3 เมิน

"ขืนทำตามวิธีที่ทายแนะนำมีหวังโดนเสือขย้ำตายก่อนแน่ แถมยังจะโดนพ่อกับแม่บ่นหูชาอีก"

"ในเมื่ออยากได้ขนาดนั้นจะกลัวอะไร"

"งั้นถามหน่อยเถอะว่าถ้าทายชอบผู้หญิงคนหนึ่งมากๆจนอยากได้เขาเป็นแฟนทายจะวางยาพิษผู้หญิงที่ตัวเองชอบเพื่อให้เขามาคบด้วยเหรอ?"

"มีเป็นร้อยวิธีที่จะเอาของที่เราอยากได้มาอยู่ในกำมือเรา วิธีไหนได้มาเร็วสุดก็เลือกวิธีนั้น" เพลลินยกมือกุมขมับกับความเลือดเย็นของน้องชาย คงเพราะถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกับเด็กทั่วๆไปจึงทำให้เพทายกลายเป็นเด็กอันตรายแบบนี้ เขาเริ่มจับปืนตั้งแต่อายุหกขวบ อีกทั้งยังเริ่มเรียนรู้ธุรกิจของครอบครัวหลังจากนั้น และเรียนจบมัธยมปลายด้วยอายุเพียงสิบสามปี

"เลือดเย็นเกินไปแล้วนะ"

"ออกไปได้แล้ว อย่ามากวนเวลาทำงานของคนอื่น"

"นี่จะรับช่วงต่อจากพ่อจริงๆเหรอ? เป็นมาเฟียตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบมันเท่ตรงไหน"

"ธุรกิจของพ่อก็ให้พ่อกับอาคาไลน์ทำไป ถ้าพ่อยอมรับได้ที่เพลจะคบกับอาคาไลน์มันก็คงเป็นแบบนั้น สร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวเองมันน่าภูมิใจกว่า"

"ให้ตายสิ! เป็นเด็กที่น่ากลัวชะมัด" เพลลินทำหน้าขนลุกแล้วหยัดกายลุกขึ้น วางซองยาเล็กๆไว้บนโต๊ะ "ยานี้เอาเก็บไว้ใช้กับแฟนในอนาคตของทายเถอะ พี่ไม่ได้เลือดเย็นเหมือนทาย"

"จะให้ไปลอบยิงอาคาไลน์ให้ไหม?"

"ฮะ!?" คำถามของเพทายทำเธอร้องอุทานด้วยความตกใจ ต่างจากเจ้าของคำถามที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่ได้ร้ายแรงอะไร "นะ..นี่ไอคิวสองร้อยของทายคิดได้แต่อะไรแบบนี้เหรอ! จะลอบยิงคาไลน์เนี่ยนะ?"

"คนโดนยิงต้องการคนดูแลไม่ใช่เหรอ? ที่วิ่งแจ้นมาถึงห้องทดลองเพราะอยากให้ช่วยไม่ใช่รึไง"

"นั่นเรียกว่าช่วยเหรอ? แบบนี้มันพยายามฆ่าต่างหาก"

"งั้นก็ใช้ไอคิวร้อยเก้าสิบของเพลคิดเองแล้วกัน แต่ถ้าจะเล่นๆก็อย่าทำให้อาคาไลน์เดือดร้อน"

"โอเค พี่ผิดเองที่มาขอความช่วยเหลือจากทาย" เพลลินประชดประชันพลางกลอกตาไปมา ก่อนจะกรีดกรายเดินออกไปทันที เพทายมองตามไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วหยิบถุงมือยางมาสวมใส่อีกครั้งเมื่อบานประตูห้องทดลองปิดลง

@หลายชั่วโมงต่อมา

คาไลน์ก้าวลงจากรถยุโรปคันหรูในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆพลางลูบหน้าเบาๆ ถอดแจ็กเก็ตหนังราคาแพงพาดไว้บนบ่า แล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที

"ไม่น่าดื่มเยอะเลย" เขาบ่นอุบกับตัวเองขณะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาน้ำเย็นดับกระหาย แต่เท้าทั้งสองข้างก็หยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อเดินเข้ามาในห้องครัวแล้วเห็นเพลลินยืนอยู่หน้าตู้เย็น

"อ๊ะ!" เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดนอนกระโปรงตัวบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อหมุนตัวกลับมาสบตากับคาไลน์พอดี

"ทำไมยังไม่นอนครับ"

"หนูจะนอนตอนไหนมันเกี่ยวอะไรกับคาไลน์ด้วยล่ะ" เธอปั้นหน้าบูดบึ้งเมื่อเผลอนึกถึงถ้อยคำรุนแรงของเขาเมื่อตอนเย็น ก่อนจะเดินออกมา แต่กลับถูกคาไลน์คว้าแขนไว้ในตอนที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไปพอดีจนขวดน้ำเกือบหลุดมือ

"กินเหล้ามาเหรอ? ไหนบอกว่าไปทำงานไง" เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากชายหนุ่ม

"กินกับลูกค้านิดหน่อยครับ"

ปึก!

"อึก!" เพลลินทำหน้าเหยเกเมื่อโดนผลักติดผนังอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เจ้าของการกระทำจะก้าวเข้ามาประชิด ท่อนขาแกร่งแทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างเรียวขาทั้งสองข้างจนต้องแยกขาออกจากกัน

"..." แม้หัวใจดวงน้อยจะเต้นแรงไม่เป็นส่ำแต่เพลลินก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอย่างอื่นนอกจากเรียบเฉย สร้างความประหลาดใจให้คาไลน์ไม่น้อย

"ถ้าคิดจะเมินกันก็ไม่น่ามาอ่อยตั้งแต่แรก"

"ว้าว โยนความผิดให้คนอื่นหน้าตาเฉย สุดยอดไปเลย" เพลลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน มองท่าทีแปลกไปของคาไลน์อย่างไม่สบอารมณ์ แววตาที่เคยมองเธออย่างเย็นชาในตอนนี้ราวกับแววตาของนักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อทุกเมื่อ "ไหนบอกว่าเลือกกินไง ไม่ชอบกินเหยื่อง่ายๆแบบหนูไม่ใช่เหรอ?"

"แล้วถ้าตอนนี้บอกว่าหิวจะยอมให้กินไหม?"