหม? ถ้าคาไลน์เห็นหนูเป็นลูกสาวของเจ้านายคงไม่กล้าทำเรื่องแบบนั้นกับหนูหรอก"

"แค่คำพูดของคนเมาอย่าใส่ใจเลยครับ"

"..." เพลลินกอดอกมองตามไปในตอนที่คาไลน์เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เธอถอนหายใจเบาๆแล้วล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียง

"เดาความรู้สึกของคาไลน์นี่ยากกว่าถอดสแควรูทอีกแฮะ" เพราะคาไลน์เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งเธอจึงไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆแล้วเขารู้สึกอย่างไรกันแน่ ทุกครั้งที่คิดว่าความรู้สึกของเขาและเธอตรงกันเขาก็จะทำลายความคิดนั้นด้วยการแสดงออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น

"เอ๋! หรือจะเป็นเหมือนพระเอกนิยายที่ปากไม่ตรงกับใจ ทำเหมือนไม่เห็นค่าแต่พอจะเสียไปก็หาทางรั้งไว้" เด็กสาวดีดตัวลุกขึ้นพลางทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะตบหน้าผากเบาๆอย่างคิดไม่ตก "ถ้าความรู้สึกของคนเรามันเดาง่ายเหมือนสมการบวกลบก็คงจะดี"

เธอสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดวุ่นวายออกจากสมอง ก่อนจะเหวี่ยงขาลงจากเตียงแล้วเดินตามคาไลน์เข้าไปในห้องน้ำ

@วันต่อมา

เฮ้อ~

เสียงถอนหายใจหนักๆของพารันทำให้ผู้เป็นภรรยาอย่างพัดชาที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากต้องเบนสายตาไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เป็นอะไร?"

"ทำไมเพลลินกับไอ้คาไลน์ยังไม่ลงมากินข้าว ขึ้นไปตามสองคนนั้นให้ลงมากินข้าวหน่อย" พารันไม่ได้ตอบคำถามของพัดชาตรงๆแต่หันไปออกคำสั่งกับแม่บ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆแทน

"เดี๋ยวผมไปตามเอง" เพทายโพล่งขึ้นเสียงเรียบ วางช้อนที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากลงแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง หันหลังเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารทันที โดยมีสายตาของพารันมองตามไป

ปัง! ปัง! ปัง!

"อื้อ~" เสียงทุบประตูจากทางด้านนอกช่วยปลุกให้เพลลินที่นอนหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เธอขยี้ตาเบาๆพลางปิดปากหาวหวอดๆ แล้วค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคาไลน์ ตะโกนถามเสียงแหบพร่า

"ใครคะ~"

"ถ้าไม่อยากให้พ่อขึ้นมาตามเองก็รีบเปิดประตู" เด็กสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงน้องชายดังอยู่หน้าประตู ก่อนจะผลุนผลันก้าวลงจากเตียงไปเปิดประตูให้เพทายทันที

"กะ..กี่โมงแล้ว"

"อาคาไลน์อยู่ในห้องใช่ไหม" เพทายไม่ได้ตอบคำถามของพี่สาวแต่ถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง ดวงตาคมจ้องมองชายหนุ่มที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยแววตาไร้ความรู้สึก

"เมื่อคืนทำอะไรกันอาคาไลน์ถึงหลับเป็นตายแบบนี้ เสียงทุบประตูดังขนาดนั้นยังไม่ยอมตื่น อยากให้พ่อใช้เสียงปืนปลุกรึไง"

"เมื่อคืนคาไลน์เมานิดหน่อย แต่เห็นบอกว่าจะกลับห้องตัวเองตอนที่พี่หลับแล้ว แปลกใจเหมือนกันที่ตื่นมาแล้วเห็นคาไลน์ยังอยู่"

"รีบปลุกอาคาไลน์ก่อนที่พ่อจะขึ้นมาปลุกเอง ไม่รับประกันนะว่าพ่อจะใช้ตีนหรือใช้ปืนปลุก" เพลลินทำหน้ามุ่ย แล้วเดินกระทืบเท้าปึงปังไปหาคาไลน์ คลานขึ้นไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"อื้อ~" สัมผัสนุ่มนวลบนริมฝีปากปลุกคาไลน์ที่กำลังนอนหลับสนิทให้รู้สึกตัวตื่น เขาครางในลำคอเบาๆอย่างงัวเงียแล้วรั้งตัวเพลลินเข้ามากอดไว้

"สัญชาตญาณการป้องกันตัวของอาคาไลน์มันไม่เหลือแล้วสินะ" น้ำเสียงราบเรียบของเพทายทำให้คาไลน์ลืมตาโพลงทันที เขาอึ้งไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มยืนมองอยู่ตรงหน้า รีบหยัดกายลุกขึ้นอย่างร้อนรน

"นายน้อยเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"

"ก็นานพอที่จะฆ่าอาคาไลน์ได้ถ้าผมเป็นนักฆ่า"

คาไลน์ยกมือนวดขมับเบาๆด้วยเพราะไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกไปในสถานการณ์แบบนี้ น่าแปลกที่เขานอนหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้กระทั่งมีคนเดินเข้ามาใกล้ๆยังไม่รู้สึกตัว

"ไม่ต้องตกใจที่เห็นผมหรอก ถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่อยากทำให้อาคาไลน์เดือดร้อนอยู่แล้ว"

"..." แม้จะรู้ว่าเพทายยอมรับได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเพลลิน แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจที่เพทายต้องมาเห็นภาพแบบนี้ อีกทั้งเขาไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่ทำอะไรไม่คิดแล้ว

"แล้วตกลงเมื่อคืนได้กันยัง?" เพทายถามตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม ทำเอาคาไลน์ถอนหายใจพรืดใหญ่ ต่างจากเพลลินที่กัดปากเบาๆอย่างเขินอาย