บทที่ 3 ตัวแทนแค้น

หลังจากที่ศิวัชระบายความโกรธกับอนัญญาเรื่องที่เธอบอกแขกผู้มาเยือนอย่างอลินว่าเธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว หญิงสาววัยยี่สิบสี่ก็รีบสวมเสื้อผ้ากลับเข้าที่แล้วเดินกลับไปที่ห้องนอนของตน

เธอยอมรับว่าเธอมีความสุขกับการระบายความใคร่ของเขาที่ถึงจะหนักหน่วง และมีขนาดที่ทำให้เธอบวมแดงทุกครั้งที่ร่วมรักเป็นเวลานานๆ แต่มันก็เต็มไปด้วยความหฤหรรษ์

สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกไม่สบายใจก็คือคำพูดของเขาเวลาที่เสร็จกิจแล้ว ที่มักจะหาเรื่องมาต่อว่าต่อขานเธอ พานไปจนถึงการเลี้ยงดูของครอบครัว ทั้งๆ ที่เธอก็ยอมแต่งงานกับเขาเพื่อให้เขาทรมานเธออย่างที่เขาต้องการแล้วแท้ๆ แต่มันก็ยังไม่จบ

เธอกลับเข้าไปยังห้องนอนเล็กที่เชื่อมต่อกับห้องนอนของเขาแล้วได้แต่ทอดถอนหายใจ

ระหว่างทั้งคู่มันไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน เธอเองในตอนนี้ก็ทั้งรักทั้งเกลียดเขา ยอมรับว่าช่วงเวลาก่อนหน้านี้ตอนที่เขาหลอกลวงเธอ มันทำให้เธอมอบใจให้แก่เขา ได้แต่หวังว่าสักวันความดีของเธอจะสามารถเปลี่ยนหัวใจที่แข็งกระด้างของเขาได้

แต่มันก็เป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ เพราะเขาเองก็ไม่มีวันรักเธอ เขาทำกับเธอเพื่อแก้แค้น ส่วนเธอยอมให้เขากระทำเพราะอยากชดเชยความรู้สึกผิดให้ตัวเอง

อีกทั้งพ่อแม่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยก็สนับสนุนให้แต่งงานกับคนที่มีฐานะร่ำรวยอย่างเขา เพราะคาดหวังในเงินสินสอด

เงินห้าแสนกับงานแต่งงานเล็กๆ ที่เขายอมแลกมาเพื่อให้ได้ตัวเธอมาทรมาน มันช่างเป็นราคาที่แสนถูกสำหรับคนที่มีอำนาจเงินอย่างเขา

เมื่อสองปีก่อนอนัญญาและสหชาติคนรักของเธอไปงานลอยกระทงด้วยกัน ขากลับรถของทั้งคู่ชนประสานงากับรถของครอบครัวของศิวัช ทำให้ครอบครัวของเขาเสียชีวิต และคนรักของเธอก็หนีไปจากที่เกิดเหตุ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้ข่าวของสหชาติ

ศิวัชกลับมาจากต่างประเทศ ความฝันของเขาคือเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่จะทำงานประจำที่ต่างประเทศ พอทราบข่าวเรื่องการเสียชีวิตของครอบครัวเขาก็รีบบินกลับมาและทิ้งอนาคตของเขาทั้งหมดเพื่อมาสานต่องานของครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อพวกท่านได้

ตอนนั้นอนัญญาได้ไปกราบขอขมาศพแทนคนรักแล้ว เธอไม่ได้เจอกับเขา เพราะศิวัชยังมาไม่ถึง

เขาโกรธแค้นสหชาติเป็นอย่างมากและทำทุกอย่างเพื่อที่จะหาตัวคนผิดมาลงโทษ

เหตุการณ์ผ่านไปปีกว่า ศิวัชพยายามจ้างนักสืบเอกชนให้ตามหาตัวสหชาติแต่ก็ตามไม่พบ ในตอนนั้นเขารู้ว่าเธอเป็นคนรักของสหชาติแต่ก็ไม่เคยมาวุ่นวายด้วยเพราะคิดว่าเธอไม่เกี่ยวข้อง

แต่อยู่ๆ ในวันหนึ่งเขากลับนำกล้องหน้ารถมาเปิดหลังจากทำใจมานานกว่าปีครึ่ง แล้วสิ่งที่เขาเจอทำให้เขาต้องลากอนัญญามาเกี่ยวข้อง

ภาพที่เขาเห็นคือ หลังจากรถชนกันแล้วอนัญญาลงมาจากรถเพื่อเดินมาดูมารดาของเขาที่ยังหายใจรวยรินอยู่ แทนที่เธอจะรีบโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลมาช่วยเหลือ กลับมือไม้อ่อนทรุดตัวนั่งกับพื้น ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจแล้วเดินกลับไปหาคนรักของตน

สหชาติผลักคนรักออกแล้วเดินหนีไปทิ้งให้เธออยู่ในที่เกิดเหตุ หญิงสาวกำมือถือร้องไห้ออกมา ไม่มีความคิดที่จะโทรขอความช่วยเหลือเลยสักนิด จนกระทั่งห้านาทีผ่านไปถึงมีพลเมืองดีผ่านมาแล้วโทรเรียกรถพยาบาลให้ แต่มันก็สายไปแล้ว

“ถ้าเธอโทรเรียกรถพยาบาลแต่แรก แม่ฉันก็คงไม่ตาย เธอต้องชดใช้” คือคำพูดที่เขาพูดกับเธออยู่เสมอ ตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจของอนัญญา

ในตอนนั้นเธอยอมรับว่าเธอตกใจที่เห็นเลือดและทำตัวไม่ถูก เข้าใจว่าทุกคนเสียชีวิตไปแล้วจึงได้ตกใจมากขนาดนั้น

แต่เธอพูดอะไรไปก็เป็นการแก้ตัวอยู่ดี เธอเองก็โทษตัวเองมาตลอดในเหตุการณ์นั้น เขาใช้อำนาจให้บริษัทบีบเธอให้ลาออก และทำให้เธอไม่มีใครรับเข้าทำงาน บีบบังคับเธอให้ต้องมาเป็นเครื่องมือระบายความแค้นของเขา

ความจนและความรู้สึกผิดในตอนนั้นทำให้อนัญญาเลือกที่จะตอบตกลง แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นเมื่อครอบครัวของเธอไม่ยอมให้เธอย้ายไปอยู่กับเขา เพราะผู้เป็นพ่อแม่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร คิดเพียงว่าเป็นคนรักใหม่ที่จะพาเธอไปอยู่ด้วย

พวกท่านเสนอให้จัดงานแต่งงานขึ้น เพราะความหัวโบราณและกลัวว่าเธอจะเสียเปรียบ ตอนแรกพอรู้ว่าเขาไม่มีญาติมาสู่ขอก็โวยวาย แต่พอรู้ว่าจะได้ค่าสินสอดห้าแสนบ้านก็ยอมอย่างง่ายดายจนอนัญญาเองอดที่จะอายเขาไม่ได้

งานแต่งงานพิธีบ้านๆ ผูกข้อไม้ข้อมือและทานอาหารร่วมกันสิ้นสุดลงภายในเวลาแค่ครึ่งวัน เธอก็กลายเป็นภรรยาของเขา และย้ายมาอยู่ที่บ้านสวนแห่งนี้ในฐานะเมียที่ไม่มีทะเบียนสมรส

ศิวัชตั้งใจจะใช้เธอเป็นตัวล่อให้สหชาติออกมา คิดว่าสักวันเขาจะต้องติดต่อเธอกลับมา และยังใช้เธอเป็นที่รองรับอารมณ์ใคร่ของเขา เพราะคงไม่มีอะไรที่น่าสนุกไปกว่าการได้ย่ำยีคนรักของศัตรู และได้แก้แค้นที่เธอไม่ช่วยเหลือมารดาของเขาในตอนนั้น

ถึงอนัญญาไม่มีความผิดทางกฎหมายเพราะเธอเองก็อยู่ในภาวะที่ตกใจ แต่ศิวัชก็ไม่สนใจ เขาต้องการทำให้เธอเสียศักดิ์ศรีที่ต้องยอมเขาทุกทางเพื่อแลกกับเศษเงินที่เขาให้เธอเพื่อเก็บเอาไว้ให้ครอบครัว และมีความหวังว่าเธอจะทำให้เขาหาตัวสหชาติพบ

ในตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอต้องทำคืออดทน รอวันให้เขาเจอตัวสหชาติ หรือไม่ก็เบื่อเธอแล้วเท่านั้น

**********************

ในเช้าวันอาทิตย์ อลินกลับมาที่ไร่อีกครั้งพร้อมกับของฝากที่นำมามอบให้กับศิวัช

เธอได้รับเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะอาหารเช้าด้วย แล้วมองอนัญญาด้วยแววตาที่สงสัย

“แต่งงานเมื่อไหร่กันคะ ลินไม่เห็นทราบข่าวเลย ถามคุณแม่ และคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้” อลินถามออกมาแล้วยิ้มให้อนัญญาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

“อย่าเรียกว่าแต่งงานเลย แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากได้รวยทางลัด เลยยอมทอดสะพานให้ผม แล้วแบล็กเมลผม ผมเลยจ่ายค่าทำขวัญไปพ่อแม่เธอไปห้าแสนบาท แต่ก็บอกใครต่อใครว่าเป็นค่าสินสอด แบบนี้เรียกว่าภรรยาคงไม่ใช่เสียทีเดียว” ศิวัชพูดให้อนัญญารู้สึกเจ็บปวดและขายหน้าต่อหน้าอลิน

“อ้อ ถ้าอย่างนั้น วัชก็ถือว่ายังโสดสินะคะ” เธอถามแล้วยิ้มกว้างออกมา

“ก็คงอย่างนั้น” ศิวัชตอบพลางทานอาหารเช้าตรงหน้า

“แล้วไปดูงานที่ต่างประเทศเป็นยังไงบ้างครับ” เขาถามเธอแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ก็ดีค่ะ กลับมาครั้งนี้เลยว่าจะนำความรู้ที่ได้มาดีลงานกับไร่ของคุณ”

“แล้วไปรู้จักกันตอนไหนคะ ลินมาไร่ทีไรไม่เคยเจอเธอเลย”

“พึ่งขนเสื้อผ้าหอบมาอยู่ที่นี่ช่วงคุณไม่อยู่นั่นแหละ แต่ก่อนก็มาทอดสะพานให้ผมในวันอาทิตย์ คุณไม่เคยมาวันอาทิตย์เลยไม่รู้” จริงๆ เขาไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของอลิน แต่เพราะอยากให้ให้อีกคนเจ็บปวดเลยต้องพูดกระทบกระทั่งเธอออกมา

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ” อนัญญาพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แต่ยังไม่ทันลุกขึ้นก็โดนเขาต่อว่าเสียก่อน

“นั่งทานต่อให้หมด อยู่บ้านเฉยๆ งานการไม่ได้ทำ ข้าวเหลือเต็มถ้วย อย่ามาทำเป็นกินไม่ลง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวจนอลินพลอยตกใจไปด้วย

“เอ่อ ค่อยๆ พูดกันก็ได้ค่ะ” เธอบอกให้เขาใจเย็นลง

“ขอโทษนะครับที่ต้องมาให้เห็นภาพแบบนี้ พอดีว่าผมหงุดหงิดทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ไม่เหมือนคุยงานกับคุณอลินนะครับ ขนาดเรื่องเครียดผมก็ยังยิ้มได้” เขาหันไปพูดกับอลินเสียงนุ่ม

อนัญญาฝืนทานอาหารตรงหน้าต่อไป พยายามกลืนลงไปอย่างยากลำบาก เพราะตอนนี้เหมือนมีก้อนแข็งจุกที่ลำคอ มันทำให้กลืนอาหารอย่างยากลำบาก

“วันนี้ลินจะชวนคุณไปดูโรงงานของลิน และแพ็กเกจใหม่ที่ลินออกแบบให้คุณ ลินรอให้ถึงวันจันทร์ไม่ไหว สะดวกหรือเปล่าคะ” เธอถามเขาเสียงหวาน แล้วหันไปยิ้มให้อนัญญาที่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่คู่แข่งของตน

“ยินดีครับ ผมไม่อยากอยู่บ้านเลย เบื่อหน้าคน” เขาหันไปภรรยาทางพฤตินัยแล้วกระแทกเสียงใส่เธอ

อลินจึงมั่นใจแล้วว่า เธอยังมีความหวังที่จะได้เป็นคุณนายของไร่นี้อยู่ และผู้หญิงตรงหน้าก็คงเป็นได้แค่เมียเก็บเท่านั้น แต่เธอไม่สนใจหรอก หากมันเป็นความสุขของเขา

‘แต่เท่าที่ดู คงเขี่ยออกไปได้ไม่ยาก เพราะคุณวัชเกลียดหล่อนอย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ’ เธอนึกในใจแล้วสบตากับอนัญญาเล็กน้อย เพื่อให้รู้ว่าเธอมีใจให้ศิวัช และให้อนัญญาเตรียมตัวรับมือให้ดี

**********************