4 จับผิด

"หิวเหรอ?"

"..." คาไลน์เหลือบมองริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังแสยะยิ้มพลางหอบหายใจถี่ๆ

"โทษทีนะ แต่หนูไม่หิว" เพลลินผลักชายหนุ่มออกห่าง แล้วตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ก็ช้ากว่าเขาที่กระชากแขนกลับมาให้ยืนที่เดิม ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแขนเสื้อสายเดี่ยวก็ถูกดึงลงมาบนต้นแขนจนเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม

"อึก..คะ..คาไลน์ปล่อยนะ! หนูไม่ใช่ของตายที่อยากจะกลับมากินตอนไหนก็ได้นะ"

"ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงลืมจูบของผมแล้วเหรอ" คาไลน์เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ๆเนินอกอวบอิ่ม กลิ่นหอมจางๆของเด็กสาววัยแรกแย้มทำให้เขาลืมตัวจนเผลอใช้ริมฝีปากสัมผัสมัน ยิ่งได้ยินเสียงหอบหายใจเหนือศีรษะก็ยิ่งรู้สึกกระหาย

"อึก..คะ..คาไลน์" มือบางกำขวดน้ำแน่นเมื่อชุดนอนกระโปรงตัวบางถูกถอดจากข้างบนจนเผยให้เห็นหน้าอกใหญ่เกินขนาดที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหอบหายใจ

ชายหนุ่มเลียริมฝีปากแห้งผากเบาๆขณะมองยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อ

"แบบนี้ดีกว่าจูบเยอะเลย ว่างั้นไหม?"

"อื้อ!" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความตกใจปนตื่นเต้นเมื่อคาไลน์ครอบริมฝีปากเข้ามาทักทายยอดปทุมถันหลังพูดจบประโยค ความเสียวซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำสติของเธอกระเจิดกระเจิง เธออึ้งไปกับการกระทำของเขา เพราะที่ผ่านมาเขาคอยแต่ผลักไสเธอตลอด แต่วันนี้เขารุกเข้าหาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

"คะ..คาไลน์..อึก..อ๊า~" เด็กสาวยกมือสั่นเทาขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงคราง ร่างกายอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ

จ๊วบ~ จ๊วบ~

"อืม~" คาไลน์ตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันสีสวยอย่างมูมมากราวกับสัตว์ป่าหิวกระหายจนเกิดเป็นเสียงลามก เรียวลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียไปมาจนปลายถันแข็งชันเป็นไต อาวุธร้ายที่เคยหลับใหลพลันผงาดแข็งชัน

"คะ..คาไลน์พอได้แล้ว!" เพลลินรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักคาไลน์ออกห่างจนริมฝีปากหนาหลุดออกจากยอดปทุมถัน เธอหอบหายใจถี่ๆ แล้วรีบดึงชุดนอนขึ้นมาปิดหน้าอกไว้

"ถ้าเมาก็ไปนอน หนูไม่อยากคุยกับคาไลน์ตอนนี้ ถ้าพรุ่งนี้หายเมาแล้วจำได้ว่าทำอะไรไว้บ้างค่อยมาคุยกัน"

ตึก ตึก ตึก

คาไลน์รีบถอยห่างจากเด็กสาวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเข้ามาใกล้ เช่นเดียวกับเพลลินที่รีบสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง

"ทำอะไรกัน" ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นแรงระรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้าเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือพารันผู้เป็นพ่อ เพลลินรีบซ่อนความรู้สึกมากมายไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม หันมองพารันพลางควงขวดน้ำในมือเล่นไปด้วย

"หนูลงมาหาน้ำกินค่ะ เจออาคาไลน์พอดีเลยคุยกันนิดหน่อย พ่อลงมาทำอะไรเหรอคะ"

"แม่เขาหิวน้ำพ่อเลยลงมาเอาให้"

"งั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ ฝันดีค่ะคนหล่อของหนู" ว่าจบก็เดินเข้าไปหอมแก้มพ่อฟอดใหญ่ แล้วรีบเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้พารันสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

"แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้" พารันตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทอย่างจับผิด มองสีหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายที่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้เขม็ง

"มาเอาน้ำเฉยๆครับ" คาไลน์สะบัดหน้าแรงๆเพื่อดึงสติกลับมา ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็น โดยมีสายตาของพารันมองตามไป

"งานเรียบร้อยดีไหม"

"เรียบร้อยดีครับ"

"เมื่อกี้ทะเลาะกับเพลลินรึเปล่า"

"เปล่าครับ"

"กูคงหูฝาดไป"

"..." คาไลน์กำขวดน้ำในมือแน่น หัวใจแกร่งเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งด้วยกลัวว่าพารันจะได้ยินเสียงครางของเพลลินเมื่อสักครู่ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาเจ้านายหนุ่ม "ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ"

"เหนื่อยก็ไปพัก ถ้างานเสร็จแล้วมึงจะไปเที่ยวพักผ่อนก็ได้นะ ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเอง"

"ขอบคุณครับ" เขากล่าวขอบคุณสั้นๆ จากนั้นจึงเดินออกมาทันที

พารันเอี้ยวหน้ากลับไปมองลูกน้องคนสนิทเพียงนิด ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น แล้วเดินตามคาไลน์ออกไป