หว่านล้อม

“สวยสมราคาดี!”

“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ!” สองร้องตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อที่จะหวังให้คนที่ผ่านมาได้ยินแล้วเข้ามาช่วยเธอ

“หึ!” เสี่ยแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังหวาดกลัวเขาจนถึงขีดสุด

“ก็บอกให้ปล่อยไง! ฉันจะฟ้องแม่ว่าคุณลวนลามฉัน!” ไม่พูดเปล่า แต่คนตัวเล็กยังใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบลงไปบนอกแกร่งอย่างแรง เพื่อหวังให้เขายอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของเธอเลยแม้แต่น้อย

“นี่แม่ของเธอยังไม่ได้บอกอีกหรอ ว่าพาเธอมาทำอะไร”

“คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ!?”

“แม่ของเธอขายเธอให้ฉันในราคาสองล้าน”

“นี่คุณพูดบ้าอะไร ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ!”

“ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามแม่ของเธอดูสิ ว่าสิ่งที่ฉันพูดมันจริงหรือเปล่า?”

“……” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอัตโนมัติพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ เธอคิดปลอบใจตัวเองว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องจริง

แกร้ก~ เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับโฉมที่เดินเข้ามาใหม่ เมื่อเห็นดังนั้น เสี่ยจึงยอมปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ

“นั่นไง! แม่เธอมาพอดี”

“แม่!” สองรีบสะบัดตัวออกจากชายหนุ่ม แล้ววิ่งเข้าไปหาผู้เป็นแม่

“เป็นไงบ้างคะเสี่ย คนนี้ถูกใจเสี่ยไหม?”

“แม่หมายความว่ายังไง?”

“แม่ขายแกให้กับเสี่ยแล้ว” โฉมเอ่ยบอกลูกสาวที่ยืนหน้าถอดสีอยู่ ลึกๆ ในใจเธอก็รู้สึกสงสารลูกสาวแต่มันจำเป็นต้องทำเพื่อความอยู่รอดของเธอและลูกๆ ที่เหลืออยู่

ถ้าเธอไม่มีเงินไปใช้หนี้ มีหวังเจ้าของบ่อนต้องตามมาทำร้ายเธอกับลูกแน่ๆแล้ววิธีนี้มันก็เป็นวิธีที่หาเงินได้เร็วที่สุด

“มะ…แม่!” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของผู้เป็นแม่

“แกอย่าทำให้แม่หนักใจได้ไหมยัยหนึ่ง แม่รับเงินเสี่ยมาแล้ว”

“ทำไมแม่ทำกับหนูแบบนี้!” น้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้ม เธอไม่อยากจะคิดว่ามันคือเรื่องจริง มันคือเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสำหรับเธอ

หมับ! โฉมบีบเข้าที่ต้นแขนของลูกสาวอย่างแรง พร้อมกับกระชากลากถูให้เธอเดินออกมาจากตรงนั้น

“ฉันจะทำกับแกยังไงมันก็เรื่องของฉัน! เพราะฉันคือคนที่เลี้ยงแกมา ฉันเป็นคนทำให้แกมีชีวิตรอดมาจนถึงป่านนี้ แกควรตอบแทนฉันบ้าง!” ไม่พูดเปล่าแต่โฉมยังพลักที่หัวของสองอย่างแรงจนหงายเงิบ

“แต่หนูไม่อยากทำแบบนี้ หนูไม่อยากเป็นเหมือนแม่”

“เป็นเหมือนฉันแล้วมันยังไง ไม่ใช่เพราะอาชีพขายตัวหรอกหรอที่เลี้ยงแก มา!”

“สองไม่ยอมนะแม่ ยังไงสองก็ไม่ยอม”

เพียะ! เพียะ! ฝ่ามือของผู้เป็นแม่ ฟาดลงบนใบหน้าสะสวยของสองอย่างแรงทั้งสองข้างด้วยความโมโห ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะค่อยๆ ไหลซึมออกมาที่มุมปาก

“แต่แกต้องยอม นี่คือคำสั่งของฉัน!”

“ฮึกก!” ร่างบางยืนสะอื้นร้องไห้จนตัวสั่นด้วยความกลัว ตอนนี้เธอทั้งเจ็บตัวแล้วก็เสียใจ เพราะเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้เป็นแม่จะทำกับเธอได้ลงคอ

“ถ้าแกอยากให้ครอบครัวของเราสบาย แกก็ต้องทำ!”

“……”

“ไอ้เสี่ยมันมีเงินเยอะแยะ ถ้าแกทำให้มันหลงแกได้ มีหวังพวกเราได้สบายไปทั้งชาติ” โฉมกระซิบกระซาบบอกลูกสาวสาวที่ยืนอยู่

“แต่หนู…”

“หรือแกอยากให้พวกเรากลับไปอดๆ อยากๆ เหมือนเดิม?”

“ตะ…แต่มันก็มีวิธีอื่นอีกตั้งเยอะแยะ ไม่เห็นจะต้องทำแบบนี้เลยนิจ๊ะ” สองพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“แต่วิธีนี้คือวิธีที่ดีที่สุดสำหรับฉัน!”

“แต่แม่จ๊ะ…”

“อย่าพล่ามให้มันมาก แกอย่าทำให้ฉันต้องหนักใจไปมากกว่านี้!”

“แม่!”

“แกเสียตัวแต่ได้เงิน ไม่ใช่ให้มันมาเอาฟรีๆ”

“แต่หนูกลัว”

“แค่เจ็บไม่ถึงตายหรอกน่า อย่าสำออย!”

“……”

“กลับไปหาไอ้เสี่ยได้แล้ว มันทั้งหล่อทั้งรวย ไม่เห็นจะมีอะไรที่น่ากลัวเลยสักนิด” ไม่พูดเปล่า แต่โฉมยังพลักลูกสาวให้เดินออกไป ยิ่งเห็นท่าทางเงอะงะของสอง โฉมยิ่งรู้สึกรำคาญใจ ที่ลูกสาวของเธอไม่ได้เป็นเหมือนที่คาดหวัง

“……”

“ไปสิ ไปหามัน!”

“ฮึกกก” สองน้ำตาไหล จำใจยอมเดินมาหาเสี่ยที่ยืนอยู่แต่โดยดี

ชายหนุ่มปรายตามองเธอด้วยความรู้สึกรำคาญเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะ ไร

“ไม่มีอะไรแล้วค่ะเสี่ย พอดีว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ” โฉมรีบพูดแก้ต่างเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าแสดงสีหน้าและท่าทางหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน

“พร้อมแล้วใช่ไหม?” เสี่ยเอ่ยถามพร้อมกับมองไปยังคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่ เธอมีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเห็นเนื้อตัวที่สั่นเทิ้มของสอง เสี่ยยิ่งรู้สึกพึงพอใจ

“พร้อมแล้วค่ะเสี่ย เชิญเสี่ยตามสบายเลยนะคะ” โฉมเอ่ยด้วยก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แล้วเดินออกจากห้องไป โดยไม่หันหลังกลับมามองลูกสาวของเธอเลยสักนิด

“มะ…แม่ ฮึก! แม่จ๋า” สองร้องไห้ฟูมฟายออกมา พร้อมกับมองตามแผ่นหลังของแม่ที่เดินออกจากห้องไป

“ถ้าอยากกลับบ้านไปหาแม่ ก็รีบมาทำให้มันเสร็จๆ”

“……”

“จะมัวยืนนิ่งอีกนานไหม ตามฉันมา!” เสี่ยเอ่ยเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่ยืนร้องไห้อยู่แบบนั้น

“……” สองจำใจเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในห้องทั้งน้ำตา

ถึงแม้ว่าในห้องของชายหนุ่มจะเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเพียงใด แต่เม็ดเหงื่อของเธอก็เริ่มผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าและฝ่ามือ ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆ หย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงในห้องนอนของชายหนุ่ม หัวใจของเธอมันเต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกจากอก สองไม่เคยอยู่ในห้องกับผู้ชายแบบตัวต่อตัวมาก่อน

“ฉันเป็นคนแรกของเธอหรือเปล่า?”

“……” สองพยักหน้าแทนคำตอบ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่หยุดร้องไห้อยู่ดี

“ครั้งแรกของเธอ ฉันขอไม่ใส่ถุงก็แล้วกัน”

“……” สองเม้มปากกำมือแน่นอยู่แบบนั้น ตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันตึงเครียดจนถึงขีดสุด

“ไม่ต้องห่วง นอกจากเธอแล้ว ฉันก็ไม่เคยสดกับใครทั้งนั้น!”