ไร้เดียงสา

เช้าวันต่อมา...

“เสร็จหรือยังยัยสอง” เสียงโฉมร้องตะโกนลั่นบ้านเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเล็กของเธอยังไม่เดินออกมาจากห้องนอน วันนี้โฉมแต่งตัวสวยกว่าทุกวัน เพราะเธอมีนัดสำคัญกับใครบางคน

“เสร็จแล้วจ่ะแม่” พูดจบสองก็รีบวิ่งออกมาจากห้องนอนด้วยความรีบร้อนวันนี้เธอใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนรัดรูปขายาวเท่านั้น นี่คือชุดที่ดีที่สุดที่เธอมี

“งั้นก็รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวเสี่ยจะรอนาน”

“แม่ สอง” หนึ่งที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินมาขวางหน้าแม่และน้องสาว

“อะไรของมึงอีหนึ่ง ถอยไป อย่ามาขวางทาง”

“อย่าพาน้องไปเลยนะแม่ หนึ่งสงสารน้อง” น้ำตาสีใสค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตา ยิ่งเห็นท่าทางของน้องสาวที่ใสซื่อไม่รู้ประสา เธอยิ่งอยากร้องไห้ ออกมา สองไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ว่าแม่บังเกิดเกล้ากำลังจะพาเธอไปทำอะไร

หมับ! “โอ้ยยย” หนึ่งร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อถูกผู้เป็นแม่หยิกเข้าที่ใบหูอย่างแรง แล้วลากเธอให้เดินออกมาจากตรงนั้น ท่ามกลางสายตาของสองที่มองตามออกมา

“หุบปากของแกเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ฉันเสียการเสียงาน”

“......” หนึ่งร้องไห้สะอื้นในลำคอ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร เพราะทั้งสองคนก็คือแม่และน้องสาว

“โอกาสทองอยู่ข้างหน้า ฉันไม่อยากปล่อยให้มันหลุดมือ แล้วอีกอย่าง ฉันก็รับเงินเสี่ยเขามาแล้วด้วย ถ้าเกิดว่าเบี้ยวไม่ยอมเอายัยสองไปส่ง มีหวังเสี่ยต้องส่งคนมาเด็ดหัวฉันทิ้งแน่ๆ” โฉมกระซิบกระซาบข้างหูของหนึ่ง เพราะกลัวว่าถ้าสองเกิดมาได้ยินแล้วจะทำให้แผนของเธอนั้นพังลงทั้งหมด

“......” เมื่อได้ยินดังนั้น หนึ่งจึงรีบเอามือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบ ลวกๆ

“มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ?” สองเดินมาถาม เมื่อเห็นว่าคนทั้งสองคุยกันนานผิดปกติ

“ไม่มีหรอกลูก เรารีบไปกันเถอะ” โฉมยิ้มกว้างให้ลูกสาวแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน พร้อมกับจูงมือสองให้เดินออกมา

“สองไปก่อนนะพี่หนึ่ง ฝากดูแลน้องสามด้วยนะ แล้วสองจะรีบกลับมา” สองบอกพี่สาว ก่อนจะยิ้มกว้างให้ โดยที่เธอไม่ได้ล่วงรู้อนาคตเลยสักนิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเธอต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายอะไร

“......”

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ สองและแม่ก็มาหยุดยืนหน้าอาคารหลังใหญ่ เหตุ

การณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคล้ายกับเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน แต่คนที่ยืนอยู่ในตอนนี้ได้เปลี่ยนจากหนึ่งกลายเป็นสองก็เท่านั้นเอง

“ที่นี่น่ะหรอแม่?” สองเอ่ยถามผู้เป็นแม่ เมื่อมองไปยังบริเวณโดยรอบ มันดูไม่เหมือนที่เธอคิดไว้ มองไปทางไหนก็มีแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด

“เออ! ที่นี่แหละ ตามแม่มา”

“.....” สองเดินตามหลังแม่ พลางมองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดระแวง คนที่อยู่แถวนี้ต่างมองมาทางเธอเป็นตาเดียว เสมือนว่าเธอเป็นตัวประหลาด

ที่สองต้องตกเป็นเป้าสายตา เพราะชายฉกรรจ์เล่านี้ รู้ว่าเธอคือผู้หญิงของเสี่ย นับว่าเป็นเรื่องแปลกสำหรับพวกเขา เพราะตั้งแต่ที่รับใช้เจ้านายมา สองคือผู้หญิงคนแรกที่เสี่ยเป็นคนออกปากเรียกให้มาพบถึงที่นี่

“มาหาเสี่ย” โฉมบอกกับชายชุดดำที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

“ตามมาทางนี้” ชายชุดดำเอ่ย ก่อนจะเดินนำเธอทั้งสองไปยังจุดค้นตัว เพื่อหาอาวุธและสิ่งแปลกปลอม

เมื่อพบว่าไม่มีสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย พวกเขาถึงยอมให้เธอกับแม่ได้เดินเข้ามาด้านในอาคารที่ถูกรักษาความปลอดภัยไว้อย่างแน่นหนา

“คนพวกนี้เป็นใครหรอแม่ ทำไมถึงได้น่ากลัวจัง” สองใช้มือกระตุกชายเสื้อของผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่ด้านหน้า ในขณะที่โดนพวกชายฉกรรจ์ประกบซ้ายขวาให้เดินเข้ามาในลิฟต์

“จะกลัวไปทำไม พวกมันไม่ทำอะไรแกหรอก”

“......”

ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้น ทำให้สองตื่นจากภวังค์ แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศ

ภายรอบก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอยู่ดี

“เสี่ยรออยู่ในห้อง เข้าไปได้เลย”

“ขอบใจมากนะน้องชาย” โฉมบอกกับชายชุดดำ หลังจากที่เขาเป็นคนมาส่งเธอกับลูกถึงหน้าห้องของเสี่ย

“.....”

“แกเข้าไปในห้องนั้นนะ มีคนกำลังรอแกอยู่”

“แล้วแม่ไม่เข้าไปพร้อมกันหรอ?” สองถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าแม่ไม่ยอมเข้าไปพร้อมเธอ

“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน แกเข้าไปก่อนเลย”

“......”

“ยืนนิ่งทำไม เดินเข้าไปสิ!”

สองรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความตกใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงตวาดของแม่ โดยลืมไปเสียสนิทเลยว่าต้องเคาะประตูก่อน

สิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้ก็คือกลิ่นบุหรี่ที่ลอยคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ มันฉุนจนสองต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้

แกร้ก~ กระบอกปืนสีเงินมันวาวจ่อเข้ามาที่ขมับของสองอย่างเร็วทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ส่งผลให้คนตัวเล็กเกิดความหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

“กรี๊ดดดด อย่าทำอะไรหนูเลย นะ...หนูกลัวแล้ว” ร่างบางยกมือไหว้พร้อมหลับตาปี๋

“แกเข้ามาทำไม ใครใช้ให้แกเข้ามา!?” ลูกน้องคนสนิทของเสี่ยเอ่ยถาม

“เอ่อ...”

“ใครส่งแกมา บอกมาเดี๋ยวนี้!?”

“แม่โฉมส่งหนูมา”

สิ้นคำพูดของสอง เสี่ยที่กำลังนั่งหันหลังให้ค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้กลับมามอง พร้อมกับโยนมวนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้น ก่อนจะใช้เท้าขยี้มันจนดับไป

“พวกมึงออกไปก่อนไป”

“ครับนาย” ลูกน้องคนสนิทน้อมรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย

“......” สองยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เธอสัมผัสได้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

สีผมดำขลับที่ถูกเสยขึ้นราวกับได้เซ็ตมันมาอย่างดี ตัดกับผิวกายที่ขาวจนซีด มันยิ่งทำให้เขาดูน่าเกรงขามขึ้นไปอีก

“เธอใช่ไหมที่ชื่อสอง?” ไม่พูดเปล่าแต่เสี่ยยังใช้สายตามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงแม้ว่าเธอจะใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนธรรมดา แต่สัดส่วนโค้งเว้าของสองก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน บวกกับทรงผมสั่นประบ่าของสองมันยิ่งทำให้เธอดูน่าทะนุถนอมขึ้นไปอีก เสี่ยรู้สึกพึงพอใจในร่างกายของสองทุกอย่าง

“ชะ...ใช่ค่ะ” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อถูกเขามองราวกับจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

หมับ! “อ๊ะ! คะ...คุณจะทำอะไร!?” สองร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆ เสี่ยก็กระชากตัวเธอให้เข้าหาอย่างแรง จนทำให้ใบหน้าของเธอตอนนี้มันแนบชิดกับแผงอกแกร่งจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของเขา

สองมือพยายามดันอกแกร่งให้ถอยห่าง เมื่อเขากำลังโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ แต่ยิ่งผลักไส เขากลับยิ่งทำ

ริมฝีปากหนาคลอเคลียไปตามลำคอของเธอพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมจางๆจากคนตัวเล็ก ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ฟันคมขบกัดที่ติ่งหูของเธอเบาๆ จนทำให้สองถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจในการกระทำของเขา

“สวยสมราคาดี!”

“......”