ตอนที่ 4

“เบญอยากขอบคุณอาเผ่าสำหรับความเมตตาที่อาให้กับเบญมาตลอด ไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณอาเผ่ายังไงถึงจะเพียงพอกับความดีที่อาให้เบญมาตลอด”

“ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่ทำตัวดีๆ อย่าออกนอกลู่นอกทาง ขยันเรียน เรียนจบแล้วจะได้มีงานทำ”

“ถึงเวลานั้นอาเผ่าคงแต่งงานมีครอบครัวแล้วแน่ๆ เลยล่ะค่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นเบญจะอยู่ช่วยเลี้ยงลูกให้อาเผ่านะคะ”

เบญญาช้อนตามองผู้ปกครองของหล่อนที่เงียบไปเมื่อเด็กสาวพูดถึงเรื่องการมีครอบครัว เผ่าเพชรกระตุกยิ้มอ่อน

“ฉันยังไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลยนะเบญ จะว่าไปคือยังไม่พร้อมสักเท่าไหร่”

“แต่เบญก็เห็น...เอ้อ...คุณของขวัญ...ลูกสาวของเจ้าของไร่ข้าง ๆ มาหาอาเผ่าบ่อย ๆ นะคะ เบญยังคิดเลยค่ะว่า...”

“ฉันก็คุยกับเขาเป็นปกติ ว่าแต่เราน่ะแอบติดตามด้วยหรือเวลาที่เขามาหาฉัน”

“อ้า...เอ้อ...เบญเปล่านะคะ”

เบญญาหน้าแดงซ่านเมื่อเผ่าเพชรทำเหมือนกำลังจับผิดทั้งที่ก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ หล่อนชอบแอบมองเวลาที่ ของขวัญ สาวสวยท่าทางเรียบร้อยอย่างคุณหนูและอายุน่าจะประมาณยี่สิบกลาง ๆ ลูกสาวเจ้าของไร่ชาติดกันมาหาเผ่าเพชรและชอบซื้อขนมมาฝาก มันทำให้หล่อนเกิดความรู้สึกว่า ไม่อยากให้เผ่าเพชรคุยกับผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ แต่เด็กสาวก็พยายามเก็บอาการ และที่พูดออกไปก็มีประชดประชันหน่อย ๆ เพียงแต่น้ำเสียงของหล่อนมันดูใสซื่อจนผู้ปกครองหนุ่มใหญ่คิดว่าเป็นการกระเซ้าเล่น เขาเกือบจะยิ้มออกมาแต่ก็ทำสีหน้าเรียบเฉยเสียแทน

“นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเธอขยันเรียนไปเถอะ จบมาแล้วจะได้มีงานทำยังไงล่ะ”

“อาเผ่าพูดเหมือนกับว่าอยากให้เบญเรียนจบเร็ว ๆ จะได้รีบหางาน แต่เบญอยากช่วยงานอาเผ่าที่ไร่ชานี่มากกว่าค่ะ”

คำพูดของเบญญาทำให้ผู้ปกครองของหล่อนเงียบไปชั่วอึดใจ เขาเก็บความครุ่นคิดไว้ข้างในก่อนพูดว่า

“อืม...นี่มันก็ใกล้เวลาจะเข้าเรียนแล้วนี่ เดี๋ยวอาไปส่งก็แล้วกัน”

“เอ้อ...วันนี้เบญปั่นจักรยานไปมหาลัยเองได้ค่ะ เบญตั้งใจไว้แล้วว่าจะปั่นจักรยานไปทุกวัน”